Rezultaty wyszukiwania dla: Mag

„Ludzie od zawsze boją się tego, czego nie rozumieją. Będą szeptać za twoimi plecami. Śmiechy i pieśni będą cichnąć, gdy znajdziesz się obok. Ale bądź pewien, że gdy zetkniecie się z Opętanymi, każdy mężczyzna i każda kobieta w armii będzie szukać wsparcia u ciebie.”

Bryce Quinlan kocha swoje życie. W dzień pracuje w galerii z antykami, sprzedając nie do końca legalne magiczne artefakty, a nocą imprezuje razem z przyjaciółmi, delektując się każdą przyjemnością, jaką Lunathion, znane również jako Księżycowe Miasto, ma do zaoferowania. Gdy dochodzi do bezwzględnego morderstwa, wszystko zaczyna się rozpadać – również jej świat. Mimo że oskarżony ląduje za kratami, zbrodnie zaczynają się na nowo, a Bryce trafia w centrum dochodzenia. Zrobi wszystko, aby pomścić śmierć przyjaciół.

Niebezpieczeństwo i chęć przygody. Te dwie siły stanowić mogą o życiu każdego z nas. To one są w stanie przekonać nawet największego tchórza, że nadszedł czas działania. Strach może zmusić nas do ucieczki i walki, ciekawość sprowadzić na manowce. Którą z dróg należy wybrać?

Rand al'Thor może zapomnieć o niewinności. Odkrył, kim jest i jakie zadania czekają go w przyszłości. Przez jeden krótki moment myśli, że jego los tworzy on sam, ma nad nim władzę. Tę kruchą wizję niszczy przybycie władczyni Aes Sedai, otoczonej przez kobiety pragnące zniszczenia Randa. Musi ukrywać swoją tożsamość, by uniknąć zagłady.

Niespodziewanie przed młodzieńcem i jego przyjaciółmi otwierają się nowe drzwi do niesamowitej przygody. Gdy ginie niezwykły artefakt to Rand z towarzyszami musi go odnaleźć. Rozpoczyna się Wielkie polowanie. Kłębiące się intrygi i tajemnice, nawet na chwilę nie pozwolą na utratę czujności. Dokąd zaprowadzi ich ta przygoda?

Robert Jordan niezaprzeczalnie stworzył światy, które wciągają czytelnika niemal natychmiast. Choć w Oku świata czuć było mocno zamiłowanie do Tolkiena, to Wielkie polowanie zaczyna nabierać nowego wydźwięku. Czy autor odnalazł drogę, którą chce kroczyć?

Niemal od pierwszych słów spisanych na kartach powieści, czytelnik ma pewność, że o to trzyma w rękach kolejną przygodę, której nie będzie chciał skończyć. Intryga goni intrygę, a światy otwierają przed nami kolejne zakamarki. Nie wiesz komu zaufać, jednak zew przygody i aura tajemnicy ciągną cię naprzód. Jordan umiejętnie rozplanowuje akcje i pozwala toczyć się jej swoim tempem.

Bohaterowie dojrzewają, bez problemu można wyczuć w ich zachowaniu nową dawkę inicjatywy, werwy zagrzewającej do działania. Łatwiej się z nimi utożsamić i kibicować w kolejnych krokach na drodze do przeznaczenia. Sporo się tu dzieje, autor nadaje wyrazistości nie tylko głównym bohaterom, ale stara się też przykuć uwagę czytelnika drugim planem, nie mniej ważnym, albowiem to, co w tle może okazać się równie fascynujące.

Wielkie polowanie to czysta czytelnicza przyjemność. Styl autora ewoluuje, opisy działają niczym zapalnik mający rozpalić naszą wyobraźnię. Widać różnice w zachowaniu bohaterów, poszerza się nasza wiedza na temat poszczególnych ludów i ich zamieszania w polityczne i magiczne potyczki. Już nie tylko Czarny jest tym złym, nie tylko jeden lud potrafi władać magią. Akcja nabiera rumieńców, które z pewnością uzyskamy i na swojej twarzy, gdy z zapałem poznawać będziemy bieg wydarzeń.

A dzieje się sporo.

Dbałość o szczegóły, tak ważne w tworzeniu postaci, nacji i całych światów. To dzięki niej znamy tradycje i zwyczaje, które stanowią podkreślenie ich różnorodności, wyjątkowości. To niesamowite pole do popisu dla naszej wyobraźni. Wielkie polowanie czyta się o wiele szybciej i przyjemniej niż poprzedni tom. Wyrazista, pełna emocji i zwrotów akcji powieść, która dopiero otwiera przed nami wachlarz swoich możliwości, a już skrada serca i zaprząta umysł.

Bez problemu powróciłam w znane mi rejony, ponownie pokochałam pęd akcji i polubiłam się z Randem i jego towarzystwem. Z wypiekami na twarzy wyczekiwałam przygód, intryg i niespodziewanego. Z radością stwierdzam, że coraz mniej tu Tolkiena a coraz więcej Jordana, który w swoim stylu potrafi porwać czytelnika w niesamowitą podróż, która staje się ucztą dla duszy łaknącej fantastyki w ciekawym i porywającym wydaniu.

Paulina Gudejko z zawodu jest dziennikarką, acz aktualnie bezrobotną; otrzymanie wypowiedzenia zmobilizowało ją do poważnego podejścia do stworzenia własnej powieści, na co zbierała się już od dłuższego czasu. Nie zastanawiając się długo rezerwuje domek w małej miejscowości o nazwie Mory, zabiera swojego psa, pakuje trochę rzeczy i rusza w podróż. Na miejscu odbiera klucze i spokojnie przenosi swoje rzeczy do niewielkiego domku. Nie dane jest jej jednak skupić się na przyszłym dziele- już następnego ranka puka do niej policja pytając, czy nie widziała niczego podejrzanego. Okazuje się, że w lesie, przy nazwanym przez miejscowych Jeziorze Filipka (przez wzgląd na utonięcie chłopca, do którego doszło kilka lat wcześniej), odnaleziono ludzkie zwłoki. Ktoś zamordował jednego z mieszkańców, odcinając mu prawą dłoń. Dla małej społeczności Mor morderstwo jest niecodziennym, szokującym zdarzeniem; każdy zna każdego, nikt na pierwszy rzut oka nie miał powodu, aby pozbawiać życia właściciela miejscowej piekarni. Sprawcą musi być więc ktoś przyjezdny, ale... czy na pewno? Paulina czuje "dziennikarskie przyciąganie", wie, że opisanie tak specyficznej sprawy prosto z miejsca zdarzenia mogłoby pomóc jej w znalezieniu pracy w swoim fachu. Dlatego tak bardzo cieszy się, gdy może dołączyć do jednoosobowego (do tej pory) zespołu lokalnej gazety. Gudejko czuje, że to sprawa dla niej. Nie wie, że ktoś skrupulatnie odnotowuje każdy jej krok.

Nie ma to jak mała miejscowość, w której dochodzi do morderstwa: społeczność jest w szoku, solidarnie bronią siebie nawzajem (no chyba, że mieszka tam jeszcze jakiś dziwak, którego zazwyczaj obarcza się winą za całe zło tego świata), a strzałę podejrzliwości kierują przeciwko obcym, przyjezdnym. Pochodzę ze wsi i pewnie gdyby w mojej miejscowości doszło do morderstwa, a policja nie miałaby żadnych śladów, to zapewne również mieszkańcy zrzucaliby winę na przyjezdnych. Wiecie, działa wspomniana już zasada, że każdy zna każdego i gotów jest poręczyć własnym życiem za czyjąś niewinność. No chyba, że akurat trafi na osobę, z którą się jest w odwiecznym konflikcie- wtedy może być różnie. Dziennikarka Paulina Gudejko i tak miała szczęście, że nie znalazła się na celowniku mieszkańców Mor- w końcu do morderstwa doszło krótko po jej przyjeździe. I kobieta od razu wie, że powieść będzie musiała jeszcze zaczekać, bo oto niespodziewanie otworzyła się przed nią szansa na powrót do pracy zawodowej; wystarczy tylko skontaktować się z właścicielką miejscowej gazety i podsunąć własną kandydaturę. 

Przyznam szczerze, że choć książka ma niecałe trzysta stron, to czytałam ją o wiele dłużej niż inne pozycje o tej objętości. Dlaczego? Otóż historia jakoś mnie nie wciągnęła, czegoś było mi ciągle brak- może tego magicznego dreszczyku emocji, zgrozy? A już na pewno jakiejś solidnej intrygi, która wprawiłaby mnie w stan ekscytacji. Tutaj wszystko idzie zgodnie z planem, jest bardzo wyważone, jakby pisane w zgodzie z konspektem, bez nadmiernych szaleństw. Nawet atak na Gudejko nie był jakiś szalenie zatrważający czy trzymający w napięciu. No dobrze, zasadniczo Zostawić ślad posiada wszystkie elementy thrillera, aczkolwiek brak w tym jakiejś emocjonalności, umiejętności budowania napięcia. Jak już wspomniałam, ta historia po prostu się toczy, a my razem z nią. I nawet zakończenie (choć muszę przyznać, że nie stawiałabym na tę akurat osobę) nie jest szokujące, a motywu - po dostarczeniu nam przez autorkę kilku fragmentów- możemy domyślić się sami. Sprawca nie jest jakimś wytrawnym spiskowcem, choć wodzi za nos miejscowych stróżów prawa. Pióro pani Wilmowskiej jest przyjemne, nie rażą po oczach żadne błędy składniowe (co niestety zdarza się coraz częściej w innych książkach), choć rzekłabym, że bliżej mu do powieści obyczajowych, niż thrillerów. Ale przecież każdy może spróbować swoich sił w danym gatunku, prawda?

Reasumując, Zostawić ślad jest owszem, thrillerem, ale bardzo lekkim. Osoby o słabszych nerwach mogą bez strachu sięgnąć po tę pozycję, bo nawet brutalnie okaleczone zwłoki jakoś nie odstręczają tak, jak dotychczas. Jeżeli ktoś "siedzi" w owym gatunku, to raczej poczuje niedosyt- radziłabym skierować uwagę gdzieś indziej. 

Trudi Canavan, autorka światowych bestsellerów, powraca z ostatnią częścią cyklu „Prawo milenium”, będącego jej najbardziej przejmującą i ekscytującą przygodą. 

Rielle jest teraz Kreatorem i przywraca światom magię. Straciła już rachubę światów, które polecono jej ocalić. 

Smok Odrodzony jest dawno już przepowiadanym przywódcą, który uratuje świat (choć jednocześnie zniszczy go), zbawcą, który oszaleje i zabije wszystkich mu bliskich. Teraz rozpoczyna bieg ku swemu przeznaczeniu.

Ostatnio zaczytuje się w fantastyce. Połykam książki z tego gatunku w wielkich ilościach, bo kocham przenosić się do innych światów, pełnych magii. Dom między chmurami to nowość, a dodatkowo to powieść napisana przez naszą rodzimą autorkę.

Dom między chmurami rozpoczyna cykl Opowieści Ostrodu. W pierwszych rozdziałach poznajemy Koro, który przyleciał Królestwa Doire wraz z ortisem, legendarnym ptakiem. Gdy towarzysz naszego bohatera ginie, ten wyrusza na misje do sąsiedniego Wielkiego Księstwa Ostrodu, który boryka się z najazdami stepowych wojowników z Imperium Bataarskiego. Koro musi poskromić wielkiego ptaka, kolejnego ortisa i pomóc Ostródowi walczyć z wrogimi sąsiadami. Ich ataki są ciężkie i bardzo obciążające. Tami, która jest krewną Derwana, dowódcy, nie cierpi miasta i tęskni za wsią, gdzie mieszkała przez ostatnie lata. Między nią a Koro zawiązuje się nić porozumienia i uczucia. Jednak nic nie jest proste – Derwan nie ufa przybyszowi.

Dom między chmurami nie jest powieścią pozbawioną wad. To debiut, więc na wiele mankamentów można przymknąć oko i dać się porwać lekturze, ale wiem, że nie wszystkich ten argument przekona. Największym plusem tej historii jest miejsce akcji. Autorka włożyła dużo pracy, aby wykreować piękny, a zarazem przerażający świat. Na pierwszych stronach znajdziecie mapkę, która ułatwi orientacje w terenie. Ja sama zaglądałam do niej kilka razy, a zagłębiając się w lekturę, byłam w szoku z jaką dokładnością C.Klobuch wykreowała ten magiczny świat. To, co zdradziła czytelnikom w tej części, było idealnie zaplanowane i dopracowane. Opisy miejsc, rytuałów czy prób poskromienia ortisa były plastyczne, zachwycające, szczegółowe i dzięki temu mogłam zbudować sobie w głowie kompletny obraz danej sceny i całego świata. Dużą rolę w tej powieści odkrywa polityka – to ona napędza akcję, a wszystkie spiski, pogłoski tylko dodają pewnej pikantności i potrafią odwrócić akcję w takim kierunku, że jesteśmy w szoku.

Mam jednak pewne ale. Po pierwsze – nie odczułam tej chemii między Koro a Tami. Autorka za mało miejsce poświęciła na to, aby rozbudować ich romans. Były pojedyncze, słabe sygnały, które nic nie zwiastowały. Co więcej, ich uczucie nie było  odpowiednio zaznaczone w powieści. Nie wywoływało należytych emocji i było tylko tłem. Romans mógłby nadać tej historii odrobinę pikantności, podburzyć emocje czytelnika, ale tak się nie stało. C. Kolbuch dużo miejsca w swojej powieści poświęciła na wykreowanie Koro który staje się głównym bohaterem. Tami, która wydawałoby się, powinna grać również główne skrzypce, jest odsunięta na dalszy plan. Na scenie, zaaranżowanej przez autorkę, przewija się kilka głównych postaci, ale one bledną znacząco przy Koro, jednak nawet jemu brakuje pewnej iskry, dzięki której mógłby chwycić za serce czytelnicze serca.

Dom między chmurami to książka, która budzi sprzeczne emocje. Z jednej strony – podziw dla autorki za to, jaki wspaniały świat wykreowała. Z drugiej – brak odpowiedniej kreacji bohaterów, a bez tego akcja, nawet najciekawsza nudzi. Ta historia ma dobre momenty, ale też niektóre fragmenty spowalniają fabułę i nudzą czytelnika. Jednak jestem na tyle zaintrygowana, aby przeczytać kolejny tom i dowiedzieć się o dalszych losach bohaterów.

Cieszę się bardzo, że twórczość Holly Black zadomowiła się u nas na dobre. Po trylogii, którą pokochałam od pierwszych stron, przyszła pora na jedno tomówkę, która pochodzi z uniwersum stworzonego przez Black, ale opowiada o innych bohaterach. Dzięki tej książce poznamy historię syna króla Olszyn, Sewerina.

Fairfold to miasteczko niezwykłe. Pełne magii, elfów, dziwnych stworów, niezbadanych lasów i przesądów, których mieszkańcy przestrzegają. To tutaj świat śmiertelników i elfów przenika się i łączy, a Mały Ludek żyje tuż obok zwykłych ludzi. Turystów przyciąga do tego miejsca magia, a lokalni mieszkańcy wiedzą, że czasami ktoś zniknie bez śladu. W Fairfold, w szklanej trumnie, śpi królewicz. Nikt nie wie, kim jest. Nikt przez lata go nie obudził. Kolejne pokolenia imprezują przy jego trumnie.

Hazel od zawsze chciała być rycerzem. Wraz z bratem, Benem, który otrzymał od elfów niezwykły dar, przemierzała lasy i zabijała potwory. Te czasy jednak minęły, a rodzeństwo dorosło. Gdy ktoś roztrzaskał szklaną trumnę królewicza, a na Fairfold spłynęła rozpacz i dziwna, przerażająca moc, dziewczyna musi przypomnieć sobie, co robiła przez ostatnich kilka nocy. Król Olszyn, którego wszyscy się boją, nie przyjmuje kompromisów. Miasteczku i jego mieszkańcom grozi wielkie niebezpieczeństwo, a jedyna nadzieja spoczywa w Hazel, Benie i Severinie.

Las na granicy światów to historia, która rozbudowuje świat, który poznaliśmy w Okrutnym Księciu. Jest wciągająca, porywająca, przepełniona magicznymi stworzeniami i tajemnicami; ma w sobie wszystko to, czego oczekiwałam po Holly Black. Podchodziłam do niej z wielką obawą, bo tęsknię za bohaterami, których wykreowała autorka i za całym światem, który dzięki jej powieściom poznałam. Jednak przygoda Hazel, Bena i tajemniczego królewicza mnie wciągnęła i otumaniła. Nie mogłam się od niej oderwać; od pierwszych stron zagłębiłam się w ten świat, w tajemnice i chciałam dowiedzieć się, jak ta historia się zakończyła. Kolejne strony mnie zaskakiwały, a gdy akcja nabrała tempa, musiałam odłożyć na chwilę książkę, aby złapać oddech. Holly Black zdecydowała się na użycie kilku zaskakujących suspensów, które jeszcze bardziej przyciągają czytelnika do tej historii.

Najbardziej intrygującą postacią jest król Olszyn – tajemniczy, przerażający, podstępny i bezwzględny. Czarny charakter, którego ludzie się bali i opowiadali na jego temat legendy. Jednak wszyscy bohaterowie, których wykreowała Holly Black, zasługują na uwagę – Hazel, która może popisać się wielka odwagą, Ben, wrażliwy muzyk, Jack – elf, który wychował się wśród ludzi oraz śpiący królewicz. Gdy zagłębiałam się w magiczny świat, chłonęłam wszystkie kreacje – wiadomo, że Mały Ludek jest przedziwny, niezwykle kontrastowy, a ich zwyczaje zadziwiające. Jedyne, czego mi zabrakło, to rozbudowany wątek miłosny, bo w Lesie na granicy światów miłość jest delikatna, niewinna i prosta.

Jeżeli tęsknicie za światem, stworzonym przez Holly Black, to ta powieść Was zachwyci. Las na granicy światów to taki powiew świeżości, który wypełnia białą plamę na mapie magicznego świata.

Początkiem tego miesiąca na rynku pojawiła się dosyć nietypowa książka młodej, polskiej autorki – Aleksandry Konefał. Lee Schubinik z ciekawą okładką i interesującym opisem ukazał się nakładem Novae Res. Książkę udało mi się zdobyć jeszcze w wersji przedpremierowej, przed korektą, dlatego w swojej recenzji uwzględnię wyłącznie aspekty dotyczące postaci oraz świata przedstawionego.

Aleksandra Konefał, jak podaje skrzydełko okładki, łączy elementy młodzieżowej powieści przygodowej i gotyckiego horroru. Jej autorytetem jest Edgar Allan Poe, co po przeczytaniu tej książki zupełnie mnie nie dziwi. Dało się delikatnie wyczuć charakterystyczny klimat mistrza, choć nie miałam z nim zbyt wiele do czynienia po dziś dzień. Książka teoretycznie jest horrorem, ale… No właśnie – ALE. Zupełnie nie czułam żadnego dreszczyku emocji. Raz nawet specjalnie czekałam do późnej godziny, żeby być może lepiej wczuć się w ten klimat. Niestety nic z tego. Mimo, że sama treść nie była taka zła, to nie miałam gęsiej skórki nawet przez 5% powieści (a jeśli miałam, to jedynie z powodu chłodu).

Przejdźmy do fabuły. Alicja jest siedemnastoletnią dziewczyną, która od śmierci swojej matki czuje się niezwykle samotna. Jej ojciec, baron von Tochek, zamyka swoją córkę w wielkiej rezydencji, która według miejskich plotek jest nawiedzana przez duchy. Od teraz dziewczyna zamiast uczyć się w liceum Alton, uczęszcza na prywatne lekcje razem ze swoim przyszłym bratem, synem znienawidzonej, niewiele od niej starszej, przyszłej macochy. Jedynym wytchnieniem w codziennej udręce stają się dla niej spacery do pobliskiego lasu, gdzie pewnego dnia spotyka mężczyznę usiłującego popełnić samobójstwo. Od tego czasu ich drogi stale się przeplatają.

Szczerze mówiąc, to od tej książki wymagałam czegoś więcej. Po tytule i okładce, nie wiedzieć czemu, spodziewałam się trzymającej w napięciu komedii lub czegoś w tym rodzaju. Dreszczyk strachu połączony z czarnym humorem byłby w tym wypadku połączeniem idealnym i moim zdaniem adekwatnym do wyglądu „Lee Schubienika”. W powieści znalazłam zdecydowanie więcej części przygodowej dla młodzieży, niż gotyckiego horroru, o czym wspomniałam wyżej. Niestety za to daje ogromny, ogromny minus. Bardzo nie lubię, gdy zapowiedź książki nie współgra z jej zawartością.

Jeśli chodzi o bohaterów, to są dosyć trudni do określenia. Zakończenie książki wskazuje na to, że „Lee Schubienik” doczeka się kontynuacji, przez co nie do końca można cokolwiek powiedzieć o postaciach, ponieważ ich charaktery mogą się rozwinąć nieco później. A nawet z pewnością można to stwierdzić, ponieważ niewiele wątków zostało doprowadzonych do kulminacyjnego momentu. Nie wiemy przez to w stu procentach, jakie pobudki kierowały niektórymi z bohaterów, głównie tych drugoplanowych, nierzadko odgrywających w książkach znaczące role. Sama Alicja nie przyciąga uwagi, co jest nieco problematyczne, jeśli chodzi o postać pierwszoplanową. Powinna grać pierwsze skrzypce, a jest dosyć nijaka. Za to nie irytowała mnie zanadto, więc bilans się wyrównuje. Za bohaterów nie przyznaję ani punktów na plus, ani na minus.

Od początku myślałam, że jest to powieść jednotomowa, dlatego nieco się zdziwiłam, a nawet zirytowałam, gdy okazało się, że w zasadzie nic nie zostało rozwiązane. Wolę być przygotowana mentalnie na takie rozwiązania. Teraz natomiast jestem w kropce, ponieważ nie wiem, czy chciałabym przeczytać następną część. Książka nie wywołała u mnie wielkiego WOW, ale nie była również przesadnie zła.

Poza tym okładka jest na tyle miła dla oka, że na pewno seria, nawet duologia, ładnie wyglądałaby na półce. Co więcej, czcionka jest fajnie dopasowana, dzięki niej książkę czyta się szybko i przyjemnie. Nie mogę z czystym sercem zachęcić Was do tej lektury, ale również nie zniechęcam. Wybór, po przeczytaniu recenzji, należy do Was – znacie wszystkie za i przeciw. Ja ze swojej strony mogę jedynie dodać, że liczę na potencjał pisarki i wierzę w to, że następna część, jeśli zdecyduję się ją przeczytać, mnie zachwyci.

Siedząc tam, otoczona beztroskim, zwierzęcym szczęściem, mogłam sobie wyobrażać, że znajduję się w zupełnie innym miejscu. Wśród psów nie musiałam ukrywać swoim uczuć. Mogłam się obrazić na cały świat, mogłam się załamać i nikt o tym nie wiedział. Nie było ważne, że na moment straciłam czujność i pozwoliłam, aby zawładnęła mną furia doprowadzając niemal do zamordowania przyjaciółki. Psom było obojętne, że jestem skażona złem i okłamuję świat.

Po kiepskim drugim tomie i świetnej trzeciej części Czarnego maga, nie do końca wiedziałam czego spodziewać się po Ostatniej Walce. Miałam nadzieję, że autorka utrzyma dotychczasowy poziom, ale liczyłam się również z tym, że wszystko może wrócić „do początku”. Czy w takim wypadku się zawiodłam czytając ostatni tom? Nie. Ale nie byłam również, tak zachwycona jak przy porywającej Kandydatce.

Może jednak zacznijmy od początku. Ry jako świeżo upieczona żona księcia Darrena ma obowiązki wobec Korony, ale nie tylko. Drugim, tajemnym obowiązkiem jest znalezienie dowodu na szaleńczy plan króla Blane’a i udowodnienie, że to buntownicy są tak naprawdę tymi dobrymi. Myszkuje po zamku, próbując znaleźć cokolwiek, ale coraz częściej czuje na sobie czujne spojrzenie Miry – morderczyni jej brata, która jednocześnie jest prawą ręką okrutnego króla. Rozdarta między miłością do Darrena, chęcią ratowania kraju, żalem po śmierci brata i strachem o rodzinę, próbuje nie dopuścić, by jej konspiracja wyszła na jaw. I można by powiedzieć, że taki emocjonalne przedstawienie sytuacji jest plusem, lecz nie w takiej ilości. Zaczynając czytać „Ostatnią walkę” liczyłam na więcej spisku, więcej tajemnic, więcej oszukiwania. A dostałam pulpę przepełnioną emocjami. I o ile w narracji pierwszoosobowej nie da się pominąć w jakimś znaczącym stopniu tego elementu,  o tyle autorka mogła poprowadzić i gospodarować emocjami Ryiah trochę inaczej, bardziej... Oszczędnie.

Jednakże sama postać Ry jest jak najbardziej na plus. Widać kolejną ogromną przemianę głównej bohaterki. W Kandydatce była ona skupiona bardzo na sobie, na parciu do swojego celu. Wpatrzona w Koronę jako jedynego obrońcę kraju nie dopuszczała do siebie innych możliwości, nawet kiedy mówił jej o tym rodzony brat, będący w sali tortur. Natomiast w Ostatniej Walce dla Ryiah ważniejsze jest teraz „my” jako społeczeństwo i lud Jeraru. Na bok odsuwa swoje plany, pragnienia i miłości. I mimo cierpienia z powodu tego, że będzie musiała zdradzić najukochańszą osobę na świecie i narazić innych jej bliskich na utratę życia, brnie do przodu. Jak zwykle z resztą. Nie ma dla niej przeszkód nie do pokonania, chociaż trzeba przyznać, że w niektórych sytuacjach znajduje sojuszników w najmniej oczekiwanym momencie. I niestety, praktycznie do samego końca książki czytelnik ma wrażenie, że nawet jeśli „ci dobrzy” wygrają, to Ry będzie jedyną przegraną w całej tej sytuacji, bo straci na tym wszystko co kocha.

Muszę przyznać, że o ile w poprzednich częściach bardzo lubiłam Darrena, o tyle w tej zaczął mnie niesamowicie drażnić. Ślepo wpatrzony w brata, który wręcz fanatycznie dąży do wojny, nawet nie próbuje uwierzyć Ryiah kiedy przychodzi na to moment. Nie dopuszcza do siebie myśli, że jego ukochany brat, ten który, zawsze go bronił mógłby okazać się wielkim zdrajcą narodu. I to chyba mnie w nim najbardziej denerwuje. To ślepe zaufanie. Bezmyślne wręcz. Aczkolwiek w perspektywie całej fabuły, jest to niesamowicie smakowite zagranie. Bo przecież gdyby wszystko było takie słodkawo-lukierkowe i główna bohaterka nie spotkałaby żadnych przeszkód, to byłoby nudno prawda?

Dodatkowo odniosłam wrażenie, że całe to powstanie główna bohaterka próbuje wzniecić sama. Bardzo mało było według mnie ingerencji buntowników w całą fabułę. Zwykle byli tylko bezimiennym tłem. Jedyną osobą, która wyróżniała się na tle tej szarej masy była ich przywódczyni – Nyx, która według mnie dostała za mało czasu w fabule. Ale przez ten, krótki moment jaki przyszło mi z nią „przebywać” wywarł na mnie naprawdę piorunujące wrażenie. Twarda babka, mało takich w dzisiejszej literaturze.

Teraz, po przeczytaniu ostatniego tomu zadaje sobie pytanie – czy poleciłabym tą serię komukolwiek? Tak. Bo pomimo wzlotów i upadków, to naprawdę świetna opowieść. Momentami trochę zbyt ckliwa jak na mój gust, ale mimo wszystko porywająca i potrafiąca dać światełko w tej szarej rzeczywistości.