Rezultaty wyszukiwania dla: Star Wars
czwartek, 15 kwiecień 2021 22:38
Żelazna kraina
Seria Elfy Ziemi i Powietrza to debiut pisarski Holly Black, która zyskała wielką popularność dzięki trylogii o Cardanie i Jude. „Żelazna Kraina” to ostatnia część pierwszej wymienionej wyżej serii, która zbiera różne opinie, ale dla fanów twórczości autorki to punkt obowiązkowy. Czytając powieści z serii Elfy Ziemi i Powietrza widać, jak dużą pracę włożyła autorka w to, aby rozwinąć swój warsztat pisarski.
W Żelaznej krainie ponownie wracamy do Roibena i Kyle. Nowy władca Dworu Termitów musi stanąć do walki ze swoją dawną ukochaną, potężną królową Silaril. Kyle, która dopiero niedawno dowiedziała się, kim tam naprawdę jest, łączy świat elfów i ludzi, co nie jest łatwym zadaniem. Podróżuje pomiędzy tymi dwiema krainami i stara się zachować względną równowagę. Dodatkowo Roiben odsuwa ją od siebie, a Kyle, która nie zna powodu, stara się zrobić wszystko, aby nie stracić ukochanego elfa.
Gdy nastanie najciemniejszy dzień zimy, w pałacu ma odbyć się koronacja nowego króla. Kyle musi w niej uczestniczyć, ale nie wiadomo, czy królowa zechce odnowić rozjem. Czy szykuje się wojna?
Poprzednie dwa tomy cyklu bardzo mi się podobały, ale miały wady, obok których nie dało się przejść obojętnie. Serce Trolla było lepsze niż Zła Królowa, ale Żelazna kraina to jest prawdziwa uczta! Gdy zaczęłam czytać książkę, nie mogłam się od niej oderwać ani na chwilę. Poczułam się tak, jakbym ponownie weszła w świat elfów, który mnie tak zafascynował przy lekturze „Okrutnego księcia”. Widać, jaką wielką ewolucję przeszedł styl Holly Black od pierwszego do trzeciego, ostatniego tomu serii. Jeżeli czytaliście poprzednie dwa i nie byliście zadowoleni, to zdecydujcie się jednak na to, aby przeczytać i tę.
Kyle, a także i Val (bohaterka Serca Trolla) przestały być małymi dziewczynkami, które najpierw robią, a potem myślą. Wydarzenia, w których uczestniczyły, pozwoliły im dorosnąć, stać się dojrzałymi kobietami, które wiedzą, czego chcą. Uwielbiam takie metamorfozy i z rozkoszą obserwowałam poczynania bohaterek.
Akcja brnie do przodu z zawrotną prędkością. W Żelaznej krainie nie ma miejsca na spokojne sceny, o nie. Tutaj, napędzani pragnieniem poznania zakończenia historii, zatapiamy się w tę lekturę. Nie można zakończyć książki na danym rozdziale, bo autorka zostawia nas w takim momencie, że koniecznie musimy dowiedzieć się, co było dalej. To jak efekt domino – gdy przewrócimy, a w tym jeden klocek, nie możemy zatrzymać całego procesu. W przypadku książki, gdy tylko odkryjemy początek, musimy dowiedzieć się, jak wygląda zakończenie i czy wszystkie rozpoczęte wątki, zostaną ukończone.
W ostatniej części trylogii Black duże się dzieje. Roiben odsuwa od siebie Kyle. Dlaczego? Co kieruje władcą Dworu Termitów? Nie tylko czytelnika to intryguje, ale również i główną zainteresowaną. Jak wiecie, świat elfów, cnych i niecnych dworów, jest pełen manipulacji (wszak magiczni bohaterowie nie potrafią kłamać, więc doszli w grach słownych do poziomu mistrzowskiego), polityki i zagrań. W tej części Holly Black łączy wątek miłosny z całą fabułą bardzo dobrze. Żaden nie przejmuje władzy, raczej płyną tuż obok siebie, bez żadnej walki czy rywalizacji.
Żelazna kraina to książka, która jest genialnym zakończeniem historii. Koniecznie musicie ją poznać.
Dział:
Książki
wtorek, 13 kwiecień 2021 16:52
Frigiel i Fluffy. Lodowe królestwo
Choć opady śniegu to nic dziwnego w grze Minecraft, to jednak bohaterów komiksowej serii tego uniwersum pt. Frigiel i Fluffy bardzo dziwią płatki śniegu w ich mieście. Wszak Lanniel to miasto dość ciepłe i zima tu raczej z tych bezśnieżnych. Okazuje się, że śniegu staje się coraz więcej i nie jest to wyłącznie kaprys pogody, a raczej wynik podstępnej działalności niejakiego Lodowego Króla. Ów gotowy jest ocieplić kontakty z miastowymi, o ile łzy po śniegu otrze wózkiem złotych sztabek. Do tego znowu ktoś w okolicy kradnie płody rolne, a nawet warsztat magiczny dziadka Frigiela gdzieś wyparował.
Dziadek także jest jakiś nieswój. Frigiel nie ma jednak czasu, by się martwić. Bohaterowie, jakimi stali się on i jego kompani, mają w tym zeszycie za zadanie eskortowanie okupu do zamku Lodowego Króla. Rzeczywistość zaskakuje ich jednak mocniej niż wojownicze bałwany strzegące lodowej twierdzy. Będziemy tu świadkami nie tylko porządnej bitwy, niekoniecznie na śnieżki, ale także dość ciekawego kryminalnego wątku.
„Lodowe królestwo” to czwarty zeszyt przygód w Minecrafcie wesołej trójki przyjaciół Abla, Alice, Frigiela i jego psa. Czy to oznacza, że czytelnik powinien zacząć od pierwszego tomu? Niekoniecznie, choć pierwszy pt. „Tajemnica zaginionych arbuzów” byłaby wystarczającą częścią, która odpowie na każde pytanie oraz nada odpowiednie wprowadzenie w temat tej przygodowej serii.
Tak jak w przypadku poprzednich częściach, tak i tu mamy do czynienia z adaptowanym scenariuszem książki Frigiela i Jeana-Christophe Derriena oraz rysunkami Minte. Graficznie jest to całkiem udane odwzorowanie uniwersum Minecrafta, z takimi niuansami jak choćby, że bałwany mają głowę dyni, a nie kuli śnieżnej, a miecze mogą być zaczarowane (mówiąc minecraftowo: enchantowane). Choć jako dorosły czytelnik nie jestem raczej targetem tej książki, uważam, że dzieci, zwłaszcza te zauroczone grą Minecraft, będą zadowolone z lektury.
Dział:
Komiksy
wtorek, 13 kwiecień 2021 16:20
Gwiezdna ofensywa komiksowa 2021
Wiosną 2021 roku rozpocznie się gwiezdna ofensywa wydawnictwa Egmont Polska na rynku komiksowym. W kwietniu i maju, zaledwie kilka miesięcy po premierze w USA, na rynek trafią pierwsze tomy trzech nowych serii osadzonych w uniwersum Gwiezdnych wojen: Star Wars, Darth Vader oraz Łowcy nagród.
Dział:
Komiksy
wtorek, 16 luty 2021 17:33
Minecraft: wyprawa
Minecraft zawojował niejeden dziecięcy czy nastoletni komputer. Ba, to gra dla całej rodziny. Nic więc dziwnego, że świat kwadratowych wokselowych bloczków to także gadżety czy książki oparte na tym uniwersum. Tym razem w moje ręce trafił piąty tom oficjalnej przygody w Minecrafcie: „Minecraft. Wyprawa” autorstwa Jasona Fry’a. Czy autor autora książek z serii „Star Wars” i „The Jupiter Pirates” sprawdzi się w dość charakterystycznym świecie?
Jason w swojej powieści ożywa dość przeciętnego bohatera. Stax Kamieniarz, kamieniarz z dziada pradziada, to trochę zdziwaczały samotnik. Poprzednie pokolenie pozostawiły mu sporo nieruchomości, świetne kopalnie, do których raczej się nie zapędza oraz sławę. Nie dostał jednak w genach chęci na przygodę. Ot, Stax lubi sobie głaskać swoje trzy koty, formować brzozowy lasek czy napawać się zachodami słońca. Nie lubi też potworów, włącznie z pająkami. Ogólnie podoba mu się tryb życia, jaki prowadzi.
Każdy jego dzień w sumie wygląda podobnie, aż do czasu przybycia nieproszonego gościa zwanego Fouge’a Tempro. Okazuje się on być bardziej nieproszony, niż Stax sobie wyobrażał. To przez niego nad willą Staxa zaczynają się formować chmury wróżące jakieś nieszczęście. Tak, Stax to dosłownie czuje! Jego przeczucia są prawdziwe: zdarza się coś, przez co Stax będzie musiał porzucić (niekoniecznie z własnej woli) domowe pielesze i wybrać się w daleką podróż, by znowu odzyskać swoją wewnętrzną równowagę. Czy jednak ta podróż, wszystko, co przeżyje, kogo po drodze spotka, nie zmieni go na tyle, że nie będzie już samotnikiem zaszywającym się w domu z kotami?
Z ulgą na sercu muszę powiedzieć, że Jason Fry zdecydowanie odnalazł się w świecie Minecrafta. Potrafi w szczegółowy sposób opisać wszelkie niuanse, mechanizmy świata, a nawet poszczególne materiały, z których budowane są obiekty. Zdecydowanie jest to książka pod względem warsztatowym bardzo dobra, jeśli nie świetna. Nic dziwnego, że jest uznawana za oficjalny produkt Mojang, w odróżnieniu od wielu średniej jakości książek także opierających się o to uniwersum.
Czy trzeba być graczem, by zrozumieć książkę? Zdecydowanie znanie zasad gry i świata Minecrafta ułatwia czytanie książki, jednak historia jest tak dobrze opowiedziana, że z pomocą wyobraźni będzie można samemu zrozumieć, że lawa lejąca się na głowę może zabić, a świnie pływające w basenie o wysokich ścianach, nie potrafią z niego wyjść.
Książka, poza świetną fabułą i bohaterami, ma sporo do przekazania młodemu czytelnikowi. Podążając za Staxem, może on spojrzeć na życie z innej perspektywy. Może to właśnie ta książka umocni wiarę w siebie, pozwoli wyjść do ludzi, porzucić bezpieczną przystań, jaką jest zapewne dom i wyruszyć w przygodę. Nie musi być to przygoda życia jak Staxa. Może to być cokolwiek, co jest odmienne od codzienności, bo jest tylko tego, kto doświadcza nowego. Czytelnik może nauczyć się, że nie ma co oglądać się ciągle za siebie czy tkwić w marazmie, trzeba iść do przodu, bo może nas coś ciekawego ominąć. Być może to także pokazanie dzieciom, że poza światem gry, tym bezpiecznym miejscem, jest sporo do eksplorowania i przynosi to sporo radości. Przemiana, jaka dokonuje się w Staxie, może być przydatną życiową lekcją dla młodego czytelnika.
„Uwolniłem cię od przeszłości. Teraz możesz zostać kimkolwiek zechcesz. Możesz doświadczyć świata i czegoś dokonać, zamiast tracić czas pośród czegoś, co osiągnęli inni”.
Dział:
Książki
niedziela, 14 luty 2021 00:09
Miłość wśród zbrodni? Słynne pary w kryminałach
Nic tak nie zbliża, jak wspólna sekcja zwłok... To żart, rzecz jasna, niemniej, faktem jest, że uczucie może się pojawić w najmniej sprzyjających temu okolicznościach. Autorzy powieści kryminalnych dobrze o tym wiedzą i chętnie łączą w pary bohaterów uwikłanych w tę samą morderczą zagadkę. Co z tego wychodzi? Cóż, bywa trudno, pięć przedstawionych poniżej par pokazuje jednak, że o prawdziwą miłość, nawet zrodzoną wśród zbrodni, zdecydowanie warto walczyć.
Dział:
Felietony
poniedziałek, 01 luty 2021 10:34
Szaniec
Szaniec to debiut kryminalny polskiej powieściopisarki Agnieszki Jeż. Intrygujący tytuł, przyprawiająca o dreszcz fabuła… Bardzo lubię kryminały, więc i obok tego nie mogłam przejść obojętnie, zwłaszcza że autorka skupia akcje książki na prowincji, a to idealne miejsce na budowanie intrygi, kształtowanie bohaterów, motanie akcji i skrywania przerażających tajemnic. Jestem dość wymagającym czytelnikiem, jeżeli chodzi o ten gatunek literacki. Książka ma mnie porwać, otumanić, zawładnąć mną tak, abym czuła ciarki przerażenia; abym zaangażowała się w śledztwo prowadzone przez bohaterów. Agnieszka Jeż miała ciekawy pomysł, ale niestety, z wykonanie było już o wiele gorzej.
W budynku, który aktualnie jest luksusowym hotelem, a jego przeszłość jest dość mroczna i przerażająca, zostaje odnalezione ciało jednego z gości. Wszyscy mieszkańcy Szańca biorą udział w pewnym wyzwaniu. Na miejsce zostaje wezwana policja i śledczy – nic nie wzbudza podejrzeń, ale czujne oko doświadczonych policjantów i medyków, dostrzeże pewne nieścisłości. Wkrótce okaże się, że zmarły ksiądz został zamordowany. Przez kogo? Nikt nie wchodził tej nocy na teren posiadłości. Sprawę prowadzą sierżant Wiera Jezierska i komisarz Janusz Kosoń.
Warstwa kryminalna Szańca jest dobra i nie mam tutaj prawie nic do zarzucenia. Wątki łatwo się łączą, z zaciekawieniem śledziłam rozwój sprawy i chciałam się dowiedzieć, kto jest mordercą. Istotną rolę odgrywa przeszłość zamordowanego księdza – autorka bez ogródek wydobywa wszystko to, za co krytykuje się w dzisiejszych czasach Kościół Katolicki – kumoterstwo, oddziaływanie na władzę na wysokich szczeblach, a także pedofilię, wyciszanie afer, przenoszenie księży, za nic mając psychikę skrzywdzonych dzieci. Nie ma drugiego takiego tematu, który tak porusza społeczeństwo i odsuwa kolejne młode osoby od kościoła. Agnieszka Jeż nie bała się poruszyć tego tematu i zrobiła to dobrze. Tak dobrze, że ma się ochotę własnoręcznie skrzywdzić tych, którzy w niewyobrażalny sposób skrzywdzili dzieci.
Jednak o ile warstwa kryminalna, jak i tło społeczne, jest dobrze skonstruowane, tak dużo mogę powiedzieć negatywnego o bohaterach. Chociaż autorka starała się wprowadzić na scenę swojego przedstawienia postacie charakterne, barwne, jak np. pani prokurator, to były one wyraziste tylko przez moment, a później wtapiały się w tło. Nie polubiłam głównej bohaterki, która ma kompleks i wszystko, absolutnie wszystko przelicza na pieniądze. Było to niesamowicie irytujące. Wiem, co to znaczy być w trudnej sytuacji materialnej, ale w przypadku Wiery to było bardzo denerwujące. Była dobrą policjantką, ale słabą bohaterką. W porównaniu ze swoim partnerem, Januszem Kosoniem, jeszcze bardziej traciła.
Szaniec to debiut, który ma zarówno dobre, jak i złe strony. Niestety, ilość wad, która uderzyła we mnie w trakcie lektury, zdecydowanie przekreśliła ją w moich oczach. Przyznam się, że od połowy książki, tylko chęć poznania tożsamości zbrodniarza trzymała mnie przy tej lekturze. Odnoszę wrażenie, że autorka skupiła się na warstwie kryminalnej, zupełnie po macoszemu traktując bohaterów.
Dział:
Książki
czwartek, 17 grudzień 2020 17:54
Zbrodnia wigilijna
"Nic tak nie wytrąca człowieka z równowagi, jak niepewność."
Spotkanie z powieścią okazało się bardzo przyjemne i interesujące. Już dawno nie byłam prowadzona w tak perfekcyjnie odmalowanym klimacie kryminału owianego starą nutą, wyobraźnia natychmiast mu się poddała i za nic nie chciała z niego wychodzić. Sugestywna i ładnie brzmiąca narracja, sprawiająca, że historię poznawałam ze szczerym oddaniem, wręcz z pietyzmem. Konstrukcja zagadki detektywistycznej głęboko przemyślana, nie pozostawiała nic przypadkowości i dowolności, każdy element trafiał na właściwe miejsce. Spokojne tempo akcji, ale nie można powiedzieć, że mało się działo. Wręcz odwrotnie, fabułę nasycono błyskotliwie i z humorem zilustrowanymi relacjami społecznymi, wchodzenie w ich warstwy sprawiało wielką radość i satysfakcję. Do wyjaśnienia zbrodni zbliżałam się małymi krokami, musiałam uważać na najdrobniejsze sygnały i wskazówki, tak aby umacniać się w domysłach i podejrzeniach. Nie od razu domyśliłam się tożsamości czarnego charakteru, jednak intuicyjnie wyczuwałam, kto może się za nim kryć. Zakończenie w pełni mnie zadowoliło, spójnie i realistycznie wszystko wyjaśniło, może ciut zbyt sentymentalnie, ale w końcu powieść przesiąknięta była właściwą dla dawnych czasów egzaltacją i teatralnością. Warto nadmienić, że książka po raz pierwszy wydana została w tysiąc dziewięćset czterdziestym pierwszym roku.
Na zaproszenie jednego z mieszkańców posiadłości Lexham Manor przybywają na świąteczne dni goście. Zbiorowisko diametralnie różnych osobowości, trudno powiedzieć, aby łączyła je nić zrozumienia i sympatii. Pod płaszczykiem pozorów i efekciarstwa kryją się liczne animozje i nienawiści. Już od pierwszych stron czytelnik wystawiany jest na konfrontację z intrygującymi postaciami, każda z nich wnosi coś ciekawego i oryginalnego, potrzeba więcej czasu, aby zdobyć umiejętność rozszyfrowywania zachowań i postaw. Atmosfera diametralnie zagęszcza się, kiedy w Wigilię dochodzi do morderstwa właściciela posiadłości. Na wierzch wypływają sprawy dotąd ukryte w cieniu mrocznych tajemnic i ciemnych sekretów. Autorka fantastycznie podgrzewa atmosferę niepewności, wystawiając cierpliwość czytelnika na próbę, oczywiście w pozytywnym znaczeniu tego sformułowania. Sprowadzony w sprawie wyjaśnienia zbrodni inspektor ze Scotland Yardu nie ma łatwego zadania, brakuje mu jakichkolwiek tropów i punktów zaczepienia, śledztwo nie może nabrać rozpędu, zatem nie ma postępów, jedynie dywagacje i spekulacje. Czy mimo wszystko uda się wskazać zabójcę Nathaniela Herriarda i poznać kierujące nim motywy?
Dział:
Książki
poniedziałek, 09 listopad 2020 18:01
Pamiętnik 8-bitowegowojownika. Witajcie w Endzie
Minecraft to gra, o której słyszymy już od 2009 roku, kiedy to pewien szwedzki programista postanowił, być może z sentymentu, wrócić do warstwy graficznej, jaką sam znał z gier komputerowych na swoim Atari czy Commodore. Toporne, kwadratowe, ale nie do zapomnienia. Taki jest też Minecraft, którego popularność rośnie z roku na rok. A każda popularność gry niesie za sobą tych, którzy chcą ogrzać się przy blasku chwały: stąd masa gadżetów minectaftowych i kolejne książki osadzone w kwadratowym świecie wokseli. Jednym z nich był Erik Gunnar Taylor, tworząc jako Cube Kid serię książek „Pamiętnik 8-bitowego wojownika”. Od niedawna właśnie ta seria ma też swój odpowiednik komiksowy oparty na scenariuszu Pirate Sourcila oraz ilustracjach Jez i Odone, francuskiego duetu grafików.
W czwartym zeszycie znowu spotkamy zbuntowanego wojowniczego wieśniaka Runta i nieco zagubionego, cichego zombiaka, który lubi ludzi, Blurpa. Będzie towarzyszyć im Marguerita z psem Gryzełem oraz Alberic i jego uczennica. Celem będzie pokonanie smoka kresu. Czy jednak taka niecodzienna drużyna ma z nim jakiekolwiek szanse?
„Witajcie w Endzie” to wcale nie koniec serii. Wszak End (po polsku zwany Kresem) to jednak z krain Minecrafta, z czego zapaleni gracze dokładnie zdają sobie sprawę. Tym razem wędrówka drużyny, odrobinkę przypominającej tą tolkienowską, zakończy się wielką walką i ofiarą nie mniejszą niż ta Gandalfa z Barlogiem.
Kto będzie zadowolony z lektury czwartego tomu, jak i całej serii? Zapewne młodszy czytelnik, fan Minecrafta. Grafika stylizowana jest na tę znaną z gry, sporo jest nawiązań zarówno do mechaniki, jak i występujących w niej mobów. Sami bohaterowie są bardzo jasno nakreśleni i jednostronni. Jednak wyśmienite poczucie humoru, liczne żarty słowne i sytuacyjne ukontentują każdego, także tego starszego czytelnika, sprawiając, że „Witajcie w Endzie” stanie się na parę minut fantastyczną rozrywką tak potrzebną po kolejnym ciężkim w realności dniu.
Dział:
Komiksy
poniedziałek, 09 listopad 2020 11:29
Wstrząsy wtórne
Marko Kloos, jest autorem, z którym jakiś czas temu poznałem się poprzez cykl Frontlines. Nigdy nie byłem jakimś olbrzymim fanem gatunku, jakim jest SF, zazwyczaj książki podchodzące klimatem pod wojny międzygwiezdne i broń przyszłości nie znajdywały w mojej biblioteczne stałego miejsca. Z takim właśnie lekkim dystansem podszedłem do książek Kloosa i muszę przyznać, że pozytywnie się zaskoczyłem. Mimo że książki z cyklu widnieją w księgarniach pod szyldem „Militarne SF” to myślę, że trzeba traktować to z przymrużeniem oka, bo w rezultacie cykl był bardzo lekką, fajnie opowiedzianą lekturą, a świat tam ukazany był dla mnie (jako swoistego lajka) bardzo przejrzyście i ciekawie. To bardziej taka space opera, ale ze znaczną przewagą motywu wojennego. No ale dosyć już o Frontlines, bo przecież książka, którą właśnie mam na recenzenckim warsztacie to już odrębna historia. Chociaż...
Do rzeczy. Ucieszyłem się na wiadomość o tym, że Marko Kloos wypuszcza właśnie pierwszy tom nowego dzieła, które też należy zaliczać do szeroko pojętego gatunku militarnego SF. Szybciutko zatem zaopatrzyłem się w egzemplarz „Wstrząsów Wtórnych” i pełen oczekiwań zacząłem przygodę. Akcja rozgrywa się w systemie planetarnym Gaja, gdzie sześć planet walczy na przestrzeni lat o wpływy i władzę. W tym wszystkim mamy na pierwszym planie Gretię - planetę przypominającą Ziemię, która dąży do sojuszu i chce stabilizacji gospodarki. Aden Robertson to będący na emeryturze żołnierz, który po kilkunastoletniej walce, która w rezultacie dzisiaj okazała się przegraną z góry sprawą, wraca do gry. Jego dobre imię dawno zostało przyćmione przez wątpliwe decyzje. Chcąc, nie chcąc musi wrócić do walki, by nie tylko stanąć do walki w obronie wyższych idei, ale także przyczynić się do wymazania swojego dawnego sumienia.
Książka Marko Kloosa to pierwszy tom cyklu „Wojny palladowe". Jest to poprawnie napisana historia, która charakteryzuje się dobrze stworzonymi postaciami oraz rozbudowanym, dopracowanym uniwersum, co podkreśla tak naprawdę możliwości twórcze autora i jego kunszt. Bohaterowie są prawdziwi, nie schematyczni, mają swoje demony przeszłości, co pomaga budować efekty zaskoczenia. Sama postać Adena staje trochę na przeciw wzorca nieśmiertelnego żołnierza, któremu wszystko się udaje i który krok po kroku realizuje cel nadany fabularnie przez twórcę. Po lekturze całego pierwszego tomu czuje jednak lekki niedosyt. Niedosyt spowodowany trochę kopią stylu z Frontlines. Podczas czytania towarzyszyły mi podobne odczucia, mimo że historie przecież się od siebie znacząco różnią. Klimat całości jest jednak dla mnie podobny. I tak jak we Frontlines jakoś mi to odpowiadało, tym razem niezbyt mnie zaciekawiło. Mam wrażenie, że ostatnimi czasy gatunek SF wraca do łask, o czym świadczą licznie wydawane wznowienia starszych cykli. Myślę, że to, co stworzył Kloos, to troszkę za mało, by stać się dobrze zapamiętanym, ale trzeba zaznaczyć, że obszerniejsze cykle rządzą się też trochę swoimi prawami i kto wie, czy autor nie zaskoczy większym efektem „WOW” w następnych odsłonach „Wojen palladowych".
Czy warto sięgnąć po „Wstrząsy wtórne"? Myślę, że zagorzali miłośnicy gatunku znajdą przyjemność, której u siebie niestety nie potrafiłem w stu procentach wykrzesać. Mam ogromną nadzieję, że dostane wkrótce coś na miarę Frontlines, a najlepiej coś o wiele bardziej wbijającego w fotel, bo jestem przekonany, że autor ma jeszcze kilka asów w rękawie, co potwierdził swoimi pierwszymi opowiadaniami, które przecież nawet zostały zekranizowane w serialu „Miłość, śmierć i roboty". Kupcie zatem, a co.
Dział:
Książki
czwartek, 22 październik 2020 16:16
Bogowie z Gwiazdozbioru Aquariusa
Pewne komiksy bywają jak wino: nie starzeją się z biegiem czasu. Czy „Bogowie z Gwiazdozbioru Aquariusa” autorstwa Zbigniewa „Kasa” Kasprzaka też bronią się po latach? Czy mają szansę powielić nakłady z jego najlepszych lat?
Zacznijmy technicznie: „Bogowie z Gwiazdozbioru Aquariusa” to wydane po prawie 40 latach zbiorcze wydanie sześciu dość różnorodnych historii wydane przez Egmont. Te komiksy powstawały w latach wesołego i niezasobnego w dobry jakościowo papier czasach PRL-u, dzięki Wydawnictwu Sport i Turystyka czy Krajowej Agencji Wydawniczej, a nawet na łamach Fantastyki. Stąd niektóre historie czasem mają zmienione kolory, co udało się zniwelować w wydaniu zbiorczym. Dużym plusem jest obecne wydanie: duży format, dobry papier, twarda oprawa. Smaczku dodaje wstęp Adama Ruska, znakomitego badacza polskiego komiksu oraz całkiem pokaźna kolekcja grafik koncepcyjnych i szkiców na końcu książki.
Cóż odnajdziemy w publikacji z 2020 roku? Przede wszystkim tytułową historię, czyli „Bogowie z Gwiazdozbioru Aquariusa”. To opowieść o dość niecodziennym zjawisku, jakim jest awaryjne lądowanie człekopodobnych przedstawicieli lepiej rozwiniętej cywilizacji na naszej planecie w czasach, kiedy ludzie raczej bali się nowego i odziewali w skórzany przyodziewek. Kasprzak idealnie manipuluje mitami i biblijnymi przekazami, wmontowując w nie dość spiskowe teorie o powstaniu wielkiej cywilizacji mezopotamskiej. Lądowanie tubylcom wydaje się ingerencją boską, co doskonale bawi nie tylko samych lądujących, ale i czytelnika. Pomysły autora fabuły są nader ciekawe. Weźmy choćby tłumaczenie zmiany trybu koczowniczo-łowieckiego na osiadły i rolniczy dzięki kosmicznie modyfikowanej żywności.
W liczącym 264 strony albumie znajdziemy jednak nie tylko dylogię o przybyszach z innego wszechświata, dzięki którym ludzkość dokonała cywilizacyjnego skoku. Kolejnym dwu zeszytowym dziełem jest seria „Gość z kosmosu” i „Zbuntowana”. Tu ludzkość w niedalekiej, choć zaawansowanej technologicznie przyszłości czeka na niezidentyfikowany obiekt. Trwają spekulacje, czy jest to asteroida, czy jednak sonda obcej cywilizacji. Drugi wariant szybko podchwytują media, robiąc z niego sensację i rozpalając wyobraźnię i strach. Kiedy jednak po zderzeniu z oceanem tegoż obiektu dochodzi do dziwnych wypadków morskich jednostek, do akcji musi wkroczyć najnowocześniejszy sprzęt i najlepsi ludzie z Sekcji Badań Podwodnych Instytutu Geologii Międzyplanetarnej.
Trzecią dłuższą historią jest także osadzona w morskich odmętach historia katastrofy Atlantydy, czyli „Hipotezy – Zagłada Atlantydy”. Tym razem zahaczymy trochę bardziej o historię niż kosmiczne spiski. Oto starożytni Egipcjanie proszą króla Aten o zbrojną interwencję, gdyż nie mogą sobie poradzić z grasującymi na południu koczowniczymi barbarzyńskimi plemionami. Grecy posiadają wielką flotę, dobre wojsko i przede wszystkim przeświadczenie, że żaden kraj nie może być zniewolony. Dla wolności zapragną wsiąść na pokłady statków i przebyć morze. Po drodze muszą jednak przepłynąć przez posiadłości Atlantydów, którzy kontrolują morze. Są oni sprzymierzeńcami Hellenów jednak… czy nadal nimi będą, jeśli zobaczą dumną flotę ateńską? I czy miłość ateńskiego dowódcy Agatoklesa do Amaris, kapłanki Altei poświęconej Minotaurowi, uda się przetrzymać niesprzyjające warunki? Zdrada w tym przypadku ma naprawdę zgubne skutki.
Te dłuższe historie przeplatane są krótkimi komiksami. „Regenerit”, „Człowiek bez twarzy”, „Eksponat AX” to ledwo kilkustronicowe nowele.
Choć większość zamieszczonych tu komiksów może być przeznaczona dla młodszego pokolenia fanów komiksu, to jedna z nich, „Człowiek bez twarzy”, zdecydowanie celuje do dorosłego czytelnika. Choć to opowieść o pościgu za nieuchwytnym dobrym bandytą, to jej warstwa graficzna pokazuje, jak bardzo rysownik może puścić wodze fantazji. Kadry pełne są fallicznych kształtów czy domów w kształcie kobiecych piersi, sprawiając wrażenie raczej futurystycznego pisma dla mężczyzn. Choć nie powiem – takie fantazjowanie moim zdaniem najmniej z wszystkich prezentowanych w tym wydaniu zbiorczym komiksów się zestarzało.
Zapytacie zapewne, komu można polecić czytanie komiksów pod wspólnym tytułem „Bogowie z gwiazdozbioru Aquariusa” Zbigniewa Kasprzaka. Przede wszystkim nostalgicznie nastawionym fanom takich magazynów jak „Relax” czy czytelników „Fantastyki”. Czy spodobają się młodym? Ciężko powiedzieć, bo fabuła bywa dość toporna, często naiwna, kreska nieczytelna. Jej konwencja też trąci myszką dla rzeszy czytelników przyzwyczajonych do marvelowskiego superbohaterstwa czy estetyki mang. Jedno jednak trzeba przyznać: wartości oraz teorie spiskowe nic a nic się nie zestarzały.
Dział:
Komiksy