Rezultaty wyszukiwania dla: Sci Fi

Fabryka Gier Historycznych jeszcze w marcu tego roku wystartuje z kampanią crowdfundingową gry „Odbudowa Warszawy 1945-1980". Dziś na stronie wydawnictwa pojawiła się oficjalna zapowiedź i potwierdzenie tej informacji. „Odbudowa Warszawy 1945-1980" to gra Piotra Grzymisławskiego i Łukasza Szopki – będzie to ich planszowy debiut. Jak najszybciej i najtrafniej opisać „Odbudowę"?

Gra Dying Light polskiego studia Techland pojawi się w niecodziennym wydaniu kolekcjonerskim, która pozwoli kupującemu przygotować się na apokalipsę zombie.  

Już 10 kwietnia będziemy mogli zobaczyć pierwszy efekt współpracy studia Marvel i platformy VOD Netflix. Online ukaże się jednocześnie 13 odcinków serialu "Daredevil". W tytułową rolę niewidomego prokuratora, który jako zamaskowany bohater zwalcza przestępczość, wcielił się Charlie Cox.

Arnold Schwarzenegger aktualnie podróżuje po Europie ze swoimi wykładami "Dzień sukcesu". Na konferencji prasowej w Budapeszcie, w trakcie wywiadu z korespondentem portalu TheArnoldFans.com, potwierdził swoje uczestnictwo w realizacji dwóch kolejnych części serii Terminator. Filmy te mają nawiązywać fabułą do najnowszej części - "Terminator: Genesis", której światowa premiera przypada na 1 lipca 2015 roku.

Miasto Tounshou w prefekturze Chiba. Licealistka Shoko ma napisać sztukę o zwaśnionych rodach na podstawie dawnych opowieści. By dobrze wykonać zadanie, pragnie przenieść się do epoki Edo i poznać jej bohaterów. Niespodziewanie rozbłyska światło, a dziewczyna cofa się w czasie. Powoli staje się częścią świata wojowników i zawiera nowe przyjaźnie. Nie ustaje jednak w poszukiwaniu drogi do domu. Czy powrót w ogóle jest możliwy? Premiera już 10 marca! Obecnie mangę można zamówić w pre-orderze.

Ciemność - to jedyne, co zobaczył Tymon gdy otworzył oczy.
- Gdzie ja jestem? – Pomyślał i zerwał się na równe nogi, wyciągając przy tym swój ogromny miecz.
Szukał ręką czegoś o co mógłby się oprzeć plecami by czuć się bezpieczniej. Jak każdy bał się ataku od tyłu. Był co prawda wojownikiem i codziennie narażał życie, jednak teraz znajdował się w gorszym położeniu. Ciemność, chłód oraz wilgoć wzbudzają niepokój i strach. Gdy w końcu oparł się o ścianę i poczuł pewniej, zaczął zastanawiać się nad swoim położeniem. Trzymał się zasady: „Najpierw pomyśl, potem zrób", dlatego wolał w spokoju obmyślić plan działania. Chciał przypomnieć sobie ostatnie wydarzenia i wywnioskować z nich gdzie się teraz znajduje. Przeszkadzała mu w tym boląca głowa. Dotknął jej ręką i wyczuł, że jest mokra. W ciemnościach nie mógł dostrzec czy to od krwi czy wilgoci. Nie miało to jednak dla niego dużego znaczenia. Jakikolwiek ból nie był w stanie przeszkodzić mu w wydostaniu się z tego okropnego miejsca. Nagle zrobiło się jasno. Tymon zakrył rękami bolące oczy i usłyszał, że ktoś się do niego zbliża. Była to kobieta, której piękne, długie i złociste włosy sięgały bioder, a cudowna twarz o idealnej cerze przypominała oblicze anioła. Zbliżała się do niego powoli, zaglądając mu głęboko w oczy. Jej ruchy były powabne, a z każdym krokiem suknia, którą miała na sobie opadała coraz bardziej z ramion. Najpierw ukazała się długa, smukła szyja, a potem duże i krągłe piersi. Tymon stał na baczność, jednak jego dłoń mocno ściskała rękojeść miecza. Kobieta nie bała się go, pewnie wiedziała, że prawdziwy wojownik nie skrzywdzi słabszej, bezbronnej istoty, za którą się uważała.
- Kim jesteś? Jak się tu znalazłaś? – Na pytania Tymona nie padła żadna odpowiedź. - Proszę, odejdź! – Mimo, że powiedział to ostro i stanowczo, kobieta podchodziła coraz bliżej, cudownie się przy tym uśmiechając.
Gdy stanęła naprzeciwko i zaczęła wyciągać do Tymona rękę, on zamachnął się i jednym cięciem odciął jej głowę. Trysnęła krew. Bezwładne, piękne ciało opadając, zamieniło się w obślizgłe, zielone i cuchnące mięso. Szczupłe, gładkie ręce i nogi były teraz szorstkimi mackami.
Wojownik słyszał już kiedyś o tych istotach, jednak dziś, po raz pierwszy ujrzał jedną z nich na własne oczy. Był to Occulo.
Znów zrobiło się ciemno. Gdy nic nie widzimy zmysł powonienia wyostrza się, dlatego Tymon nie mógł znieść smrodu nieżywego stwora. Pobiegł więc przed siebie, w głąb ciemności. Nagle przystanął, zdał sobie sprawę, że niebezpiecznie jest biegać po omacku w nieznanym, strasznym miejscu. Oparł się o ścianę i wrócił do swoich rozmyślań. Pamiętał jedynie feralny dzień, gdy wracając do domu z wieczornej warty w lesie, usłyszał przerażający krzyk żony i synka. Popędził wtedy co tchu w kierunku hałasu. Gdy wybiegł zza drzew, w oddali zobaczył swojego syna zakneblowanego i związanego oraz swoją ukochaną, którą ktoś ciągnął po ziemi. Wspomnienie tego zdarzenia sprawiło, że ciało Tymona przeszył dreszcz. Przypomniał sobie jeszcze, że gdy chciał pobiec rodzinie na pomoc, został mocno uderzony w tył głowy.
- To stąd ta rana. – Dotknął jej jeszcze raz i zasyczał z bólu.
Znów pojawiło się światło. Długo czekał na ten moment. Szedł powoli przed siebie, przygotowując się do walki. Po spotkaniu z Occulem nie miał już żadnych wątpliwości, że znajduje się w labiryncie Perenisów. Nic dobrego nie mogło go tu spotkać. Gdy jasność przestała razić Tymona, zobaczył przed sobą małego, grubego mężczyznę, który wyglądał na śmiertelnie przerażonego. W ręce niedbale trzymał miecz, zdecydowanie za ciężki do jego postury. Wojownik opuścił swoją broń i czekał na reakcję przeciwnika. Ten jednak z krzykiem i niebywałą werwą rzucił się na niego. Tymon bez wysiłku odparł pierwszy atak, potem drugi i każdy następny. Sam nie atakował. Był prawdziwym wojownikiem, nie krzywdził słabszych.
- Dlaczego chcesz mnie zabić?- Nie mógł opanować śmiechu przy wypowiadaniu tych słów.
- Nie drwij ze mnie potworze! Nie zginę bez walki.
- Potworze? – Tymon był zszokowany, zawsze uważano go za obrońcę słabszych i bohatera. – Jestem wojownikiem! Nie zrobię ci krzywdy.
Mężczyzna dalej atakował i zdawał się w ogóle nie słyszeć co się do niego mówi. Tymona zaczęło to wszystko denerwować, więc zamachnął się i wytrącił miecz z ręki mężczyzny. Biedak natychmiast opadł na ziemię, skulił się i zasłonił głowę rękami.
- Nie zrobię ci krzywdy. – Powtórzył Tymon i wyciągnął do niego swoją dłoń. – Wstań i nie bój się. Jestem tutaj, bo Perenisi porwali moją żonę i synka.
- Co ty mówisz?! Niedawno zaginęła moja piękna córka. Ludzie z wioski mówili mi, że widziano, jak jacyś dziwni, obrzydliwi ludzie, których skóra jest czarna i pokryta wielkimi brodawkami ciągnęli ją do lasu. Zacząłem jej szukać, ale nie udało się, zamknęli mnie w tym labiryncie i nie wiem co mam teraz robić. Jestem w rozpaczy!
- To nie czas ani miejsce na łzy. Wstawaj, za niedługo pewnie zgaśnie światło. – Nim Tymon skończył zdanie tak się właśnie stało.
- Nie potrafię znaleźć mojego miecza.
- Nie martw się, mój w zupełności nam wystarczy.
Mimo, że Tymon miał teraz towarzysza, nie czuł się z tym lepiej, nie ufał mu. Zastanawiał się dlaczego światło „kazało" im się spotkać. Czuł w tym jakiś podstęp ale mężczyzna nie wyglądał na groźnego, więc na razie musieli działać razem.
- Myślisz, że moją córkę porwali ci sami ludzie co twoją rodzinę?
- Nie nazwałbym ich ludźmi, ale tak. Z twojego opisu wynika, że byli to Perenisi.
- Nigdy o nich nie słyszałem. Opowiedz mi.
- Yyyy, no dobrze. – Tymon był zdziwiony, że mężczyzna nic nie wie na ich temat. Byli postrachem wiosek od paruset lat. - Są to stwory zajmujące się czarną magią, dzięki której odkryli tajniki długowieczności. Porywają ludzi, rzucają na nich zaklęcia i zamykają w lochu. Trzymają tam dopóki się nie zestarzeją, a potem nakłuwają ich ciało i zlewają całą krew, z której tworzą miksturę odmładzającą duszę i ciało. Starzec umiera podczas tych zabiegów w wielkich cierpieniach. Porywają zazwyczaj dzieci i osoby młode, bo im dłużej ktoś siedzi w lochu owiany zaklęciem, tym lepsze właściwości ma jego krew. Jestem jednym z wojowników, którzy chronią wioski przed takimi jak oni. Jest nas dużo i każdy ma przydzielony swój teren. Perenisi, są słabi i łatwo ich pokonać w walce.
- Skoro była taka ochrona, to jak im się udało porwać twoją rodzinę? – Głos mężczyzny drżał ze strachu.
- Sam do końca nie jestem pewny, ale wydaje mi się, że Perenisi chcąc dostać się do wioski, wysłali przed sobą Occule, które z łatwością pozbyły się któregoś z naszych wojowników.
- Kogo wysłali? Occule?!
- Perenisi tworzą te stwory za pomocą swojej czarnej magii. Łowią w oceanie zielone potwory i sprawiają, że wyglądają jak piękne kobiety, które uwodzą mężczyzn, a ich dotyk sprawia, że człowiek umiera. Zawsze było mi żal tych istot. Posiadają one bowiem uczucia. Nie wiedzą kim są, nie wiedzą, że zabijają, pragną tylko zbliżyć się do mężczyzny. Swoją drogą, natchnąłem się niedawno na takiego stwora.
- Serio?! Naprawdę wyglądają jak piękne kobiety? Trudno im się oprzeć?
- Bardzo trudno. Jednak jestem doświadczonym wojownikiem i nigdy nie zapominam o niebezpieczeństwie. Odkąd usłyszałem o tych stworzeniach podchodzę nieufnie do każdej ładnej pani.
- Zobacz, znów pojawiło się światło! – Wystraszony mężczyzna chwycił się kurczowo ręki Tymona.
- Puść mnie! – Wrzasnął wojownik odtrącając go. – Muszę mieć dużo swobody by chronić nas obojga.
Ich oczom ukazała się wielka komnata w stylu barokowym, wszędzie było złoto i pełno biżuterii. W rogu, ogromna sterta ludzkich kości, która sięgała czterech metrów, nadawała wnętrzu złowrogiego uroku. W jednej ze ścian była wielka, ciemna jama, z której nagle buchnął ogień.
- Tego tylko brakowało, zbudziliśmy smoka. – Tymon zwrócił się do mężczyzny. – Musimy obmyślić plan działania zanim do nas wyjdzie. Te stworzenia mają kiepski wzrok, za to słuch i węch niebywały. Robimy tak: Podbiegnę pod otwór, żeby mnie wyczuł. Gdy zbliży się do mnie bardzo blisko, ty odwrócisz jego uwagę rzucając kamieniem, którym on się zainteresuje i odwróci głowę. Wtedy ja wskoczę na niego i będąc już poza zasięgiem ognia, wbiję miecz głęboko w jego szyję. Skubaniec padnie zanim zdąży się do ciebie zbliżyć. Jeżeli wszystko zrobimy tak jak powiedziałem, na pewno nam się uda.
Wojownik podbiegając pod jamę, obejrzał się przez ramię na mężczyznę. Odkąd pojawiło się światło ten nie odezwał się ani słowem, ale na szczęście stał teraz na wyznaczonej pozycji i czekał. To dodało Tymonowi otuchy, postanowił, że zrobi wszystko, by nic się nie stało temu człowiekowi. Smok już wyszedł i był coraz bliżej, ale mężczyzna nie reagował. Tymon spojrzał na niego, dawał mu znaki, jednak na nic się to zdało. Zrobiło się niebezpiecznie, zwierzę było już na wyciągnięcie miecza i przygotowywało się do ziania ogniem. Wojownik zaczął uciekać. Nie lubił gdy coś krzyżowało mu plany, jednak teraz nie miał wyboru. Straszny ból i pieczenie w prawej ręce, świadczyło o tym, że nie zdołał całkowicie umknąć płomieniom.
- Czemu stoisz durniu?! Miałeś odwrócić jego uwagę!
- Przepraszam, boję się. – Mężczyzna spuścił głowę.
- Nie wierzę! – Wojownik był zażenowany. – Uciekaj, będzie ział w naszą stronę!
Rozdzielili się, a smok skierował się w stronę Tymona i na nim skupił całą swoją uwagę.
- Głupi ma zawsze szczęście. – Pomyślał wojownik o swoim towarzyszu, który stał w rogu komnaty i nie ruszając się z miejsca, oglądał całe zajście.
Smok biegał za Tymonem i ział ogniem, trwało to dość długo. Wojownik w takiej sytuacji, mógł tylko robić uniki. Gdy dotarł do swego towarzysza, było widać, że ten nie jest z tego zadowolony. Zwierzę zwróciło się w ich stronę i zamierzało podpalić. Tymon szykował się już do ucieczki gdy nagle usłyszał gwizdnięcie. Smok jak zahipnotyzowany położył się na ziemi i schylił głowę. Wojownik nie zastanawiając się nad tym co zaszło, wykorzystał ten moment. Wyciągnął zza paska nóż i rzucił nim trafiając prosto w oko zwierzęcia. Przerażający krzyk cierpiącej istoty zawsze nim wstrząsał, dlatego chciał jak najszybciej zakończyć tę sprawę i dobić smoka. Drogę zagrodził mu jego towarzysz, który miał łzy w oczach.
- Nie dobijaj go, proszę. – Rzekł z trudem tłumiąc szlochanie.
- Zdrajca!
- Nie mów tak. Nie mogłem przecież ci powiedzieć prawdy, zabiłbyś mnie.
- A kto by nie zabił wysłannika Perenisów?! – Tymon podniósł miecz.
- Poczekaj! Już nie musisz mnie zabijać.
- A to niby dlaczego?
- Moje serce i jego – wskazał na zwierzę – to jedno. On teraz umiera, czuję to całym sobą. Gdy przestanie oddychać- ja także. Pozwól mi się chociaż z nim pożegnać.
Mężczyzna nie czekając na reakcję Tymona, przywarł do szyi smoka głośno zawodząc. Osłupiały Tymon nie wiedział co ma zrobić. Ciężko byłoby mu teraz zabić tego płaczącego mężczyznę.
- Słuchaj, byłem dla ciebie dobry, chroniłem cię, chciałem pomóc. Powiedz mi, czy z tego labiryntu jest jakieś wyjście? – Zapytał wojownik.
- Masz racje, zaufałeś mi, pomimo tego, że nie powinieneś. – Mężczyzna podniósł głowę ale rękami dalej obejmował zwierzę. Każde pojawienie się światła może oznaczać wyjście, jednak nie musi. Gdy wykażesz się męstwem, wtedy Perenisi cię wypuszczą.
- Czyli nie wiadomo ile to może trwać?
- Nie wiadomo.
Światło zgasło. Tymon słyszał jeszcze przez jakiś czas płacz mężczyzny i jęki smoka. Oparł się o ścianę i zaczął rozmyślać. Jego sytuacja nie była najlepsza, poza tym martwił się o rodzinę. Poczuł się senny, nie pamiętał kiedy ostatnio spał, nie był też w stanie powiedzieć jak długo się tutaj znajduje. Gdy jego oczy zaczęły się zamykać, a jedną nogą był już w krainie Morfeusza, oślepiło go światło. Czy to już wyjście? A może następna pułapka? Tymon sam nie wiedział, więc przygotowany na jedno i drugie, pobiegł z uśmiechem na ustach i mieczem w dłoni ku światłu.

W tamtej chwili pragnęłam tylko śmierci. Siedziałam w kącie swojego pokoju. Wszystko miałam już idealnie zaplanowane. Wcześniej zamknęłam drzwi i zasłoniłam wszystkie okna. Całe pomieszczenie skąpane było w ciemności. Czerwone ściany przybrały kolor czerni, a meble rzucały ledwo widoczne, ale przerażające cienie. Od rana nie wychodziłam z domu i nie odbierałam telefonów. Na sobie miałam satynową sukienkę ze srebrnymi zdobieniami u dołu. Kupiona na specjalną okazję.
Dochodziła 22:00. Godzina, w której śmierć zabrała mi sens mojego życia. Przy sobie miałam jedynie żyletkę i telefon, który po chwili wyłączyłam i pchnęłam mocno przed siebie. Wiele razy czytałam, że samobójcy w najbardziej krytycznym momencie pod impulsem dzwonią po pogotowie. Wiedziałam, czego chcę i nie miałam nic do stracenia.
W tle snuła się delikatna jak jedwab melodia Sonaty księżycowej Beethovena. Jej ciche dźwięki koiły moje skołatane myśli.
Prawą dłonią wymacałam żyletkę. Przytknęłam ją sobie do nadgarstka lewej ręki. Poczułam zimno metalu. Przez moją głowę przebiegły wszystkie wspomnienia, te złe i te dobre. Zobaczyłam swoich rodziców i wszystkie osoby kiedyś bliskie mojemu sercu. Popłynęły łzy.
Delikatnie nacisnęłam na ostrze, które wbiło się w skórę z niezwykłą szybkością. Zaczęłam powoli przesuwać żyletką w prawą stronę, tworząc ranę, pełną krwi. Gdy stwierdziłam, że rana jest już wystarczająco duża, odłożyłam ją na podłogę.
Z anielskim spokojem przyglądałam się wypływającej krwi. Przyzwyczajałam się do jej widoku, Poczułam, że to koniec. Koniec mojego cierpienia.

Melodie ... usłyszałam, jak ktoś przywoływał mnie do rzeczywistości.

Gwałtownie zerwałam się z łóżka. Rozejrzałam się po pokoju. Było jeszcze ciemno. Budzik wskazywał drugą w nocy. Zaświeciłam lampkę stojącą na szafce obok. Jej światło pomogło mi otrząsnąć się ze snu. Snu, który odwiedza mnie od przeszło dwóch lat. Obejrzałam swoją lewą rękę. Na nadgarstku widniała cienka, jasnoróżowa blizna.
Przetarłam ręką spocone czoło i znowu się położyłam. Spróbowałam zasnąć. Nie było to jednak takie proste. Przewróciłam się na drugi bok. Za oknem drzewa poruszały się w rytm niesłyszalnej melodii i szeptały tajemnicze opowieści. Księżycowe światło wdzierało się do pokoju przez cienkie zasłony.
Uśmiechnęłam się sama do siebie. W mojej głowie pojawiły się wspomnienia chwil spędzonych z moja przyjaciółką Jessie. Kiedyś byłam normalną nastolatką z normalnymi problemami. Śmiech i spotkania z przyjaciółmi towarzyszyły mi każdego dnia. Byłam naprawdę bardzo szczęśliwa. Miałam wszystko, czego tylko mogłam zapragnąć: kochających rodziców, grupkę wspaniałych przyjaciół. Byłam dobrą uczennicą i miałam wiele talentów.
Niestety, wszystko co dobre szybko się kończy. Pewnej nocy, dwa lata temu wracałam z rodzicami z kina. Pogoda była piękna, w powietrzu czuć było zimę. Szosę pokrywała cienka warstewka lodu. Tata zawsze bardo pewnie czuł się za kierownicą, więc często się do mnie odwracał. W pewnym momencie na jezdnię wyskoczył duży jeleń. Jedyne co pamiętam to krzyki mamy, poczułam uderzenie, które prawie wyrwało mnie z fotela, a potem była już tylko cisza i nicość.
Następnego dnia obudziłam się w szpitalu. Nade mną pochylała się moja przyjaciółka. Płakała. Zrozumiałam, że tylko ja przeżyłam.
Po całym zdarzeniu wysłano mnie do psychologa. Nigdy nie wierzyłam, że te psychoanalityczne bzdury mogłyby komuś pomóc, ale obiecałam Jessie, że spróbuję. Od samego początku miałam do tego negatywne nastawienie. Pani Jones była długonogą brunetką o szarych, wręcz stalowych oczach. Zawsze ubierała się w żakiet i wełniane spódnice. Bił od niej chłód. Nienawidziłam, gdy się we mnie wpatrywała tym paraliżującym wzrokiem. Czułam się tak, jakby mogła przejrzeć mnie na wylot. Mówiła mi, że bardzo mi współczuje utraty rodziców i że czas goi rany, więc muszę tylko trochę poczekać. Mówiła coś jeszcze. Nie słuchałam. Siedziałam nieruchomo, wpatrując się w drzewo za oknem. Obserwowałam jak jego liście zmieniają kolor, spadają, a na ich miejscu pojawiają się pąki, a potem nowe, zielone listki.
Codziennie w nocy nie mogłam spać. Wydawało mi się, że ktoś mnie obserwuje. Pomimo, zaświeconej lampki przy łóżku, nikogo nie widziałam. Dni mijały strasznie wolno. Kładłam się bardzo późno, a wstawałam bardzo wcześnie. Większość czasu przesiadywałam w ciemnym kącie swojego pokoju, wpatrując się w jeden punkt. Prawie nic nie jadłam. Z pokoju wychodziłam tylko do toalety i na posiłki. Wiele razy widziałam zmartwione spojrzenia Jessie. Chciałam móc jej się wypłakać, powiedzieć co czuję, ale nie potrafiłam. Nie chciałam aby się o mnie jeszcze bardziej martwiła, miała już wystarczająco dużo kłopotów ze mną. Kilka razy próbowałam ją przekonać, że wszystko jest dobrze, a moje zachowanie wywołane jest złym samopoczuciem. Nie wierzyła. Z resztą, za każdym razem brzmiało to tak, jakbym próbowała przekonać do tego bardziej siebie samą niż ją.
Moje rozmyślania przerwał pewien głos w mojej głowie:
Dzień dobry.
Boże, znowu on. pomyślałam.
- Wynoś się z mojej głowy ! - warknęłam, choć nie chciałam go urazić. Tylko on wiedział, co tak naprawdę czułam, jaka byłam. Że na co dzień nosiłam maskę obojętności, pod którą skrywałam całe swoje cierpienie i wyrzuty sumienia.
Spokojnie.
- Czego znowu chcesz ?
Tylko pomóc. - odpowiedział po chwili ciszy.
- Nie potrzebuję twojej pomocy! - Po mimo tego, ile mu zawdzięczałam, nie chciałam, aby mi pomagał. Nawet nie wiedziałam, dlaczego siedzi w mojej głowie.
Zamknęłam oczy, próbując usnąć. Gdy w końcu mi się udało, wcale nie poczułam się lepiej. Sen wcale nie zwalczył bólu, z powodu pustki, przyniósł tylko odrętwienie pomieszane z obojętnością. Sprawił, że ból stał się tyko mniej odczuwalny i bardziej znośny. Jak środek przeciwbólowy.
Już po chwili przed oczami stanął mi dziwny obraz.
Znajdowałam się w ciemnościach. Nie widziałam nic. Byłam zdezorientowana i przerażona. Po chwili pojawiło się oślepiające, białe światło, z którego wyłoniło się coś na kształt człowieka. Gdy staną przede mną okazało się, że był to młody mężczyzną. Jego oczy przywodziły na myśl bezchmurne niebo w lecie lub czyste wody oceanu. Włosy czarne jak bezgwiezdna noc lśniły jak satyna. Światło podkreślało dobrze zarysowane kości policzkowe i kwadratową szczękę. Wziął mnie za rękę. Jego dotyk był delikatny, jak muśnięcie skrzydeł motyla. Swoje idealnie pełne wargi wykrzywił dla mnie w lekkim uśmiechu. Patrzył tak, jakby chciał przejrzeć moją duszę. I wiedziałam, że mu się to udało. Był . . . . Nie, tego nie da się opisać.
- Kim jesteś ? - wydukałam z zachwytem i zadziwieniem, bo zauważyłam dziwny kształt za jego plecami. I dopiero po chwili dotarło do mnie, że to skrzydła. Śnieżnobiałe i długich piórach.
I jakby na potwierdzenie moich przypuszczeń, odpowiedział:
- Twoim Aniołem. - Przyłożył dłoń do mojego policzka. Od razu poznałam ten ciepły, przyjazny głos. Po całym ciele przeszły mnie ciarki i ciepło, co sprawiło, że nie miałam ochoty mu się przeciwstawić. - Przysłali mnie twoi rodzice. Mam ci pomóc, nie utrudniaj mi tego.
Spojrzał w lewo, a ja podążyłam za jego wzrokiem. Zobaczyłam wielki ekran, jak w kinie, na którym rozgrywała się przerażająca scena. Samochód znajdował się w rowie. Przód pojazdu był całkowicie skasowany. Niedaleko stała młoda dziewczyna, wpatrująca się w całą tą sytuację. W ostatniej chwili udało jej się wydostać z dymiącego samochodu. Całkowicie ignorowała mocno krwawiące rany na skroni i rękach. Ostatniej, bo sekundę później stary Ford stanął w płomieniach. Stałam sparaliżowana tak, jak ona, a z każdej strony otaczał mnie ogień i duszący dym. W powietrzu unosił się zapach benzyny i palonego metalu. Wszystko wyglądało tak, jak wtedy. Chciałam ich uratować, ale nie mogłam, coś mi nie pozwalało. Jakby ktoś stał z tyłu i trzymał mnie za ramiona, abym nie zrobiła nic pochopnego. Po chwili zrozumiałam, że tak naprawdę nic nie mogę, że to tylko moje własne wspomnienia. Wspomnienia, przez które nie mogłam spać, które towarzyszyły mi w każdym aspekcie mojego życia. O ile można tak nazwać próbę przetrwania z dnia na dzień. Istnieć nie znaczy żyć. A ja już nie pamiętałam, jak powinno wyglądać prawdziwe życie.
Nagle nastała ciemność i głucha cisza, która doprowadziła mnie do bólu głowy.
Spojrzałam na niego wyczekująco. Po policzku płynęły chłodne łzy.
- Wiem, że obwiniasz się za to co się wydarzyło, ale tak nie można. Musisz zrozumieć, że nie była to twoja wina. Musisz w końcu zacząć żyć dniem dzisiejszym. Dobrze wiesz, że gdybyś spróbowała im pomóc, sama byś zginęła. A ta próba samobójcza? To był najgłupszy pomysł na jaki mogłaś wpaść. Nie bez powodu przeżyłaś ten wypadek. Masz przed sobą jeszcze całe życie, wiele chwil cierpienia, ale będą także szczęśliwe momenty. Musisz to zrozumieć i wziąć się w garść.
- Mówiłeś, że przysłali cię moi rodzice. Czy oni... - głos odmówił mi posłuszeństwa.
- Cieszą się, że żyjesz i chcą, abyś zaczęła żyć normalnie. I kochają cię. Dlatego tu jestem, żebyś to zrozumiała.
Uśmiechnął się blado i odszedł.
Chciałam go zatrzymać, zapytać, jak się czują, poprosić, aby im powiedział, że też ich kocham, ale było za późno. Zniknął i zabrał całe światło ze sobą.
Obudził mnie budzik. Powoli zeszłam z łóżka, cała obolała i zmęczona, ale czułam, że coś się zmieniło, jakby z serca spadł mi ciężki głaz. otworzyłam okno i wychyliłam się przez nie. Dawno tego nie robiłam. Czułam się tak, jakby do mojego serca zawitała radość. Miałam ochotę wykrzyczeć całemu światu, jaka byłam szczęśliwa, a widok, który ujrzałam po prostu mnie oczarował. Słońce muskało delikatnie drzewa i kwiaty, a przy okazji także moją twarz. Słychać było ptasi śpiew. Ogród aż tętnił życiem. Miałam chęć opowiedzieć o tym mojemu Aniołowi, ale się nie odzywał. Po prostu zniknął.

Najnowsza powieść Dmitrija Glukhovsky'ego – FUTU.RE – już 4 marca pojawi się w polskich księgarniach. To najdojrzalsze jak dotąd dzieło tego bardzo popularnego w Polsce rosyjskiego pisarza, autora bestsellerowego Metra 2033.

Planeta Dżahan, gdzieś w odległej galaktyce. Zamieszkała przez rozwiniętą cywilizację, której nieobce są: honor, prawo, wierzenia, wojny. Planecie brak tylko zaawansowanej technologii, w tym militarnej. Ale tę dostarczają na Dżahan obcy z planety Ziemia – to oni, wykorzystując nowo odkryte możliwości podróży międzygwiezdnych, przywożą tu ziemski sprzęt: blackhawki, apache, land cruisery w zamian za uprawiany na Dżahanie czars – zboże, służące Ziemianom do produkcji „łez diabła", narkotyku, od którego uzależniona jest ludzkość.

Piętno rzeki to szósty już tom serii o Mercedes Thompson, zmiennokształtnej kobiecie-kojot,  z zawodu mechanik.
Seria o Mercedes przyniosła Patricii Briggs sławę, rozgłos i uznanie zarówno czytelników, jak i krytyków. Można zaryzykować stwierdzenie, że Mercedes i jej przyjaciele stali się dla pisarki żyłą złota i właśnie w tym momencie należałoby się zastanowić, czy kolejne tomy są wynikiem natchnienia czy odcinaniem kuponów od zdobytej popularności.
O serii, jak do tej pory, słyszałam same dobre i pochlebne opinie. Kilka osób z mojego bliskiego otoczenia należy do zagorzałych fanów Mercedes, dlatego zabierając się do czytania, spodziewałam się czegoś porywającego z siłą wodospadu. Czy tak się stało? O tym poniżej.
Początek powieści sugeruje, że w życiu Mercedes przyszedł czas uspokojenia; ma wokół siebie oddanych przyjaciół, planuje ślub z ukochanym Adamem i tylko pomysły matki, która chce urządzić córce ślub z motylami i gołębiami w roli głównej, trochę bohaterkę przerażają.
Niepokojem mogą napawać pewne doniesienia o niebezpieczeństwie czającym się w rzece, ale początkowo czytelnik nie przywiązuje do nich zbyt wielkiej uwagi.
Po niespodziewanym ślubie Mercedes i Adam wyjeżdżają w podróż poślubną na kemping. Ma to być czas tylko dla nich, z dala od przyjaciół i problemów. Szybko okazuje się, że wcale tak nie będzie. W rzece zagnieździło się niebezpieczeństwo, bardzo głodne stworzenie, które zagraża nie tylko ludziom, ale i innym zmiennokształtnym. Mercedes i Adam, z nowopoznanymi sojusznikami będą musieli się zmierzyć z inteligentną istotą, której głód wciąż rośnie. Co z tego wyniknie?
Jak już wspomniałam, początek powieści jest obiecujący. Kiedy jednak bohaterowie znajdą się już w podróży poślubnej, akcja nie tylko mocno zwalnia, ona właściwie całkiem się zatrzymuje. W zamian otrzymujemy wynurzenia głównej bohaterki na temat rodzaju więzi, jaka łączy ją z Adamem, jej przemyślenia na temat rodziny, a zwłaszcza ojca, którego nigdy nie poznała i kilka proroczych snów.
Główni bohaterowie już sobie poślubieni, tracą pazur i na próżno doszukiwać się w ich wzajemnych relacjach iskry namiętności, choć nieustannie się mówi o tym, jak są do siebie przywiązani.
Kiedy już pojawia się realne niebezpieczeństwo, długo się nad nim debatuje, trzeba o nie koniecznie zapytać w świecie duchów, a przy okazji dokładnie opisać ich ubrania i fryzury. Rozumiem, że dla Mercedes, jako mieszańca, kwestia pochodzenia jest bardzo ważna, ale rozwodzenie się nad kształtem warkoczy sióstr Kojota, nie jest czymś, co mogłoby zaciekawić, a już na pewno niewiele wnosi do całej fabuły.
Bardzo długo odwleka się ostateczne starcie z potworem, przez co historia traci całe napięcie. Pomysł na inteligentną istotę zamieszkującą rzekę sam w sobie był niezły, ale gdzieś po drodze rozmył się  gąszczu rozważań i opisów. Zastanawiam się, czy ten epizod z życia Mercedes nie wypadłby lepiej, gdyby był dłuższym opowiadaniem. Bo wydarzeń, które tu mamy, na kilkuset stronicową powieść, dostajemy zdecydowanie za mało.
Piętno rzeki to moje pierwsze spotkanie z Mercedes i jej światem i choć byłam bardzo pozytywnie nastawiona, to po lekturze mój zapał osłabł. Być może zagorzali fani pewne potknięcia fabularne autorce wybaczą, ale gdyby książka miała mnie zachęcić do zapoznania się z całą serią, to niestety nie udałoby się jej to.  Za dużo tu rozmyślań i opisów, za mało wydarzeń i działania.
Nie zniechęci mnie to oczywiście do lektury początkowych części, bo rozumiem, że każdy cykl ma słabsze ogniwa, niemniej jednak czuję lekki czytelniczy niedosyt.