Rezultaty wyszukiwania dla: Roger

Pewnego razu mieszkająca w mieście kotka urodziła czworo kociąt. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że kociaki miały... skrzydła.

Maria Dahvana Headley, autorka bestsellerowych powieści, przenosi klasyczną historię Beowulfa we współczesne realia. W scenerii amerykańskiego miasteczka dwie matki – gospodyni domowa i zaprawiona w bojach weteranka – starają się chronić tych, których kochają.

W 2020 mija dokładnie sto lat od kiedy ukazała się „Tajemnicza historia w Styles”.
To książka, w której Herkules Poirot pojawia się po raz pierwszy i to właśnie wtedy zapoczątkowana została jego legenda. Z okazji tego pięknego jubileuszu postanowiliśmy zaprezentować Wam zbiór dziesięciu najlepszych tekstów Królowej Kryminału w zupełnie nowych, ponadczasowych okładkach wraz z uzasadnieniem dlaczego dany tytuł jest, na tle innych tytułów Agathy Christie, wyjątkowy.

Roger Zelazny jest dla mnie absolutnym mistrzem science fiction i nie ma lepszego pisarza w tym gatunku niż on. Gdy tylko wydawnictwo Rebis rozpoczęło wydawanie cyklu Wehikuł Czasu, to od razu wiedziałam, że jego dzieł w nim nie zabraknie, bo – najzwyczajniej w świecie – nie może zabraknąć! Moją radość na tę wiadomość pomnożył również fakt, że choć „Aleja potępienia” to kultowa powieść autora, tak nie miałam z nią dotychczas szansy się zapoznać.

„Aleja potępienia” ma zaledwie dwieście stron, jednakże jest niewielka jedynie rozmiarem. Ta książka to postapokaliptyczna bomba, od której nie można się oderwać! Powieść przepełniona jest akcją, napięcie nie opada, bowiem bohater stale walczy z czasem. Co więcej, przechodzi nietuzinkową zmianę, bowiem z najprawdziwszego dupka (to naprawdę łagodne określenie Hella, zresztą nie bez powodu nosi takie imię) przepoczwarkowuje się w… bohatera. Bohatera, który pragnie uratować to, co zostało z Ziemi oraz liczne życia. Muszę przyznać, że miejscami to przeistoczenie zdawało mi się nieco naiwne, jednakże nie przeszkadzało mi w lekturze, a tym bardziej nie było złe – po prostu… było zbyt nagłe? Zabrakło mi nieco głębszej psychologii postaci, niemniej cała reszta wynagrodziła mi to niedopracowanie.

Świat wykreowany przez Rogera Zelaznego jest mało subtelny – to niebezpieczne miejsce, pełne paskudnych i zmutowanych form życia, które stają na drodze głównego bohatera. Tytułowa aleja nie bez powodu nosi miano potępionej. Na szczęście Hell ma swojego Harleya, którego kocha nad życie. Nie opuszcza go również czarny humor, którymi autor sypie niczym czarodziej z rękawa. Uwielbiam dowcipy, przez które czasem można poczuć wstyd, gdy się zaśmieje, a… tych tu nie brakuje. Niesamowita jest również atmosfera książki, bo choć można się przy niej zaśmiać, tak przez większość lektury atmosfera jest duszna, wręcz dusząca, bowiem nie brakuje w niej śmierci, a liczy się jedynie przetrwanie…

„Aleja potępienia” to mała książka, która robi na czytelniku ogromne wrażenie swoją treścią. Jeśli lubicie ścielące się trupy, zmutowane stwory i fenomenalny klimat grozy – jest to lektura stworzona dla Was. Poza oryginalnym bohaterem, miejscami chamskim humorem oraz całą resztą, niesie ze sobą również wiele refleksji – na temat ludzkości oraz tego, do czego w przyszłości może doprowadzić Ziemię w przyszłości. Mocna lektura, która daje popalić i szybko nie opuszcza. Polecam serdecznie.

Nieczęsto sięgam po twory sensacyjne – tak naprawdę, to z thrillerami i kryminałami niewiele mam wspólnego. Ubóstwiam jedynie cykl Millenium i – jakimś dziwnym trafem - „Jazz Maynard. Trylogia barcelońska” właśnie swoiście mi się z nim skojarzył. Być może to sprawka tego, że niedawno miałam przyjemność z komiksową wersją powieści Stiega Larssona? Nie wiem, ale jedno jest pewne – ten komiks to sensacyjna bomba!

„ (…) niebezpieczna dzielnica, niebezpieczne znajomości, niebezpieczne kobiety i spluwy… dużo spluw” - to fragment opisu zamieszczonego na okładce, który doskonale obrazuje dzieło Raula i Rogera. W komiksie wiele się dzieje, zresztą – nic dziwnego. Tytułowy bohater ma talent do wpakowywania się w poważne tarapaty, a po piętach depcze mu niebezpieczna przeszłość. I nie jest to jedyne zagrożenie, z którym może się zmierzyć. W komiksie wydanym przez Non Stop Comics przygody Jazza zostały podzielone na trzy części, powiązane ze sobą większymi lub mniejszymi niuansami, a każda podkreśla dość trudną sytuację bohatera oraz… jego umiejętności.

Muszę przyznać, że rzadko udaje mi się przeczytać cały komiks jednego dnia, szczególnie takiej objętości, a jednak od tego dzieła, nie potrafiłam się oderwać. Akcja pędzi tutaj na łeb, na szyję i przepełniona jest niezwykle emocjonującymi wydarzeniami. Spluwy, to jednak nie wszystko, co zresztą zaznaczone jest w opisie. „Jazz Maynard. Trylogia barcelońska” to także smakowite intrygi, w których czytelnik jest po stronie „złych przestępców” (swoją drogą – wykreowani są oni po mistrzowsku!). Niechęć czytelnika budzi natomiast skorumpowana władza, której raczej nikt nie lubi – zarówno tutaj, jak i w świecie rzeczywistym. Nie brakuje tutaj również nutki erotyki, nie jest ona jednak wrzucona na siłę, a dobrze komponuje się z wydarzeniami.

Nie można przejść obojętnie także obok ilustracji Rogera Ibáñeza. Kreska wydała mi się nieco dziwaczna, szczególnie w kwestii dość kanciastych twarzy, niemniej podejrzanie szybko się w niej odnalazłam. Najbardziej zachwyciły mnie tutaj kolory, bo choć nie spotkamy ich zbyt wiele na kartach komiksu, tak tworzą genialny i wręcz niezapomniany klimacik. Z pewnością Barcelona będzie mi się teraz jawiła równie ponuro i niebezpiecznie, co… ekscytująco! Jedyny zgrzyt, który nieco mnie zirytował, to fakt, że przeplatają się tutaj angielskie zwroty – wolałabym, aby skoro już komiks został przetłumaczony na język polski, to był polski niemal całkiem (poza imionami i innymi nazwami własnymi, naturalnie).

„Jazz Maynard. Trylogia barcelońska” to fenomenalna pozycja sensacyjna o przestępczej stronie Barcelony i skorumpowanej władzy. Jestem przekonana, że każdy żądny akcji czytelnik, zakocha się w tym komiksie i – tak jak ja – nie będzie potrafił się od niego oderwać. Nie mogę doczekać się kontynuacji serii i mam nadzieję, że niebawem będę miała szansę na kolejne spotkanie z Jazzem. Chętnie przeżyję z nim jeszcze więcej pościgów, strzelanin oraz innych niebezpiecznych przygód oraz zgłębię więcej tajemnic bezprawnego światka. Polecam z całego serducha!

Klasyka literatury postapo. Kultowa powieść wielokrotnego zdobywcy nagród Hugo i Nebula
Wojna nuklearna spustoszyła świat. W Ameryce Północnej ocalali ludzie usiłują przetrwać w niewielkich enklawach, pozostałościach dawnych stanów. Hell Tanner, brutalny członek gangu motocyklowego, otrzymuje szansę odkupienia swych win. Na wschodzie wybuchła epidemia i ktoś musi dostarczyć szczepionkę z Los Angeles do Bostonu. Tanner rusza Aleją Potępienia, by mierzyć się z promieniowaniem, gniewem natury, zmutowanymi zwierzętami i jeszcze gorszymi niż one ludźmi.

Jazz Maynard jest dzieckiem biednych ulic Barcelony. Przestępczy półświatek to jego naturalne środowisko. Przed swoim przeznaczeniem próbuje skryć się w Nowym Jorku, ale po dziesięciu latach przeszłość w końcu i tak go dopada. Stare znajomości muszą zostać odnowione. Jazz wraca do pracy jako złodziej i ochroniarz. Już raz udało mu się uciec. Czy dostanie drugą szansę..?

Nie ma chyba osoby, która nie zna najsłynniejszej na świecie pisarki kryminałów i najlepiej sprzedającej się autorki wszech czasów, Agathy Christie. Żyjąca w XIX wieku autorka stworzyła słynne postaci literackie dwojga detektywów: Belga Herkulesa Poirota oraz starszej pani, detektyw-amator panny Marple. Skomplikowanej fabule książek towarzyszyła zwykle ograniczona do zamkniętego pomieszczenia sceneria, zaś mordercą mógł być tylko jeden z rezydentów.

Mimo iż na przestrzeni lat na rynku wydawniczym pojawiało się wiele doskonałych autorek kryminałów, to dopiero Mary Higgins Clark zbliża się do Agathy Christie zarówno stylem pisania i pomysłem na fabułę, jak i mistrzostwem w konstruowaniu intrygi. Okrzyknięta Królową Suspensu autorka również postawiła na dwójkę bohaterów, którzy mają na swoim koncie kilka rozwiązanych zagadek kryminalnych, choć nie oni odgrywają pierwszoplanową rolę – uwaga czytelnika jest rozproszona, autorka bowiem poświęca każdemu z bohaterów sporo miejsca, odsłaniając ich zarówno dobre, jak i złe strony, na każdego rzucając cień podejrzenia. W efekcie nawet zbliżając się do końca lektury borykamy się z zagadką morderstwa, a kolejne nasze teorie dotyczące osoby mordercy, upadają.

Cykl „Elwira i Willy” doczekał się kolejnego tomu, pt. „Całkiem sama”. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Prószyński i S-ka powieść, to wspaniały dowód talentu autorki, a przy okazji lekka i zarazem intrygująca lektura, w którą z przyjemnością można zagłębić się nie tylko jesiennego czy zimowego popołudnia. Tym razem Mary Higgins Clark zabiera nas na pokład ekskluzywnego, wycieczkowego liniowca Queen Charlotte. Właściciel linii, Gregoty Morrison, wypuszcza swój statek w rejs dookoła świata, na pokładzie zaś znajduje się elita całego świata. Wśród atrakcji przewidzianych dla gości są między innymi interesujące wykłady, związane z tematyką szekspirowską czy kamieniami szlachetnymi.

O drogocennych kamieniach opowiadać ma Celia Kilbride, znana i ceniona gemmolożka z firmy Carruthers w Nowym Jorku. Tydzień spędzony na pokładzie to dla niej nie tylko okazja do wygłoszenia szeregu prelekcji, ale do ukrycia się przed prasą. Za sobą ma bowiem niezwykle upokarzające przeżycie, które może przekreślić całą jej karierę zawodową. Otóż w przeddzień ślubu jej narzeczony został aresztowany za oszustwa związane z funduszem hedgingowym, a teraz próbuje przekonać wszystkich, że Celia również maczała w tym palce. Pomijając fakt, ze zakochana kobieta sama straciła fortunę odziedziczoną po ojcu, to jeszcze odwróciło się od niej wielu znajomych, którzy zainwestowali w fundusz narzeczonego Celii.
Niestety rejs, który miał być dla Celii odskocznią, okazuje się być pasmem tragedii, w efekcie których ona sama znajduje się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Najpierw za burtę wypada jeden z pasażerów, księgowy podróżujący z osiemdziesięciosześcioletnią lady Emily Heywood, właścicielką bezcennego szmaragdowego naszyjnika, rzekomo należącego do samej Kleopatry i obciążonego straszliwą klątwą. To jednak nie koniec dramatycznych wydarzeń. Otóż niedługo po tym, jak lady Em zwierza się Celii z podejrzeń w stosunku do Rogera oraz do asystentki, która również towarzyszy jej w podróży, staruszka zostaje zamordowana. Wcześniej jednak przekazuje bezcenny naszyjnik Celii, zatem teraz to kobieta może stać się główną podejrzaną, albo ... ofiarą.

Jak zakończy się ta opowieść? Który ze współpasażerów zamordował lady Em? Pytania mnożą się wraz z zagłębianiem się w lekturę, bowiem wiele osób miało powód, by zabić. Dlatego powieść „Całkiem sama” jest tak fascynująca, a łamigłówka – skomplikowana. Jej rozwiązywanie i śledzenie biegu wydarzeń jest prawdziwą przyjemnością, zaś po skończonej lekturze pragniemy tylko ponownie, wraz z Elwirą i jej mężem, zagłębić się w kolejną zagadkę.

Choć wiele osób uważa mitologie za rzecz nudną, mnie ona zawsze fascynowała. Od dziecka uwielbiałam zatracać się w tych opowieściach, czytać o bogach, powstaniu świata, a także o jego nieuchronnym upadku. O ile mitologia grecka uchodzi za najbardziej znaną i rozpowszechnioną, druga w kolejności jest prawdopodobnie mitologia rzymska, tak pozostałe – z innych regionów globu – są nieco mniej powszechne, a przynajmniej były. Teraz coraz częściej można natrafić na opowieści prosto ze Skandynawii. Czyżby stał za tym sukces odniesiony przez filmy Marvela o słynnym Thorze i Lokim?

Roger Lancelyn Green przedstawił mitologię skandynawską od powstania świata do ragnaroku, czyli jego zakończenia. W poszczególnych rozdziałach ujął wiele opowieści, w których nie brakuje tych najsłynniejszych bogów, takich jak Odyn czy Thor, o których każdy gdzieś chociaż słyszał. Wszystkie mity łączy prawdopodobnie jedno – świat zawsze wyłania się z chaosu, a następnie rozwija się w konkretnym kierunku. Trzeba jednak przyznać, że mitologia skandynawska w wielu aspektach różni się od mitologii greckiej, którą kazano nam czytać w szkole podstawowej. Zawiera w sobie prawdopodobnie najbardziej krwawe opowieści, choć oczywiście w pozostałych legendach, z innym rejonów, również nigdy nie brakowało wojny czy rodzinnych sporów.

Trzeba przyznać, że w tych opowieściach główne skrzypce grają mężczyźni. Oczywiście nie brakuje tutaj postaci kobiecych, ale zdecydowanie są one na nieco dalszym planie. Najlepiej przedstawiona zostaje prawdopodobnie Freja, bogini młodości i piękna. Co ciekawe, żona władcy bogów, Odyna, czyli Frigg, raczej nie pojawia się tutaj zbyt często. Jednak to przede wszystkim męskie potyczki i wyprawy stanowią sedno tych opowieści. Często pojawia się postać Thora i Baldura, a także pozostałych synów Odyna, stale przewija się gdzieś Loki, olbrzym przygarnięty przez bogów, który słynnie z wprowadzania niezłego zamieszania. W niezwykle umiejętny sposób snuje swoje intrygi i knuje spiski, z powodów których dzieje się wiele złego.

Green opisuje wszystkie historie w sposób bardzo barwny i uporządkowany. Nieuchronnie zbliżamy się do ragnaroku, upadku świata bogów. Asgard ma ulec zagładzie. W moim odczuciu książka ta jest bardzo dobrym zaprezentowaniem legend ze Skandynawii, które bywają naprawdę intrygujące. Oczywiście podobnie, jak ma to miejsce w przypadku innych mitologii, jedne opowieści są przyjemniejsze, inne nieco mniej – zawsze jest to kwestia gustu czytelnika i przyznaję, że i w tym zbiorze znalazły się takie momenty, które miałam ochotę przeskoczyć. Moim ulubionym bohaterem wciąż pozostaje Loki! Jednak najbardziej w tych wszystkich opowieściach podoba mi się siła, jaka w nich drzemie. Wiadomo, nie brakuje tutaj spisków, intryg, nawet czynów, które po prostu są okropne i nie powinno się aż tak oszukiwać bliźniego, jednak trzeba przyznać, że wszyscy bohaterowie cechują się siłą i odwagą. Wydaje mi się, że Green naprawdę dobrze zaprezentował sylwetki bogów, a także całą historię ich powstania i upadku, choć być może nie jest ona aż tak rozległa, jak mogłoby się wydawać.

Jestem pozytywnie zaskoczona tą pozycją i szczerze polecam sięgniecie po nią każdemu fanowi mitologii skandynawskiej i ogółem opowieści tego typu. Jeżeli chcecie poszerzyć nieco swoją wiedzę, albo nawet porównać podania z różnych części świata, to ta książka z pewnością Wam w tym pomoże. Jest napisana w bardzo przyjemny sposób, a przedstawione w niej historie czyta się naprawdę z zainteresowaniem, przynajmniej przeważającą większość z nich. No i trzeba wspomnieć również o samym wydaniu – oprawa graficzna jest naprawdę perfekcyjna, a ilustracje w wykonaniu Alana Langforda sprawiają, że całość czyta się jeszcze przyjemniej!

Nakładem Wydawnictwa Zysk i S-ka 27 listopada ukażą się "Mity skandynawskie" autorstwa brytyjskiego pisarza, Rogera Lancelyan Greena, ucznia i wieloletniego znajomego C.S. Lewisa.

Tęcza tworząca migotliwy most pomiędzy światami bogów i ludzi. Wąż tak ogromny, że oplata cały świat. Naszyjnik tak piękny, że nawet boginię doprowadza do szaleństwa...