Rezultaty wyszukiwania dla: Mag

„Morza szum, ptaków śpiew, złota plaża pośród drzew…” a dokładniej – pośród palm. Dla większości z nas miejsce o którym marzymy, gdzie chcemy oddać się chwilom wytchnienia i zapomnienia, odpocząć od codziennego zabiegania i otaczającego nas zgiełku. Dla Nim, małej dziewczynki, to miejsce jest domem praktycznie od urodzenia. Na egzotycznej, bezludnej wyspie pośrodku błękitnego Pacyfiku mieszka wraz z ojcem, naukowcem piszącym artykuły dla National Geographic.

Dzika dżungla, jak i lazurowe wybrzeża są jej wielkim placem zabaw, gdzie za przyjaciół ma jaszczurkę agamę brodatą oraz lwa morskiego. Kiedy jej ojciec – Jack - wypływa na morze w celach badawczych, Nim zostaje sama zdana tylko na siebie. Prawdziwą sielankę przerywa sztorm, przez który zanika kontakt z naukowcem. Kiedy ten nie wraca do domu w wyznaczonym terminie, dziewczynka zaczyna szukać pomocy. Przypadkowo nawiązuje kontakt mailowy z autorką jej ulubionej serii książek przygodowych, których bohaterem jest istny Indiana Jones - Alex Rover. Podając się za asystentkę ojca namawia pisarkę do przybycia na wyspę. Cierpiąca na fobię przestrzeni, pełna urojeń i lęków, kobieta wyrusza w podróż swego życia, mając tylko współrzędne geograficzne wyspy.

W „Wyspie Nim” przygoda przeplata się z baśniowymi motywami, wykreowanymi przez wyobraźnię młodej bohaterki, jak i również halucynacjami pisarki, która wszędzie widzi i prowadzi dialogi z postacią ze swojej książki. Przedstawiona rzeczywistość jednak zbytnio odbiega od realności. Po pierwsze w oczy rzuca się kwestia rodzicielskiej opiekuńczości. Z założenia film skierowany jest do młodszej publiczności, a lekkim nietaktem jest to, że ojciec zostawia córkę na kilka dni samą na wyspie, zamiast liczyć się z tym, że dzikość natury nigdy nie jest przewidywalna. Podobnie sytuacja ma się z nauczaniem Nim, dla której głównym źródłem wiedzy są przygodowe książki oraz felietony w magazynach geograficznych. I jak tu teraz wytłumaczyć najmłodszym ten konflikt dydaktyczny? Kolejna sprawą jest niezwykła inteligencja zwierzęcych przyjaciół Nim. Ptak, morski ssak czy nawet gad zachowują mądrzej od niejednego tresowanego bohatera objazdowego cyrku, nie wspominając o naszych domowych pupilach. Dla dziecka oglądanie wybryków zwierzaków może być jednak dobrą rozrywką. Tak więc „supercórka” z jednej strony niesamowicie odważna, pomysłowa i samodzielna, z drugiej zaś głupiutka (żeby w wieku 11 lat myśleć, że się koresponduje ze swoim ulubionym bohaterem książkowym?) potrafi zainteresować widza swoją osobowością.

Kolejną ważną postacią dla fabuły filmu jest Alexandra Rover. Można w niej odnaleźć parę podobieństw do małej Nim. Po pierwsze łączy ich wyobraźnia, przez którą pisarka traci kontakt z rzeczywistością. Na każdym kroku swojej podróży rozmawia ze swoim wyimaginowanym przyjacielem, a nawet, z czego wyszła dość komiczna scena, dochodzi pomiędzy nimi do przepychanki. Po drugie obydwie bohaterką wykazały się odwagą. Kobieta, która przez kilka ostatnich miesięcy nie wychodzi z domu, panicznie boi się miejskich przestrzeni i otaczającego ją świata, pokonuje swoje fobie i wyrusza z pomocą dziewczynce w nieznane.

Przejdźmy teraz do pozytywnych elementów filmu. Na pewno dużym plusem są urzekające zdjęcia. Piękne krajobrazy, dużo słońca naprawdę sprawiają, że bardzo łatwo wczuć się w rajski klimat i ponieść się przygodzie. Podobnie jest z muzyką, która pasuje do charakteru filmu, odpowiednio komponując się z humorystycznymi scenami czy stopniując dramaturgię.

Ze swojej strony nie mam większych uwag odnośnie gry aktorskiej. Gerard Butler po rolach w „300” czy „P.S. Kocham Cię” tym razem jako Jack i Alex Rover udowadnia, że potrafi również być aktorem kina familijnego. Abigail Breslin, wcześniej nominowana do Oscara za „Małą Miss”, nawet z wyglądu pasuje do roli takiej głupiutkiej bohaterki. Ja osobiście cały czas mam ją przed oczami jako Olivie, dziewczynkę z dużymi okularami, z „Małej Miss”. Największy problem miałem z przekonaniem się co do gry aktorskiej Jodie Foster jako Alexandry Rover. Do tej pory znana z dramatycznych postaci tym razem wprowadzała humorystyczny element do filmu. Może jedynie po doświadczeniach przy „Azylu” czy „Planie lotu” nie miała problemów z odegraniem agorafobii.

Na koniec kilka słów o polskiej edycji oraz wydaniu DVD. Z powodu przedziału wiekowego dla jakiego film jest przeznaczony, mieliśmy okazję obejrzeć go z polskim dubbingiem. W porównaniu do filmów animowanych, nasz rodzimy dubbing filmowy stoi raczej na niskim poziomie. Rzadko udaje się dopasować barwy głosów do postaci. Również tym razem nie było niespodzianek. Nawet sam Robert Więckiewicz jako Jack/Alex Rover nie uratował polskiej ekipy. Kolejna uwaga dotyczy wydania DVD. Jak na taki obraz z pięknymi widokami, format obrazu 4:3 to zdecydowanie za mało. W dzisiejszych czasach i przy nowych produkcjach, przy panoramicznych telewizorach, 16:9 jest już raczej standardem.

Podsumowując duet reżyserski: Jennifer Flackett - Mark Levin, zaserwował nam przyjemnie opowiedzianą historię baśniowo-przygodową. Warto wczuć się w egzotyczny klimat wyspy i zasiąść w kinie lub przed domowym ekranem wraz z dziećmi, przymknąć oko na niedociągnięcia i na koniec sprostować młodym widzom morał filmu rozwiewając dydaktyczne problemy.

Les Bijoux – świat Kamieni podzielony na 12 kopalni pod władzą dwunastu tyranów zwanych Kryształami, którzy surowo panują nad niższą klasą ludzi zwaną Gipsami. W krainie jednej z Kopalni - Neige - po wielu latach oczekiwań, na świat przychodzi przeklęte dziecko z przepowiedni – potomek krasnoluda i garbatej kobiety – Lapis Lazuli.

Chłopca od innych zwykłych śmiertelników wyróżnia niespotykana uroda oraz jego niezwykły dar (i przekleństwo jednocześnie) zmieniania płci. Wraz z rodzicami pracuje dla władcy Neige – księcia Diamenta. Tyran zakochuje się w kobiecej postaci Lazuli, zaś męską – Lapisa zamierza zlikwidować za wszelką cenę, dlatego w wyniku nieporozumienia zabija jego rodziców. Chłopak zaś wierzy, iż uzbieranie 12 magicznych kamieni uwolni go od klątwy bogów, dlatego wyrusza w podróż po wszystkich dwunastu krainach Les Bijoux, gdzie nieświadomie zacznie wypełniać swoje tajemnicze przeznaczenie.

„Les Bijoux” to manga utrzymana w klimatach fantasy, należąca do gatunku yaoi czyli skierowana głównie do płci pięknej. Na jej oryginalność wpływa wymyślony świat – Les Bijoux, co z francuskiego oznacza „klejnot”. Większość imion głównych bohaterów pochodzi od nazw minerałów i kamieni szlachetnych, dlatego mamy tu m.in. Diament, Sadd, Oliwin, czy Lapis Lazuli. Głównym motorem napędowym całej fabuły jest motyw klątwy panującej nad głównym bohaterem. Jego odmienność i niekontrolowana zdolność do zmiany płci przysparza mu wiele kłopotów ale i czasami ratuje z opresji. Ponadto sama fabuła pełna jest nagłych zwrotów akcji. W przedstawionej historii, jak przystało na fantasy, nie zabrakło różnorodnych postaci, oprócz zwykłych zjadaczy chleba i robotników kopalni mamy tu zmiennokształtnych oraz ludzi obdarzonych niezwykłymi mocami duchowymi.

Czytając komiksy, a szczególnie mangi, dużą uwagę zwraca się na rysunki. Park Sang-Sun pozwala czytelnikowi nacieszyć oczy naprawdę ciekawymi grafikami. Pięknie narysowane postacie kobiet, szczegółowe krajobrazy podnoszą ocenę komiksu. Jedyne do czego można mieć zastrzeżenie to postacie mężczyzn, które z długimi, falowanymi włosami do złudzenia przypominają kobiety. Jednak jest to element spotykany w gatunku yaoi. Ładnym gestem jest również przedstawienie czytelnikowi w dodatku charakterystyk głównych bohaterów oraz mapki świata Les Bijoux.

Podsumowując Jo Eun-Ha stworzyła bardzo ciekawy świat i interesującą historię, a Park Sang-Sun umiejętnie nam ja przedstawiła w formie graficznej. „Les Bijoux” ze względu na zbyt upiększonych mężczyzn, powinien przypaść do gustu dziewczynom, chłopcy mogą odnieść wrażenie, iż czytają mangę z homoseksualnymi podtekstami. Ale tak to jest gdy komiks tworzą kobiety :)

Wszyscy chyba znają baśnie braci Grimm. „Czerwony kapturek", „Jaś i Małgosia", czy „Roszpunka" to niezwykle popularne historie wykorzystywane zarówno przez różnych pisarzy, jak i reżyserów filmowych. Teraz nadszedł czas na kolejną odsłonę opowieści znanych nam z dzieciństwa -"Grimms manga". Japończycy uwielbiają tworzyć mangi i komiksy powstają praktycznie ze wszystkiego. Mamy więc rysunkową wersję opowieści biblijnych, kilka różnych przedstawień „Księcia Promienistego", wiele nowoczesnych interpretacji literatury klasycznej, dlatego wykorzystanie motywu baśni było nie do uniknięcia.

Pierwszy tom mangi zawiera sześć historyjek. Wszystkie są nieco zmienioną wersją (najczęściej parodią) swoich pierwowzorów. Wilk, który mógł przybierać ludzką postać, zaprzyjaźnił się z małymi kózkami i zakochał się w Kapturku. Roszpunka to chłopiec, a nie dziewczynka. W bajce o Jasiu i Małgosi nie ma natomiast żadnych złych czarownic ani magii. W mandze znajdziemy również inne, mniej znane baśnie: „Dwunastu myśliwych" oraz „Bajkę o dwóch braciach". Wszystkie przedstawione zostały w bardzo interesujący, pełen humoru (często czarnego) sposób.

Urzekła mnie używana przez Kei Ishiyama kreska – zwłaszcza ta z początkowych baśni. Wilk z „Czerwonego kapturka" narysowany został, moim zdaniem, genialnie. Fabuła również nie znudzi czytelnika. Choć pewne fragmenty łączą baśnie z pierwowzorami, to wszystko inne jest w nich nowoczesne i pomysłowe, a dodatkowo ujęte w dość uroczy sposób. Pokusiłabym się o stwierdzenie, że „Grimms" to manga shoujo – śliczna, słodka i dziewczęca. Przeczytać ją jednak może każdy i sądzę, że nie będzie tego żałował, ponieważ można się przy niej naprawdę dobrze bawić.

Kreska „do zakochania", dobre wydanie, interesujące historie - czego chcieć więcej? Właściwie to chyba jedynym minusem mangi (choć czy na pewno to wada w przypadku takiej pozycji?) jest morze przelanego na papier absurdu. Wiele dziejących się w baśniach rzeczy zwyczajnie nie ma sensu – na przykład Roszpunek, który założył swoją własną plantację ekskluzywnej sałaty. Jeżeli jednak popatrzymy na komiks jedynie jak na typową komedię, to czemu by nie? W ten sposób wszystko znajdzie usprawiedliwienie.

„Grimms manga" to kilka fantastycznych historii, po których kontynuację z przyjemnością sięgnę. Dostarczyły mi paru chwil doskonałej rozrywki i bez trudu wywołały szeroki uśmiech na mojej twarzy. To pozycja na zimowe dni, w których brakuje słońca. Jest to manga, która odpędzi czarne chmury i choć na kilka chwil przeniesie nas do zupełnie innego, niezwykłego świata. Mi zdecydowanie poprawiła humor, no bo jak można nie pokochać takiego uroczego wilka, który wbrew woli ojca zdecydował się jednak nie pożerać dziewicy, by stać się prawdziwym?

Baśnie braci Grimm są niezwykłe. Jednocześnie pełne piękna, niesamowitości i okrucieństwa. Przerażają i wciągają w swoją głębię. Trudno ich nie doceniać. Kei Ishiyama w tomach komiksu „Grimms manga" interpretuje je na swój własny, dość niecodzienny sposób. Szczerze żałuję, że tom drugi jest zarazem ostatnim.

Tym razem otrzymujemy cztery kolejne tytuły: „Królewnę Śnieżkę", „Kota w butach", „Żabią księżniczkę" oraz „Śpiewającego, skaczącego skowronka". Baśnie oczywiście przedstawione zostały z humorem i w możliwe jak najbardziej nietypowy sposób. Królewna Śnieżka zaprzyjaźnia się z malutkim krasnoludkiem o imieniu Światełko i razem psocą w lesie. Kot w butach przemienia się w straszliwego potwora, jeżeli pozwoli sobie na nadmierne wykorzystywanie magii. Nie chce tego jednak robić, ponieważ boi się, że jego ludzka rodzina przestanie go kochać. Księżniczka przemieniona w żabę nie zadowoli się jakimkolwiek księciem – ona chce prawdziwej miłości. Historia skowronka natomiast jest tak zagmatwana, że nawet nie będę próbowała jej streszczać, najwięcej chyba jednak ma wspólnego z „Piękną i bestią". W każdym razie spodobała mi się bardzo.

Oprócz dobrego humoru i ciekawej fabuły, manga ma w sobie coś jeszcze – genialną kreskę. Rysowana jest przecudnie. Zachwyciły mnie zwłaszcza kolorowe ilustracje z początku tomu. Także od strony graficznej jestem w niej zwyczajnie zakochana. Jedyne co mi się w tomie nie podobało to zbyt proste rozwiązania fabularne, oczywiste zakończenia i brak choć odrobinę bardziej skomplikowanych, nieprzewidywalnych rozwinięć akcji. Sądzę jednak, że te braki z nawiązką nadrabiają rysunki. Myślę, że nawet tylko dla nich warto przeczytać tą mangę.

Potwory, magię, królewny, królewiczów, baśniowe stwory, ponadczasową miłość – to wszystko, i znacznie więcej, znaleźć można w „Grimms mandze". Jej świat został zapożyczony z baśni braci Grimm, przerobiony na papkę i utworzony ponownie, o dziwo przy takim misz-maszu, z naprawdę dobrym skutkiem. Komiks niesie ze sobą przyjemny powiew świeżości, a historie wciągają i bardzo przyjemnie się je czyta. Postacie są ujmujące (naprawdę ciężko byłoby nie polubić Światełka czy Karola – niezwykłego Kota w butach) i z przyjemnością śledzi się ich losy. Lekturę mangi jak najbardziej polecam, bo jestem przekonana, że każdemu jest w stanie umilić nieco czas.

Do sięgnięcia po książkę V. E. Schwab skłoniła mnie zawarta w opisie okładkowym informacja, że w wykreowanym przez autorkę świecie istnieje więcej niż jeden Londyn. Otóż w tym przypadku Londynów jest trzy, a kiedyś było ich nawet cztery!

Głównym bohaterem historii jest młody mag Kell, mający możliwość podróży między alternatywnymi miastami. Ojczyzną bohatera jest Czerwony Londyn, państwo dobrze prosperujące, gdzie obywatele są szczęśliwi, a kraj rządzony przez przybraną rodzinę Kella. Oprócz Czerwonego Londynu istnieją jeszcze Biały i Szary, a kiedyś był nawet Czarny Londyn. Jednak rosnące zagrożenie, jakim stała się dla tych państw magia, spowodowało, że przejścia - portale między nimi zapieczętowano, zaś Czarny Londyn uległ zniszczeniu. Obecnie ludzie już nie mogą przemieszczać się między Londynami i pozostały tylko dwie osoby, które to potrafią. Jedną z nich jest Kell, drugą mag Holland pozostający na usługach królewskiej pary z Białego Londynu.

Podróżujący między światami Kell pełni rolę posłańca, prywatnie szmugluje też przez granice drobne przedmioty, takie jak pozytywki, biżuterię i inne bibeloty. Nie robi tego dla zysku, jest raczej kimś w rodzaju kolekcjonera. Nie znając dokładnie własnego pochodzenia, znajduje przyjemność w otaczaniu się takimi przedmiotami. Nie może przewidzieć, że właśnie słabość do nich, wpędzi go w nie lada kłopoty oraz zagrozi bezpieczeństwu wszystkich Londynów.

Lila Bard to uliczna złodziejka, marząca o własnym okręcie i karierze pirata. Ponieważ dziewczyna ma naturalny dar do obrabiania kogo popadnie, wkrótce drogi jej i Kella skrzyżują się. Czy wspólnymi siłami zdołają zapobiec knowaniom rodzeństwa Dane? Czy uratują Czerwony Londyn przed zakusami magii płynącej z czarnego kamienia? W powieści V. E. Schwab niczego nie można być pewnym, dopóki nie przewróci się ostatniej strony.

Magiczna. Tak jednym słowem określiłabym tę historię. Pierwsze skojarzenie, jakie przychodzi do głowy, z racji miejsca akcji czyli Londynu, to proza Neila Gaimana, zwłaszcza powieść Nigdziebądź. Tam także istniały dwa miasta, jedno zwykłe, drugie magiczne. Tutaj mamy podobnie, choć nie do końca. Każde z miast jest inne, kieruje się innymi zasadami, jedno jest mniej bezpieczne, inne bardziej.

Druga sprawa to pewna nieobliczalność fabuły. Do samego końca nie można być pewnym, jak potoczą się losy bohaterów i jak zakończy się intryga. Czy krwawy plan rodzeństwa Dane się powiedzie? Czy Kell ulegnie mocy czarnego kamienia? Czy Lila zdoła wypełnić swoją część planu?

Mroczniejszy odcień magii to taka baśń dla dorosłych. Bywa naprawdę groźnie, krew leje się strumieniami, a chciwa żywiciela magia zmienia ludzi w rozpadające się stwory przypominające zombie. Historia opowiada o walce z własną naturą i o tym, że tak naprawdę kluczem do wszystkiego jest miłość, jaką darzymy bliskich. Czasem jednak trudno, by ta zasada zadziałała w praktyce.

Wciągająca, miejscami przewrotna i bardzo zaskakująca, a jednocześnie tak świeża historia o magach, których obecnie mamy tak wielu. Warta poznania.

„Labirynt Black & White” to antologia komiksowa o tematyce fantastycznej. W jej skład wchodzi siedem historii, mniej lub bardziej znanych twórców, o tematyce fantastycznej oraz galeria prac graficznych każdego z rysowników. Wszystko w czarno-białych kolorach wydane na kredowym papierze.

Album otwiera „Prawo Kamieni”, której w całości autorem jest Piotr Zwierzchowski. Bardzo ciekawa historia, pełna intrygi i zaskakującej zmiany wydarzeń, która przedstawia dwie tajemnicze nacje żyjące niezauważenie od początków dziejów tuż obok ludzi. Teraz to od nich zależy przyszłość naszej rasy. Oryginalna fabuła wzbogacona jest naprawdę pięknymi rysunkami. Na szczególna pochwałę zasługują duże kadry przedstawiające szczegółowe widoki. Choć jest to dopiero pierwsza część. mam nadzieje, iż w kolejnej autor nie zepsuję swojego udanego pomysłu. Bardzo ciekawie prezentuje się również galeria Piotra Zwierzchowskiego. Piękne prace przedstawiające motywy fantasy i science fiction, pochodzące m.in. z innego albumu tegoż autora – „Świat Kropli – Sommo” naprawdę potrafią ucieszyć wzrok.

Kolejne dzieło to „Sumień Biel” Aleksandra Zawady. Jest to krótka historia fantasy z trzema wojownikami i duszołakiem w rolach głównych. Autor praktycznie niczym nie zachwyca czytelnika, proste, mało szczegółowe rysunki, niezbyt oryginalna fabuła. Na trochę lepszym poziomie stoi dwuplanszowa galeria Zawady.

„Bez tytułu” to kolejne dzieło Piotra Zwierzchowskiego. To krótka, trzyplanszowa historia, pełna tajemnicy i mistycyzmu. Nie będę podejmował się jej interpretacji, gdyż każdy może ją zrozumieć na swój własny sposób. Co się tyczy kreski, to widać znaczną różnicę pomiędzy „Prawem Kamieni”. „Bez tytułu” to już mniej szczegółowe, bardziej schematyczne rysunki.

„Ósmy pasażer” to baśniowa opowieść Macieja Wojtali o siedmiu krasnoludkach opuszczonych przez Królewnę Śnieżkę, które planują pozbyć się orków ze swojej krainy. Jest to wesoła i zakręcona historyjka opatrzona średnimi, czasem dziecinnymi rysunkami. Bardzo ładnie prezentuje się natomiast galeria autora, szczególnie pięknie narysowana orkowa gęba.

„Sukkub” to dzieło Piotra Zwierzchowskiego (scenariusz) oraz Łukasza Krzyżanowskiego (rysunki). Fabuła przedstawia zrozpaczonego kochanka po utracie swej lubej, który przypadkowo odprawia magiczny obrzęd sprowadzający nie tylko jego ukochaną. Ciekawa historia z lekką nutką erotyzmu, ładne, szczegółowe rysunki. Galeria Łukasza Krzyżanowskiego tez bardzo dobra. Pięknie narysowana kobieta w stylu Luisa Royo.

„Królestwo” to kolejna krótka i bardzo tajemnicza historia utrzymana w gotyckim klimacie, bodajże najmłodszego z autorów antologii – Macieja Perkowskiego. Wszystkie rysunki bardzo uproszczone i schematyczne za wyjątkiem ładnie narysowanej katedry. Po raz kolejny nie zamierzam interpretować tego dzieła, gdyż mogę minąć się z zamysłami autora. Szkoda również, że zabrakło galerii tegoż autora, gdyż z miłą chęcią zobaczyłbym na co więcej go stać.

Album zamyka dzieło science-fiction Łukasza Stachniaka (rysunki) i Piotra Zwierzchowskiego (scenariusz) – „Mąż i żona”. Jest to krótka i bardzo oryginalna historia o masowej produkcji robotów bitewnych (niby miechów) obu płci. Ciekawie prezentują się rysunki oraz galeria autora.

Podsumowując antologia komiksowo-graficzna „Labirynt”, której zapewne głównym zadaniem było wypromowanie młodych rysowników, prezentuję się ciekawie. Wiele rysowników wybija się ponad przeciętną, a autor antologii oraz twórca „Świata Kropli” i „Sendilkelma” maczał palce aż w czterech dziełach. Miłym akcentem jest to, iż poza historiami komiksowymi, album zawiera galerie poszczególnych autorów. Dzięki temu możemy zobaczyć na jak więcej stać rysowników. „Labirynt” został wydany w wersji black & white na kredowym papierze bardzo dobrej jakości, co wpływa na plus. Ostatecznie mogę ten album polecić wszystkim wielbicielom komiksu fantastycznego i teraz pozostaje czekać nam na drugi tom antologii.

Drugi tom „Carciphony" rozpoczyna się podróżą. Uciekając przed gniewem króla, trójka przyjaciół postanawia szukać schronienia w Arenscurze u lorda Rae, który Weirin traktuje niczym własną córkę. Okazuje się jednak, że piękne miasto, będące pod jego władaniem, również ma swoje problemy. Z jakiejś przyczyny opanowała je plaga kocich bestii, które dopuszczają się drobnych kradzieży i innych przestępstw. Nie byłoby to może takie straszne, gdyby nie fakt, że są ich setki. Na dodatek nie czynią nic na tyle poważnego, żeby generał Des mógł temu zbrojnie zaradzić...

Manga coraz bardziej zaczyna przypominać mi „Final Fantasy". Grupa przyjaciół się powiększa, postacie stają się coraz zabawniejsze. Mimo groźnych sytuacji, klimat stał się pełen uroku i humoru. Do tego przygody bohaterów są żywcem wyjęte z gry RP; wypisz-wymaluj „Final Fantasy". Nie jest to jednak w najmniejszym stopniu wadą, ponieważ naprawdę uwielbiam tę serię i dzięki tym podobieństwom również „Carciphonę" przyjemnie mi się czyta.

Bardzo podoba mi się kolorowa wstawka na samym początku tomu, na której zostały umieszczone i opisane główne postacie z mangi. Uważam, że to był dobry pomysł. Rysunki z mangi również przypadły mi do gustu – choć przyznam, że niektóre są dość chaotyczne (zwłaszcza sceny walk). Inne jednak są bardzo dobrze zrównoważone. Pojawiają się zarówno komiczne i urokliwe, jak i zupełnie poważne, pełne emocji. Naprawdę polubiłam kreskę Shilin Huang i choć nie podoba mi się to, co reprezentuje sobą Keritzel, to w Veloce jestem po prostu zakochana.

Fabuła i pomysł na przygody są naprawdę interesujące. Akcja toczy się wartko, a w towarzystwie dziwnie dobranej paczki bohaterów nie sposób się nudzić. „Carciphona" to historia fantasy, w której nie brakuje humoru, ale momentami również tej niezbędnej w tego typu opowieściach powagi. Wszystko to w pięknym stylu okraszone zostało dużą dawką przyjaźni i wzajemnego przekomarzania się postaci oraz odsłanianą powoli tajemniczą przeszłością Veloce. Intrygująca jest również pojawiająca się od czasu do czasu postać Blackbird. W dalszym ciągu nie odsłoniła wszystkich swoich kart i nikt nie wie, co tak naprawdę czarodziejka ma na celu.

„Carciphona" to pozycja ciekawa i warta uwagi. Drugi tom jest jeszcze bardziej wciągający od pierwszego i czytelnik z przyjemnością poznaje świat, w którym zakazana jest magia. Okazuje się przy tym, że tylko ludzie nie mogą nią władać. Kocie czy psie bestie, to zupełnie co innego... Rzeczywistość pełna jest dziwacznych i niezwykle zabawnych stworzeń, a z każdą kolejną kartką dowiadujemy się czegoś nowego.

Podsumowując, w rysunkach z mangi bez trudu można się zakochać. Veloce to odważna, pewna siebie, tylko nieco samotna i wredna dziewczyna. Nie sposób się nudzić w jej towarzystwie. Komiks jak najbardziej polecam. Na czytelników czeka przygoda, którą zwyczajnie warto przeżyć!

"The Breaker" to pierwsza od wielu lat manhwa, jaka ukazała się na polskim rynku. Co to takiego i dlaczego nie „manga"? Otóż „manhwa" to ogólny termin, którym określa się komiksy pochodzenia koreańskiego. Są to zbiory inspirowane przez klasyczne sztuki Azji (zwłaszcza chińską). Technicznie manhwy przypominają mangę, przez co często są z nimi utożsamiane. Istnieje jednak zasadnicza różnica. Czyta się je jak książkę – od lewej do prawej, a nie odwrotnie jak to jest w systemie japońskim (co akurat, żeby było zabawniej, w przypadku polskiego wydania „The Breakera" się nie zgadza).

Lee Shi-woon jest uczniem koreańskiego liceum. Bezustannie prześladuje go grupa rówieśników. Niejednokrotnie jest oskarżany o wdawanie się w bójki, mimo że tak naprawdę to on jest ofiarą. Pewnego dnia w szkole pojawia się nowy nauczyciel, który w dość znaczący sposób odbiega od przyjętych norm. To właśnie on mówi chłopakowi, żeby wziął się w garść i postawił się swoim prześladowcom. Lee zapewne zignorowałby jego słowa, gdyby nie to, że staje się świadkiem ulicznej bójki, w której okazuje się, że Chun-woon – na pozór zwyczajny nauczyciel angielskiego i rasowy kobieciarz, jest mistrzem sztuk walki. Od tej pory Lee zrobi wszystko, by stać się jego uczniem. Jest gotowy zaufać mu nawet na tyle, by zaryzykować własnym życiem.

Scenariusz pierwszego tomu jest prosty i niewymagający, pozostawia po sobie jednak kilka niewyjaśnionych zagadek. W komiksie jest sporo niewyszukanego humoru, niewybrednych żartów oraz bijatyk. Czytając odniosłam wrażenie, że to twórczość skierowana typowo do chłopców. Jestem przekonana, że wartkiej akcji, wielu scen walki, brutalnych momentów i innych tego typu atrakcji nie zabraknie również w kolejnych tomach.

Kreska „The Breakera" jest dość realistyczna. Pod względem graficznym nie mam tomikowi nic do zarzucenia. Rysownik wyolbrzymia dowcipy i konsternację bohaterów oraz wyraźnie przedstawia stan, w jakim najczęściej znajduje się Lee. To ciekawe zabiegi, a artysta używa ich w dobry sposób. Wydanie również jest ładne – pierwsze kilka stron w kolorze, obwoluta, na której znajduje się krótkie wprowadzenie oraz informacje o autorach. Z tyłu książeczki natomiast pojawiają się ciekawostki. Tłumaczenie i edycja tekstu w tym wypadku również przypadły mi do gustu.

„The Breaker" to prosta, ale wciągająca historia. Niewiele trzeba przy niej myśleć – została stworzona w celach czysto rozrywkowych i swoje zadanie spełnia. Przeczytać, zająć chwilę czasu, zapomnieć. Myślę, że to dobry sposób na chwilową nudę – tak samo genialny w swej prostocie, jak choćby filmy akcji czy gry komputerowe.

„Szubienica o zmierzchu" - drugi tom cyklu „Łowca Czarownic" jest dostępny na rynku już od pewnego czasu. Pierwszą część przeczytałam wiedząc o autorze jedynie to, że pochodzi z Wielkiej Brytanii i porównuje się go do Stephena Kinga. Tym razem postanowiłam dowiedzieć się nieco więcej.

Zgodnie z informacjami podanymi na stronie www.williamhussey.co.uk Hussey pochodzi z rodziny cyrkowców, która osiedliła się w nadmorskiej miejscowości Skegness, kiedy mały William miał rok. Jako dziecko Hussey mieszkał w nawiedzonym domu, a latem, kiedy jego rodzice pracowali dłużej niż zwykle, chłopcem opiekowali się dziadkowie. To oni zabierali małego na długie spacery po okolicy i opowiadali historie pełne potworów... William studiował literaturę angielską, psychologię i prawo, ale prawnikiem nie został. Zaczął pisać, najpierw książki dla dorosłych, a potem zainspirowany przez swojego małego siostrzeńca, zaczął pisać książki dla młodzieży. Tak, cykl „Łowca Czarownic", ten pełnokrwisty horror, jest z założenia książką dla dzieci i nastolatków...

„Szubienica o zmierzchu" jest kontynuacją losów Jake'a Harkera, nastolatka obdarzonego magicznymi zdolnościami, odziedziczonymi po sławnym przodku. Chłopiec co prawda zniszczył Wrota Demonów i zapobiegł apokalipsie, ale z piekieł wymknął się Ojciec Demonów, Simon, przyjaciel Jake'a został uprowadzony, a jego ojciec ciężko ranny. Chłopiec i jego przyjaciele nie mogą już korzystać ze środków Instytutu dr Holmwooda, na szczęście Adam Harker wciąż ma kontakty i dłużników wśród istot mroku, którym przez wiele lat pomagał. To dzięki nim bohaterowie znajdują schronienie w Grymuarze, miejscu położonym na granicy światów ludzi i istot mroku. Jake gorączkowo poszukuje leku na ranę ojca, dodatkowo przyjaciele śledzą ruchy Ojca Demonów, który podróżuje po świecie pozostawiając w miejscach wizyt swój symbol trójzęba. Jak na złość staromoc opuściła młodego Harkera, a tylko dzięki niej Jake może zapobiec nadchodzącej zagładzie. By odzyskać swoją magię zdesperowany chłopak zgadza się na niebezpieczną podróż w przeszłość, w czasy Josiaha Hobarrona. Musi odnaleźć Wiedźmową Kulę, tajemniczy talizman pomagający kontrolować staromoc. Na jego drodze staną liczne przeszkody - oskarżenie o czary w tych czasach to praktycznie wyrok śmierci. W dodatku wielu ludzi bierze go za Josiaha, a ten miał licznych wrogów, w tym jednego, który może zakończyć misję Jake'a - niesławnego Generała Łowców Czarownic. Chłopaka czeka także spotkanie z rodziną przodka oraz z miłością jego życia - Eleanor. Czy uda mu się zdobyć talizman, uciec prześladowcom i wrócić do swoich czasów?

„Szubienica o zmierzchu" jest powieścią równie brutalną i krwawą, co pierwsza część trylogii. Mamy w niej wiedźmy, kanibali, zombie, proces o czary, tortury, wyrocznię, jadowite węże-ludojady i inne różnego rodzaju potwory. Jest atak sabatu powszechnego na instytut, powrót starych wrogów, nowi przyjaciele i tajemnice do rozwiązania. Powieść zyskuje też na stopniu skomplikowania - to co w pierwszym tomie naszkicowane było dość prosto, dzięki podróży głównego bohatera w czasie, zyskało drugie dno. Nic nie jest takie, jakim wydawało się na początku. Spojrzenie na świat Josiaha Hobarrona, przodka Jake'a nie dość, że niczego nie wyjaśnia, to stawia wiele nowych pytań, dając doskonałe przedpole trzeciej części trylogii. Myślę, że nie tylko ja z niecierpliwością czekam na ostatni tom, mając nadzieję dowiedzieć się wszystkiego. Kim naprawdę jest Jake? Kto zapoczątkował linię krwi, która latami pozwalała pieczętować Wrota Piekieł? Czy Jake spotka jeszcze Eleanor?

Książka jest niezwykle wciągająca, charakteryzuje się wartką akcją i malowniczością, znaną już z pierwszego tomu. Prawdziwą przyjemnością jest oglądanie tego plastycznego świata. Pisana przyjaznym, prostym językiem powieść sprzyja popuszczeniu wodzy fantazji i na pewno spodoba się szczególnie młodemu czytelnikowi. Jest także ciekawą propozycją dla wszystkich fanów Stephena Kinga i J. K. Rowling, bo właśnie prozę tych autorów przypomina najbardziej.

„-Istnieją rzeczy, na które nie można się napatrzeć do syta.”*

Gdy tracimy nagle kogoś bliskiego nie jesteśmy w stanie znieść bólu, który nas ogarnia. Wszystko, co nas otacza i jest nam dobrze znane, przypomina o tej ukochanej osobie. Obrazy, dźwięki, miejsca. Aby poradzić sobie z tym traumatycznym wydarzeniem potrzeba mnóstwo czasu, ale czasem to jednak za mało. Dopiero zmiana otoczenia pozwala na dojście do siebie i próbę dalszego życia. Nowe miejsce, nowi ludzie… czasem to może też być coś więcej niż to, po co przybyliśmy.

Elodie to siedemnastolatka, która bardzo, ale to bardzo boi się wody. Już sam prysznic to dla niej straszne przeżycie. Ale w chwili obecnej nie to jest jej najgorszym problemem - niedawno straciła ojca i nie bardzo może sobie z tym poradzić. Ostatecznie mama nastolatki decyduje, że wyśle ją do ciotecznej babci Grace. Niestety mieszka ona na wyspie Guernsey, która jest otoczona morzem. Czy pobyt w miejscu, który napawa ją strachem jest dobrym rozwiązaniem? Czy pomoże zapomnieć o tragedii i nauczy na nowo cieszyć się życiem? Na miejscu Elodie zaprzyjaźnia się z Ruby oraz jej chłopakiem. Poznaje również Cyrila, który z miejsca jest nią zainteresowany, ale to nie do niego wyrywa się jej serce, tylko do pewnego chłopaka, którego widywała w snach, a później wyłaniającego się z głębin oceanu. Kim jest ten tajemniczy chłopak i czy nagła śmierć jednej z dziewczyn z paczki Ruby ma coś wspólnego z jej przyjazdem?

Nota wydawcy mówi: „Upojna saga miłosna z zapierającym dech w piersi krajobrazem wybrzeża wyspy Guernsey w tle - wstęp do porywającej morskiej trylogii.” Czy rzeczywiście tak jest? Czy miałam szansę przeczytać coś naprawdę tak wspaniałego, czy może pozostało obejść mi się smakiem?

Patricia Schröder miała niewątpliwie dobry pomysł tworząc tę historię. Wyspa z tajemniczymi morskimi istotami, o których w ogóle dotąd nie czytałam - powieściopisarka ciekawi nowym pomysłem, nawet nieco uchyla rąbka tajemnicy co do nich i opisuje je po trochu. Niestety jest tego tak mało, że w sumie nie dowiedziałam się zbyt dużo o nich, a szkoda, bo ploksy, multiplikatory i inne magiczne stworzenia są niewątpliwym (i w sumie największym plusem) tej powieści. Choć przyznać muszę, że opisy samej wyspy wyszły autorce bardzo dobrze, potrafiły pobudzić wyobraźnię i choć trochę ujrzeć je jej oczyma. Oczywiście jest to trylogia miłosna, a więc nie mogło zabraknąć typowego trójkąta miłosnego tak znanego w tym gatunku. Szkoda, że w tym temacie autorka nic nie zmieniła, ale muszę jej przyznać, że miło śledzi się poczynania owej trójki, choć nieraz irytują. No, to by było na tyle temacie plusów tej publikacji.

Z minusami jest tu niestety trochę gorzej. Po pierwsze, dialogi, które były sztuczne i płytkie. Nie dało się odczuć tych - podobno buzujących - emocji między bohaterami. Częste powroty do jednego tematu nużyły i doprowadzały do konsternacji. No bo, nawet jeśli seria skierowana jest do nastoletniego czytelnika i tak uważam, że nie trzeba powtarzać X razy do oczywistych rzeczy, raz w zupełności wystarczy. Do tego język. Wydaje się, jakby autorka na siłę kreowała go na młodzieżowy. Nie wiem, może tłumacz sobie nie poradził, a może rzeczywiście tak została napisana. Zabrakło mi tu też lepszej kreacji bohaterów. Nie miałam zbyt dużej szansy ich poznania, bo oprócz ogólnego zarysu i kilku zachwytów nad ich wyglądem, dużo więcej się nie dowiedziałam. Co prawda mają tam jakieś tajemnice i fajnie, że autorka trzyma w niepewności, ale choć trochę mogłaby je ujawnić. Jak dla mnie, zbyt dużo niewiadomych, dostałam więcej pytań niż odpowiedzi, a zbytnio tego nie lubię.

Mimo że książka ma dużo niedociągnięć czytało mi się ją bardzo szybko i nawet przyjemnie. Historia sama w sobie jest bardzo interesująca i jeśli by tylko dopracowano jej mankamenty, śmiało mogłabym rzec, że jest to jedna z lepszych serii tego roku. Niestety w chwili obecnej mogę powiedzieć, że jest tylko dobra. Ciekawe magiczne istoty i piękne opisy krajobrazów nie wystarczą, by zachwycić. Trzeba czegoś o wiele więcej. Nie zżyłam się z bohaterami, nie stali mi się bliżsi, ale w jakimś stopniu z zaciekawieniem śledziłam ich poczynania. Mimo wszystko chętnie poznam dalsze losy bohaterów, ciekawi mnie, jak to wszystko się potoczy.

„Morza szept” nie wszystkim może się spodobać, ale wydaje się być dobrym pomysłem na letnią lekturę. Zwłaszcza gdy potrzeba czegoś lekkiego i nie zmuszającego do intensywnego myślenia. Fajna, choć niedopracowana historia, którą ratują wcześniej niespotykane morskie stworzenia. Ani nie namawiam, ani nie odradzam, to jedna z tych powieści, o których przeczytaniu zadecydować musicie sami.

*cytat pochodzi z „Morza szept” P. Schröder