październik 04, 2024

piątek, 04 październik 2013 13:03

Morza szept Wyróżniony

By 
Oceń ten artykuł
(0 głosów)

„-Istnieją rzeczy, na które nie można się napatrzeć do syta.”*

Gdy tracimy nagle kogoś bliskiego nie jesteśmy w stanie znieść bólu, który nas ogarnia. Wszystko, co nas otacza i jest nam dobrze znane, przypomina o tej ukochanej osobie. Obrazy, dźwięki, miejsca. Aby poradzić sobie z tym traumatycznym wydarzeniem potrzeba mnóstwo czasu, ale czasem to jednak za mało. Dopiero zmiana otoczenia pozwala na dojście do siebie i próbę dalszego życia. Nowe miejsce, nowi ludzie… czasem to może też być coś więcej niż to, po co przybyliśmy.

Elodie to siedemnastolatka, która bardzo, ale to bardzo boi się wody. Już sam prysznic to dla niej straszne przeżycie. Ale w chwili obecnej nie to jest jej najgorszym problemem - niedawno straciła ojca i nie bardzo może sobie z tym poradzić. Ostatecznie mama nastolatki decyduje, że wyśle ją do ciotecznej babci Grace. Niestety mieszka ona na wyspie Guernsey, która jest otoczona morzem. Czy pobyt w miejscu, który napawa ją strachem jest dobrym rozwiązaniem? Czy pomoże zapomnieć o tragedii i nauczy na nowo cieszyć się życiem? Na miejscu Elodie zaprzyjaźnia się z Ruby oraz jej chłopakiem. Poznaje również Cyrila, który z miejsca jest nią zainteresowany, ale to nie do niego wyrywa się jej serce, tylko do pewnego chłopaka, którego widywała w snach, a później wyłaniającego się z głębin oceanu. Kim jest ten tajemniczy chłopak i czy nagła śmierć jednej z dziewczyn z paczki Ruby ma coś wspólnego z jej przyjazdem?

Nota wydawcy mówi: „Upojna saga miłosna z zapierającym dech w piersi krajobrazem wybrzeża wyspy Guernsey w tle - wstęp do porywającej morskiej trylogii.” Czy rzeczywiście tak jest? Czy miałam szansę przeczytać coś naprawdę tak wspaniałego, czy może pozostało obejść mi się smakiem?

Patricia Schröder miała niewątpliwie dobry pomysł tworząc tę historię. Wyspa z tajemniczymi morskimi istotami, o których w ogóle dotąd nie czytałam - powieściopisarka ciekawi nowym pomysłem, nawet nieco uchyla rąbka tajemnicy co do nich i opisuje je po trochu. Niestety jest tego tak mało, że w sumie nie dowiedziałam się zbyt dużo o nich, a szkoda, bo ploksy, multiplikatory i inne magiczne stworzenia są niewątpliwym (i w sumie największym plusem) tej powieści. Choć przyznać muszę, że opisy samej wyspy wyszły autorce bardzo dobrze, potrafiły pobudzić wyobraźnię i choć trochę ujrzeć je jej oczyma. Oczywiście jest to trylogia miłosna, a więc nie mogło zabraknąć typowego trójkąta miłosnego tak znanego w tym gatunku. Szkoda, że w tym temacie autorka nic nie zmieniła, ale muszę jej przyznać, że miło śledzi się poczynania owej trójki, choć nieraz irytują. No, to by było na tyle temacie plusów tej publikacji.

Z minusami jest tu niestety trochę gorzej. Po pierwsze, dialogi, które były sztuczne i płytkie. Nie dało się odczuć tych - podobno buzujących - emocji między bohaterami. Częste powroty do jednego tematu nużyły i doprowadzały do konsternacji. No bo, nawet jeśli seria skierowana jest do nastoletniego czytelnika i tak uważam, że nie trzeba powtarzać X razy do oczywistych rzeczy, raz w zupełności wystarczy. Do tego język. Wydaje się, jakby autorka na siłę kreowała go na młodzieżowy. Nie wiem, może tłumacz sobie nie poradził, a może rzeczywiście tak została napisana. Zabrakło mi tu też lepszej kreacji bohaterów. Nie miałam zbyt dużej szansy ich poznania, bo oprócz ogólnego zarysu i kilku zachwytów nad ich wyglądem, dużo więcej się nie dowiedziałam. Co prawda mają tam jakieś tajemnice i fajnie, że autorka trzyma w niepewności, ale choć trochę mogłaby je ujawnić. Jak dla mnie, zbyt dużo niewiadomych, dostałam więcej pytań niż odpowiedzi, a zbytnio tego nie lubię.

Mimo że książka ma dużo niedociągnięć czytało mi się ją bardzo szybko i nawet przyjemnie. Historia sama w sobie jest bardzo interesująca i jeśli by tylko dopracowano jej mankamenty, śmiało mogłabym rzec, że jest to jedna z lepszych serii tego roku. Niestety w chwili obecnej mogę powiedzieć, że jest tylko dobra. Ciekawe magiczne istoty i piękne opisy krajobrazów nie wystarczą, by zachwycić. Trzeba czegoś o wiele więcej. Nie zżyłam się z bohaterami, nie stali mi się bliżsi, ale w jakimś stopniu z zaciekawieniem śledziłam ich poczynania. Mimo wszystko chętnie poznam dalsze losy bohaterów, ciekawi mnie, jak to wszystko się potoczy.

„Morza szept” nie wszystkim może się spodobać, ale wydaje się być dobrym pomysłem na letnią lekturę. Zwłaszcza gdy potrzeba czegoś lekkiego i nie zmuszającego do intensywnego myślenia. Fajna, choć niedopracowana historia, którą ratują wcześniej niespotykane morskie stworzenia. Ani nie namawiam, ani nie odradzam, to jedna z tych powieści, o których przeczytaniu zadecydować musicie sami.

*cytat pochodzi z „Morza szept” P. Schröder

Czytany 1722 razy