Rezultaty wyszukiwania dla: Uroboros

Bardzo lubię różnego rodzaju retellingi. Nowe spojrzenie na znane i lubiane historie, często okazują się lepsze od pierwowzoru. A jak było w przypadku „Neon Gods”? Czy współczesna wersja mitu o Hadesie i Persefonie, była w stanie mnie zaciekawić? A może książka okazała się kompletną klapą?

Hades od lat żyje w cieniu, większość nawet wierzy, że nie istnieje. Jednak taki stan rzeczy bardzo mu odpowiada. Wszystko się zmienia, gdy niespodziewanie w jego ręce trafia Persefona, która szuka ratunku przed niechcianym narzeczonym. Kiedy okazuje się, że dzięki Persefonie, Hades może dokonać zemsty, na znienawidzonym Zeusie, postanawia pomóc dziewczynie. Jednak w jego świecie niczego nie można dostać za darmo, a wszystko ma swoją cenę. Czy Hades i Persefona dojdą do porozumienia? Czy może cena za wolność okaże się zbyt duża?

Na odwrocie książki można przeczytać, że jest to sensacja TikToka, przytoczonych jest również kilka bardzo pochlebnych opinii, z którymi niestety nie do końca się zgadzam. Według mnie książka jest dobra, ale do bardzo dobrej lub rewelacyjnej trochę jej brakuje.

W „Neon Gods” zabrakło mi szczegółowego opisu, jak działa miasto Olimp. Jest informacja, że rządzi nim elita Trzynastu, ale jak przekazywane są te tytułu (z tego, co zrozumiałam, to część się dziedziczy, a reszta?), jakie dokładnie mają role, dlaczego miasto jest odcięte od reszty świata, skąd bierze się to dziwne uczucie, gdy przechodzi się przez most nad rzeką Styks? Czy działa tam jakaś magia?

Ostateczna scena walki również nie zachwyca. Spodziewałam się czegoś, co sprawi, że będę ją czytała z zapartym tchem, a okazała się dość nijaka. Chwila rozmowy, kilka uderzeń i koniec.

Kolejny minus, tym razem odnosi się do tłumaczenia. Nie podobało mi się to, że znana mi Demeter, stała się nagle Demetrą. Może tak powinno się prawidłowo odmieniać to imię, jednak przez wszystkie lata w szkole zawsze mówiło się o Demeter i Demetra brzmi dla mnie dziwnie i to do tego stopnia, że gdy tylko to imię pojawiało się w książce, to za każdym razem wybijało mnie ono trochę z rytmu.

Jednak jak wspomniałam na początku, książka okazała się dobra, więc ma też trochę plusów. Zdecydowanie największym są sceny erotyczne. Gdy sięgałam po książkę, miałam małe obawy, że skoro ma to być erotyk, to sceny łóżkowe zajmą co najmniej połowę książki, będą zbyt długie i szczegółowe. Na szczęście moje obawy się nie sprawdziły. Oczywiście było sporo takich scen, ale też nie aż tak dużo. Nie były też one też zbyt szczegółowo opisane, autorka pozostawiła trochę miejsca puszczenie wodzy fantazji.

Sam styl autorki również oceniam na plus. Bardzo lekki, płynny, język jest raczej potoczny, dzięki czemu książkę czyta się niezwykle szybko.

Myślę, że wielu czytelnikom postać Hadesa przypadnie do gustu. Jest to klasyczny bad boy. Z jednej strony gra wcielenie zła, a w środku troszczy się o wszystko i wszystkich.

Podsumowując, nie żałuję czasu, który poświęciłam na czytanie „Neon Gods”. Książka ma kilka niedociągnięć, ale czyta się ją bardzo przyjemnie. Z pewnością sięgnę po kolejne tomy.

Wydawało mi się, że on istnieje tylko w mitach…

Hades spędza życie w cieniu i nie ma zamiaru z niego wycho­dzić. Niespodziewanie jednak wpada mu w ręce Persefona, która szuka u niego ratunku. Kiedy Hades odkrywa, że dzię­ki niej może dokonać zemsty, której pragnął przez lata, pos­tanawia dziewczynie pomóc – za pewną cenę. Jednak z każdą kolejną nocą bóg ciemności coraz bardziej rozsmakowuje się w Persefonie i wreszcie gotów jest wyruszyć na wojnę z całym Olimpem, aby zatrzymać ją przy sobie…

Po ucieczce z Lengardu – podziemnego ośrodka rządowego – Alyssa Scott zna już swój dar. Jest Mówiącą. Jest Kreatorką, a nie potworem. Jednak w laboratorium szalonego, śmiertelnie niebezpiecznego naukowca Kendalla Vanika zostali jej przyjaciele i Landon Ward, który nauczył ją kontrolować jej dar, który ją okłamał, którego... Alyssa desperacko pragnie ich ocalić, ocalić musi także resztę świata.

Bryce Quinlan i Hunt Athalar próbują wrócić do normalności. Bohaterowie, którzy uratowali Księżycowe Miasto, są zmęczeni. Po dramatycznych wydarzeniach marzą o normalnym życiu. Pragną zwolnić tempo. Pomyśleć o sobie. O przyszłości.

Niebezpieczeństwo nadciąga...

Kasjan ze wszystkich sił pragnie ochronić przyjaciela, a zarazem swego władcę, Rhysanda. Informacje docierające zewsząd, są jednak niezbyt pomyślne — oto ludzkie królowe ponownie zamierzają zewrzeć szyki i odebrać to, co według nich słusznie im się należy. Któraś z nich jest na tropie magicznych przedmiotów, a zebranie ich wszystkich sprawi, że świat upadnie. Nie będzie już nic poza mrokiem. I choć głównie to zaprząta głowę mężczyzny, jest jeszcze coś- a raczej ktoś. Nesta. Kobieta, która w jakiś tajemniczy sposób, mimo odpychającego zachowania i jawnie wrogiego nastawienia przyciąga go do siebie. Żeby uratować Królewstwo i życie bliskich im osób, muszą jednak porzucić wzajemne animozje i dać z siebie wszystko. Stawką jest wszystko.

Zastanawiałam się, dlaczego wydawnictwo postanowiło podzielić tom czwarty na dwie "mniejsze" części. Ostatecznie jest to ta sama historia, którą spokojnie można by kontynuować jako całość- tyle, że objętościowo obszerniejszą. A jednak... choć część poprzednia potężnie mnie wynudziła, to jej następczyni okazała się nieco lepsza.

Można powiedzieć, że Nesta Archeron odnalazła w życiu coś na kształt celu. Przymusowy pobyt w Domu, w otoczeniu przybocznych Rhysanda oraz praca społeczna w bibliotece sprawiły, że jej nastawienie nieco uległo zmianie. Uznała, że treningi to dobra odskocznia od dnia codziennego, a zachęcenie do nich innych kobiet, pracujących z nią w wypełnionym książkami budynku, jest dobrym planem. Szczególnie że odnalazła również coś na kształt przyjaźni. Tylko dziwna relacja między nią a Kasjanem nie daje jej spokoju; kobieta sama nie do końca wie, czego chce, podskórnie bojąc się odrzucenia (choć w życiu nie przyznałaby tego głośno). Jednak to właśnie Nesta stanowi swoisty klucz do odnalezienia magicznych przedmiotów i ocalenia świata, jaki znała do tej pory. Od razu można zauważyć, że ta część charakteryzuje się większą ilością akcji w fabule. Przede wszystkim towarzyszymy Neście w jej codziennych ćwiczeniach, ale również w swoistej walce o samą siebie. To prawda, że bohaterka do tej pory jawiła nam się jako bezczelna, wulgarna kobieta. Nie można jednak zaprzeczyć, iż sile jej ostrego języka dorównuje siła psychiczna. Obserwujemy zachodzące w niej powoli zmiany, kiełkowanie zaufania do drugiego człowieka i to jest ogromny plus- na naszych oczach Nesta zmienia się z wrogiej pijaczki w rasową wojowniczkę. Co prawda jeszcze miewa gorsze momenty, ale któż ich nie ma, prawda?

Jak już wspomniałam, tym razem przed naszymi bohaterami stoi nie lada zadanie- muszą uprzedzić ludzkie królowe i odnaleźć magiczne przedmioty, nim wrogie władczynie położą na nich łapska. Odnalezienie ich nie jest dziecinnie prostym zadaniem, bowiem zostały bardzo starannie ukryte — ten, kto to uczynił, wiedział, jak ogromną moc posiadają. Towarzyszymy Neście oraz Kasjanowi w ich podróży, jesteśmy częścią akcji i wreszcie coś się dzieje. Na taki rozwój sytuacji miałam nadzieję.

Wzajemne stosunki tej dwójki określiłabym jako skomplikowane; ona niby chce z nim być, ale boi się odrzucenia. On jej pragnie, ale ona go odtrąca, więc i on się dystansuje. I tak w kółko. Aż dziw bierze, że dwoje dorosłych ludzi zachowuje się gorzej niż dzieci. Szczerze powiedziawszy, bawiły mnie te ich podchody. Może dlatego, że nie zastanawiali się zbyt długo nad spędzeniem ze sobą nocy, ale nad określeniem, co naprawdę do siebie czują już tak. Szczególnie, że od poprzedniej części wiadomo, że i tak będą razem. Na tym polu autorka zupełnie mnie nie zaskoczyła i chyba tego mi brakowało- niepewności, czy mimo wszystko ta dwójka wreszcie odnajdzie spokój w swoich ramionach. Żadnych podchodów. Wszystko podane jak na tacy. I oczywiście sceny łóżkowe rodem z "50 twarzy Grey'a", co już zupełnie zaburzało wizję relacji Nesty i Kasjana. Jakoś... wolałabym tę miłosną historię w wersji bardziej soft.

Skoro odnalazłam w tej części więcej pozytywów, to dlaczego ocena wciąż jest niezmienna? Owszem, było tutaj więcej akcji. Pozostałe aspekty, o których wspominałam przy recenzowaniu poprzedniczki, nie uległy jednak zmianie. Bohaterowie nadal są jednowymiarowi, szarzy, stanowią tylko tło dla Nesty i Kasjana, a szczerze mówiąc chciałabym -choć trochę- poznać pozostałych, skoro nie miałam okazji sięgnąć po pierwszy i kolejne tomy. Większość fabuły to nadal love story między dwójką głównych postaci z rozmyślaniami "chcę- nie chcę", co po pewnym czasie irytuje jeszcze bardziej. Nadal więcej seksu niż akcji. I myślę, że gdyby wyrzucić z obu części tomu czwartego niepotrzebne, rozwlekłe fragmenty, to spokojnie mógłby powstać jedna, sensowniejsza książka. Czasami czuło się, że wszystko rozciągane jest na siłę, byle tylko naklepać więcej stron.

Świat stworzony przez panią Sarah J. Maas nadal mnie nie porwał, aczkolwiek widzę całość w nieco jaśniejszych barwach. Fanów twórczości zapewne nie muszę zachęcać, zaś pozostałych... cóż. Zostawiam to Waszemu czytelniczemu "sumieniu".

Ogromne niebezpieczeństwo. Kruchy sojusz. Wspólny cel. Nesta Archeron i Kasjan, mimo dzielących ich różnic nie do pogodzenia i wzajemnych animozji, w wyniku działań wrogich dworowi Feyry i Rhysanda sił, znajdują się po jednej stronie barykady.

Niezgłębiona potęga. Dwa żywioły. Jedna walka. Nesta Archeron zawsze była arogancka, łatwo wpadała w złość i nigdy nie wybaczała. A odkąd została wepchnięta do Kotła i wbrew woli stała się jedną z fae, nie potrafi odnaleźć się w tym nowym, zabójczym świecie.

„Miał wrażenie, że systematyczne, jednostajne klaskanie dobiega z pokoju, z którego przed chwilą wyszedł. Obrócił się na pięcie i zrobił krok przed siebie. Przystanął. Nadal słyszał klaskanie, teraz ciut intensywniejsze. Zrobił kolejny krok i znów zamarł. Odgłos narastał.”

Mam mieszane odczucia po spotkaniu z książką, z jednej strony wiele elementów zrobiło pozytywne wrażenie, z drugiej znalazłam kilka niedostatków. Przekonywał zgrabnie oddany klimat ciężkości mroku, początkowo zupełnie niedefiniowalny, wymykający się rozsądkowi, wielokrotnie przekraczający granicę jawy i snu. Z czasem coraz więcej ciemności osadzało się w wyobraźni, zaciskały się węzły iluzji wokół bohaterów, sugestywnie odbierałam ich wpadnięcie w pajęczynę niemocy, przyklejanie się niebezpiecznych sekretów. Odpowiadało mi końcowe zafiksowanie myśli postaci, bez możliwości ucieczki od wyimaginowanych obrazów. Tomasz Kozioł udanie pokazał, jak rzeczywistość może zmienić się w koszmar, a wyobrażenie przyjąć realną postać. Coś, co najpierw szokowało, stopniowo zbliżało się do percepcyjnej normalności. Zwątpienia i obawy były przenoszone do sfery przeświadczenia, podszytej niejednoznacznością i paranormalnością.

Sam pomysł na fabułę - nieoczekiwany spadek, nawiedzony dom, niezamieszkany przez ćwierć wieku - nie należy do nowych. Wielokrotnie był już wykorzystywany, a jednak udało się autorowi wyjść nieco poza schemat, sprawdziło się dołączenie tajemnic skrywanych przez mieszkańców małej podlaskiej wsi, co ciekawe, trudnej do znalezienia na mapach, czy przytoczenia nazwy. Wymykająca się uchwyceniu ludzka osada, niejako zapomniana przez świat, chroniąca się szczelnie przed obcymi. Jednak i w tym kryje się przerażający sekret, ciekawie się go poznawało. Rozrywkę psuło szybkie odkrywanie kart, przesadą było wystawienie staruszki na intensywne zeznania, gdyby podzielić je na fragmenty i wpleść między inne ze scenariusza zdarzeń, byłoby bardziej frapująco niż w ramach jednego ciągu. Za wcześnie też pojawiła się kobieta ostrzegająca przed niebezpieczeństwem. Miała wzmocnić aurę niepokoju, dziwnej atmosfery, podskórnego napięcia, oddać przygnębiającą moc okolicy, a jednak nie wniosła nic szczególnego.

Fantastycznie rozprzestrzeniały się niezrozumiałe dla bohaterów szepty i klaskania, szczelnie przylegały do incydentów, wywoływały nieprzyjemne myśli i wrażenie bycia obserwowanym, nakładały się na osobliwe zjawiska. Bohaterom przytrafiały się rzeczy dziwne i wymykające się interpretacji. Atmosfera gęstniała, dramatycznie ograniczały się pola manewru, wydawało się, że wszystko sprzysięgło się przeciwko Adamowi i Mirkowi. Popsuty nagle samochód, brak zasięgu sieci komórkowej, nieuzasadniona agresja mieszkańców, to łagodne niedogodności w porównaniu z kolejnymi. Szkoda, że autor nie wprowadził do pierwszego planu jeszcze kogoś, kto znacząco pojawiałby się równolegle do rozmów między mężczyznami. Ograniczenie się do dialogu między Adamem i Mirkiem nie do końca wybrzmiewało naturalnie. Natomiast zakończenie wyśmienite, zaskoczy niejednego czytelnika, przypasowało mi. Jak bardzo nieprzepracowane traumy z przeszłości, niewyjaśnione tajemnice, nieodkryte prawdy, potrafią zatruć życie człowieka?

Kreowanie świata i powoływanie do życia niezapomnianych bohaterów przedstawianych przez A. C. Gaughen miałam szansę poznać przy pierwszym tomie zachwycającej serii „Żywioły” kilka miesięcy temu. Straciłam głowę dla historii Shalii, królowej Trifectate, obdarowanej jednocześnie żywiołem ziemi. Do dziś pamiętam nieprzerwaną falę wzruszeń towarzyszącą przy poznaniu jej próby odnalezienia się w nieprzyjaznym królestwie. Opowieść skradła moje serce, co przełożyło się na spore oczekiwania co do „Więzów nieba”, gdzie autorka zawarła historię Aspasii, nieustraszonej piratki dowodzącej statkiem złożonym z dziecięcej załogi i posiadającej moc powietrza, która pojawiła się na krótki moment w pierwszym tomie. Moje oczekiwania zostały rozbite w drobny mak i to nie dlatego, że „Więzy nieba” okazały się złe, ale właśnie dlatego, że historia wykreowana przez A. C. Gaughen pozostawiła je daleko w tyle. Bezkonkurencyjna, przejmująca i zapierająca dech w piersiach niczym najsilniejszy sztorm – historia Aspasii zachwyciła mnie od pierwszego rozdziału, zbliżając do bohaterów, których imiona wypalają się w głębi serca.

WIATR SZEPCZE TWOJE IMIĘ

Aspasia od kilku lat dowodzi statkiem z dziecięcą załogą, stworzoną głównie z osób posiadających dary żywiołów. Niestraszne są jej przerażające sztormy ani łagodne wiatry. Dziewczyna może kontrolować powietrze, co pozwala jej na uwalnianie niewolników z komun i zrywanie krępujących ich okowów, oddając wolność.

BURZOWE CHMURY ZBIERAJĄ SIĘ NA HORYZONCIE

Aspasia niestrudzenie poszukuje swojego rodzeństwa, z którym została rozdzielona wiele lat temu, gdy cała jej rodzina trafiła do niewoli. Mimo rządów okrutnej Cyrus, będącej jej właścicielką i zmuszającej Asp do bezwzględnych czynów, dziewczyna nie traci nadziei. To właśnie potęga tej niezachwianej wiary w odnalezienie tych, których kocha najmocniej na świecie, pozwala jej przetrwać.

ZBLIŻA SIĘ COŚ ZŁEGO

Kapitanka nikomu nie wyznaje swoich sekretów – ani tych dotyczących rodzeństwa, ani tajemnic dotyczących załogi statku. Bez względu na cenę nikt nie może dowiedzieć się, co takiego potrafi Aspasia. Nikt.

Czas zaczyna gonić dziewczynę, gdy Cyrus zbliża się do odkrycia jej sekretów. Aspasia wie, że kurs, który wyznaczyła jej bezduszna kobieta, może być jej ostatnim. Musi wykorzystać swoją moc i spróbować zmienić los prowadzący ją ku niechybnej śmierci.

OSTATECZNA BITWA NADCHODZI

Aspasia z pomocą swojej załogi i nowego uczestnika rejsu, rusza do walki. Po raz pierwszy od dawna dziewczyna musi zmierzyć się ze swoim strachem, który tak skrzętnie ukrywała. Mimo własnych problemów zostaje również wrzucona w sam środek wojny pomiędzy okrutnym królem Trifectate a Żywiołami. Przyszłość jest niepewna. Wszystko może się wydarzyć. Szala znajduje się na granicy, a Aspasia może być właśnie tą osobą, która ją przechyli...

„Więzy nieba” zachwycają od pierwszych rozdziałów. Obserwowanie Aspasii dowodzącej załogą dzieci, z których wiele posiada moce żywiołów oraz powoli odkrywającej sekrety swojej duszy przed pewnym nieznajomym, którego uratowała przed niewolnictwem i rodzącej się nimi więzi, pozwoliły mi puścić wodze wyobraźni i razem z nimi całą sobą przeżywać ich przygody. Uczestniczenie w przemianie zachodzącej w kapitance, zaciekle walczącej o tych, których kocha, dzielnej i gotowej do poświęceń oraz metamorfozie Kairosa, który zaczyna rozumieć, że świat nie jest czarno-biały, zachwyciły mnie bezgranicznie. Zakochałam się w tej powieści. Znienawidziłam autorkę za zakończenie, przez które nie mogłam powstrzymać łez, a jednocześnie coraz bardziej zachwycałam się skonstruowaną przez nią płaszczyzną ukazującą bezkresne, zachwycające morze. Moje serce zostało zszargane, porozrywane na strzępy, ale mimo to zachowało nadzieję dotyczącą kolejnej przygody, następnego żywiołu i mamiącej mnie niesamowitą historią, która może się zdarzyć.

Bohaterowie, bohaterowie, bohaterowie. Najlepszy aspekt tej powieści. Nie wiem nawet, co o nich napisać, ponieważ szybko zawrócili mi w głowie. Zacznijmy może od pięknej Aspasii o wielkiej sile ducha, gotowej zginąć, aby uchronić tych, których kocha. Jej walka z uciskiem Cyrus i szaleńcze poszukiwania straconego dawno temu rodzeństwa wiele razy wywołały u mnie łzy. Każda jej strata i niezwykła nadzieja drzemiąca w jej sercu, dająca jej siłę do stawiania kolejnych kroków i pokonywania barier, a także wielka miłość do tych samotnych dzieci, które odnalazły przy niej rodzinę, uczyniły z niej niesamowicie silną bohaterkę, łamiącą wszelkie stereotypy. Kairos, słodki cudowny chłopiec, a jednocześnie mężczyzna z pustyni, odkrywający prawdy o świecie, lojalny do granic możliwości oraz zachwycający swą radością nawet w najtrudniejszych chwilach, skradł moje serce od samego początku. Odkąd skończyłam pierwszy tom, nie mogłam o nim zapomnieć. Jestem niesamowicie wdzięczna autorce, że pokazała nam resztę jego historii i pozwoliła odkryć wszystkie karty. Arnav, buntowniczy nastolatek władający ogniem, który uosabiał najgorsze cechy dojrzewania, a jednocześnie stanowił przykład niezachwianej miłości i potęgi drzemiącej w każdym skrawku jego serca. Nav, walcząca jak lwica o swoje rodzeństwo; Ori, powoli godzący się z utratą ukochanej siostry czy Gryph, spokojny i altruistyczny - pokochałam ich całym sercem. A. C. Gaughen stworzyła niesamowite postacie, o których nie sposób zapomnieć.

„Więzy nieba” to powieść, którą powinien poznać każdy wielbiciel fantastyki z nutką romansu oraz poruszającej ważne problemy społeczne. Seria opowiadająca o osobach posiadających moc żywiołów, walczących z opresją okrutnego króla pragnącego zniszczyć wszelkie nadprzyrodzone dary i pragnącego ich jednocześnie dla siebie oraz pokazująca silne kobiece charaktery, stała się jedną z moich ulubionych. Zapewniam Was, że jeżeli dacie jej szansę, nie będziecie zawiedzeni. A. C. Gaughen nie przerysowuje historii, dokładającej do niej niepotrzebne, zapychające wątki. Wszystko w jej powieściach jest przemyślane, co pozwala cieszyć się niebanalnymi historii. Nie mogę doczekać się, gdy ukaże się trzeci tom, który jeszcze nie został ukończony. Wiem, że autorka szykuje kolejny rollercoaster emocji, co pozwala mi cierpliwie czekać na kolejne tomy. Zaryzykujcie, dajcie się ponieść morzu!