Czekałam z niecierpliwością i się doczekałam - „Wyprawy do imperium mroku" czyli drugiego tomu sagi „Wojen mroku" Raymonda E. Feista.

Do lektury siadałam z pewną obawą - pierwszy tom, choć stanowiący zapowiedź interesującej historii, czytało mi się ciężko. Autor zebrał wielu bohaterów, każdego lub prawie każdego obdarzył bogatą historią i niestety postanowił nieco na temat tej historii opowiedzieć. Sprawiało to, ze czytelnik, czyli ja, często gubił (gubiłam) główny wątek powieści. Jednak drugi tom serii wiele wyjaśnia z takiego sposobu prowadzenia akcji i wiele także wynagradza.

Podjęte zostały wątki bohaterów, których znamy już z poprzedniego tomu - Tad, Zane oraz wciągnięty do paczki przez wir wydarzeń Jommy nadal biorą udział w operacjach, do których przydziela ich Konklawe Cieni. Przed nimi kolejne ciężkie zadania - wyprawa na uczelnię, a zaraz potem na wojnę. Leso Varen - szalony i bardzo niebezpieczny nekromanta ucieka na Kelewan i ukrywa się jako jeden z tamtejszych magów. Żona Puga - Miranda, która pod jego nieobecność jest odpowiedzialna za kontakty z imperium nie jest świadoma zagrożenia. Pug natomiast wraz z Magnusem, Nakorem i Bekiem wyruszają na bardzo niebezpieczną wyprawę - do świata Dasatich, skąd ma przyjść zapowiedziana wizją Puga inwazja.

Świat Kelewanu i Midkemii w tomie drugim „Wojen..." znacznie zyskał na przestrzeni. A raczej zyskał kolejnych sąsiadów. Autor odsłania przed czytelnikiem wielowymiarową strukturę stworzonego w powieści wszechświata. Kto ma odwagę i odpowiednie umiejętności, może podróżować nie tylko między światami poprzez łączący je Korytarz, ale także między wymiarami, które jako wyższe i niższe są odpowiednikiem kolejnych nieb i piekieł. Dasati, z których strony Midkemii grozi inwazja, zamieszkują niższy wymiar. Autor pokazuje nam ich świat zarówno oczyma tubylców, jak i przybyszów z Midkemii. Kosridi to miejsce obce, brutalne i okrutne, a jego mieszkańcy są pozbawieni uczuć i nie wiedzą, co to więzi międzyludzkie w żadnej postaci. Honorują tylko siłę, bawią się przemocą. Jednak znajdują się wśród nich i tacy, których zmęczył już ten porządek. Po drugiej stronie barykady do ostrożnych działań dojrzewa ruch mający na celu przywrócenie równowagi. Jeśli Pug z przyjaciółmi dobrze poprowadzi tę rozgrywkę być może do inwazji nie dojdzie.

„Wyprawa do imperium mroku" jest moim zdaniem znacznie lepsza niż „Lot Nocnych Jastrzębi". Autor zrezygnował z męczących retrospekcyjnych opisów, zyskało na tym tempo akcji. Na tle drugiego tomu, „Lot nocnych Jastrzębi" jawi się jako wprowadzenie bądź szkic, mający czytelnika tylko zapoznać z wachlarzem bohaterów i wprowadzić w zaledwie zalążek akcji. Prawdziwa akcja zaczyna się tutaj, a sądząc z zakończenia tomu, którego oczywiście nie zdradzę, dalej będzie już tylko lepiej. Polecam.