Rezultaty wyszukiwania dla: Monolith Films

Co byś zrobił, gdybyś trafił na przysłowiową złotą rybkę, spełniającą wszystkie twoje marzenia? Czego byś sobie życzył? Markowych ciuchów? Mnóstwa pieniędzy? Cennych naszyjników? A może obrazów wielkich mistrzów malarstwa? Niezależnie od tego, jakie są twoje preferencje i potrzeby, możesz prosić o wszystko i wszystko dostaniesz. Brzmi jak spełnienie twoich marzeń? Zapewne tak i dodatkowo jest na wyciągnięcie ręki, wystarczy tylko we właściwym miejscu wypowiedzieć życzenie. Pamiętaj jednak, że wszystko ma swoją cenę i prędzej czy później będziesz musiał za to zapłacić. W życiu nie ma bowiem nic za darmo.

Te wszystkie marzenia, dotyczące pieniędzy, ubrań, najlepszego jedzenia czy oryginałów obrazów wielkich malarzy, spełnili Matt i Kate. Życie dotąd ich nie rozpieszczało, on niespełniony malarz wciąż czeka na swój pierwszy sukces, ona jako tłumaczka zarabia zbyt mało, jak na swoje kompetencje. Najgorsze jest jednak to, że ci młodzi ludzie już dwukrotnie byli zmuszeni borykać się ze stratą, Kate bowiem dwa razy poroniła, tracąc rozwijające się w łonie dzieci. Dlatego też przenoszą się z Nowego Jorku do wielkiej rezydencji na odludziu, gdzie Matt ma zamiar tworzyć, a Kate być perfekcyjną panią domu, choć bez dziecka. Chcą zacząć wszystko od nowa, ale w momencie zakupu domu nie wiedzą jednak, że ma on swoją mroczną historię, zostało w nim bowiem zamordowane młode małżeństwo Shaefferów. Sprawca, John Doe, trafił zaś do zakładu psychiatrycznego, w którym przebywa do dzisiaj.

Zbyt późno Matt odkrywa historię domu, wcześniej bowiem – w trakcie urządzania – trafił na zastawiony meblami tajemniczy pusty pokój. Kiedy przypadkowo wypowiedziane w nim życzenie się spełnia, a on może cieszyć się pełną butelką, zaczyna eksperymentować z możliwościami, jakie owo pomieszczenie daje. Co więcej, wciąga w swoją zabawę również żonę i wspólnie pławią się w niespodziewanym luksusie. Szampan zaczyna lać się u nich w domu strumieniami, dom zostaje wyposażony, w kolekcję dziel sztuki cenniejszą niż w niejednym muzeum, a Kate nosi najlepsze suknie i biżuterię. Tyle tylko, że te dobra materialne nie są w stanie zagłuszyć pustki w ich sercu. Tak naprawdę ponad wszystko pragną oni dziecka, ale kobieta boi się spróbować zajść w ciążę po raz kolejny naturalnymi metodami. Decyduje się zatem na szalony krok, prosząc o dziecko... pokój.

Każda decyzja ma jednak swoje konsekwencje. Kate nie wie bowiem, że wszystko, co zostaje wytworzone w tajemniczym pokoju w domu, istnieje tylko... w domu. Tym samym małżeństwo wpada w pułapkę, na dodatek skazując dziecko na życie w złotej klatce. Kiedy bowiem kobieta próbuje wyjść na spacer, niemowlę nagle zaczyna się starzeć, przemieniając się na jej oczach w chłopca w wieku szkolnym.

Shane, dziecko stworzone dzięki mocy pokoju, jest niezwykle inteligentne i obserwując rodziców, wkrótce sam odkrywa możliwości pokoju, tworząc sobie alternatywną rzeczywistość, do której wejście znajduje się właśnie w magicznym pomieszczeniu. Świadomość tego, jak dalece sięga moc pokoju i jakie może, to nieść ze sobą zagrożenia sprawia, że Matt popada w paranoję, usilnie starając się zrozumieć działanie pokoju, ale i zaczynając bać się swojego dziecka oraz jego życzeń. Co bowiem, jeśli zdenerwowany zażyczy sobie, by rodzice zniknęli?

Jak potoczy się ta historia? Co warte jest w życie w luksusie, w otoczeniu zabawek i pięknych przedmiotów, kiedy nie można poczuć wiatru we włosach czy słonecznych promieni na twarzy? Kiedy jest się zamkniętym w luksusowym więzieniu i nie rozumie się powodów tego stanu? Odpowiedzi na te pytania szukać będziemy w trakcie filmu pt. „Pokój tajemnic”, z Olgą Kurylenko i Kevinem Janssensem w rolach głównych. Wyreżyserowany przez Christiana Volckmana firm kryje w sobie ogromny potencjał, który niestety nie został w pełni wykorzystany. Obraz łatwo mógł stać się paranoiczną historią o chciwości i konsekwencjach swoich wyborów, tymczasem skończyło się na dość frapującej opowieści, której jednak brak jest konsekwencji czy kompleksowego spojrzenia na fakt istnienia tego pokoju – skąd się wziął, skąd się bierze fenomen jego działania. Bohaterowie co prawda przez chwilę się nad tym zastanawiają, ale wątek ten szybko zostaje porzucony, jak zresztą wiele innych. 

Mocnym punktem jest zakończenie pozwalające snuć domysły i tworzyć tak naprawdę wiele wariantów tego, jak ta historia może się dalej potoczyć. Mimo tego film można określić mianem nieprzemyślanego i niespójnego. A szkoda...

„Kolor z przestworzy” to pierwszy nie-dokumentalny film Stanleya od lat 90., kiedy to stał się wyrzutkiem Hoollywood za 40-milionową adaptację Wyspy doktora Moreau. Teraz, prawie dwie dekady później, branża zmieniła się na tyle, że ktoś dał Stanleyowi kolejną szansę na zrobienie horroru. Tym kimś jest firma producencka Elijaha Wooda, SpectreVision, specjaliści od kosmicznego horroru. I dzięki temu oto nastała chwila, w której plugawe opowiadanie Lovecrafta pt. „Kolor z przestworzy” zostało zekranizowane. Niestety nie jest to wierna adaptacja, ale czerpie garściami z pomysłów autora weird fiction.

Mamy tu więc Lovecraftowe typowe tematy jak: istoty spoza przestrzeni i czasu, które mogą zepchnąć ludzi z klifu szaleństwa, zmutowny świat, plugastwo i szaleństwo. Stanley aktualizuje jednak dosyć mocno materiał, wykorzystując współczesny niepokój związany z narkotykami, bezrobociem czy katastrofami ekologicznymi, w szczególności skażoną wodą. Stanley podkreśla ten temat na tyle mocno, że nie sposób go przeoczyć, umieszczając szklanki wody na pierwszym planie, jeszcze zanim pulsujący asteroid spadnie z nieba i zacznie wypluwać tęcze, których dotyk płonie jak promieniowanie. Ale trochę się zapędzam.

Muszę w tym miejscu nieco powiedzieć o aktorach. Otóż, może to dziwne, ale najlepiej spisał się najbardziej memiczny z nich: Nicolas Cage. Nie wiem czy też tak macie, ale jak słyszę jego nazwisko, to wpadam w histeryczny chichot. Tu Cage wciela się w Nathana Gardnera, artystę, który porzucił miejskie życie i... hoduje alpaki w wiejskiej Nowej Anglii ze swoją żoną, maklerką, Theresą (Joely Richardson) i wspólnymi dziećmi. Fabuła nie jest pozbawiona konfliktów: Nathan toczy boje na słowa ze swoją nastoletnią córką Lavinią (Madeleine Arthur), początkującą wiccanką,  średni syn Benny (Brendan Meyer) zwykle pali trawkę w stodole (alpaki nie lubią tego), a najmłodszy Jack (Julian Hillard) plącze się pod nogami. Na dodatek Theresa nadal nie czuje się za dobrze po walce z rakiem. Ale ogólnie rzecz biorąc Gardnerowie są kochającą i wspierającą rodziną, a każda z nich ma własną wersję ekscentryczności, która doprowadziła ich w to nieco odludne miejsce w środku lasu. W sumie czego więcej im trzeba? Mają siebie, duży dom, sąsiada hipisa (tylko Benny się z tego cieszy) i studnię z wyśmienitą wodą.

Ta studnia zaczyna być jednak problemem zaraz po wylądowaniu meteorytu w ogrodzie. Zwierzęta zauważają to jako pierwsze. Choć szczury nie uciekają, to ucieka kot o fantazyjnym imieniu Punkt G. Potem pora na psa i alpaki i dziwne dolegliwości samych gospodarzy. Takze flora się zmienia: cały ogród wygląda jak neonowo-różowo-fioletowe zjawisko. Wizualnie: cudo. Tu jednak kończy się wszystko co dobre dla rodziny. I dla alpak.

Efekty cyfrowe są inteligentnie zastosowane. Stanley wie również, jak rozsądnie rozplanować charakterystyczną dla Cage'a grę aktorską, którą pokochaliśmy choćby z filmów takich jak „Bez twarzy” z 1997 czy „Ptasiek” z 1984 roku, używając jego przesadnych napadów złości jako narzędzia do wzmacniania stale budującego się w filmie poczucia niepokoju. Co jak co, ale udawać wariata Cage potrafi!

Biorąc to pod uwagę, że „Kolor z przestworzy” jest wyraźnie niskobudżetową produkcją, bazującą jedynie na opowiadaniu H.P. Lovecrafta, reżyser wykonuje niezwykłą robotę, utrzymując film osadzony w emocjonalnej rzeczywistości. Jest to wprawdzie osobliwy film o niekonwencjonalnych ludziach, nakręcony przez niekonwencjonalnego reżysera. Jeśli przeczytałeś tak daleko, prawdopodobnie już wiesz, czy jesteś publicznością, czy też nie. Jeśli myślisz, że tak, mam tylko jedną sugestię: nie oglądaj jeśli jesteś hodowcą alpak.

“Fatum Elizabeth” zaintrygował mnie okładką. Ta czerwień intrygowała i gdzieś wewnętrznie budziła we mnie przekonanie, że to może być naprawdę dobry horror.

Pierwsze sceny szybko mnie przeraziły, nie historią, a grą aktorską głównej bohaterki. Zacisnęłam jednak zęby i postanowiłam wytrzymać. I słusznie. Kilkanaście minut i jedno użycie łopaty później, zarówno film, jak i gra Abbey Lee nabrały nowej jakości. Zmiana zaiste była na lepsze.

“Fatum Elizabeth” to opowieść o geniuszu, miłości i zabawie w Boga. Wiadomo bowiem nie od dziś, że w genialnych umysłach chęć zastąpienia Stwórcy jest wręcz nieunikniona. Tyle, że nawet najgenialniejszy umysł nie jest w stanie przewidzieć, skutków tej zabawy. Bo twory kreatora nie koniecznie muszą spełniać jego oczekiwania. Za to na pewno będą chciały żyć po swojemu.

Wracając do roli kreowanej przez Abbey Lee - początkowy infantylizm i doprowadzająca do szału maniera postaci, okazały się zabiegiem celowym dla całości fabuły. Dalsza część historii to już prawdziwe, dobre aktorstwo w jej wydaniu. Partnerujący jej Matthew Beard nie tylko dotrzymuje jej kroku, ale nadaje całości tak potrzebnej temu gatunkowi grozy.

“Fatum Elizabeth” to horror aspirujący do miana horroru dla intelektualistów. Groza nie jest bowiem nastawiona na przerażające dźwięki i biegające po okolicy demony, ale na postawienie pytania, jak daleko może posunąć się człowiek, nawet najbogatszy i najinteligentniejszy, dla zaspokojenia swoich, nawet najwznioślejszych, potrzeb? Jak daleko można posunąć się w imię miłości? I czy eksterminacja nieudanych efektów eksperymentów jest moralnie usprawiedliwiona? W tym bowiem horrorze przestraszyć ma nie krwawa jatka, ale skutki tego, co z naszym światem i naszym człowieczeństwem mogą zrobić geniusze.

Moja absolutna słabość do Liama Neesona jest nieuleczalna, toteż nic dziwnego, że również po “Przykładnego obywatela” sięgnąć musiałam. I chociaż, co stwierdzam z bólem serca, rozmienia się Neeson na drobne przez ostatnie lata, to szczęśliwie ten film jest naprawdę dobry. Może także dlatego, że to remake skandynawskiego “Obywatela roku” z 2014 r., a co by tu dużo nie pisać - Skandynawowie thrillery tworzyć potrafią.

Historia w miarę prosta - dealerzy narkotyków zabijają syna kierowcy pługa śnieżnego. Cała akcja toczy się w północnej części Kanady, w kurorcie Gór Skalistych i właśnie krajobrazy są jednym z atutów filmu. Wracając do akcji - kierowca pługa - Nels (grany przez Liama Nessona) po stracie syna, odejściu żony, przez moment nawet mierzy ze strzelby w kierunku własnej twarzoczaszki, ale na szczęście zmienia zdanie i postanawia się zemścić. Robi to, jak na postaci grane przez Liama, w imponującym stylu. Wywołuje to oczywiście wojnę pomiędzy środowiskiem dealerów, lokalnych Indian prowadzących również swoje szemrane interesy i samym Nelsem. Trup ściele się gęsto, każdy zaś zabity otrzymuje swój króciutki nekrolog. Po finałowej jatce, ledwie nazwiska mieszczą się na ekranie...

Jak to często bywa, wśród bohaterów trzecioplanowych trafia się perełka, która nadaje całości wyjątkowego charakteru. W przypadku "Przykładnego obywatela" postacią taką jest Ahn - koncertowo zagrana przez Elizabeth Thai. Ujęła mnie już od pierwszych swoich sekund na ekranie i stan ten utrzymała do swoich ostatnich sekund w tej historii. Ma babka i klasę i charakterek. 

Film jest poprawny. Akcja może i naiwna, ale toczy się szybko, bohaterowie nie marnują czasu na jałowe monologi o tym, dlaczego zaraz kogoś zabiją, tylko po prostu robą użytek z pistoletu lub domowej produkcji obrzyna. Czasem trafia się jakaś przypadkowa ofiara, ale cóż - takie są realia wojny. Nels konsekwentnie realizuje swój plan zemsty, nawet na chwilę nie zmieniając swojej miny - faceta, który po całym dniu odśnieżania, chciałby się w nocy wyspać, a tu musi bandziorów po górach ganiać.
Reasumując - film polecam. To taka dobra rozrywka na chłodny, deszczowy/śnieżny wieczór. Można usiąść, dobrze się bawić, a jak na moment stracimy wątek i umknie nam kto zginął, to nekrolog podpowie.

“Bez śladu” to próba odpowiedzi na pytanie, co stało się w grudniu 1900 r. z trzema latarnikami pracującymi w latarni morskiej u wybrzeży Szkocji, na wyspie Eilan Mor. Ta historia bowiem jest po dziś dzień zajmuje umysły wszystkich fanów morskich tajemnic. Nie zdarza się bowiem często, by trzech dorosłych mężczyzn nagle rozpłynęło się bez śladu. Wersja przedstawiona w filmie zakłada, że tajemnicze zniknięcie wiąże się ze złotem, chciwością, zbrodnią i wyrzutami sumienia.

Akcja nie jest porywająca. Wręcz przeciwnie, przypomina dynamikę życia na bezludnej wyspie. Ot, trzech dorosłych mężczyzn każdego dnia wykonuje te same czynności, by nie dopuścić do morskiej katastrofy. Przynajmniej do czasu... I właśnie ten spokój jest dużym atutem filmu. Gerald Butler, którego kojarzyłam głównie z filmów akcji, daje popis dojrzałego aktorstwa, grając targanego tęsknotą za rodziną, obawą o ich los, a ostatecznie wyrzutami sumienia mężczyznę. Wspomagany talentem Petera Mullana i Connora Swindellsa, tworzą razem opowieść o ludzkich namiętnościach i upadkach.

Reżyser wykorzystał nie tylko talent aktorski, ale także ograniczone możliwości miejsca akcji. Fantastycznie łączy klimat klaustrofobicznych pomieszczeń latarni morskiej z bezkresem otaczającego morza, tworząc atmosferę nie tyle grozy, co napięcia i oczekiwania na to, co stanie się za chwilę.

Film nie jest dla tych, co oczekują fajerwerków i nagłych zwrotów akcji. Tu zdarzenia, jak w życiu, następują po sobie z brutalną logiką konsekwencji naszych decyzji. Nie staje się cud, nie wygrywa dobro. To po prostu opowieść o tym, że dobry człowiek musi zginąć, gdy dopadną go wyrzuty sumienia. Że dla dobrego człowieka nie jest możliwym racjonalizowanie złych uczynków. I że przeszłość nas dopada, czasem bardzo szybko. A jak dopadnie, to potrafi zmusić do podjęcia kroków ostatecznych.

„Tajemnice są jak margaryna. Łatwo się rozsmarowują, ale szkodzą na serce”.

Ta jakżeż mało wyrafinowana sentencja wygłoszona przez Stephanie, można by uznać za motyw przewodni całego filmu, który ciężko zakwalifikować jako jeden gatunek filmowy. „Zwyczajna przysługa” jest bowiem kombinacją psychologicznego thrillera, zwariowanej komedii, czarnego kryminału, którego akcja toczy się na zwyczajnym przedmieściu.

Bohaterkami filmowej adaptacji książki Darcey Bell są Stephanie (Anna Kendrick) i Emily (Blake Lively), które różnią się od siebie jak woda i ogień, łączy je jedynie fakt, że obie panie są znienawidzone przez lokalne środowisko rodzicielskie, aczkolwiek każda z innego powodu. Stephanie, to wdowa, wychowująca samotnie syna, bezrobotna, która całkowicie poświęciła się macierzyństwu, ognisku domowemu, swojemu vlogowi kury domowej, która nigdy nie jest zmęczona i zawsze pełna cudownych pomysłów, za którą jej tą idealność i świętość inni rodzice by zjedli. Na drugim krańcu jest Emily, wiecznie nieobecna kobieta sukcesu, nie mająca czasu dla syna i męża, zawsze perfekcyjnie ubrana, która celebruje hedonizmowi i wolna od ograniczeń, ukazuje wszystkim marzenia, których nigdy nie ziszczą. Obie panie połączy niezwykle delikatna przyjaźń, nawiązana przypadkiem poprzez znajomość ich synów. Obie dowiedzą się o sobie drobnych tajemnic, które każdą z nich ukażą w innym świetle. Nudna Stephanie okaże się dużo bardziej skomplikowana, a wyrafinowana Emily o wiele bardziej tajemnicza. Ta ekscentryczna niedopasowana przyjaźń zostanie gwałtownie przerwana zniknięciem Emily. Co w takiej sytuacji powinna zrobić przyjaciółka? Stephanie nie mogąc pogodzić się z nagłą pustką, którą pozostawiła po sobie tak niezwykła kobieta, postanawia odnaleźć odpowiedzi na wiele pytań, których źródło kryje się w przeszłości Emily.

Film Paula Feiga pozostawia mieszane uczucia. Jest to historia z pogranicza wielu gatunków, z jednej strony jest intryga i tajemnica, z drugiej strony jest cyniczny, zwariowany humor. Intryga, która rozwija się w trakcie filmu, wciąga, a widz kibicuje Stephanie, która bawi się w amatorskiego detektywa, próbującego odnaleźć przyjaciółkę. Jednak cała konwencja nie do końca do mnie przemówiła. Wątek tajemniczej Emily, granej fantastycznie przez Blake Lively, wciągnął mnie bez reszty, tym bardziej, że jej mroczna przeszłość odkrywana była przez niepozorną „mamuśkę”, która w miarę rozwoju sytuacji okazuje się wcale nie taka głupia, jak wydaje się na początku. Całość jednak zaburzała mi właśnie obraz Stephanie, której postać owszem bardzo ważna w wydźwięku, przedstawiona została miejscami, irytująco głupkowato. Ostatnim i niestety najbardziej bolesnym mankamentem filmu, było dla mnie zakończenie. Kozacki rajd hybrydą w finałowej scenie i komentarze Stephanie, były jakby wyrwane w ogóle z innego filmu. Istna katastrofa.

Film miał być ponoć nie tylko kryminałem, ale również krytyką społecznych zachowań. Emily i Stephanie zostały jednoznacznie zaszufladkowane, jako idealna pani domu i jako kobieta sukcesu, ale suka. Przewijająca się rola vlogu, jako probierza popularności i małomiasteczkowego sukcesu, ukazuje płytkość i pobieżność relacji międzyludzkich. Stephanie nie ma prawdziwych przyjaciół, to subskrybenci są dla niej ważni, ci z najbliższego otoczenia ją obgadują i krytykują, nie wspominając już o jawnej hipokryzji i zakłamaniu. Również romans Stephanie z mężem Emily Seanem (Henry Golding), został wypunktowany jako przykład jawnego dobroczynnego bałamuctwa tzw. pocieszycielek. Chociaż film Paula Feiga można odczytywać na wielu poziomach, osobiście nie doszukiwałabym się w nim nadzwyczaj wielu warstw i głębi przekazu.

Podsumowując. „Zwyczajna przysługa” to dobry film na jeden raz. Zapewne ironicznie idealna postać wykreowana przez Annę Kendrick znajdzie wielu zwolenników, mnie niestety nie przekonała. Intryga wciągnęła mnie, Blake Lively zagrała drapieżny magnetyzm ze swoim klasycznym wyrafinowaniem, ale kryminał stracił na uroku przez głupkowate wstawki. I tak to „Zwyczajna przysługa” ani nie jest krwistym thrillerem, ani czarną komedią, taka ot świnka morska, ani świnka, ani morska.

Nastoletni Lewis Barnavelt po śmierci rodziców trafia do położnej na odludziu posiadłości ekscentrycznego wuja Jonathana. Wkrótce po przybyciu chłopak odkrywa, że wuj praktykuje różne formy magii i eksploruje niebezpieczne obszary światów równoległych. Wszystko po to, by rozwikłać zagadkę zaginionego mistrza czarnej magii Isaaca Izarda, który skonstruował zegar odmierzający czas do nadchodzącej Apokalipsy. Zegar ukryty jest w murach ogromnej posiadłości, a jego odnalezienie jest jedynym sposobem, by powstrzymać nadchodzącą zagładę.

“Dziedzictwo” to jeden z tych horrorów, na który czekałam. I naprawdę było warto.

To opowieść o rodzinie, o której już na pierwszy rzut oka można powiedzieć, że jest mocno dysfunkcyjna. Cztery osoby żyjące pod jednym dachem, ale tak naprawdę zupełnie osobno. I każde mierzące się ze swoimi problemami, wzajemnymi pretensjami, których źródła można dopatrywać się w chorobie psychicznej seniorki rodu. I właśnie sceną pogrzebu seniorki rodu historia się zaczyna. Dalej jest już tylko gorzej - pogłębiający się obłęd, śmierć kolejnych członków rodziny, z których każde następne umiera w bardziej brutalny sposób, by ostatecznie na arenie zdarzeń pozostała tylko ta postać, która może ocalić dziedzictwo. Demoniczne dziedzictwo.

Film jest ciężki. Mroczny. Przerażający nie tyle krwią, chociaż i tej jest nie mało, co atmosferą. Muzyka, kreacje aktorskie, przeskakiwanie ze sceny na scenę... to z jednej strony męczy, z drugiej zmusza do dokładnego śledzenia akcji. Toni Collette w roli matki - kobiety borykającej się z traumą po ciężkim życiu u boku chorej psychicznie matki, idealnie kreuje postać osoby zmęczonej życie, problemami, która jednak próbuje swoją rodzinę chronić i to za wszelką cenę. Gabriel Byrne z kolei tworzy postać ojca rodziny, człowieka na wskroś racjonalnego. Jego próby ogarnięcia zdarzeń w jakiś ciąg logiczny są jednak z góry skazane na niepowodzenie. To również opowieść o obsesji, zbiorowej psychozie, która siłą rzeczy musi doprowadzić do tragedii.

“Dzidzictwo” zostało okrzyknięte przez USA Today “arcydziełem współczesnego horroru” i ja się w całości z tą opinią zgadzam. To taki film, który pozostaje w człowieku znacznie dłużej niż tylko do napisów końcowych, zmusza do refleksji nad tym jak choroba psychiczna, niedomówienia, przemilczenia potrafią zniszczyć rodzinę. Jak ciężko jest żyć z balastem przewin poprzednich pokoleń. I jak łatwo jest oszaleć, jeśli tylko za szybko spadnie na nas zbyt dużo.

Film “Korytarzem w mrok” nęcił głównie Umą Thurman w roli dyrektorki szkoły dla trudnych dziewcząt. Szkoła owa znajdowała się w pięknym, acz strasznym zamczysku w Blackwood i by do niej trafić należało wyróżniać się czymś szczególnym. Takim talentem do podpaleń choćby. Tyle, że metody Madam Duret dalekie były od standardów znanych chociażby z takich filmów jak “Młodzi gniewni”...

Producentami filmu są osoby odpowiedzialne za sagę “Zmierzch”. I widać to praktycznie od pierwszych minut opowieści. Mamy zatem młodą dziewczynę - Kit, której ojciec zginął tragicznie wiele lat wcześniej, medium (i to nie jedno), zbuntowane nastolatki, demoniczną kadrę pedagogiczną zafiksowaną na wyższe cele oraz nauczyciela - marzyciela, który ostatecznie sprzeciwia się procederowi, w którym bierze udział, ale wcale dobrze na tym nie wychodzi.
Sama fabuła wciąga. Nie powiem - film ogląda się dobrze, chociaż należy mieć poprawkę na to, że nie jest to produkcja dla wyrafinowanych znawców horrorów, raczej dla nastolatek, które podczas pidżama party postanowiły się trochę przestraszyć (a w kilku scenach rzeczywiście można podskoczyć) i powzdychać do przystojnego Noah Silvera. Opowieść jako całość jednak ma sens, a co więcej - Uma Thurman, wcielająca się w rolę Madame Duret, momentami naprawdę potrafi przekonać do swoich okrutnych racji.

Nie sposób również przyczepić się do gry aktorskiej. Praktycznie każda postać ma w sobie to coś, co w sumie składa się na dobry film. Już nawet nie będę wspominać o Umie, czy, grającej Kir Annasophie Robb, bo one jako główne bohaterki nie zawiodły absolutnie. Mnie zachwyciły postaci drugoplanowe. Rebecca Front w roli pani Olonsky - brawurowo zagrała postać dozorczyni, której brutalność okazuje się wynikać z najbardziej czystej tęsknoty za utraconym. Podobnie Victoria Moroles wcielająca się w rolę Victorii - fantastycznie zagrana postać złej dziewczyny o mimo wszystko dobrym sercu. I to jej zdanie, że “zło samo się nie skończy”. Idealne podsumowanie i filmu, i życia.

Film polecam. Szczególnie tym, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z horrorami i na początek chcą coś ciekawego, nie ociekającego krwią, za to przerażającego klimatem, muzyką, czasem pojedynczymi scenami. Dla bardziej zaawansowanych fanów gatunku może to być z kolei okazja do obejrzenia czegoś “lekkiego”.

Na “Nieznajomych. Ofiarowanie” skusiłam się po informacji, że to historia oparta na faktach. Wiadomo - życie pisze najlepsze scenariusze, a i same horrory oparte o zdarzenia prawdziwe są zazwyczaj lepsze od ich wymyślonych odpowiedników, zatem ochoczo zasiadałam przed telewizorem. I znowu prawdziwe okazało się stare, polskie przysłowie, że “diabeł tkwi w szczegółach”. Tu tym szczegółem okazało się być słowo “zazwyczaj”.

“Nieznajomi. Ofiarowanie” to typowa jatka, gdzie krew leje się strumieniami, w sumie bez większego ładu i składu. Historia nie tłumaczy absolutnie nic. Po prostu pewnego dnia do drzwi domku kempingowego spokojnej rodziny pukają zwyrodnialcy i zaczyna się rzeź. Nie ma słowa o tym skąd to bestialstwo, a przecież zawsze ono skądś wynika, jak z choroby psychicznej napastników chociażby. I chociaż nie spodziewam się po horrorze dywagacji na poziomie europejskiego dramatu, to jednak założenie, że każdy oglądający marzy jedynie, by mu ekran posoką spłynął jest dużym niedocenieniem możliwości intelektualnych wielbicieli horrorów. Ludzie lubią się bać, ale w przeważającej większości - bać inteligentnie.

Gra aktorska za to idealnie wpasowuje się w poziom całości. Jest równie nijaka. Inna rzecz, że (chociaż oglądam naprawdę dużo filmów) żadne z nazwisk nic mi nie mówiło. Staram się jednak myśleć, że takie były kreacje aktorskie, jak scenariusz pozwolił, więc pominę milczeniem szczegóły. Z pewnością są aktorzy, którzy nawet z tak kiepskiej historii daliby radę coś wyciągnąć, ale cóż - oceniamy co mamy.

Z niekłamanym smutkiem stwierdzam, że film nie ma jasnych punktów. To niestety jeden z tych przypadków, w których książeczka dodana do płyty jest dużo lepsza, niż sama tej płyty zawartość.