Rezultaty wyszukiwania dla: dla dzieci

Przyznam, że jestem ogromną fanką francuskich komiksów dla młodszych czytelników. Dzieła artystów z ojczyzny Asteriksa mają w sobie to „coś” — element, którego obecnie bardzo mi brakuje w historiach skierowanych do dzieci. Dlatego za każdym razem z ogromną przyjemnością zabieram się za lekturę „Diabełków” autorstwa Oliviera Dutto. 

Czwarty album zbiorczy składa się z trzech tomów oryginalnych: „Jak ujarzmić brata”, „Urwanie głowy z tym bratem!” oraz „Brat i siostra na zawsze!”.

O czym jest komiks?

„Brat i siostra na zawsze! Diabełki. Tom 4” to kontynuacja przygód dwójki niezwykle energicznego rodzeństwa — Niny i Tomka, którzy mimo ciągłych psot i figli, w głębi serca nie wyobrażają sobie życia bez siebie. Olivier Dutto, francuski scenarzysta i rysownik, ponownie zabiera czytelników w pełen humoru świat, w którym bratersko-siostrzana rywalizacja przeplata się z głębokim uczuciem.

Komiks składający się z trzech oryginalnych tomów: „Jak ujarzmić brata”, „Urwanie głowy z tym bratem!” oraz „Brat i siostra na zawsze!” kontynuuje tradycję serii, prezentując kolejne perypetie rodzeństwa, które nie przestaje zaskakiwać swoimi pomysłami na spędzanie wspólnego czasu. Czytelnicy ponownie mogą liczyć na zabawne sytuacje, ale i odrobinę refleksji. W tomie czwartym autor ukazuje różnorodne aspekty relacji rodzeństwa — od zazdrości i rywalizacji po niezachwianą solidarność w obliczu wspólnych wyzwań. Znajdziemy tu zarówno sceny pełne humoru i dziecięcej fantazji, jak i momenty wzruszające, pokazujące, że mimo wszystkich różnic i sprzeczek, Nina i Tomek są dla siebie najważniejszym wsparciem.

Moja opinia i przemyślenia

Ilustracje w komiksie są żywe, dynamiczne i pełne kolorów, co dodatkowo uatrakcyjnia lekturę. Styl graficzny idealnie oddaje chaotyczny, pełen przygód świat dwójki głównych bohaterów, jednocześnie zachowując przejrzystość i przystępność dla młodego odbiorcy. Charakterystyczne, wyraziste postacie oraz tło pełne drobnych szczegółów sprawiają, że każda strona komiksu to prawdziwa uczta dla oka.

Jednym z największych atutów „Diabełków” jest umiejętność twórcy do poruszania ważnych tematów w sposób dostosowany do młodego czytelnika. Autor pokazuje, że współpraca i wzajemne zrozumienie są kluczem do rozwiązania każdego problemu, a rodzinne więzi potrafią przetrwać nawet największe kłótnie i nieporozumienia.

Podsumowanie

Moim zdaniem „Brat i siostra na zawsze! Diabełki. Tom 4” to doskonała propozycja dla młodych czytelników szukających humorystycznej i ciepłej opowieści o rodzeństwie. Olivier Dutto po raz kolejny udowadnia, że potrafi tworzyć komiksy, które bawią, uczą i wzruszają. Seria „Diabełki” bez wątpienia zasługuje na miano jednej z najpopularniejszych i najbardziej cenionych francuskich serii humorystycznych dla dzieci, a tom czwarty to kontynuacja na wysokim poziomie, która nie zawiedzie fanów serii. Polecam!

Po dłuższej przerwie wydawnictwo Insignis restartuje projekt, który przez wiele lat rozpalał wyobraźnię fanów literatury postapo. Tym razem wykreowane przez Dmitrija Glukhovsky’ego uniwersum odsłania skrawek świata, który ocalał w paryskim metrze. Mowa o książce Pierre’a Bordage’a „Paryż: Lewy Brzeg”.'

Często się zdarza, że z sentymentem wspominam ulubione historie z dzieciństwa. Jedną z nich była lecąca co tydzień w telewizji animacja z kaczkami w rolach głównych. Dlatego niezmiernie się ucieszyłam, gdy na polskim rynku zaczęła się ukazywać komiksowa seria „Kaczogrodu”.

„Kaczogród. Carl Barks. Dotyk Midasa i inne historie z lat 1961–1962” to kolejny tom w serii, która przez dekady cieszy się niesłabnącą popularnością wśród czytelników różnych pokoleń. Album ten, skupiający się na latach 1961–1962, przynosi zestawienie historii, w których pojawiają się zarówno dobrze znane postacie z uniwersum Kaczogrodu, jak i nowi bohaterowie, którzy na stałe wpisali się w kaczy kanon. Wśród nich Magika de Czar, niewiasta o wielkiej mocy i charyzmie, która ma obsesję na punkcie pierwszej dziesięciocentówki Sknerusa McKwacza, stała się jedną z najbardziej charakterystycznych antagonistek w świecie Disneya.

Co znajduje się w komiksie?

Carl Barks, twórca, który dał życie tak wielu niezapomnianym postaciom i historiom, w tym tomie ponownie udowadnia swoje niezwykłe umiejętności bajarza. „Dotyk Midasa” to tytułowa opowieść, która nie tylko wprowadza Magikę de Czar do uniwersum, ale również zaprasza czytelnika do zastanowienia się nad wartościami i ceną bogactwa. Inne historie, takie jak „Pełny gaz” czy „Walentynka za dychę”, miksują humor z przygodą, prezentując Sknerusa w konfrontacji z różnorodnymi wyzwaniami – od rywalizacji biznesowej po osobiste zmagania.

Moja opinia i przemyślenia

Co czyni ten tom wyjątkowym, to nie tylko powrót do klasycznych, ponadczasowych opowieści, ale także sposób, w jaki Barks umiejętnie łączy lekkość i humor z przemyśleniami na tematy ważne i uniwersalne. Historie zawarte w albumie są dowodem na to, że komiksy mogą być zarówno źródłem rozrywki, jak i inspiracją do refleksji nad własnym życiem i wartościami. Dla wielu czytelników, w tym również dla mnie, „Kaczogród” Carla Barksa jest nostalgicznym powrotem do dzieciństwa. Każde z opowiadań zawartych w tym tomie oferuje rozrywkę a także lekcje o życiu, przyjaźni, rodzinie i sile marzeń.

Wizualnie, rysunki Barksa są tak samo atrakcyjne i pełne wyrazu, jak zawsze. Jego zdolność do tworzenia dynamicznych, ekspresyjnych postaci oraz bogatego, szczegółowego tła, sprawia, że każda strona jest dziełem sztuki, które zasługuje na uwagę i podziw. Solidne wydanie w twardej oprawie idealnie łączy się z pozostałymi tomami serii.

Podsumowanie

„Kaczogród. Carl Barks. Dotyk Midasa i inne historie z lat 1961–1962” to lektura obowiązkowa dla każdego fana komiksów Disneya oraz miłośników dobrej, ponadczasowej opowieści. Ten tom to kolejny dowód na geniusz Carla Barksa, który potrafił stworzyć uniwersum pełne humoru i przygód, które angażują zarówno dzieci, jak i dorosłych. I młodsi, jak i starsi czytelnicy znajdą tu coś dla siebie, odkrywając lub ponownie doceniając klasyczne historie, które na zawsze zmieniły świat komiksu.

„Najwyraźniej ludzie dostrzegają cię tylko, gdy odstajesz”.

Lubię sięgać po polskich autorów kręcących fabuły wokół szeroko rozumianych sensacyjnych klimatów, zaryzykować spotkanie z nieznanym pisarzem, poznać styl tworzenia, zawiązywania intrygi, oprowadzania po akcji i podtrzymywania klimatu. Kiedy dobrze trafię, wówczas wciągam na listę ulubionych i pilnie śledzę pojawiające się premiery tytułów. Moje pierwsze spotkanie z książką Adama Dzierżeka zaliczam do przeciętnych, pod względem atrakcyjności scenariusza zdarzeń, charakterystyki postaci i czytelniczego wciągnięcia.

Pierwsze strony zapowiadały się obiecująco. Autor wytworzył frapujący nastrój niedopowiedzenia i tajemniczości. Wydawało się, że postać Karola Szczygła, administratora danymi klientów w parabanku, będzie miała wiele ciekawego do powiedzenia w aspekcie przeszłości. Jednak fabuła podążyła innym tropem, jedynie na chwilę odrywała się, by spojrzeć w traumę z dzieciństwa mężczyzny. Nie przeszkadzałoby mi to, gdyby nie dziwnie przeprowadzone sceny akcji, chociażby zwolnienia i sklepowa. Czułam sztuczność, nie przekonały, jakby odhaczenie punktu w intrydze, by móc iść dalej z narracją, a nie oprowadzanie czytelnika w procesie tworzenia napięcia. Pozostało przyjąć założenie, że to taki styl pisania, bez preferowanego przeze mnie rozbudowania, cechujący się surowością i bezpośredniością. Trzeba przyznać, że pisarz konsekwentnie trzymał się wypracowanej narracji i za to plus.

Kolejny plus za głębokie zajrzenie w mroczną odsłonę ludzkiej duszy, namacalne dotknięcie zła drzemiące w człowieku i czekające na okazję do wyłonienia się na powierzchnię postaw i zachowań. Główny bohater wpadał w sidła zewnętrznej i wewnętrznej manipulacji, przekraczania granic ustalonych w toku kształtowania człowieczeństwa, ustalania hierarchii wartości, udzielania pomocy. Karol, za namową sąsiada, zaangażował się w poszukiwania dawnej przyjaciółki. Tropy wiodły czarnymi ścieżkami internetu i brutalnego obłąkania. Z rozdziału na rozdział atmosfera gęstniała w intensyfikującym się mroku, brutalności i bestialstwie. Zło wysuwało się na pierwszy plan. Autor atrakcyjnie je przybliżał, lecz brakowało umocowania przyczynowego, nie ze względu na naturę człowieka, ale dla potrzeb nasycania intrygi. Książkę poznałam, nie przyniosła rozrywki, na jaką liczyłam, nie zdołałam mocno wczuć się i zaangażować, kilka elementów przypasowało, inne doceniłam.