Marcina Ciszewskiego uwielbiam za serię meteorologiczną – sensacyjno-kryminalne historie z wątkiem politycznym (jeśli jeszcze nie czytaliście, to polecam „Mróz”). Słyszałam już o jego powieściach, w których bawi się historią, jednak nie miałam okazji do tej pory żadnej przeczytać, dlatego kiedy tylko dowiedziałam się o premierze książki „Most we mgle”, stwierdziłam, że to dobry moment, by sprawdzić, czy spodoba mi się wersja science-fiction literatury wojennej.

Jest rok 1934, Polska dopiero od kilku lat cieszy się wolnością, powoli odbudowując się na zgliszczach rozbiorów i wojen. Tymczasem w majątku Ludwika Krępskiego pojawia się nagle tajemniczy most. Most, który jak sprawdził Ludwik, przenosi w czasie do października 1813 roku. Roku, w którym walcząc po stronie Napoleona, ginie książę Józef Poniatowski, minister wojny Księstwa Warszawskiego i nadzieja na odbudowanie państwa polskiego. A gdyby tak wkroczyć do XIX wieku z armią wyposażoną w zdobycze XX wieku i odmienić bieg historii? Krępski postanawia namówić marszałka Piłsudskiego na ingerencję w przeszłość Polski.

 

Zacznę od tego, że niestety nie mogę się pochwalić dobrą znajomością historii Polski, dlatego absolutnie nie będę się wypowiadać na temat tego, czy wszystkie fakty zostały właściwie przedstawione (oczywiście do momentu, w którym historia, którą znamy, nie zaczęła się zmieniać). Marcin Ciszewski jest absolwentem Instytutu Historii Uniwersytetu Warszawskiego, więc ufam jego wiedzy. Druga sprawa jest taka, że ta historia rozbudziła we mnie ciekawość i już poczytałam nieco więcej na temat księcia Poniatowskiego, to naprawdę interesująca postać.

 

Wracając jednak do książki, „Most we mgle” na początku budził we mnie mieszane uczucia, nie potrafiłam polubić żadnej postaci, za to pokochałam ideę. Pomysł, żeby namieszać w historii Polski, wyrównać jej szanse w rewolucji przemysłowej rozgrywającej się w XIX wieku, pomysł oddania jej niepodległości – wobec tego nie można być obojętnym, dlatego nie dziwię się, że bohaterowie zdecydowali się na tę podróż w czasie. I choć manewry wojskowe i opisy sprzętu wojennego nie robiły na mnie wrażenia, to jednak czułam wagę tej misji, kibicowałam z całego serca. Tak jak Sienkiewicz pisał Trylogię, „ku pokrzepieniu serc”, tak czułam, że ta historia też ma w sobie trochę patosu i przypomina o patriotyzmie.

 

Nie spodziewałam się, że ostatecznie ta książka zrobi na mnie tak pozytywne wrażenie i odnajdę się w tym gatunku, pewnie duży wpływ miał na to fakt, o którym pisałam – nie mogłam pozostać obojętna wobec takiej szansy dla Polski. Pozostaje jeszcze całe morze wątpliwości – czy taka ingerencja w historii, załóżmy, że możliwa, powinna mieć miejsce? Gdy umrą ci, którzy mieli przeżyć, a przeżyją ci, którzy zostali zabici, jakie przyniesie to konsekwencje? Czy naprawiając jedną rzecz, nie zepsuje się innej? Marcin Ciszewski porusza niezwykle ciekawy temat, dlatego warto sięgnąć po „Most we mgle”.