Rezultaty wyszukiwania dla: Rebel
Arboretum
Nie ma chyba miejsca, w którym piękno natury objawiałoby się tak wyraziście, jak w tętniącym feerią barw ogrodzie botanicznym. W grze Arboretum będziecie mogli spróbować swoich sił w samodzielnym tworzeniu ogrodu w taki sposób, aby odwiedzający goście mogli podziwiać rozwijające się kolorowe pąki i liście. Słodka wiśnia, aromatyczny dereń czy potężny dąb – każde drzewo ma swoje miejsce w tej oazie spokoju. Niech Was nie zwiedzie jednak błogi temat gry, bo u jej podstaw leży rywalizacja. Wybierajcie mądrze, które karty drzew zasadzić, a które zostawić na ręce – tylko najlepszy architekt krajobrazu podbije serca miłośników natury.
Ludzie Północy. Saga europejska. Tom 3 - zapowiedź
Trzeci tom zaplanowanej z rozmachem opowieści o wikingach, którzy w średniowieczu docierali do wybrzeży całej Europy – od północnych skrajów Skandynawii po Morze Śródziemne. W kilku historiach ukazane zostały przede wszystkim ciemne strony życia ludzi Północy – ciągła walka z wrogami i siłami natury; rozpaczliwe dążenie do sławy i bogactwa; głód ziemi i wolności. Poznajemy dwóch królów, których rody biją się ze sobą tak długo, że zaczyna im brakować mężczyzn zdolnych do walki.
Wraz z wielką armią wikingów stajemy pod obleganym Paryżem. Idąc śladem krwawego mściciela, obserwujemy walkę starych bogów z postępującym chrześcijaństwem. Uczestniczymy w łowach samotnego myśliwego, który zapuszcza się w nieprzebyte lasy Północy. Wędrujemy też z wszędobylskimi Skandynawami daleko na wschód – nad Wołgę. Oto wielki świat wikingów, dla których nie istniały granice poznania.
Planeta
Świat nabiera kształtu w Twoich dłoniach. Sam możesz formować wyniosłe łańcuchy górskie i rozległe pustynie, poszerzać granice lasów, oceanów i lodowców w taki sposób, by osiągnąć idealną harmonię. Rozmieszczaj kontynenty z rozwagą, aby zapewnić zwierzętom jak najlepsze warunki i stworzyć najwspanialszą, tętniącą życiem planetę!
Targi Gra i Zabawa - Festiwal Gramy
JEST CO ROBIĆ!
Kultowe gry, kreatywne zabawy, widowiskowi cosplayerzy, emocjonujące mistrzostwa, turnieje i konkursy. W sobotę 24 listopada w AMBEREXPO ruszają 7. Targi GRA I ZABAWA i 17. Trójmiejskie Spotkania z Grami Planszowymi FESTIWAL GRAMY. Swoją ofertę zaprezentują najbardziej liczący
się na polskim rynku producenci i dystrybutorzy gier i zabawek.
JEST W CO I O CO GRAĆ!
Sercem imprezy tradycyjnie będzie GRALNIA, gdzie można grać i testować ponad 2 tysiące gier: planszówek familijnych, imprezowych, strategicznych, science fiction, przygodowych, logicznych i karcianych. Do grania zapraszamy wszystkich - rodziny, przyjaciół, znajomych i nieznajomych. Chętni mogą wziąć udział w licznych turniejach - obowiązują wcześniejsze zapisy w WYPOŻYCZALNI. Na laureatów czekają super nagrody!
Dr Mikrob
Dzieciaki mają zwykle jakieś swoje plany na przyszłość i sukcesywnie przymierzają się do kolejnych pomysłów. Przyszli piłkarze biegają po boisku, malarze zużywają tony farb tworząc swoje arcydzieła, natomiast potencjalni naukowcy pochylają nad zestawami „Małego chemika”, testują prawa fizyki i rozlewają rozmaite substancje na nowe panele w ramach fascynujących eksperymentów. Na przeciw takim poszukiwaniom zdaje się wychodzić jedna z najnowszych gier wydawnictwa REBEL, mianowicie „Dr Mikrob” – całkowicie nieinwazyjny i bezpieczny dla paneli i dywanów sposób na przymiarkę do kariery epidemiologa.
W pudełku znajdują się cztery małe szalki Petriego, jedna duża szalka z wieczkiem, czterdzieści dziewięć małych elementów-mikrobów, cztery pęsety, pięćdziesiąt cztery karty zadań oraz instrukcja obsługi. Mikroby zrobiono z kolorowej gumy, pęsety i płytki z plastiku. Elementy są dość trwałe, podczas rozgrywki trudno je uszkodzić. Są to dość proste i niepozorne przedmioty, jednak dla rozgrywki nie ma to większego znaczenia.
Zabawa polega na znalezieniu antidotum na mikroby. Użytkownicy losują karty, na których wskazane są kombinacje zarazków i dobierają brakujące elementy tak, by mikrob-antidotum różnił się kształtem i kolorem od trzech pozostałych mikrobów na płytce gracza. Rozgrywki mają różne warianty, obłożone dodatkowymi zasadami. Instrukcja wszelkie niuanse wyjaśnia prosto, zwięźle, posiłkując się ilustracjami. Elementy gry dają również możliwość alternatywnej zabawy, dzieciom wszak wyobraźnia podpowiada inne zastosowania dla zabawek. Moje dzieciaki jeszcze nim poznaliśmy zasady gry, zorganizowały sobie laboratorium.
Gra jest dedykowana użytkownikom w wieku od ośmiu lat, jednak sądzę że jest to wiek zawyżony. To znaczy zarówno ośmiolatek, jak i starsze dziecko z pewnością nie będzie zawiedzione grą, natomiast na podstawowym poziomie grę zdecydowanie pojmie również sześciolatek. Z korzyścią dla siebie. „Dr Mikrob” wymagają pewnego minimum skupienia – na poziomie osiągalnym dla sześciolatka. Ćwiczą spostrzegawczość i szybkość reakcji. Są również grą zręcznościową, gdyż przenoszenie małych elementów za pomocą pęsety – wraz z kilkoma prostymi zasadami obwarowującymi tę czynność – ćwiczy umiejętności manualne. Zdecydowanie przyjemna i pożyteczna zabawa.
Skaczące jajeczka
Jesienne dni często zmuszają do siedzenia w domowym zaciszu. Gdy ma się dzieci, dni bez wyjścia na podwórko mogą okazać się wyzwaniem, a sposoby na ciekawe spędzanie czasu ulatują niczym suche liście. Na szczęście z pomocą przychodzi nam Rebel i gra Skaczące jajeczka.
Ta gra to przede wszystkim wstęp do dobrej zabawy pełnej śmiechu, ruchu i wspólnego czasu w gronie rodziny. Już na początku nasz wzrok przykuje ciekawe pudełko, które jest świetną imitacją wytłaczanki do jajek. Same jajka są koloru soczystej pomarańczy, jedno zaś odznacza się twardością, kolorem i wagą. Wystarczy sięgnąć po pudło i rozpocząć grę, której zasady są banalnie proste, chociaż może nie? Zagwarantować mogę wam jednak niezłe jaja.
Do rzeczy. Skaczące jajeczka to gra ruchowa i jej celem jest wykonanie zadań przed konkurencją. Świetnie sprawdzi się przy zabawie z dziećmi, ale i jako rozluźnienie dla starszego towarzystwa. Liczy się szybkość i koordynacja, często jednak ich połączenie daje trzecią, chyba najważniejszą część gry, dobrą zabawę. Próby wykonywania zadań to masa śmiechu, a dążenie do celu to tylko element scalający.
Na początku każdy z graczy rzuca białą kostką i umieszcza pomarańczowe jajko między częściami ciała, które wskazuje kość. Gracze trzymają jajka w określonym miejscu przez całą rozgrywkę. Kolejne rundy rozpoczyna rzut wykonywany kością akcji przez pierwszego z graczy. Zadanie, które wskaże kostka, muszą wykonać wszyscy zawodnicy. Ten gracz, który dokona tego jako pierwszy, zyskuje jajko. Gra kończy się, gdy jeden z graczy uzbiera 5 jajek.
Jednak zdobycie jajek nie jest takie proste, jak mogłoby się wydawać. Nie ma ram czasowych, gdyż każde niewykonanie zadania może przedłużyć całą zabawę. Gdy przy wykonywaniu zadań któryś z graczy upuści jajko, musi oddać je do pojemnika.
Kolorowa i z pozoru prosta gra to ciekawa alternatywa spędzania czasu wolnego, zapewniająca dużą dawkę ruchu, poprawiająca sprawność i ćwiczenie koordynacji ruchowej. Może być stosowana jako forma terapii. Nieważna pogoda, wiek ani wiedza. Skaczące jajeczka sprawią, że wspólnie spędzony czas nabierze ciekawej formy i nie zagrozi wam nuda. Gra wykonana jest z ogromną starannością, a elementy są na tyle wytrzymałe, że przetrwają niejedną rozgrywkę.
Wystarczy zacząć grę, a masa humoru i walory sportowe pojawią się same. Polecam z całego serca, w pełni uradowana ogromem śmiechu, jaki zapewniła nam partyjka Skaczących jajeczek.
Koncept Kids
Kto zgadnie, co to za zwierzę?
Oparta na współpracy gra skojarzeniowa, która stanowi świetne wprowadzenie do kalamburów dla najmłodszych.
Podczas zabawy na środku stołu wykładamy planszę z symbolami. Najstarszy gracz umieszcza przed sobą podstawkę, na którą kładzie kartę z hasłem w taki sposób, aby zwierzę na niej narysowane było widoczne dla pozostałych uczestników. Ich zadaniem jest umieszczanie na planszy plastikowych ramek, zaznaczając grafiki-podpowiedzi dla zgadującego. Gra oferuje dużą dowolność działań (grupa może wymyślać podpowiedzi wspólnie, aktywnie pomagając najmłodszym uczestnikom zabawy). Rozgrywkę możemy modyfikować i utrudniać według zasad opisanych w instrukcji lub własnych pomysłów.
Księżniczka Popiołu
„Księżniczka popiołów” to książka, która swego czasu dzięki przepięknej okładce podbiła zagraniczny bookstagram. W Polsce wydawnictwo Zysk i Ska postanowiło pozostać przy tej cudnej grafice, jednak od razu rodzi się pytanie – czy zawartość jest równie urzekająca? I tutaj pojawiają się pierwsze zgrzyty. Teoretycznie książka wydaje się być w porządku, ale jednak stale – w trakcie lektury, jak i teraz – towarzyszyło mi uczucie, że coś tutaj nie gra. Coś jest nie tak. Czegoś brakuje. Czy uda mi się w trakcie tej recenzji dojść do tego, co to za braki?
Nie mogę zaprzeczyć temu, że w ogólnym rozrachunku historia Księżniczki popiołów jest dosyć logiczna i przemyślana, jednak chwilami zacierała się gdzieś ta cienka granica pomiędzy dobrym rozbudowaniem fabuły, a znużeniem czytelnika i rozwleczeniem całej akcji. Właściwie przez długi czas krążymy i krążymy, snujemy się razem z Thorą (czy też Theodorą, ale o tym za chwilę), czekamy na jakieś zdecydowane kroki, aż wydarzy się coś, co wbije nas w fotel. Niestety, nie doczekujemy się. Choć fabuła wydaje się być w porządku i cały ten motyw dworskich intryg, spisków, tajemnic jest zawsze na swój sposób ciekawy, to jednak jeżeli weźmiemy pod uwagę, że tego typu książek jest coraz więcej, zaczynamy wymagać czegoś nowego. Tutaj jest raczej schematycznie i niczego nowego nie doświadczamy.
Myślę, że tym, co najmocniej mi nie pasowało w tej książce była główna bohaterka. To ten typ, za którym nie przepadam. Theodora, córka Królowej Ognia, a nie ma w niej choćby jednej małej iskry. W wieku sześciu lat była świadkiem tego, jak Kaiser pustoszy jej kraj, a jeden z jego najwierniejszych żołnierzy podcina gardło jej matce. Tak oto trafiła na dwór Kaiser, nadano jej imię Thora i kazano zapomnieć o jej prawdziwym pochodzeniu. I ta sierota (dosłownie i w przenośni) to zrobiła. I gdyby nie kilka rebeliantów to dalej dałaby się, za przeproszeniem, gnoić i wykorzystywać na każdym kroku. Potulna, pozbawiona werwy i zapału. Nawet jak pojawiały się te sceny, w których niby powtarzała sobie, że jest prawowitą Królową Ognia, to miało się wrażenie, że jest to mały puchaty króliczek, który podskakuje z okrzykami, że zaraz zrobi komuś krzywdę – przekomicznie rozczulające. Słaba, zagubiona, pozbawiona charakteru. Taka snująca się, bezpłciowa istota.
Cały motyw rebelii wypada dosyć słabo – od początku mamy wrażenie, że to i tak stracona sprawa, zwłaszcza przy takiej „królowej”. Co ciekawe, mam wrażenie, że wszyscy pozostali bohaterowie mieli w sobie więcej życia niż Thora. Być może o to chodziło? Może autorka właśnie chciała pokazać, że to wszystko, co jej się przydarzyło, całkowicie ją wybieliło z czegokolwiek? Nie wiem, ale zdecydowanie nie przypadło mi to do gustu. Jej przyjaciółka, córka Theyna (czyli żołnierza, który zabił Thorze matkę), jest dwulicowa i rozpuszczona. Kaiser to typowy tyran i despota, Blaise to taki typowy rebeliancik. Najwięcej charakteru miała dla mnie żona Kaisera, choć nie pojawiała się zbyt często, oraz Artemisia. No i pojawia się jeszcze książątko... Ale szału nie robi.
Muszę jednak przyznać, że pewne elementy z zakończenia mnie lekko zaskoczyły – ciekawy obrót spraw, aczkolwiek nie jestem pewna, czy to wystarczy, abym brnęła dalej w tę historię. Niby poruszane są tutaj motywy, które lubię, ale chyba główna bohaterka zbyt mocno mnie do siebie zniechęciła. Podoba mi się styl autorki, podoba mi się to, że porządnie wykreowała świat, w którym rozgrywa się akcja, zaprezentowała panującą w nim hierarchię i przedstawiła zasady, ale to wciąż za mało, aby mnie całkowicie porwać. Akcji przydałoby się nieco lepsze tempo i zaskakujące zwroty, które by pobudzały czytelnika, bowiem takie ciągłe snucie się i kręcenie wokół własnej osi nie przynosi nic dobrego – a niestety tak to tutaj wyglądało.
W ostatecznym rozrachunku z przykrością muszę stwierdzić, że piękna okładka nie idzie w parze z równie piękną zawartością. Nie napiszę, że książka jest tragiczna, ale zdecydowanie nie porywa. Być może dlatego szał na nią przeminął za granicą tak szybko. To lektura dobra dla osób, które dopiero raczkują w motywach rebelii i dworskich intryg, ale wymagający czytelnik znajdzie sporo irytujących elementów, które raczej nie wpłyną zbyt pozytywnie na jego odbiór całości.
Jednym słowem
Kiedy często spotykasz się ze znajomymi, to sama rozmowa nie zawsze wystarczy, by spędzić ciekawie czas. Wymyślacie różne sposoby, by nie zaczęło być nudno. Jednym z nich może być na przykład sięgnięcie po jakąś ciekawą grę. Ostatnio w moje ręce wpadła najnowsza propozycja od Rebela - Jednym słowem.
Cel i fabuła gry
Jednym słowem nie posiada fabuły, zadaniem tej gry jest po prostu osiągnięcie jak najlepszego wyniku. Uczestnik musi wybrać kartę ze stosiku tak, by nie widzieć zapisanych na niej słów i następnie wybrać numer (1-5) słowa, które przeciwnicy będą musieli pomóc mu odgadnąć przy pomocy podpowiedzi zapisanych na posiadanych tabliczkach.
Strona wizualna
Gra jest w jasnych kolorach, pudełko na tyle duże, by pomieścić wszystkie elementy i nie zajmować zbędnie miejsca na półce. Myślę, że karty wytrzymają wiele rozgrywek, a ich liczba oraz ogrom słów do wyboru zapewnią, że szybko się nie znudzi. Do gry dołączono również 7 tabliczek ułatwiających rozgrywkę oraz 7 kolorowych ścieralnych mazaków (fajny dodatek, który w razie wyczerpania można dokupić).
Przygotowanie gry
Aby zacząć grę trzeba najpierw potasować karty i wylosować z nich 13, które następnie kładzie się na środku miejsca gry. Resztę można odłożyć na bok, by czekały na kolejną rozgrywkę. Następnie każdy z graczy otrzymuje po tabliczce i mazaku (w przypadku 3 graczy, każdy dostaje po dwie tabliczki). Po czym pozostaje tylko zdecydować, kto rozpoczyna zabawę, o czym decydujemy sami.
Przebieg gry
Osoba, która jako pierwsza zgaduje, bierze kartę ze stosiku tak, by nie widzieć znajdujących się na niej słów i stawia ją na tabliczce, w sposób widoczny dla pozostałych graczy. Następnie podaje numer słowa, który pozostali uczestnicy muszą pomóc mu odgadnąć (jeśli któryś z graczy nie zna danego słowa, może poprosić o zmianę). Po tym ruchu pozostali gracze zapisują jedno kojarzące się z tym do odgadnięcia (w przypadku 3 graczy zapisuje się dwa słowa). Kiedy już wszyscy gracze zapiszą swoje podpowiedzi, osoba zgadująca zamyka oczy i następuje sprawdzenie, czy nie ma identycznych lub niedozwolonych. W przypadku pojawienia się takich zostają wyeliminowane (takie podpowiedzi przekręca się tak, by zgadujący ich nie widział). Po tych krokach gracz zgadujący otwiera oczy i podejmuje jedną próbę (chyba że wszystkie podpowiedzi zostają wyeliminowane - wtedy od razu przechodzimy do ostatniego etapu gry, czyli Koniec rundy). W przypadku odgadnięcia zabiera kartę z tabliczki i kładzie ją obok siebie rewersem do góry, gdy padnie jednak błędna odpowiedź tę kartę oraz wierzchnią ze stosu odkłada się do pudełka. Istnieje szansa spasowania, wtedy odkłada się na bok tylko kartę z tabliczki. Następuje koniec rundy, a nową rozpoczyna gracz po lewej stronie osoby, która zadowala jako pierwsza. Gra się kończy po wykorzystaniu wszystkich kart znajdujących się na stosie. Pozostaje już tylko policzyć punkty i cieszyć się wygraną.
Uwagi
Podczas gry należy pamiętać, że:
- cyfra, skrótowiec czy też wyraz dzwiękonaśladowczy są traktowane jako słowa (np. 007 -> Bond, Dryyyń/SMS -> telefon);
- przykładami niedozwolonych słów są:
- Słowa napisane z błędem ortograficznym
- Słowa zapisane w innym języku
- Słowa należące do tej samej rodziny wyrazów
- Wymyślone słowo (np. cukropiek -> ciasto)
- Identycznie brzmiące słowa (np. jesz -> jeż)
- do identycznych podpowiedzi zaliczamy:
- Warianty słów należące do tej samej rodziny wyrazów (książę-księżna)
- Różne warianty tego samego słowa (kot-kotek-kiciuś-koteczek)
Podsumowanie
Czytając zasady gry i jej przebieg może się wydawać, że Jednym słowem jest prostą grą, ale to tylko pozory. Nie jest tak łatwo wymyślić słowo służące za pomoc i trafić tak, by się nie powtarzało. To idealna zabawa dla wielbicieli wszelkich krzyżówek i fanów takich zabaw. Nam Jednym słowem bardzo przypadło do gustu i dostarczyło wiele zabawy oraz mnóstwo śmiechu.
Baobab (edycja polska)
Psst! Masz wolne dwadzieścia minut i uważasz, że zręczność to twoje drugie imię? A może to kolejny jesienny i niezwykle deszczowy dzień, w którym twoje pociechy sprawdzają twoją cierpliwość? Jeśli twoja odpowiedź była twierdząca, mam dla ciebie coś, co sprawi, że spędzisz miło czas, a śmiech zarówno twój, jak i twoich dzieci będzie się niósł długo po domu. Wystarczy, że wybierzesz się w podróż do miejsca, w którym rosną Baobaby.
By ruszyć, wystarczy wygodnie usiąść i zacząć rozgrywki. Pudełko posłuży wam za pień drzewa, a karty w nim skryte sprawią, że najbliższy czas będzie wypełniony nie tylko walorami edukacyjnymi i rozwojowymi, ale pełnymi zabawy i śmiechu. Kart jest 108, należy ułożyć je w stosie, którego nie należy przeglądać, a więc obrazkami do dołu. Każdy z graczy deklaruje, iloma kartami będzie grał, od jednej do trzech, po czym odwraca je obrazkami do góry i układa według sposobu przypisanego do danej karty. Każde strącenie kart wiąże się z rozrastaniem waszego stosu wstydu. Gdy w głównym stosie zabraknie kart, wygrywa ta osoba, której stosik wstydu składa się z mniejszej ilości kart.
Karty są zróżnicowane, dzięki czemu na każdego z graczy czeka, aż 9 rodzajów gałązek naszego drzewa. Gra jest przeznaczona dla minimum dwóch i maksymalnie czterech graczy. Nie ma górnej granicy wieku, dolna zaś plasuje się w okolicy 6 roku życia. Rozgrywki mogą się przedłużać, a ich nieprzewidywalność jest gwarancją dobrej zabawy.
To nie tylko mnóstwo radości i ubaw, gdy najbardziej pewnemu graczowi co rusz będą spadać karty niczym liście opadające z drzew. Gra ta jest idealnym ćwiczeniem zręczności i rozwijaniem umiejętności ręka-oko. Pudełko, które równocześnie jest pniem drzewa, wykonano z metalu, dzięki czemu jest stabilne, a karty przechowywane w środku nie są narażone na uszkodzenia. Gra odznacza się wyjątkowym wachlarzem kolorów, który cieszy oko i przykuwa uwagę bez względu na wiek