Brytyjski humor lubię i rozumiem; swego czasu dość często sięgałam po angielską literaturę i rozkoszowałam się jej stylem i klimatem. Morderców tropimy w czwartki to książka, dzięki której miałam przenieść do się Anglii i poczuć wszystko to, co z tym związane. Klub kryminalny, który zajmuje się rozpracowywaniem starych spraw, a także i jednej nowej, może nie byłby czymś przedziwnym i zabawnym, gdyby nie to, że jego członkami są sami (ekscentryczni) emeryci!

 

Wioska dla seniorów to miejsce z pozoru zwyczajne, jednak działa w niej przedziwny klub, a jego członkowie uwielbiają rozwiązywać wszystkie niewyjaśnione sprawy. Gdy zostaje zabity miejscowy deweloper Ibrahim, Joyce, Elizabeth i Ron nie mogą przejść obok takiej okazji obojętnie. Czy uda im się schwytać zabójcę?

 

Nie mogłam doczekać się lektury. Chciałam się śmiać i razem z bohaterami wplątać się w sprawę tajemniczego morderstwa. Jakież było moje zdziwienie, gdy po kilkunastu stronach nie poczułam nic, a co więcej, nie wiedziałam, na czym aktualnie skupia się akcja. Rozdziały są krótkie, a autor z prędkością pocisków, wystrzeliwanych z karabinu maszynowego zmienia sposób narracji, miejsce, bohaterów. Wszystko biegnie do przodu tak szybko, że nie sposób zwolnić, chociaż na chwilę. Trudno wpaść w rytm, jaki narzucił czytelnikom autor. Odkładałam książkę z obawą, że gdy do niej wrócę, będę jeszcze bardziej zagubiona. Bohaterowie, sposób narracji zmieniają się jak w kalejdoskopie, a ja czasami miałam lekturowe zawroty głowy, czyli nie wiedziałam, gdzie jestem i o czym czytam. Na szczęście im stron ubywało, tym wrażenie wszechobecnego chaosu i ilości bohaterów malało. Jednak nadal członkowie ekscentrycznego klubu zlewają mi się w jedno. Nie ma tam osoby zwyczajnej; każdy z członków klubu przejawia cechy charakteru, które wyróżniają go z tłumu i byłoby to intrygujące, gdyby na scenie tego przedstawienia, pojawiała się dwójka postaci. Tutaj jest inaczej. Gdy bohater występował sam, było to satysfakcjonujące, jednak gdy zbierała się ich cała gromada, ciężko było odnaleźć się w tym morzu ekscentryczności.

 

Jeżeli pomimo to, nadal chcecie przeczytać Morderców tropimy w czwartki, autorstwa Richarda Osmana, to ta książka jest dobrą komedią kryminalną, a wszystko za sprawą wesołej gromadki. Chaos wydarzeń, przeskakiwanie od bohatera o bohatera łagodzi styl autora – lekki, zabarwiony ironią, z tym angielskim humorem, za którym tak tęskniłam. Doceniałam te chwile, gdy mogłam się nim rozkoszować, a im bardziej zagłębiałam się w lekturę, to było ich coraz więcej. Wydawało mi się, że gdy śledztwo zacznie się rozkręcać (a należy zaznaczyć, że równoznacznie sprawą zabójstwa zajmuje się także policja), poczuje się jeszcze bardziej zagubiona i zirytowana, jednak było to wrażenie mylne. Sama sprawa zabójstwa również prowadzona jest ciekawie, bo autor co rusz podsyła nam mylne tropy i poszlaki.

 

Morderców tropimy w czwartki to lektura, która nie jest idealna. Źle się czułam podczas czytania i niestety, nawet te chwile przyjemności mi tego nie zrekompensują. Jednak jeżeli lubicie angielskie komedie kryminalne, to nie bójcie się i próbujcie swoich sił!