Raz na kilkanaście, kilkadziesiąt lat pojawia się kolejna rewolucyjna informacja o nowej sekcie, która – posługując się różnymi narzędziami czy metodami – przyciąga zagubionych w świecie ludzi, obiecując im zbawienie, oczyszczenie czy nawet życie wieczne. I niezależnie od tego, jak bardzo absurdalne byłyby te obietnice, to charyzmatyczni przywódcy są w stanie nakłonić rzesze ludzi do irracjonalnego zachowania, z morderstwem czy (samo)okaleczeniem włącznie.

Jedną z bardziej oryginalnych, ale i brutalnych sekt, jest grupa wyznaniowa wywodząca się z Rosji, zwana skopcami lub „białymi gołębiami”. Wyznawcy tego ruchu religijnego byli przekonani, że warunkiem zbawienia jest asceza oraz ... kastracja. Biblijną podstawą praktyki skopców była Ewangelia Mateusza, a za grzech pierworodny uważali oni pożądanie i stosunek seksualny. W jednym z ekstremalnych odłamów sekty wierzono jednak, że od tego grzechu można się uwolnić, a także zmazać swoje rzekome winy mające swoje źródło w seksualności, biorąc za żonę dziewicę, która nie ukończyła czternastu lat. Warunek dziewictwa takiej żony nie był jednak jedynym – kandydatkę na żonę (koniecznie urodzoną w znaku Barana) należało poddać obrzezaniu, a także odciąć jej dłonie oraz stopy.

Co jednak wspólnego z tą makabryczną sektą może mieć seryjny morderca Jon-Olav Farberg, zakładając oczywiście, że żyje? Teoretycznie nic, bowiem – zamordowany przez swoją partnerkę w zbrodni, Elisabeth Thorstensen i spalony w piecu, dawno już powinien pokutować za winy w Piekle. I wydaje się, że wszyscy wierzą, że spotkała go zasłużona kara za morderstwo co najmniej sześciu młodych dziewcząt. Jego śmierć rozwiązuje wiele problemów szczególnie, że Anders Rask, który wziął na siebie winę za te morderstwa, wycofał zeznania, stawiając służby mundurowe w niekorzystnym świetle.

Jedynie detektyw Tommy Bergman z komendy w Oslo nie może uwierzyć, że morderca naprawdę zginął. Szczególnie, że wciąż nie potwierdzono DNA spalonych zwłok, a kolejne sygnały świadczą, że morderstwo Farberga było jednak mistyfikacją. Jako że w swoim przekonaniu Bergman jest osamotniony, musi działać omijając system, a jedyna osoba, której może zaufać, to jego koleżanka Susanne Bech. Mimo iż nawet ona oskarża go o paranoję, to wkrótce sama przekona się, że Bergman może jednak mieć rację.

Wątpliwości wciąż utrudniają działanie, a tymczasem czas upływ nieubłaganie, zmniejszając szansę na odnalezienie trzynastoletniej Amandy. Jeśli trop, którym Bergman podąża aż do Wilna jest prawdziwy, to przed Amandą zaledwie kilkadziesiąt godzin życia. Urodzona w znaku Barana dziewczynka wkrótce będzie obchodziła bowiem czternaste urodziny ... Jak zakończy się ta pełna napięcia opowieść, przekonamy się dzięki lekturze kryminału pt. „Roztańczona krew”, trzeciego już tomu z Tommy'm Bergmanem w roli głównego bohatera. Opublikowana przez Wydawnictwo Media Rodzina powieść, to frapująca lektura dla fanów gatunku, choć nie można oprzeć się wrażeniu, że autor, Gard Sveen, tym razem padł ofiarą przekonania, że książka – dzięki samemu tylko Bergmanowi przyciągnie czytelników, nie trzeba zatem zbytnio się starać. Konsekwencją takiego podejścia jest niestety chaos, który wkrada się do fabuły oraz pełna koncentracja na lawinowo toczących się wydarzeniach, zamiast skupienia na najważniejszych kwestiach związanych ze śledztwem czy emocjach bohaterów.

W rezultacie „Roztańczona krew” to powieść znacząco odbiegająca od standardów wyznaczonych przez skandynawskich autorów kryminałów. A szkoda, bo kryminał ten miał olbrzymi potencjał, niestety całkowicie zmarnowany ...