Rezultaty wyszukiwania dla: Egmont

Co by było, gdyby Superman i Batman pokłócili się i rozpętali między sobą wojnę? Na pewno nie skończyłoby się to dobrze. O takim właśnie konflikcie opowiada komiksowa seria „Injustice. Bogowie pośród nas”. 

Album piąty zawiera materiały opublikowane pierwotnie w amerykańskich zeszytach „Injustice: Gods Among Us: Year Five” #1–20 oraz „Injustice: Gods Among Us: Year Five Annual” #1.

W „Injustice. Bogowie pośród nas: Rok piąty” śledzimy kontynuację pięcioletniego konfliktu między Supermanem, a Batmanem, którego zakończenie możemy poznać dopiero grając w serię gier o tym samym tytule studia Nether Realm (bijatyka z trybem fabularnym). Każdy z bohaterów musi dokonać wyboru, po której stronie stanąć, co prowadzi do serii niespodziewanych sojuszy. W obliczu takiego konfliktu trudno byłoby pozostać neutralnym. Zaskakujący jest zwłaszcza moment, gdy Batman decyduje się na współpracę z przestępcami, unikającymi zabijania. Równie mocny jest wątek Supermana, który zawiera pakt z Bane'em –- człowiekiem, który jako jedyny potrafił złamać Batmana.

Scenariusz Briana Buccellato świetnie buduje napięcie, prowadząc czytelnika ku nieoczekiwanemu finałowi. Jego umiejętność przeplatania krótkich wątków różnych postaci jest imponująca, szczególnie w kontekście złożoności całej historii. Bohaterów (i antybohaterów) w komiksie przewija się naprawdę wielu. Warto również zwrócić uwagę na rysunki – choć prace Bruna Redondo pojawiają się rzadziej, wciąż pozostawiają niezatarte wrażenie. Niemniej jednak „Rok piąty” nie dorównuje emocjami i niespodziewanymi zwrotami akcji dwóm pierwszym tomom serii. Momentami wydaje się, że niektóre postaci giną wyłącznie dla szoku, jaki ma to wywołać, a niektóre konflikty są powtarzalne. Chociaż wiele elementów wydaje się wprowadzanych pochopnie, „Injustice” jako całość wciąż jest znakomitym doświadczeniem dla fanów uniwersum DC. Myślę, że największą wadą tej serii tak naprawdę może być konieczność zagrania w grę, by poznać jej zakończenie. W końcu nie każdy lubi grać w bijatyki. 

Podsumowując, myślę, że mimo pewnych niedociągnięć, „Injustice. Bogowie pośród nas: Rok piąty” pozostaje fascynującym obrazem świata, w którym Superman przekroczył granice. To zdecydowanie pozycja obowiązkowa dla miłośników uniwersum DC, nawet jeśli nie dorównuje ona wcześniejszym tomom serii. Uwaga! Przygotuj się na to, że podczas lektury zginie któryś z Twoich ulubionych bohaterów. Jest to całkiem prawdopodobne. 

Kiedy w 1719 roku Daniel Defoe opublikował swoją powieść „Robinson Crusoe”, prawdopodobnie nie zdawał sobie sprawy, że tworzy jedno z najważniejszych dzieł w kanonie literatury światowej. Historia młodego żeglarza, który został wrzucony na nieznane wybrzeże po katastrofie morskiej, stała się uniwersalnym symbolem walki człowieka z naturą, samotnością i obrazem pragnienia przetrwania w najtrudniejszych okolicznościach. Jednak „Robinson Crusoe” to nie tylko opowieść o fizycznym przetrwaniu. To także głęboka refleksja nad ludzką naturą, naszymi wewnętrznymi demonami, a także zdolnością do adaptacji i przekształcania otaczającej nas rzeczywistości. Czy jednak taka powieść ma rację bytu w bardzo krótkiej, komiksowej formie?

„Robinson Crusoe” to kolejna komiksowa adaptacja arcydzieła światowej literatury, jaka ukazała się na polskim rynku nakładem wydawnictwa Egmont. Opowieść skupia się na losach Robinsona Crusoe, młodego żeglarza z Yorku, który po zignorowaniu rad rodziny postanawia spróbować swoich sił na morzu. Gdy jego statek rozbija się w czasie sztormu, Robinson jako jedyny ocalały ląduje na bezludnej wyspie. Zmuszony do radzenia sobie w zupełnej samotności, Crusoe musi polegać na swoim sprycie, umiejętnościach i determinacji, aby przetrwać. Uczy się uprawiać rośliny, polować, tworzyć narzędzia i budować schronienie.

Mimo że komiks jest oczywiście mocno skróconą wersją całej powieści, to jednak myślę, że jest idealnym wstępem do tego, by zachęcić młodego czytelnika do poznania pełnej historii Robinsona Crusoe, która niewątpliwie jest jedną z najciekawszych szkolnych lektur. Scenarzysta — Christophe Lemoine — całkiem dobrze poradził sobie ze skondensowaniem obszernej treści i wybraniem najważniejszych elementów książki. Przemawiają do mnie również bogate w szczegóły ilustracje Jean-Christophe Vergne. 

Myślę że „Adaptacje literatury. Robinson Crusoe” to całkiem udany album i jeden z lepszych tytułów serii. Polecam go zarówno młodym czytelnikom, którzy chcą się zapoznać z klasyczną literaturą w nieco lżejszej formie, jak i doświadczonym miłośnikom komiksu, którzy są ciekawi nowej interpretacji tego kultowego dzieła. Autorzy w pełni zasługują na uznanie za to, jak odświeżyli i dostosowali historię dla nowego medium, jednocześnie zachowując ducha oryginalnej powieści. Chociaż nie można zaprzeczyć, że komiks nie odda w pełni głębi i bogactwa oryginału, to jest świetnym sposobem na odkrycie klasycznej historii przez nowe pokolenia. Czekam z niecierpliwością na kolejne adaptacje, ukazujące się w tej serii i mam nadzieję, że będą one równie udane, co ta.

Kiedy w latach 70. XX wieku Gary Gygax i Dave Arneson zaprezentowali światu Dungeons & Dragons (D&D), mało kto przypuszczał, że ta gra fabularna przekształci się w kultowy fenomen, który zainspiruje całe pokolenia do wyruszenia na wyprawy po magicznych krainach, pełnych smoków, czarodziejów i niezliczonych przygód. Dungeons & Dragons to jednak nie tylko gra — to forma sztuki, sposobu myślenia, a dla wielu — styl życia. Uniwersum zdobyło serca milionów ludzi na całym świecie.  

„Cienie wampira” to bezpośrednia kontynuacja „Legend Wrót Baldura”, która przenosi nas w fascynujący, mroczny świat Dungeons & Dragons, gdzie bohaterowie muszą mierzyć się z groźbą okrutnego hrabiego Strahda von Zarovicha. W historii nie brakuje emocji i napięcia, zaś wskrzeszenie kultowego bohatera Minsca oraz jego niezastąpionego chomika Boo dodają historii komicznych akcentów.

Autorem scenariusza tego dzieła jest kanadyjski twórca, Jim Zub, który znany jest z wielu udanych projektów komiksowych, takich jak „Batman: Urban Legends" czy „Uncanny Avengers”. Jego narracja jest płynna, intrygująca i pełna odniesień do świata D&D. Współpracuje z nim artysta pochodzący z Chile, Nelson Dániel, który swoją grafiką wprowadza nas w mroczne zakamarki Półplanu Grozy. Styl rysowania Dániel’a, chociaż nie jest dla wszystkich, świetnie oddaje klimat świata Ravenloft. Jego kadry są pełne detali, a sposób, w jaki używa cieni i kolorów, naprawdę potęguje mroczną atmosferę opowieści.

Najbardziej zapadający w pamięć bohater, Minsc, dostarcza czytelnikowi zarówno wątków humorystycznych, jak i nieco głębszych refleksji. Jego relacja z chomikiem Boo to jeden z najjaśniejszych punktów całego komiksu. Postać Minsca, z jej nieśmiertelnym optymizmem i komediowymi tekstami, staje się świetnym kontrastem dla mrocznego świata Ravenloft. W tle mamy też bardziej subtelne, ale równie ważne postacie, takie jak kapłanka Nerys czy czarodziejka Delina. Scenariusz, oparty na jednym z najbardziej znanych wątków D&D, czyli kampanii Strahda, oferuje mieszankę mrocznej atmosfery i humoru.

Podsumowując, „Cienie wampira. Tom 2” to zdecydowanie udana kontynuacja serii. Zawiera wszystko to, na co fani D&D mogą oczekiwać - przygody, magię, mroczne siły i oczywiście niezapomnianych bohaterów. Chociaż przyznam, że zastanawiam się, co jeszcze mogą nam przynieść kolejne tomy. Gorąco polecam ten komiks wszystkim miłośnikom fantasy!

Kaczogród to seria komiksów napisanych i narysowanych przez Carla Barksa w latach 1943–1972, które w Polsce są publikowane w zbiorczych wydaniach, ukazujących się nakładem wydawnictwa Egmont. Dostępna na rynku jest już całkiem pokaźna kolekcja, w którą zdecydowanie warto zainwestować.

Co znajduje się w najnowszych albumie? 

Pomimo tego, że Carl Barks sam niewiele podróżował, to jego opowieści o przygodach często przenoszą klan kaczek w najbardziej odległe czy spektakularne miejsca na świecie. Tak dzieje się i tym razem. W pełnym przygód i emocji świecie Kaczogrodu, Kaczory udają się w niezapomnianą podróż śladami ich rodzinnej historii. 

Tytułowy „Pies Wiskerwillów” to historia, która rozpoczyna się od Sknerusa McKwacza, opowiadającego Donaldowi i jego siostrzeńcom o tajemniczej rodzinnej pamiątce ukrytej gdzieś w głębinach Szkocji. Sknerus wspomina dawne czasy, gdy był młodszy, i swoją pierwszą wielką przygodę w poszukiwaniu skarbu. Motywowani ciekawością i chęcią odzyskania cennej relikwii, nasi bohaterowie wyruszają do Wiskerwillów, gdzie nie tylko poznają swoją rodzinę, ale również stają twarzą w twarz z zagadkami, pułapkami i przeciwnikami, którzy również pragną odnaleźć skarb. 

W „Tajemniczym ładunku” bohaterowie podążając za kolejną wskazówką, płyną do Afryki. Na ich drodze stają korsarze i dzikie zwierzęta. Po przybyciu na Czarny Ląd nasi bohaterowie wpadają w sidła plemienia, czczącego przedmiot, którym interesują się Kaczory. „Wyspa na niebie” to historia o tym, jak Donald przypadkowo odkrywa starożytną mapę kosmiczną. Kaczory postanawiają wyruszyć w kosmiczną podróż w poszukiwaniu pełnej skarbów nieznanej planety. Przemierzając przestrzeń kosmiczną, stawiają czoła asteroidom, kosmicznym potworom i obcym cywilizacjom, a to jeszcze nie wszystkie historie ze zbioru. 

Moja opinia i przemyślenia

„Kaczogród” to połączenie przygody, rodzinnych wartości i przyjaźni, ukazujące, że prawdziwe skarby nie zawsze są materialne, a najważniejsze jest to, co nosimy w sercach. „Kaczogród. Carl Barks. Pies Wiskerwillów i inne historie z roku 1960” to tom, który zdecydowanie spełnia moje oczekiwania i sprawia, że po klasyczne komiksy sięgać chcą również moje dzieci. 

Opowieści Carla Barksa (czy to humorystyczne przygody, czy rozgrywające się w domowym zaciszu komedie) często wykazują się przenikliwą, mroczną ironią wynikającą z trudnych doświadczeń artysty. Niezbyt długie historie niejednokrotnie przedstawiają Kaczora Donalda widzianego jako przeciętnego człowieka, walczącego z okrutnymi potknięciami codziennego życia, przy czym siostrzeńcy często pełnią rolę greckiego chóru komentującego rozgrywające się katastrofy. Takie historie cieszą się popularnością nie tylko wśród młodszych dzieci, ale także wśród dorosłych, oczywiście również z powodów sentymentalnych.

Na zakończenie

„Kaczogród” to pięknie wydawana, niezwykle barwna i wciągająca seria, którą powinien zainteresować się każdy miłośniki klasyki komiksu i oczywiście starszej odsłony Disney’a. Najnowszy tom „Kaczogród. Carl Barks. Pies Wiskerwillów i inne historie z roku 1960” jest naprawdę genialny i myślę że nie sposób nudzić się w jego towarzystwie. 

Kiedy w 1977 roku na ekrany kin trafił film „Gwiezdne wojny: Nowa nadzieja”, niewielu przewidywało, że będzie to początek jednej z najważniejszych i najbardziej wpływowych sag w historii kinematografii. George Lucas, stworzyciel tej niezwykłej opowieści, zapoczątkował rewolucję w świecie filmów, technologii i popkultury. Od odległych planet, przez niezapomniane postacie takie jak Luke Skywalker, księżniczka Leia czy Darth Vader, po ikoniczną muzykę Johna Williamsa –- Gwiezdne Wojny stały się czymś więcej niż tylko seria filmów. Stały się fenomenem globalnym, który kształtuje wyobrażenia o kosmicznych przygodach już od ponad czterech dekad. Przyznam jednak, że manga, której akcja dzieje się w tym uniwersum to dla mnie coś zupełnie nowego.

Zarys fabuły

Drugi tom mangi ze świata „Gwiezdnych Wojen” — „Star Wars. Wielka Republika. Na skraju równowagi” — zabiera nas głęboko w serce Wielkiej Republiki, ukazując tajemnice, konflikty i dramaty, które kształtują galaktykę. Sławni Jedi chronią ją, starając się osiągnąć równowagę w chaosie rosnącego niebezpieczeństwa. Fabuła koncentruje się na padawanie Keerinie Fionnie i rycerce Jedi Lily Tora-Asi, którzy z determinacją próbują bronić swojego nowego domu przed zagrożeniem ze strony Nihilów. Jednak gdy mistrz Arkoff opuszcza planetę, a Lily zostaje z zadaniem odbudowy, niespodziewany gość przynosi zupełnie nowe wyzwania.

Moja opinia i przemyślenia

Akcja mangi rozwija się dość powoli, choć zawiera elementy, które dodają jej głębi, takie jak wewnętrzne konflikty Lily i jej relacja z Keerinem. Kreska komiksu jest konsekwentnie dobra, z dynamicznymi ilustracjami, które oddają atmosferę galaktycznych przygód. Marchion Ro zamknięty w formę mangi zachowuje charakterystyczną dla siebie charyzmę jako główny antagonista, natomiast Lily Tora-Asi to postać, która potrafi się wyróżnić. Jej pewność siebie i jednocześnie wewnętrzne wątpliwości stanowią serce całej historii. Choć muszę też przyznać, że jest w historii nieco zbyt wiele amerykanizacji (to znaczy poglądów, które mocno różnią się od naszych, względnie centrycznych polskich przekonań, uwzględniających czarno-białą rzeczywistość). Mimo pewnych dłużyzn, tom kończy się dramatycznie, ale jak? Tego oczywiście wam nie zdradzę.

Twórcy Shima Shinya, Daniel José Older oraz Mizuki Sakakibara prezentują unikalną perspektywę na erę Wielkiej Republiki, w której choć pojawia się wiele znanych motywów, zachowuje własną, oryginalną tożsamość. Mimo że nie jest to obowiązkowa lektura dla tych, którzy chcą zgłębić uniwersum „Gwiezdnych Wojen”, to myślę żę stanowi ona przyjemne uzupełnienie dla miłośników serii.

Podsumowanie

„Star Wars. Wielka Republika. Na skraju równowagi. Tom 2” to mieszanka fascynującej fabuły, wspaniałej sztuki i głębokich charakterystyk postaci. Choć ma pewne niedociągnięcia w tempie narracji, sądzę, że warto poświęcić jej czas. To całkiem udana kontynuacja. 

Garfield — leniwy kot, który podbił serca czytelników na całym świecie. Kiedy myślimy o komicznych kocie, wielu z nas natychmiast przychodzi na myśl postać o imieniu Garfield. Ten ponury, leniwy i wiecznie głodny kocur od wielu, wielu lat bawi czytelników swoim specyficznym podejściem do życia, kontrastującym z typowymi zachowaniami domowych zwierząt. Komiksy z Garfieldem w roli głównej bawią nas niezmiennie od lat. Dzięki wydawnictwu Egmont możemy przeczytać wszystkie paski w serii wydań zbiorczych „Tłustych, kocich trójpaków”. 

W tomie 15 znalazły się zeszyty: „Garfield przesłania słońce”, „Garfield na bananach” i „Garfield zajada i włada”. 

Początki Garfielda

Twórcą sławnego kota jest Jim Davis, który po raz pierwszy zaprezentował Garfielda światu 19 czerwca 1978 roku. Komiks ukazał się jako codzienny pasek w gazecie i szybko zyskał popularność wśród czytelników. Davis, inspirowany własnymi doświadczeniami z kotami, postanowił stworzyć postać, która była przeciwieństwem stereotypowego, miłego kota. Garfield stał się więc zrzędliwym, ale inteligentnym zwierzęciem, które patrzy na świat z przymrużeniem oka.

Chociaż Garfield jest bez wątpienia główną atrakcją swojej historii, inne postaci komiksu również odegrały ważną rolę w jego sukcesie. Jon Arbuckle, właściciel Garfielda, często gra rolę prostej osoby, pozwalając Garfieldowi błyszczeć swoim humorem. Nermal, najbardziej uroczy kociak na świecie, oraz pies Odie również pojawiają się regularnie, dostarczając dodatkowych elementów humorystycznych.

Popularność i wpływ

Sukces Garfielda nie ogranicza się tylko do paska komiksowego. Kot ten stał się ikoną popkultury, pojawiając się w wielu filmach, serialach telewizyjnych, książkach i grach. Produkty związane z Garfieldem, od koszulek po zabawki, stały się hitami sprzedaży. Jednak prawdziwym dowodem na wpływ Garfielda jest jego trwałość. Przez dziesięciolecia kot ten kontynuował swoją misję, dostarczając czytelnikom codziennej dawki humoru. Zjawisko Garfielda pokazuje, że czasem to najprostsze pomysły - jak leniwy kot kochający lasagne - mogą stać się największymi hitami.

Podsumowanie

Garfield, dzieło Jima Daviesa, jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych i ukochanych komicznych kotów w historii komiksu. Jego niepowtarzalny charakter i zdolność do komentowania ludzkich słabości uczyniły go ikoną dla wielu pokoleń czytelników. W świecie, który często może się wydawać zbyt poważny, Garfield przypomina nam o wartości dobrego śmiechu i prostych przyjemnościach życia. Sięgnijcie po komiks, bo naprawdę warto! Jest ponadczasowy! Ja na półce mam już całą serię. 

W świecie literackich adaptacji trudno jest stworzyć coś nowatorskiego, a jednocześnie zachowującego oryginalne wartości, zwłaszcza kiedy materiał źródłowy to jedno z najbardziej cenionych arcydzieł w literaturze. Takim dziełem niewątpliwie jest powieść „Biały Kieł” spod pióra Jacka Londona, historia o sile przetrwania, brutalności ludzkiej natury oraz głębokiej więzi między człowiekiem, a zwierzęciem. Właśnie z tą historią zmierzyli się Caterina Mognato i Walter Venturi, tworząc komiksową adaptację tej ponadczasowej historii.

Na początek warto zwrócić uwagę na fenomenalne rysunki Waltera Venturiego, które przekazują surowość dzikiej północy, pełnej kontrastów, gdzie brutalność walki o przetrwanie przeplata się z momentami spokoju i harmonii. Scenarzystka, Caterina Mognato, dokonała wyborów dotyczących zawartości komiksu, które pozwoliły przekazać esencję oryginału, choć oczywiście nie obyło się bez pewnych uproszczeń oraz dużych skrótów. Jednak są one oczywiście zrozumiałe, jeżeli weźmiemy pod uwagę konieczność dostosowania pełnowymiarowej powieści do formatu komiksu, a wybory moim zdaniem w tym przypadku okazały się trafne.

Uważam że siła „Białego Kła” polega na ukazaniu, jak trudno jest dzikim stworzeniom odnaleźć się w świecie ludzi, a także na przedstawieniu ludzkiej natury w różnych jej odsłonach — od brutalności i okrucieństwa po dobroć, empatię i chęć niesienia pomocy. Wspomnienia Londona z czasów poszukiwań złota na Alasce napełniają całą historię autentycznością, a zarazem wprowadzają pewną dozę melancholii.

Czy komiksowa adaptacja dorównuje oryginałowi? To pytanie, na które trudno jest jednoznacznie odpowiedzieć. Dla tych, którzy kochają klasyczną wersję, komiks może wydawać się zbyt uproszczony i zapewne również niewystarczający. Jednak dla nowych czytelników, zwłaszcza młodszych, może to być idealny sposób na poznanie klasyki w nowoczesnej formie, co ma swoje zalety szczególnie wtedy, gdy adaptacja graficzna trafi w ręce osoby, która w innym wypadku klasyką literatury w ogóle by się nie zainteresowała.

Podsumowując, sądzę, że „Biały Kieł” w wersji komiksowej to znakomite połączenie talentów Cateriny Mognato i Waltera Venturiego. Oferuje on zarówno piękną wizualnie opowieść, jak i głęboką refleksję nad ludzką naturą. Bez wątpienia warto sięgnąć po nową adaptację, niezależnie od tego, czy zna się oryginał, czy nie. Gorąco polecam!

Kolejną klasyczną książką, która trafiła do Egmont’owej serii Adaptacje literatury okazał się tytuł „Wyspa skarbów”. Tym razem to on otrzymał swoją nową wizualizację i został wydany w formie krótkiej powieści graficznej. 

Adaptacje graficzne klasycznej literatury stały się ważnym narzędziem w popularyzacji dzieł literackich wśród różnych grup wiekowych i demograficznych. Przenoszenie klasyki do formy komiksowej jest nie tylko wyzwaniem dla nowych twórców, ale również szansą na odświeżenie i reinterpretację znanych historii. Dzięki tej formie wiele dzieł, które mogłyby być postrzegane jako trudne lub przestarzałe, staje się bardziej dostępna, zwłaszcza dla młodszych czytelników. Taka adaptacja może również ukazać znane historie w zupełnie nowym świetle, podkreślając pewne aspekty lub eksplorując nowe kierunki narracyjne. Co więcej, adaptacje graficzne są świadectwem uniwersalności i ponadczasowości klasycznych opowieści, które nadal inspirują i fascynują kolejne pokolenia.

„Wyspa skarbów” Roberta Louisa Stevensona to niewątpliwie literacka perła, której nie trzeba przedstawiać czytelnikom, gdyż znana jest na całym świecie. Podejmowanie się adaptacji tak popularnej historii to zawsze wielkie wyzwanie. Christophe Lemoine i Jean-Marie Woehrel stanęli przed tym zadaniem i próbowali przenieść barwny świat piratów na kartki komiksu. Zaadaptowanie 288-stronicowej powieści na zaledwie 48 stron komiksu to śmiały krok. Można by obawiać się, że taka forma będzie zbyt okrojona i nie odda głębi oryginału. Jednak, ku mojemu zdziwieniu, twórcy potrafili zmieścić w niej ogrom treści, czyniąc nawet tak mocno okrojoną historię dynamiczną i angażującą.

Rysunki Jean-Marie Woehrela są szczegółowe i dodają klimatu całej opowieści. Dzięki temu, czytelnik może zagłębić się w piracki świat, w którym przygoda czeka na każdym kroku. Charakteryzacja postaci, zwłaszcza Długiego Johna Silvera czy Bena Gunna, została wykonana z dbałością o szczegóły, co pozwala na lepsze poznanie bohaterów. Postać Jima Hawkinsa, młodego protagonisty, który zostaje wplątany w niebezpieczną przygodę, została w komiksie przedstawiona w sposób wiarygodny i sugestywny. Dzięki temu czytelnik może żyć razem z nim każdym momentem jego ekscytującej podróży.

Myślę że komiks „Adaptacje literatury. Wyspa skarbów” to ciekawe podejście do klasycznej opowieści o piratach. Mimo pewnych niedociągnięć warto po niego sięgnąć, zarówno po to, by odświeżyć sobie oryginalną opowieść, jak i dlatego, żeby w ogóle po raz pierwszy ją poznać. Jednak dla tych, którzy oczekują pełnej głębi i rozbudowanej fabuły, lepszym wyborem będzie sięgnięcie po oryginalną książkę Stevensona, gdyż opowieść graficzna to po prostu swojego rodzaju eleganckie streszczenie fabuły. 

Od jakiegoś czasu nakładam wydawnictwa Egmont na polskim rynku ukazują się albumy z serii „Adaptacje literatury”, które są przeniesieniem klasycznych dzieł literackich na łamy komiksu. Jednym z takich tytułów są „Przygody Tomka Sawyera” spod pióra Marka Twaina, przy których lekturze doskonale się bawiłam jeszcze jako dziecko. 

Z każdym pokoleniem pojawiają się nowe próby adaptacji klasyków literatury do współczesnych form przekazu. Tym razem mamy przyjemność zagłębić się w komiksową wersję jednej z najbardziej cenionych powieści Marka Twaina, którą są oczywiście „Przygody Tomka Sawyera”. Tym razem za adaptację odpowiadają Caterina Mognato w roli scenarzystki oraz Danilo Loizedda, którego rysunki możemy podziwiać również w genialnej serii „W.I.T.C.H."

Od pierwszego byłam zaskoczona tym, jak dobrze ilustracje pasują do narracji Marka Twaina. Kreska Loizeddy, choć różni się od tradycyjnego stylu komiksowego, idealnie oddaje atmosferę wiejskiego życia nad rzeką Mississipi i wizualizuje przygody dwóch niepokornych chłopców. Za każdym zakrętem i na każdej stronie czai się nowa przygoda, a rysunki, pełne detali i kolorów, przyciągają wzrok i zachęcają do dalszej lektury.

Caterina Mognato zdecydowała się na adaptację, która, choć mocno skrócona, doskonale oddaje ducha oryginalnej powieści. Ważne momenty i wątki zostały zachowane, a zmiany wprowadzone do scenariusza służą przede wszystkim płynności narracji w formie komiksowej. Wszystko to sprawia, że młodsze pokolenie, które może nie miało jeszcze okazji zapoznać się z oryginalnym tekstem, dostaje możliwość zanurzenia się w świat przygód Tomka i Hucka w nieco bardziej przystępnej dla siebie formie.

Myślę jednak, że taka adaptacja nie jest wyłącznie dla dzieci. Starsi czytelnicy, którzy czują sentyment do oryginału, z pewnością docenią wysiłek włożony w przeniesienie klasyki do komiksowego świata. To świeże spojrzenie na dobrze znaną historię, które pozwala na nowo odkryć ulubione przygody chłopców z miasteczka nad Mississipi.

Myślę że komiksowa adaptacja „Przygód Tomka Sawyera” to udane połączenie klasyki literatury z nowoczesną formą przekazu. Zarówno kreska, jak i scenariusz są na najwyższym poziomie, a całość stanowi świetną propozycję dla czytelników w każdym wieku. Gorąco polecamy każdemu, kto chce na nowo odkryć doskonale znaną już historię. Powieść graficzna tym razem ani odrobinę nie zawodzi. 

Od jakiegoś czasu nakładam wydawnictwa Egmont na polskim rynku ukazują się albumy z serii „Adaptacje literatury”, które są przeniesieniem klasycznych dzieł literackich na łamy komiksu. Jednym z takich tytułów jest znany na całym świecie „Ivanhoe” Waltera Scotta.

Adaptowanie klasyki światowej literatury w formie komiksu to zadanie skomplikowane, a tym bardziej, gdy stawiamy przed sobą wyzwanie przekształcenia obszernej i wielowymiarowej powieści w zaledwie kilkudziesięciostronicowy album. Taka próba podjęcia się adaptacji „Ivanhoe” Waltera Scotta jest niewątpliwie ambitna, ale niestety niekoniecznie udana i raczej przypomina streszczenie lektur szkolnych, jakie często można znaleźć w sieci, niż faktycznie dobrze przekazaną historię.

„Ivanhoe” Scotta to złożona, pełna intryg opowieść, ukazująca XII-wieczną Anglię w burzliwym okresie sporów między Sasami, a Normanami. Powieść z 1820 roku nie tylko opowiada romantyczną historię miłosną, ale także rzuca światło na polityczne napięcia i społeczne podziały epoki. Skomplikowane relacje, tło historyczne oraz bogactwo postaci sprawiły, że adaptacja w formie komiksu stanowiła prawdziwe wyzwanie. Scenarzysta Stefano Enna, znany z pracy dla Disneya, oraz rysownik Stefano Garau postarali się oddać esencję oryginału. Jednak w przypadku tak skomplikowanej fabuły, pięćdziesiąt stron to zdecydowanie zbyt mało. Ograniczenie objętościowe sprawia, że czytelnik jest wręcz bombardowany mnogością postaci, miejsc i wydarzeń, co – szczególnie dla tych nieznających oryginału – może być nieco przytłaczające.

Kreska Garau jest przyjemna dla oka, a wykorzystane palety kolorystyczne dodają powieściowego klimatu. Niemniej jednak sama narracja jest chaotyczna. Ważne wątki zostały pominięte lub skrócone do minimum, przez co zatraciła się głębia postaci i złożoność relacji między nimi. Dla miłośników oryginalnej powieści taka adaptacja może okazać się rozczarowująca. Chociaż zachowano główne punkty osi fabularnej i kluczowe postaci, to jednak komiks nie oddaje w pełni atmosfery i głębi dzieła Scotta. Dla nowych czytelników komiks może być z kolei trudny do zrozumienia, więc podczas lektury łatwo się do niego zniechęcić.

Podsumowując, choć próba adaptacji „Ivanhoe” w formie komiksu była ambitna, to jednak okazała się niewystarczająca, by oddać głębię oryginalnego dzieła. Dla miłośników komiksu historycznego i klasyki literatury może to być ciekawy eksperyment, ale z pewnością nie zastąpi lektury klasycznej powieści, po którą uważam, że zdecydowanie warto sięgnąć.