Rezultaty wyszukiwania dla: Zeb Wells

„X-Men: X mieczy" to pierwszy tom monumentalnego komiksowego wydarzenia, które zamyka cykl „Świt X” i otwiera nowy rozdział nosząc tytuł „Rządy X”. O czym jest komiks? To epicka opowieść, która wprowadza czytelników w początkowe losy państwa mutantów na wyspie Krakoa, jednocześnie zanurzając ich w skomplikowanym świecie magii, mrocznych sił i politycznych intryg.

Dawno, dawno temu, Krakoa i Arakko były jednym lądem, aż do momentu, gdy wybuchła wojna i mroczna siła rozdzieliła je na tysiące lat. Teraz, po latach rozłąki, Arakko, które uległo armii demonów, zagraża ponownie Krakoi. X-Men oraz inni mutanci, którzy dopiero co zbudowali swoje biotechnologiczne utopie, muszą stawić czoła nadciągającemu zagrożeniu. Aby ocalić swoje nowe państwo, muszą wziąć udział w turnieju zorganizowanym przez kapryśną władczynię jednego z królestw Innego Świata – miejsca, które łączy wszystkie rzeczywistości.

Scenariusz tego monumentalnego tomu został stworzony przez wielu uznanych twórców komiksowych, takich jak Jonathan Hickman, Tini Howard, Benjamin Percy, Zeb Wells i Gerry Duggan. Rysunki wykonali tacy artyści jak Leinil Francis Yu, Pepe Larraz, Viktor Bogdanović, Rod Reis, Phil Noto oraz inni. Ta różnorodność twórców i rysowników nadaje komiksowi niezwykłego charakteru i różnorodności artystycznej. Z pewnością było to nie lada wyzwanie dla artystów, a jednocześnie żaden z nich nie mógł postawić na własny, oryginalny koncept.

Z pewnością atutem komiksu „X mieczy” jest jego epickość i skala. Dzieło wciąga czytelników w skomplikowany świat mutantów, w którym magia i technologia współistnieją, tworząc fascynujący krajobraz narracyjny. Twórcy zgrabnie splatają ze sobą różnorodne wątki, postacie i tła, tworząc złożoną, ale spójną historię, która trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. X-Men od zawsze byli znani z bogato rozwiniętych charakterów, a „X mieczy” nie jest wyjątkiem. Postacie takie jak Wolverine, Storm, Cable, czy Cyclops, są pokazane w nowych, często zaskakujących rolach, które dodają im świeżości. Relacje między mutantami są pełne napięcia i emocji, co sprawia, że czytelnik z łatwością angażuje się w ich losy.

Rysunki w „X mieczy” są po prostu oszałamiające. Każdy z artystów wnosi coś unikalnego do stołu, tworząc różnorodne, ale harmonijne obrazy, które doskonale oddają atmosferę i ton opowieści. Sceny walk są dynamiczne i pełne energii, a momenty ciszy i refleksji są równie dobrze uchwycone, dodając głębi i kontekstu.

Jednym z najciekawszych aspektów „X mieczy” jest wprowadzenie elementów mitologii i magii. Turniej zorganizowany przez władczynię Innego Świata, jego uczestnicy i zasady, to nie tylko okazja do pokazania efektownych scen walki, ale także do zgłębienia bogatej mitologii tego uniwersum. Magiczne artefakty, prastare bóstwa i demony tworzą tło, które jest równie istotne, co same postacie i ich działania.

Niestety komiks nie jest pozbawiony wad. Fabuła jest tak rozbudowana, że aż przytłacza, a mnogość artystów spowodowała pewien nieodzowny chaos, który wdarł się nieubłaganie na strony historii. Ilość postaci i wątków, choć imponująca, może być trudna do śledzenia dla czytelników, którzy nie są dobrze zaznajomieni z wcześniejszymi wydarzeniami w uniwersum X-Men. Ponadto, niektóre momenty w komiksie wydają się przerysowane i mało realistyczne, nawet jak na standardy Marvela. Czy można było tego uniknąć? Niestety w tym przypadku nie sądzę. 

Pierwszy tom serii „X-Men: X mieczy” to monumentalne dzieło, które z pewnością przyciągnie uwagę zarówno wiernych fanów, jak i nowych czytelników. Komiks oferuje mieszankę epickiej akcji, bogatych charakterów i fascynującej mitologii, tworząc ekscytującą historię. Mimo pewnych wad i złożoności, jest to pozycja, która zasługuje na uwagę i pochwały. Jeśli szukasz komiksu, który dostarczy Ci nie tylko rozrywki, ale także skłoni do refleksji i da możliwość podziwiania prac różnych rysowników, „X mieczy” jest doskonałym wyborem. Chętnie przeczytam kolejny tom serii. 

Od momentu swojego debiutu w 1963 roku w Marvel Comics, X-Meni nieprzerwanie kształtują krajobraz popkultury, tworząc nie tylko niezapomniane postacie, ale także poruszając ważne i aktualne kwestie społeczne. Stworzeni przez legendarnego Stana Lee oraz Jacka Kirby'ego, X-Meni nie byli typowymi superbohaterami — byli mutantami, różniącymi się od reszty ludzkości dzięki swoim unikatowym zdolnościom, ale to właśnie te różnice stały się centrum wielu opowieści o dyskryminacji, akceptacji i dążeniu do pokojowej koegzystencji. 

Album zawiera materiały opublikowane pierwotnie w zeszytach „Empyre: X-Men” #1–4.

Komiks „Empireum. X-Men” wrzuca czytelnika w wir zwariowanych przygód na Ziemi, na którą najechały roślinne stwory z kosmosu zwane Cotati. Scenariusz, tworzony przez licznych autorów takich jak Jonathan Hickman, Tini Howard czy Gerry Duggan, rozwija się dynamicznie, chociaż z pewnymi niespójnościami w tonacji między różnymi pisarzami, co tworzy lekki chaos.

Opowieść zaczyna się od niezwykle ważnych dla mutantów wydarzeń — ożywienia milionów zmarłych na Genoshy w wyniku działań Scarlet Witch. Jonathan Hickman, znany głównie jako autor skupiający się na fabule, w tym przypadku skupił się bardziej na postaci, co było miłym zaskoczeniem. Jednak pomimo głębokiego rozwoju postaci Scarlet Witch, całość opowieści, z jej zmieniającymi się tonacjami i wieloma zwrotami akcji, momentami może wydać się chaotyczna.

Rysunki, które przygotowali Matteo Buffagni, Lucas Werneck i inni, są jednym z mocniejszych punktów tej serii. Oprawa graficzna jest konsekwentna i przemyślana, każdy artysta dodaje do niej swoje unikatowe detale, ale w przeciwieństwie do scenariusza, zachowując spójność całego dzieła. Kolory Rachelle Rosenberg dodają ciepła i głębi, tworząc most między różnymi stylami artystycznymi.

Chociaż ta niezbyt obszerna seria komiksowa może wydać się nieobowiązkowa dla fanów głównego cyklu X-Men, przynosi ona pewne interesujące rozwinięcia w historii Scarlet Witch. Całość jednak nieco rozczarowuje przez brak spójnej linii fabularnej i to, że śledzimy losy mniej popularnych X-Men’ów.

Podsumowując, „Empireum. X-Men” to szalona jazda pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji, świetnych ilustracji i ciekawego rozwoju postaci. Warto dać tytułowi szansę, choćby ze względu na oryginalne podejście do opowieści i unikalny styl graficzny. Jednak jeśli szukasz bardziej spójnej i mniej chaotycznej historii, może to nie być komiks dla Ciebie. 

Nie wierz w nic, co słyszysz, i tylko w połowę tego, co widzisz! Przerażający strach na wróble w średniowiecznej Japonii, muzyk jazzowy na obcej planecie, szesnastowieczny lekarz detektyw i niezwykła przygoda Herberta George’a Wellsa. Łukasz Śmigiel to autor, którego wyobraźnia nie zna granic. Dbając o każdy szczegół, z łatwością kreuje światy i postacie, których się nie zapomina.

"Łatwiej jest nie wierzyć w Niewidzialnego Człowieka, niż wierzyć w niego choćby na podstawie niezbitych dowodów."

Uwielbiam zanurzać się w klasyce fantastyki, powracać do dzieł, które mocno odcisnęły się w literaturze, wyobraźni czytelników i oczywiście popkulturze. Mam wrażenie, że dzięki takim przygodom nie tylko przenoszę się w czasie, do minionych epok, bogatej historii i społecznych realiów, ale również mam okazję dotrzeć do wyjątkowo interesujących obrazów ludzkiej mentalności, która ewoluuje z każdym stuleciem, a jednocześnie broni zasadniczego trzonu status quo. Dobrze bawiłam się podczas spotkania z książką, sympatycznie wypełniła wieczór, podsunęła ciekawy materiał do rozmyślań, a szczypta humoru nadała przyciągającego kolorytu.

"Niewidzialny człowiek" idealnie komponuje się w poznawanie tego, co minęło i tego, co wciąż jest aktualne. Książka napisana sto dwadzieścia trzy lata temu nadal potrafi zafundować odbiorcy niecierpliwe poznawanie. Obserwujemy jak coś, co miało stać się łatwym sposobem na życie przemienia się w zapowiedź jego końca. Wygórowane ambicje i pragnienie zysku, wsparte determinacją odkrywania, prowadzą ku złym wyborom i decyzjom. Szalony pomysł uczynienia ciała niewidzialnym ściąga na badacza mnóstwo kłopotów. Gdziekolwiek się nie pojawia, tam wzbudza popłoch i strach. Ludzie nie potrafią objąć rozumem upiornego widoku i dają okrutne oznaki odrzucenia. Ale i sam naukowiec staje się coraz bardziej zgorzkniały i mściwy.

Powieść małych rozmiarów, szybko się wkręcamy, dynamicznie mkniemy po stronach. Narracja swobodnie niesie, natychmiast odnajdujemy się w sferze językowej, wczuwamy w pulsujący rytm krótkich rozdziałów i specyficzny klimat tajemniczości. Towarzysząc głównemu bohaterowi w ciekawych perypetiach, widzimy jak zmienia się jego postrzeganie świata i ludzi. Z jednej strony sympatyzujemy z nim, z drugiej zastanawiamy się nad kondycją jego umysłu i osobowości. Pojawiają się różnorodne refleksje i przemyślenia, analogie do ograniczeń ludzkich charakterów, nawiązania do pragnienia swoistego ukrycia się wśród tłumu. Mieszane odczucia wobec kluczowej postaci w dużym stopniu uwarunkowane są własnymi doświadczeniami czytelnika, perspektywą spojrzenia na zagadnienia potrzeby bycia niezauważalnym i bezimiennym. Rok temu odświeżyłam znajomość z "Wojną światów" Wellsa, teraz "Niewidzialny Człowiek", i już wypatruję kolejnej.

Podobno jest znacznie gorzej niż nam się wydaje… Chociaż tyle się mówi o globalnym ociepleniu, o skutkach, jakie ono ze sobą niesie, o wielkim wymieraniu gatunków, to jednak wciąż odnoszę wrażenie, że ludzie nic sobie z tego nie robią. Narzekają na wszystko, ale nie dostrzegają przyczyn. Pożary w Amazonii, susza, zmiany klimatyczne – niby się o tym mówi, a jednak nigdy nie jest to temat numer jeden. Czy ludziom wydaje się, że ich to nie dotyczy? Czy nie przebudzimy się na dobre, zanim już będzie za późno?

Nie da się ukryć, że rasa ludzka wzięła Ziemię w całkowite posiadanie. Ta eksploatacja owej planety niestety nie bardzo się jej przysłużyła. Obecnie jesteśmy na tym etapie, że sami dążymy do własnej zagłady, chociaż świadomość tego faktu jest znikoma. I gdzie w tym wszystkim ten motyw z człowiekiem rozumnym? Bo odnoszę wrażenie, że rozumu zabrakło nam już jakiś czas temu i ceni się obecnie zupełnie inne wartości. Dlatego cieszę się, że powstają takie książki jak ta, którą napisał David Wallace-Wells. Książki, o których powinno być znacznie głośniej niż w rzeczywistości jest.

Co ciekawe, autor wcale nie jest ekspertem czy naukowcem, a jednak jakiś czas temu mocniej zainteresował się tematyką globalnego ocieplenia. Przez lata zbierał różne informacje na ten temat, analizował artykuły, zapoznawał się z prognozami, sięgał do wielu źródeł i w ten oto sposób całą zebraną przez siebie wiedzę postanowił skumulować w książce. Podzielić się tym wszystkim z innymi ludźmi, aby dotarło do nich, że sytuacja jest poważna. W bardzo przekonujący sposób pokazuje, jak globalne ocieplenie wpływa na wszystkie aspekty naszego życia, jak to wszystko się ze sobą łączy, aż w końcu można dostrzec, że to po prostu efekt domino lub coś w stylu błędnego koła, z którego ciężko znaleźć drogę ucieczki.

Tak naprawdę tematyka ta nie skupia się już tylko na zmianach klimatycznych czy klęskach żywiołowych, bo przecież każdy myślący człowiek zrozumie, że te dwa aspekty wpływają na całą resztę. Powodują niedobory żywności i niedostatek wody, wielkie migracje, epidemie, a co za tym wszystkim idzie – kryzysy ekonomiczne i gospodarcze. A ludzkość dalej uważa, że wszystko jej się należy i że można czerpać z natury bez granic. Wallace-Wells pokazuje jednak, że może to przynieść ze sobą fatalne skutki. Naprawdę, jesteśmy już tak blisko przekroczenia granicy, że to ostatnie chwile, żeby przejrzeć na oczy. A potencjalne scenariusze są naprawdę przerażające – autor śmiało je tutaj prezentuje, uświadamiając czytelnikowi, że wkrótce te wszystkie powieści czy filmy postapokaliptyczne mogą stać się naszą rzeczywistością.

Książka ta powstała w oparciu o naprawdę szeroką bibliografię, którą można znaleźć na jej końcu – chylę czoła przed autorem, bowiem widać, że naprawdę w konkretny sposób podszedł do tematu. Zrobił mocny research i porządną selekcję, aby pokazać w swojej publikacji to, co najważniejsze, to, co przerażające, co powinno nam dać najbardziej do myślenia. Nie owija w bawełnę, skupia się na faktach, a jeżeli ktoś poczuje się bardziej zainteresowany pewnymi doniesieniami, to z pewnością znajdzie do nich odniesienia w bibliografii. Jego styl może nie jest wyjątkowo przystępny, ale też weźmy pod uwagę, że jest to książka poważna i ma być konkretna sama w sobie.

Zdecydowanie jest to taki tytuł, po który powinien sięgnąć każdy mieszkaniec naszej planety. Nawet jeżeli podejdzie do niej w sposób prześmiewczy, bo będzie miał gdzieś „te pierdoły o ekologii” i tym podobne, to może jednak gdzieś tam w głębinach umysłu zapali się czerwona lampka. Szkoda, że w tym temacie, jak i w wielu innych, panuje taka ignorancja. Dobrze jednak, że wciąż są tacy ludzie, którzy dostrzegają problem, szerzą prawdę i skłaniają innych do myślenia, chociażby za pomocą tego typu publikacji.

„Wojna światów” H. G. Wellsa stała się praktycznie klasykiem. Opowieść o tym, jak Marsjanie zaatakowali ziemię jest jedną z najbardziej znanych i cenionych historii z nurtu science-fiction, aż do tego stopnia, że inny autor, w tym przypadku Stephen Baxter, postanowił napisać jej kontynuację. Możecie go kojarzyć ze współpracy z Terry’m Pratchettem, choć tak naprawdę ma on na swoim koncie wiele szanowanych powieści, nad którymi pracował w pojedynkę. I „Masakra ludzkości” jest właśnie jedną z nich.

Trzeba przyznać, że Baxter mierzy wysoko. Pokusił się o stworzenie kontynuacji czegoś, co z jednej strony może faktycznie prosiło się o to, ale z drugiej było rzeczą ryzykowną – pisanie dalszego ciągu historii, którą tak naprawdę stworzył ktoś inny, ktoś, kto zapisał się na kartach historii jako naprawdę wyjątkowy pisarz, było śmiałym przedsięwzięciem. I przyznam szczerze, że chwilami wydawało mi się, że Baxter temu nie podołał – że próbował na siłę opisać ponowną inwazję, ale pogubił się i nie wiedział, w którą stronę chce podążyć. Jednak z czasem zaczęłam tę powieść postrzegać nieco inaczej i wydaje mi się, że to właśnie było bardziej odpowiednie i prawidłowe podejście.

„Masakra ludzkości” to istna cegiełka, która liczy sobie niecałe 700 stron. Ponownie mamy okazję stać się świadkami czegoś w stylu końca świata, bowiem Marsjanie w żadnym wypadku nie mają pokojowych zamiarów. Walter Jenkins, kronikarz I wojny marsjańskiej (który był narratorem w powieści Wellsa), uważał, że pierwszy najazd był tylko misją zwiadowczą – teraz kosmici szykują się do prawdziwego ataku i podboju. Tym razem osobą, która pełni rolę narratora, jest kobieta o imieniu Julie. To silna i pewna siebie osobowość, którą da się lubić. Było to w moim odczuciu ciekawe zagranie ze strony autora, bowiem akcja rozgrywa się w takich czasach, że raczej nie widziałabym kobiety w działaniach zbrojnych, wojennych czy nawet strategicznych. Chociaż przebywa ona praktycznie wśród samych mężczyzn, to właściwie żaden z nich nie daje jej odczuć, że jest gorsza i powinna się zająć czymś innym – być może wynika to właśnie z siły jej charakteru i pewnego zasobu wiedzy, który posiada.

Przyznam szczerze, że w pewnym momencie poczułam się lekko znużona tą opowieścią, bowiem jestem fanką tego typu literatury, w której akcja ma nieco szybsze tempo. Tutaj wydarzenia rozgrywają się powoli, Baxter jest bardzo szczegółowy w opisywaniu swojej wizji inwazji, co oczywiście jest ogromnym plusem, ale nie ukrywam, że nieco brakowało mi tutaj większego impetu. Do czasu, bowiem w pewnym momencie nastąpił przełom i zaczęłam doceniać, że Baxter opisał to właśnie w taki sposób – dokładny, stonowany, ale konkretny. Mimo wszystko pojawia się tutaj kilka takich chwil, które zaskakują czytelnika, a ja w końcu naprawdę zrozumiałam, że w przypadku tej książki, nie chodzi o tempo akcji, a o samo przesłanie, o dopracowaną wizję, o ten swoisty klimat.

Baxter zrobił prawdopodobnie wszystko, aby utrzymać tę powieść w atmosferze podobnej do „Wojny światów” i trzeba przyznać, że całkiem nieźle mu to wyszło. Marsjanie ponownie wzbudzają lęk, może nawet w nieco większym stopniu niż w „Wojnie światów”, bowiem stają się bardziej pewni siebie i śmiali. To, w jaki sposób zaprezentowano obcą rasę jest rzeczą naprawdę ciekawą. Pojawia się tutaj kwestia ogromnego postępu technologicznego, ale co gorsza, Marsjanie zaczynają eksperymentować na ludziach – i jest to naprawdę brutalna kwestia. Świat pustoszeje, panuje panika i uczucie beznadziei, a także bezsilności. W ludziach zatraca się chęć walki, pozostaje tylko chęć przetrwania i przeczekania tego, co najgorsze.

W ogólnym rozrachunku mogę śmiało stwierdzić, że to porządnie napisana powieść science-fiction, w której pierwsze skrzypce gra coś innego niż wartka i szybka akcja. Baxter bardzo dobrze poradził sobie z kontynuowaniem wizji H.G. Wellsa i stworzył ciekawą historię, która ma w sobie wiele intrygujących elementów i wzbudza w czytelniku szereg różnych emocji. To naprawdę konkretna pozycja.

Klasyczne już dzieło Herberta George'a Wellsa zostało ponownie zekranizowane, jednak jakże mu daleko do papierowego pierwowzoru. Słynne słuchowisko jakie powstało na podstawie owej książki spowodowało niesłychaną panikę pośród słuchających tego ludzi. 30 października 1938 roku amerykańska stacja radiowa CBS nadawała jedną z tzw. "mydlanych oper". Nazwa ta pochodzi stąd, iż audycje były nader często przerywane reklamami środków czystości. Tego dnia, miast reklamy mydła, powidła czy też proszku do prania, pojawił się komunikat, iż na planecie Mars zaobserwowano trzy dziwne wybuchy. Niedługo potem podano informację, iż olbrzymi, rozpalony obiekt - uznany za meteor - spadł na jedną z farm w stanie New Jersey. Z miejsca upadku nadano relację na żywo. Informacje podawane były w tak realistyczny sposób, że większość słuchaczy uwierzyła w atakujących Marsjan. Zanotowano kilka powiązanych z audycją wypadków śmiertelnych, a straty materialne wyniosły ok. 750 tys. dolarów. Orson (nomen omen) Wells stworzył niezwykle sugestywne słuchowisko radiowe, które do po dziś dzień pozostaje najsłynniejszą audycją nadaną poprzez radio. Dziś nie ma szansy na tak spektakularny sukces w dezinformacji, nawet w najbardziej oddziaływającym na przeciętnego zjadacza chleba medium jakim jest telewizja nie ma nawet dziś szansy by przebić wyczyn z 1938 roku. Spielberg w swej dotychczasowej karierze stworzył wiele bardzo dobrych filmów, które po dziś dzień należą do kanonu światowej kinematografii, lecz działo się to w początkowej fazie jego kariery. Dziś odcina kupony od wyrobionej marki i to co prezentuje bardzo rzadko przekracza granicę przeciętności. Jako chlubne wyjątki można wymienić "Listę Schindlera" i "Szeregowca Ryana", bo pozostałe przesycone są przecukrzeniem, które powoli staje się znakiem firmowym tego niegdyś wielkiego reżysera.

Tak oto dotarliśmy do tematyki filmu. W przeciwieństwie do pierwowzoru i słuchowiska zagrożenie pojawia się na naszej rodzimej Ziemi. Spod powierzchni wyłaniają się machiny bojowe trójnogi kierowane przez obcych, którzy rozpoczynają podbój naszej planety. I w tej scenerii obserwujemy przygody Ray’a Ferriera rozwiedzionego pracownika portu i jego dzieci Rachel i Robbiego. Starają się przetrwać w nowych realiach.

Przejdźmy do niekonsekwencji i buraków, jakie pojawiły się w filmie (część z nich powtórzona za Wellsem), lecz pozostałe to istne babole i kasztany niegodne filmu stworzonego przez jednego z najbardziej rozpoznawalnych reżyserów. W tym momencie osoby, które nie oglądały powinny przeskoczyć do czytania następnego akapitu, gdyż ten fragment można potraktować jako SPOILER. Już na prawie samym początku mamy do czynienia z rażącym niedbalstwem (za które należałby się jakiś wyrok wieloletniego oglądania kolejnych odcinków "Mody na sukces"). Podczas wyłonienia się trójnogów i całego ich ataku cała elektronika po prostu zdycha... prawie cała, bo działa jeszcze jedna kamera i aparat. Co z tego, że przestały działać naszpikowane elektroniką zegarki, komóry, samochody. Cóż przecież czymś musieli uwiecznić pojawienie się pierwszego trójnoga. "Im dalej w las tym więcej butelek" - jak mówi stare indiańskie przysłowie, po chwili udaje się im wpakować swe gwiazdorskie zadki do jedynego działającego samochodu i gdyby to był jakiś stary model zrobiony za czasów, gdy elektronika w autach występowała tylko w filmach z Bondem i obrazach fantastycznych to można by uznać to za szczęście, a tak to coś więcej niż istny cud. Oczywiście podróż autkiem odbywa się w prawie sielankowej atmosferze, brak pędzących na złamanie karku ratujących swe życie uciekinierów, czy różnego rodzaju tałatajstwa które podczas kryzysowych sytuacji starają się skorzystać materialnie na toczących się wokoło zmaganiach. Bez problemów dojeżdżają do domu byłej żony, a tam znów cud nad cudami, spada samolot nie robiąc nawet małego kuku naszym bohaterom, nie wspominając już o tym, że uderzając w to miejsce nie niszczy auta, którym rodzinka Ferrierów rusza w dalszą podróż. I tak dalej, i tak dalej. Sposób przemieszczenia się na naszą planetę obcych - poprzez kapsuły z najeźdźcami dotransportowane przez pioruny... "Riders on the Storm". Wspomnę jeszcze o największym paszteciorze zniszczenia obcych pojazdów - wszystko pięknie, dopóki człowiek się nie zastanowi co do tego, iż leżąc pod powierzchnią naszej kochanej Matki Ziemi nie zaraziły się już wtedy i nie zginęły. Przecież powszechnie wiadome jest, iż bakterie znajdują się w prawie całym naszym globie. KONIEC SPOILEROWANIA.

A teraz postaram się poszukać pozytywów dla przeciwwagi powyższych przypadków klinicznego zaniedbania rzemiosła filmowego. Całe efekciarstwo efektów specjalnych zostało zrobione z wielkim rozmachem, by pokazać wydane miliony dolarów. I to widać, słychać i czuć. Zostały nieźle zrobione, dobrze oddane wybuchy i sceny masakry. Dołożyć po stronie pozytywów należy też zdjęcia naszego rodaka po tamtej stronie oceanu czyli Janusza Kamińskiego. Facet w każdym filmie pokazuje, jak dobrze polska szkoła operatorska potrafi wykuć w talencie świetnego zdjęciowca światowej klasy.

Ciekawym motywem było spotkanie przez Tomeczka psychopaty granego przez Tima Robinsa, człowieka który za wszelką cenę chce przetrwać i nic go od tego nie odciągnie. Nawet przypadkowi goście jakimi stają się Tomuś i Dakota. Tom Cruise bardzo słabo wypada w roli przeciętnego Amerykanina, który jedyne co ma to rodzinę. On się nie nadaje do odgrywania takich zwykłych zjadaczy chleba trudniących się pracą fizyczną. Widać że nie leży mu to, ale jako gwiazda nie mógł się przecież przyznać i zrezygnować, wszak miał zagrać u Spielberga. Dakota Fanning jest jeszcze gorsza od Tomka, ciągle tylko wybałusza gały, drze japę i ma wyraz twarzy jakby podczas napadu rozwolnienia w lesie zabrakło liści jako ekologicznego zamiennika papieru toaletowego. Poszła na łatwiznę ładując tu zapożyczone z jakichś horrorów emocje i ich ukazywanie. Jak na film wielkoekranowy i wielkobudżetowy to cholernie mało, jedynie Tim Robins oraz postacie drugo- i trzecio- planowe dają namiastkę dobrej roboty. Także klimat, który mozolnie był budowany w początkowej części filmu siada w pewnym momencie i żadne fikołki fabularne ni potrafią go wskrzesić, jednocześnie powodując popadanie w mimowolną i niezamierzoną autoparodię. Bo ileż czasu można patrzeć na zmęczonego Cruise’a, któremu się nie chce, czy Dakotę która chce ale nie umie?

I tak oto docieramy do sedna sprawy czyli przerosty formy nad treścią. W sumie sam pomysł Herberta George’a Wellsa pomimo trącenia myszką jest ciekawy i był jednym z pierwszych opisujących kontakt z obcymi. W literaturze fantastycznej po dziś dzień tworzy się na kopy książek i filmów o tym i jest to jeden z najbardziej wyeksploatowanych tematów obok podróży w czasie (jeśli chodzi o science fiction). Jak udowadnia nam dzieło Spielberg nie wystarczy wielka kasa, kilka głośnych nazwisk i efektowna otoczka, aby wycisnąć coś godnego uwagi i tych kilkunastu złotych wydanych na bilet do kina. Widać że stare, filmowe wygi zatracają świeżość spojrzenia poprzez zbyt grube pliki zielonych i najnormalniej w świecie nie muszą, albo im się nie chce za bardzo wysilać. Wolą zrobić ogromne widowisko z przerażającą ilością błędów wszelkiej maści niż kameralną opowiastkę, gdzie nawet minimalnym nakładem sił w swym filmowym lenistwie mogliby lepiej kontrolować to co się dzieje na kinowym ekranie. Cóż i tak dochodzimy do kolejnej fantastycznej wielkiej klapy obok "Armagedonu" czy "Dnia niepodległości".

Rozdział 1

Hall

Było niemal pewne, że druga inwazja Mort będzie wyglądała jak rzeźnia. Po jednej stronie stała pierwszorzędna armia mortmesneńska uzbrojona w najlepszą broń, jaką widział Nowy Świat, dowodzona przez człowieka, który nie zawaha się przed niczym. Po drugiej stro- nie stała armia tearlińska: czterokrotnie mniejsza, uzbrojona w tanie żelazo, które nie wytrzymałoby uderzenia solidnej stali. Szanse Tear- lingu nie były niewielkie. Były katastrofalnie małe. Nikt nie widział możliwości ucieczki przed tragedią.

Do księgarń, nakładem wydawnictwa Genius Creations, trafiło drugie wydanie "Pokoju światów" Pawła Majki. Brawurowa powieść Pawła Majki to fantastyka przygodowa na najwyższym poziomie, która zachwyca dynamiką wydarzeń, spójnością opisywanego świata i rozmiarem kreacji. Od czasów H.G. Wellsa wojna światów nie została nakreślona z takim rozmachem! "Pokój światów" ukazał się również w formie e-booka oraz audiobooka.

Wprowadzenie

W czasach, o których najprościej mówi się jako o okresie wyczerpania materiału i nieustannego kopiowania oraz powtarzania i wykorzystywania tego, co już w świecie zaistniało, umocnić musiały swoją pozycje idee dublowania istniejących koncepcji. Doskonały przykład stanowi tutaj crossover, który nie jest może pomysłem XXI wieku, ale (zwłaszcza w ostatnich latach) coraz częściej uwydatnia się w propozycjach kinowych. Sam ten termin stosuje się do opisania produkcji, w której dochodzi do spotkania postaci z, przynajmniej, dwóch różnych utworów (książki, filmu, komiksu) lub, w której znaną już fabułę przedstawia się z perspektywy nowego bohatera.