Rezultaty wyszukiwania dla: J.

Istnieją takie serie, obok których nie sposób przejść obojętnie. Tak właśnie poczułam się, gdy „Światła Północy” trafiły w moje ręce. „Światła Północy. Drzewo portalu – część II” to szósty tom w serii komiksowej autorstwa Malin Falch, która zanurza nas głębiej w niezwykły świat skandynawskiej mitologii i magicznych przygód. Kontynuując swoją sagę, Falch przenosi czytelników do krainy Jotundale, gdzie magiczne stworzenia i dawne legendy ożywają na stronach komiksu.

O czym jest komiks?

Tom kontynuuje historię młodej Sonji, która wyrusza na ratunek swojemu przyjacielowi Espenowi. Chłopiec został schwytany przez Wikingów i grozi mu śmierć przez rzucenie na pożarcie wężowi morskiemu. W tym samym czasie, stryj Henrik próbuje znaleźć sposób, aby odzyskać Sonję i zabrać ją z powrotem do ich rodzinnego miasta Røros. Jednakże, droga powrotna prowadzi przez tajemnicze Drzewo Portalu, które jest pilnie strzeżone przez niebezpieczne stworzenia.

Moja opinia i przemyślenia

„Drzewo portalu – część II” jest doskonałym przykładem, jak efektownie można połączyć elementy fantastycznej przygody z głęboko zakorzenionymi wątkami kulturowymi. Malin Falch umiejętnie snuje opowieść, która zachwyca pod względem graficznym i dzięki przemyślanej fabule trzyma w napięciu. Ilustracje w komiksie są żywe i barwne, pełne szczegółów, które ożywiają skandynawskie krajobrazy i stworzenia.

Narracja w komiksie jest płynna i wciągająca, a postacie są dobrze rozwinięte, z wyraźnymi motywacjami i emocjami. Sonja, jako główna bohaterka, pokazuje swoją odwagę i determinację, stając się inspiracją dla młodych czytelników. Wątki przyjaźni, lojalności i odwagi są umiejętnie przeplatane z mroczniejszymi motywami zdrady i konfliktu. To naprawdę świetna publikacja, po którą zdecydowanie warto sięgnąć! 

Podsumowanie

„Światła Północy. Drzewo portalu – część II” jest komiksem, który z powodzeniem łączy w sobie elementy akcji, przygody oraz folkloru, tworząc fascynującą opowieść, która może przyciągnąć zarówno młodszych, jak i starszych czytelników. Malin Falch stworzyła świat, który jest piękny i brutalny zarazem, a jej opowieść jest świadectwem mocy narracji wizualnej. To doskonała kontynuacja sagi, która bawi, uczy i inspiruje. Każdy fan fantastyki i mitologii skandynawskiej powinien znaleźć w tej serii coś dla siebie. To pełne magii przygody, które nie pozwalają oderwać się od stron komiksu.

Profesor Cambridge Emily Wilde jest doskonała w wielu dziedzinach. Uchodzi za najlepszą znawczynię wróżek i elfów. Ta wybitna uczona i skrupulatna badaczka pisze pierwszą na świecie encyklopedię wiedzy o faerie, lecz niezbyt dobrze radzi sobie z ludźmi. Nie potrafi prowadzić rozmów o niczym, zresztą nikt nie zaprasza jej na przyjęcia. Woli towarzystwo książek, swojego psa Cienia i Ludku.

Przeprowadzka to zawsze początek nowego rozdziału, pełnego niewiadomych i przygód, zwłaszcza dla młodych odkrywców takich jak Grzesiek, główny bohater komiksu „Gargulce”. Odrobinę zanurzona w gotyckim klimacie i magicznych tajemnicach opowieść, przenosi czytelnika w świat, gdzie granice między dobrem a złem zacierają się w najbardziej nieoczekiwany sposób.

O czym jest komiks?

„Gargulce” to fantastyczna opowieść o chłopcu imieniem Grześ, który wraz z rodziną przeprowadza się do tajemniczego miasta z dominującą gotycką kolegiatą i ponurą cytadelą. Wkrótce po przeprowadzce, Grzesiek natrafia na dziwny medalion, który staje się kluczem do niezwykłej przygody pełnej magii, tajemniczych stworzeń oraz wiecznej walki między siłami dobra i zła. Chłopiec, dzięki swojej odwadze i pomysłowości, zmuszony jest zmierzyć się z wyzwaniami, które na niego czekają.

Moja opinia i przemyślenia

„Gargulce” to komiks, który zaskakuje głębią fabuły i pięknem ilustracji. Denis-Pierre Filippi (scenarzysta) i J. Étienne (ilustrator pierwszego tomu) stworzyli dzieło, które balansuje na granicy między dziełem sztuki a klasyczną opowieścią przygodową dla dzieci. Dialogi w historii są przemyślane, a każda klatka komiksu jest wypełniona detalami, które przyciągają wzrok i zachęcają do dalszego przeglądania ilustracji. Przygoda Grześka jest dynamiczna i nie pozwala się nudzić, zaś jego spotkania z gargulcami dodają historii niepowtarzalnego charakteru. Osobiście bardzo lubię takie lekkie, fantastyczne historie i cieszę się, że dzieci mają okazję je poznawać w tak zachęcającej formie.

Podsumowanie

„Gargulce” to komiks, który z pewnością przypadnie do gustu nie tylko młodszym czytelnikom. Jego uniwersalne przesłanie o odwadze, przyjaźni i walce ze złem, połączone z mistrzowskimi ilustracjami, czynią z niego pozycję obowiązkową dla każdego fana literatury fantastycznej. Twórcy serii – Filippi oraz J. Étienne – dowodzą, że komiks to medium, które idealnie nadaje się do opowiadania wielowymiarowych historii pełnych emocji i przygód. Album „Gargulce" to obietnica niezwykłej podróży, z której czytelnik nie będzie chciał się wydostać. Nie mogę się już doczekać kolejnych tomów, aby śledzić dalsze losy Grześka i jego niezwykłych przyjaciół. „Gargulce” to dowód na to, że magia istnieje – wystarczy otworzyć kolejną stronę tego niezwykłego komiksu.

W letnich miesiącach życie w tak ogromnym mieście, jak Warszawa może być uciążliwe, przede wszystkim przez paraliżujące upały, które nie ułatwiają codziennego życia. Ponadto wysokie temperatury przyspieszają procesy gnilne, a w tym momencie to jest jeden z wielu problemów komisarza Adama Krugera. Wraz z prokurator Alicją Ostrowską rusza śladem mordercy, który pozostawia zmasakrowane zwłoki na placach zabaw. Przy ofiarach śledczy odnajdują czarnego motyla, rusałkę żałobnika - podpis sprawcy. Żadna z badających sprawę osób nie wie jednak, jak połączyć tę niewielką ilość poszlak, jakie udało im się zdobyć. A zegar tyka... i pojawiają się kolejne ciała.

Trop wiedzie do kobiety prowadzącej terapie dla par. I choć początkowo wszystkie dowody wskazują na jej udział w zbrodniach, to Kruger i Ostrowska mają dość mocne przeczucia, że to śledztwo jest o wiele bardziej skomplikowane. Ofiary również zdają się nie być przypadkowo wybranymi osobami.

Adam Kruger i Alicja Ostrowska muszą odsunąć na bok wszystkie inne kwestie i ruszyć śladem szalonej logiki sprawcy, by ocalić kolejne, potencjalne cele.

Z założenia thriller ma nas w pewien sposób zaszokować, przyciągnąć do siebie nietuzinkowymi wydarzeniami bądź postaciami (albo i jedno, i drugie). Pozostawić z gonitwą myśli, szokować brutalnością mordercy. Zazwyczaj tego właśnie oczekuje czytelnik, szczególnie taki, który po ten gatunek sięga regularnie. Mile widziana także wartka akcja oraz wypełniające luki tło obyczajowe, dzięki czemu możemy lepiej poznać bohaterów. Jest to ważne szczególnie w przypadku serii. W praktyce jednak często zdarza się, że trafiamy na jedną i tę samą historię, tyle że przerobioną. Na szczęście w przypadku „Czarnego żałobnika” nie doszło do takiej sytuacji.

Można z całą pewnością rzec, iż komisarz Adam Kruger i prokurator Alicja Ostrowska, stanowią naprawdę zgrany duet. Ich tok myślenia idzie zazwyczaj w tym samym kierunku, a ewentualne kwestie sporne skłaniają jedną stronę do przemyślenia teorii drugiej. Alicja Ostrowska nie bez powodu wśród współpracowników nazywana jest „Ostrą” - potrafi przeforsować swoje zdanie i wykopać drzwi do miejsc, które dla wielu pozostawałyby zamknięte. Od początku tej historii widać, że tę dwójkę łączy coś więcej niż praca; mimo mocnych docinków mogą na siebie liczyć. To pierwszy i bardzo znaczący plus tej książki - ciekawie stworzone postacie, które zapadną w pamięć na dłużej.

Co szczególnie przypadło mi do gustu? Nie zrozumcie mnie źle, żadna ze mnie psychopatka, ale... standardowo, metody tortur. A były one bardzo wymyślne. Sprawca bowiem „karał” swoje ofiary przy pomocy średniowiecznych narzędzi. Ruszenie jego śladem stanowiło bardzo emocjonującą podróż, a przez cały ten czas zastanawiałam się, jakie znaczenie ma dla niego wybrany gatunek motyla, rusałka żałobnik. Co prawda jego nazwa mogła poniekąd nasunąć pewne skojarzenia, ale czy nie byłoby wówczas zbyt łatwo?

Akcja toczy się wartko, ciągle coś się dzieje - tak w śledztwie prowadzonym przez nasz duet, jak i w tym, które prywatnie prowadzi Ostra. Naprawdę, nie da się tutaj narzekać na nudę. Jednak to, co przyniosło nam zakończenie - takiego plot twistu chyba się nie spodziewałam. Dodam jeszcze, że gdy już śledczy odnaleźli powiązania między ofiarami, to lekko się w tym pogubiłam - najlepszym rozwiązaniem byłoby rozpisanie sobie tego na jakimś wykresie. No ale finisz... majstersztyk. W pewnym momencie już myślałam, że wiem, kim jest morderca (o czym zresztą i bohaterowie byli przekonani), po czym okazywało się, że zostałam po mistrzowsku wprowadzona w błąd. Do tej pory szokuje mnie fakt, jak pełna mroku może być ludzka psychika. I jak wiele energii poświęcają ludzie na zemstę, a co za tym idzie - w jak wyszukany sposób mogą jej dokonać.

Podsumowując, z tego, co wyczytałam w odmętach internetu, „Czarny żałobnik” to debiut pani Opiłki. Gratuluję! Wyszło naprawdę bardzo dobrze. Aż jestem ciekawa, co wydarzy się w kolejnych książkach autorki - bo że będą kolejne, tego jestem pewna... zważywszy na to, jak zakończyła się ta. Polecam!

„Wybacz” Kamili Cudnik to drugi tom serii „Zgadnij, kim jestem”, który po raz kolejny przenosi nas do Torunia i wprowadza w mroczny świat kryminalnych zagadek. W tej części autorka kontynuuje opowieść o komisarzu Robercie Bukowskim, biorąc na warsztat sprawę podwójnego morderstwa dwojga nastolatków. „Wybacz" jest jednak nie tylko kryminałem. To także głęboka analiza ludzkich zachowań, wpływu przeszłości na teraźniejszość i trudności w akceptacji samego siebie.

O czym jest książka?

Akcja „Wybacz” rozgrywa się w Toruniu, gdzie policja staje przed trudnym zadaniem rozwikłania zagadki podwójnego morderstwa. Ofiarami jest dwoje nastolatków, których życie zostało brutalnie przerwane na terenie nieczynnego dworca kolejowego. Komisarz Robert Bukowski, doświadczony policjant z toruńskiego wydziału kryminalnego, staje na czele śledztwa. Postać Bukowskiego, choć twarda i zdeterminowana w pracy, odsłania przed czytelnikiem także swoją bardziej wrażliwą stronę, zwłaszcza gdy rozważa możliwość, że podobny los mógłby spotkać jego własną córkę.

W trakcie dochodzenia, Bukowski i jego zespół odkrywają, że za pozornie prostym motywem zbrodni kryją się znacznie głębsze, mroczne tajemnice. Śledztwo staje się coraz bardziej skomplikowane, a liczba podejrzanych rośnie. Tymczasem życie osobiste Bukowskiego zaczyna się zacierać z zawodowym, co wprowadza dodatkowe napięcie i wyzwania.

Moja opinia i przemyślenia

Kamila Cudnik w tytule „Wybacz” udowadnia, że jest mistrzynią słowa i budowania napięcia. Jej talent do kreowania wielowymiarowych postaci, które są równocześnie silne i podatne na błędy, czyni tę powieść wyjątkowo autentyczną. Przejmująca narracja, prowadzona z dwóch perspektyw – policjanta i jego żony – daje unikatowy wgląd zarówno w przebieg śledztwa, jak i również w jego wpływ na życie osobiste śledczych.

Autorka zręcznie lawiruje między wątkami kryminalnymi a obyczajowymi, tworząc spójną i wciągającą historię. „Wybacz” to wciągający kryminał, ale także jako opowieść o ludzkich relacjach, bólu, żalu i – co najważniejsze – wybaczeniu. Jest to książka, która zmusza do refleksji, a zarazem dostarcza solidnej dawki emocji. Kamila Cudnik skutecznie buduje napięcie, kierując czytelnika przez meandry ludzkich uczuć, traum i tajemnic, które ujawniają się w najmniej oczekiwanych momentach.

Co ważne, „Wybacz” można czytać niezależnie od pierwszej części, choć znajomość "Zgadnij, kim jestem” z pewnością wzbogaci doświadczenie czytelnicze. Pisarka udowadnia, że polska scena kryminalna ma się dobrze, a jej powieści zasługują na miano literackich perełek w tym gatunku.

Podsumowanie

„Wybacz” spod pióra Kamili Cudnik to kryminał, który z pewnością zadowoli fanów gatunku, ale również tych czytelników, którzy szukają czegoś więcej niż tylko rozwiązania zagadki kryminalnej. Autorka z wirtuozerią łączy elementy kryminalne z historią obyczajową, tworząc powieść, która długo pozostaje w pamięci. To doskonały wybór dla wszystkich, którzy cenią sobie dobrze napisane, emocjonujące i pełne napięcia książki. Kamila Cudnik po raz kolejny pokazuje, że ma talent do tworzenia intrygujących fabuł i zdolność do poruszania ważnych, uniwersalnych tematów. Książkę serdecznie polecam, zdecydowanie warto ją poznać!

„Wonder Woman. Historia: Amazonki” to graficzna opowieść, która rzuca nowe światło na jedną z najbardziej ikonicznych postaci świata komiksów i jej tajemnicze pochodzenie. Za sprawą Kelly Sue DeConnick i zespołu utalentowanych artystów – Phila Jimeneza, Gene'a Ha i Nicolę Scott – czytelnicy mają okazję zanurzyć się w bogato ilustrowanej historii, która opowiada o początkach Amazonek i ich twórców, bogiń z panteonu olimpijskiego.

Opowieść rozpoczyna się od aktów buntu przeciwko bogom, które prowadzą do stworzenia Amazonek, niezwykłego społeczeństwa kobiet obdarzonych nadprzyrodzonymi mocami. Ich historia rozwija się na tle spotkania z Hippolitą, co uruchamia łańcuch wydarzeń, których konsekwencje odczuwalne są zarówno na niebie, jak i na ziemi. To opowieść o mocy, buncie i poszukiwaniu wolności, która ukazuje Amazonki w zupełnie nowym świetle.

Twórcy komiksu, z Kelly Sue DeConnick na czele, podejmują się trudnego zadania połączenia wielowątkowej mitologii Wonder Woman z oryginalną narracją, która bada zarówno indywidualne losy postaci, jak i ich wpływ na całe społeczeństwo. Scenariusz DeConnick jest ambitny i pełen głębi. Ukazuje złożoność relacji między bohaterkami a bogami, a także wewnętrzne konflikty Amazonek. Choć muszę przyznać, że wygląda na skierowany typowo do kobiet, które żyją w duchu feminizmu. Mężczyźni mogą być nieprzychylnym im scenariuszem nieco zawiedzeni.

Artystyczna strona komiksu jest równie imponująca. Różnorodność stylów ilustracji oferowanych przez Jimeneza, Ha i Scott dodaje głębi wizualnej narracji, choć może prowadzić też do pewnego braku spójności w prezentacji postaci i świata przedstawionego. Każdy z artystów wnosi jednak do projektu swoją unikalną wizję i talent, co sprawia, że „Wonder Woman. Historia: Amazonki” jest prawdziwym dziełem sztuki komiksowej. Niektóre różnice w interpretacji postaci mogą być odbierane jako zakłócające całą wizję, jednak ogólnie rzecz biorąc, różnorodność stylów artystycznych wnosi do tej historii świeżość i dynamikę. W szczególności prace Jimeneza zaskakują swoją szczegółowością i barwami, Ha wprowadza do opowieści bardziej stonowaną i intymną atmosferę, a Scott zamyka sagę wizualnie zapierającym dech w piersiach finałem.

„Wonder Woman. Historia: Amazonki” to odważne, artystyczne przedsięwzięcie, które zasługuje na uwagę nie tylko fanów Wonder Woman. Otwiera nowe drzwi do zrozumienia mitologii Wonder Woman, proponując odświeżające i angażujące spojrzenie na znane motywy. Mimo pewnych wyzwań związanych ze spójnością artystyczną, całość stanowi imponujące świadectwo kreatywności i umiejętności twórczych, pokazując, że historia Amazonki wciąż ma wiele do zaoferowania.

Głęboko poruszający thriller science fiction, który bada sedno tego, co to właściwie znaczy być człowiekiem…

Logan Ramsay ma szansę stać się następnym krokiem ludzkiej ewolucji.

Gwiazda szwedzkich kryminałów przyjeżdża do Torunia!

W dniach 17-21 kwietnia 2024 r. odbędzie się III edycja Ogólnopolskiego Festiwalu Premier i Debiutów Gwiazdozbiór Kryminalny Kujawy i Pomorze. Na kilka dni do Torunia zjadą się najbardziej znane nazwiska literatury kryminalnej z całej Polski i nie tylko. Zorganizowane zostaną panele dyskusyjne, prelekcje ze specjalistami, sesje blogerów oraz warsztaty literackie.

Ludzkość zmiotła życie z powierzchni Ziemi. W Paryżu przeniosło się ono do podziemnego labiryntu tuneli metra. Ocaleli z zagłady zasiedlili niektóre stacje Lewego Brzegu. Ich społeczności utrzymują kontakt, lecz często pogrążają się w konfliktach. Śmiercionośne promieniowanie sprawia, że nie ma mowy o wyjściu na powierzchnię, a Prawy Brzeg… to przeklęte miejsce.

Komiks „Uniwersum DC według Neila Gaimana” to niezwykły album, który gromadzi w sobie osiem opowieści z uniwersum DC, napisanych przez cenionego autora takich dzieł, jak seria „Sandman” czy powieść „Amerykańscy bogowie”. Neil Gaiman, znany z niekonwencjonalnego podejścia do pisarstwa i niebanalnej wyobraźni, tym razem zabiera czytelników w podróż po świecie superbohaterów, zadając pytania i odkrywając granice uniwersum DC.

Wśród pytań zadawanych przez Neila Gaimana znajdują się takie jak: co jest w stanie pokonać Supermana, jaka historia kryje się za mocami Poison Ivy, czy legenda Batmana będzie trwała wiecznie? Opowieści o bohaterach zostały zilustrowane przez plejadę utalentowanych rysowników, wśród których znajdują się Andy Kubert, Mark Buckingham czy Simon Bisley, co sprawia, że każda strona albumu jest prawdziwym dziełem sztuki. Samo wydanie także jest eleganckie - twarda oprawa, dobrej jakości papier. To komiks, który aż się prosi, żeby po lekturze postawić go na półce na honorowym miejscu.

Oczekiwania względem pracy Gaimana w kontekście DC mogą być mieszane, biorąc pod uwagę jego zazwyczaj odmienne od głównego nurtu superhero podejście do twórczości. Jednakże, „Uniwersum DC według Neila Gaimana” potwierdza, że autor doskonale odnajduje się również w tym świecie. Moim zdaniem szczególnie wyróżnia się historia „Batman: Co się stało z Zamaskowanym Krzyżowcem?”, która jest po prostu rewelacyjnie wykreowana. Gaiman z niebywałą wrażliwością i głębią kreśli portrety bohaterów, jednocześnie zachowując ich charakterystyczne cechy.

Moja opinia o tym albumie jest pozytywna, aczkolwiek z pewnymi zastrzeżeniami. Z jednej strony, mamy tu do czynienia z mistrzowskim piórem Gaimana, które wraz z przemyślanymi ilustracjami sprawia, że komiks jest prawdziwą ucztą dla czytelników. Z drugiej strony, niektóre z opowieści mogą wydać się mniej angażujące lub zbyt odległe od głównego nurtu DC, co może rozczarować część czytelników. Mimo to, „Uniwersum DC według Neila Gaimana” jest albumem wartym uwagi, szczególnie dla fanów twórczości Gaimana oraz dla tych, którzy cenią sobie nietuzinkowe podejście do świata superbohaterów. Dodatkowe materiały, takie jak posłowie autora czy strony ze szkicownika, dodają publikacji wartości, czyniąc ją nie tylko zbiorem opowieści, ale też pewnego rodzaju wglądem w proces twórczy.

Finalnie, album stanowi ciekawą propozycję na rynku komiksowym, oferując unikalne spojrzenie na Uniwersum DC przez pryzmat jednego z najbardziej wpływowych autorów współczesnej literatury fantastycznej. Mimo moich mieszanych odczuć, uważam, że „Uniwersum DC według Neila Gaimana” to lektura, która z pewnością zostawi po sobie ślad w sercach czytelników, prowokując do refleksji nad naturą heroizmu i siłą opowieści. Zdecydowanie warto po nią sięgnąć!