Rezultaty wyszukiwania dla: western

„Blade Runner. Czarny Lotos. Zostawić LA. Tom 1” to komiks, który przenosi nas do Los Angeles w roku 2032, gdzie śledzimy dalsze losy replikanta o imieniu Elle, znanego również jako Czarny Lotos. Historia jest kontynuacją wydarzeń przedstawionych w animowanym serialu „Blade Runner: Black Lotus", jednak komiks można z powodzeniem czytać bez znajomości tej produkcji.

Fabuła i klimat

Akcja komiksu zaczyna się, gdy Elle ucieka z rąk swojego twórcy, Niandera Wallace’a, i udaje się na pustynię, aby odnaleźć odpowiedzi na pytania dotyczące swojej przeszłości. W poszukiwaniu odkupienia trafia do industrialnej osady Fracktown, gdzie zostaje wciągnięta w konflikt pomiędzy dwoma rywalizującymi frakcjami. To miejsce, pełne brudu, pyłu i przemocy, bardziej przypomina estetykę postapokaliptycznego westernu niż klasyczny klimat „Blade Runnera”, co może zaskoczyć fanów oryginalnej serii.

Pod względem fabularnym, komiks stawia na dynamiczną akcję, która sprawnie prowadzi czytelnika przez kolejne wydarzenia. Niestety, mimo obiecującego początku, historia szybko staje się schematyczna i przewidywalna. Brakuje tu głębszego rozwinięcia niektórych wątków pobocznych oraz bardziej złożonych postaci. Choć komiks dostarcza rozrywki, trudno o większe zaangażowanie emocjonalne w losy bohaterów.

Ilustracje i estetyka

Ilustracje autorstwa Enida Balama są solidne i dobrze oddają brutalny, surowy świat, w którym toczy się akcja. Niestety, niektóre kadry, zwłaszcza te z dziećmi, są mniej udane, co może nieco psuć odbiór całości. Estetyka komiksu, chociaż pełna cyberpunkowych elementów, wyraźnie skręca w stronę wizualnej stylistyki rodem z „Mad Maxa”, co może nie przypaść do gustu wszystkim fanom ”Blade Runnera”.

Podsumowanie

„Blade Runner. Czarny Lotos. Zostawić LA. Tom 1” to komiks, który wprowadza nowe wątki do uniwersum „Blade Runnera”, ale robi to w sposób, który nie każdemu przypadnie do gustu. Z jednej strony, dynamiczna akcja i mroczny klimat mogą przyciągnąć czytelników poszukujących intensywnych wrażeń. Z drugiej strony, brak głębszego rozwinięcia fabuły i schematyczność mogą pozostawić pewien niedosyt, zwłaszcza u fanów bardziej skomplikowanych narracji. To komiks, który warto przeczytać, ale bez większych oczekiwań, zwłaszcza jeśli jesteście fanami oryginalnej, bardziej filozoficznej i introspektywnej wizji „Blade Runnera”.

„Młodość Blueberry’ego” tom 5 to kolejny fascynujący rozdział z sagi Mike'a Blueberry’ego, młodego porucznika, żyjącego w czasach Dzikiego Zachodu. Opowieść jest pełna zwrotów akcji, w której Blueberry jest zmuszony do nawigowania przez wojenny chaos i osobiste konflikty. Komiks ten zawiera cztery intensywne i ekscytujące epizody: „1276 dusz”, „Odkupienie”, „Gettysburg” i „Konwój wyklętych”, każdy z nich przekazując unikalne i intrygujące perypetie bohatera.

Oś fabularna: Mike ma już dość szpiegowskich misji. Próbuje zapomnieć o niedawnych smutnych wydarzeniach, jednak wywiad Unii nie zamierza wypuścić z rąk tak dobrego agenta. Blueberry musi odnaleźć dziewczynę porwaną przez szalonego pastora, który w imię osobistej zemsty chce doprowadzić do klęski Północy. Później młody porucznik wspomina swój udział w słynnej bitwie pod Gettysburgiem. W końcu znajdzie się w osadzie, do której nie dotarła wojna... 

Rysunki Michel’a Blanc-Dumonta są realistyczne i szczegółowe, przekazują surowość i brutalność Dzikiego Zachodu z niesamowitą precyzją. Posiada on wyjątkową umiejętność do kreowania wyrazistych, burzliwych twarzy postaci, co dodaje głębi i autentyczności prowadzonej w komiksie narracji. François Corteggiani, z drugiej strony, przedstawia fascynujące scenariusze, które prowadzą nas przez zawiłości historycznych bitew i osobistych dramatów Blueberry’ego. Mimo jednak tak pozytywnego odbioru albumu, uważam też, że komiks nie jest pozbawiony wad. Fabuła, chociaż bogata w detale historyczne i dynamiczne sceny akcji, czasami jest trudna do śledzenia. Wątki, w których Blueberry przemieszcza się z jednego obozu do drugiego i jego ospała interakcja podczas konfliktów, w których uczestniczył tylko okazjonalnie, mogą być mylące dla czytelnika.

Warto również zauważyć, że pomimo iż komiks kontynuuje dziedzictwo założone przez legendarnego Jean-Michela Charliera i Jeana Girauda (Moebius), niektóre elementy wydają się nieco zbyt banalne lub przewidywalne, takie jak typowe dla westernów motywy zdrady, poszukiwania sprawiedliwości czy ratowania dam w tarapatach. Sądzę jednak, że choć przestały one być ponadczasowe, to i tak znajdą swoich fanów, choć z żalem stwierdzam, że ja już do nich nie należę, bawiły mnie jednak, gdy byłam nieco młodsza.  

„Młodość Blueberry’ego” tom 5 to zdecydowanie wartościowy dodatek do serii, szczególnie dla miłośników tradycyjnych westernów i historycznych opowieści o Dzikim Zachodzie. Jest to komiks, który łączy trudne chwile historyczne z osobistymi przeżyciami głównego bohatera, oferując czytelnikowi ekscytującą i pełną emocji podróż w czasie. Dla miłośników klimatu Dzikiego Zachodu Młodość Blueberry’ego będzie idealną serią. 

Książki Ilony Andrews gwarantują rewelacyjną lekturę.“

Patricia Briggs, #1 New York Times bestselling author

“Jedno z najwspanialszych piór w urban fantasy… Ilona Andrews to wszystko co najlepsze w gatunku“

Jeaniene Frost, New York Times bestselling author

“Andrews to po prostu "must read" bez względu na wszystko!“

Romantic Times

"Jeśli jest jakikolwiek autor, który definiuje Urban Fantasy, to jest nim Ilona Andrews. “

Fresh Fiction

Dwadzieścia lat po tym, jak Księstwo Kuźni Zachodu upadło pod naporem sił Korporacji, zdradzone i opuszczone w decydującej chwili przez sojuszników, jego dawne tereny wciąż pozostają ponurym pasem ziemi niczyjej. Ludzi pamiętających czasy wojny pozostało niewielu – ci, którzy jakimś cudem przetrwali rzeź, padali ofiarą grasujących w lasach ogromnych żlebodźwiedzi, rozprzestrzeniającej się nieuleczalnej zarazy, ale też zwyczajnego głodu.

Disnejowski Miki ma różne oblicza – nie tylko humorystyczne, znane z komiksów o Myszogrodzie. Od 2016 r. francuskie wydawnictwo Glénat realizuje własne artystyczne wizje przygód Myszki Miki, powierzając je zasłużonym i docenianym europejskim twórcom. Dzięki temu mamy okazję przeczytać niezwykle oryginalne i różnorodne opowieści na nowo interpretujące przebogate uniwersum stworzone przez Walta Disneya.

Drugi tom niezapomnianej epickiej trylogii fantasy „Śmierć imperiów”

Sal Kakofonia, banitka i Włóczęga,  niszczy wszystko, co kocha. Po tym, jak jej kochanka zaginęła, a ona pozostawiła za sobą spalone miasta, zostały jej tylko magiczna broń i nieokiełznane pragnienie wywarcia zemsty na tych, którzy skradli jej moc i odebrali niebo.

Drugi tom niezapomnianej epickiej trylogii fantasy „Śmierć imperiów”

Sal Kakofonia, banitka i Włóczęga,  niszczy wszystko, co kocha. Po tym, jak jej kochanka zaginęła, a ona pozostawiła za sobą spalone miasta, zostały jej tylko magiczna broń i nieokiełznane pragnienie wywarcia zemsty na tych, którzy skradli jej moc i odebrali niebo.

Bogaty program spotkań, paneli dyskusyjnych, prelekcji i wideo-wywiadów, a także galeria prac konkursowych z tegorocznych edycji konkursu dla dzieci i na krótką formę komiksową, rozgrywki turniejowe w League of Legends i możliwość otrzymania specjalnej antologii komiksowej. To wszystko czeka na uczestników wirtualnej edycji tegorocznego Międzynarodowego Festiwalu Komiksu i Gier, który odbędzie się on-line, w dniach 14 i 15 listopada br. na platformie www.komiksfestiwal-cyberedition.com 

Jest piękna i niezwykła jak złoto lśniące w bystrym nurcie rzeki Klondike. Zimna jak wiatr wiejący na północnym zachodzie zimą. Bezwzględna jak ołów służący do rozstrzygania sporów w saloonach. Nazywa się Hellaine. Jej przybycie na zawsze zmieni życie mieszkańców Woodsburgha.

Daniel Radcliffe powraca w historii o ucieczce z najlepiej strzeżonego więzienia w południowej Afryce. Tak przynajmniej chcą nam wmówić twórcy. Prawda jest nieco inna. Fakt, bohaterowie zwiali z więzienia. Reszta niekoniecznie ma odniesienie do rzeczywistości. W więzieniu „politycznym” dla białych w Pretorii dozór jest kiepski. Uciekinierzy są terrorystami należącymi do organizacji finansowanej przez ZSRR. Przechodzili szkolenia w obozach prowadzonych przez KGB oraz Kubańczyków w Angoli i innych krajach. Tyle na temat realizmu. A jak wrażenia po seansie?

„Ucieczka z Pretorii” to miła, ciekawa historia, ale zdecydowanie zbyt czarno-biała. Od razu widać, kto jest dobry, a kto zły. Więźniowie stoją po tej jasnej stronie, zaś strażnicy to czarne charaktery, a system, który reprezentują, zasługuje na potępienie. Widz nie uświadczy tutaj bohaterów o bardziej złożonej osobowości, wszystko przedstawiono niczym w tanim westernie – za pomocą czarnych i białych kapeluszy. Reżyser nie pokazuje dobrych klawiszy, wszyscy oni są ludźmi gardzącymi więźniami. Z kolei osadzeni to osoby, które skazano za niewinność. Tak schematyczne podejście, pełne przejaskrawień, sprawia, że aż oczy bolą.

Największą gwiazdą filmu jest Daniel Radcliffe, ciężko jednak dostrzec tu jego kunszt aktorski, bo postać, w jaką się wcielił, jest na wskroś przewidywalna i bez polotu. Odtwórcy ról drugoplanowych nie wnoszą zbyt wiele do całej produkcji. Ich gra stoi na niskim poziomie, zupełnie jakby mieli służyć po prostu za ruchome tło. Na tle całej obsady wyróżnia się jedynie Mark Leonard Winter, który swoją grą przypomina mi trochę młodego Daniela Day-Lewisa.

Film został nakręcony przy użyciu małych nakładów finansowych. Postawiono na realizm całej produkcji kosztem efektów specjalnych. Może i słusznie, bo więzienie, życie osadzonych, praca strażników ukazane zostały na tyle dobrze, że stanowią największy atut tego filmu.

Podsumowując, film wypada po prostu przeciętnie. Sama historia więźniów ma potencjał i stanowi doskonały materiał na dobrze opowiedzianą, chociaż nieco naciąganą historię. Jednak brak jakiejkolwiek głębi aktorskiej, sztampowość oraz widoczny gołym okiem podział na dobrych i złych zwyczajnie psują odbiór. To stereotypowe i nieco moralizatorskie podejście do tematu siłę artystyczną całej produkcji. Na seansie widz nie zaśnie ze znużenia, ale też nie czeka go moc niezapomnianych doznań. Mogło być lepiej, a wyszło jak wyszło.

Plusy:
– dobry potencjał na świetną historię;
– Daniel Radcliffe w roli głównej;
– realność.

Minusy:
– nudni bohaterowie;
– schematyczne podejście do tematu;
– słaba gra aktorska odtwórców ról drugoplanowych.