Rezultaty wyszukiwania dla: Thriller psychologiczny

„Grzechy mojej siostry” to powieść, która porusza trudne i bolesne tematy Znalazło się w niej miejsce na przemoc domową i traumy z dzieciństwa. Książka opowiada historię dwóch sióstr, Rity i Lili. Kobiety, teraz już dorosłe, próbują zmierzyć się z przeszłością, choć ta wciąż odbija się na ich obecnym życiu. Autorka wprowadza czytelnika w okrutny, pełen cierpienia świat. Czy jednak całkowicie obedrze go z nadziei? 

O czym jest książka?

Główne bohaterki, Rita i Lila, wychowywały się w patologicznym, wypełnionym przemocą domu. Ich dzieciństwo zostało naznaczone męską brutalnością i kobiecą słabością. Miało ogromny wpływ na ich dorosłe życie. Obie siostry próbowały ułożyć sobie życie osobiste, ale nie zdołały uciec przed powracającymi demonami przeszłości. Kiedy dorosłe już kobiety spotykają się ponownie, po latach milczenia, okazuje się, że obie utknęły w związkach z mężczyznami, którzy są dla nich źródłem bólu i cierpienia. Nie udało im się wyrwać z przeszłości. Mąż Lili znęca się nad nią fizycznie i psychicznie, a ona nie ma możliwości złożenia pozwu o rozwód. Jej mąż jest nietykalny. Kobieta prosi Ritę o pomoc w rozwiązaniu swojego problemu w najbardziej drastyczny sposób — chce, aby siostra pomogła jej zabić męża.

Z tej sytuacji wynika pytanie: jak daleko mogą się posunąć dwie kobiety, które zostały zniszczone przez przemoc? Czy Rita, będąca w trakcie własnej sprawy rozwodowej, pomoże swojej siostrze, nawet jeśli oznaczałoby to morderstwo? Książka pełna jest dylematów moralnych i trudnych wyborów. Pokazuje do czego zdolna jest naprawdę zdesperowana kobieta.

Moja opinia i przemyślenia

„Grzechy mojej siostry” to powieść o wielkim potencjale. Muszę jednak przyznać, że niestety pisarka nie do końca go wykorzystuje. Autorka podejmuje ważne tematy związane z przemocą domową, a to z pewnością zasługuje na uznanie. Jednak sposób, w jaki zostały one przedstawione, momentami pozostawia wiele do życzenia. Fabuła, choć z początku intrygująca, szybko staje się przewidywalna. Zamiast napięcia, które mogłoby narastać w miarę rozwoju historii, otrzymujemy liczne powtórzenia i ckliwe momenty. W tego typu powieści jest to naprawdę męczące. Zakończenie, które zajmuje dużą część książki, niestety nie przynosi satysfakcji. Jest przewidywalne i pozbawione elementu zaskoczenia. To niestety osłabia ogólny wydźwięk powieści.

Jednym z największych problemów książki jest brak dynamiki w narracji. Chociaż temat przemocy i rodzinnych dramatów jest wystarczająco silny, by przyciągnąć uwagę, to jednak sposób jego przedstawienia nie daje rady emocjonalnie zaangażować czytelnika. Dialogi, momentami przypominają sceny z telenoweli. Powtórzenia tych samych wątków i myśli bohaterów sprawiają, że książka traci tempo. Pojawiają się niechciane dłużyzny. Jestem tym naprawdę zawiedziona.  

Dodatkowo w powieści brakuje głębszej analizy psychologicznej postaci. Zarówno Rita, jak i Lila, mimo że mają wiele wspólnych doświadczeń, wydają się przedstawione bardzo powierzchownie. Ich relacja praktycznie nie istnieje, poza samym stwierdzeniem, że gdzieś tam sobie jesc. Motywy ich działań nie zawsze są jasne, a niektóre kluczowe decyzje są podejmowane bez większej refleksji. Bardzo żałuję, że tak się stało, bo samą tematykę książki uważam za ważną i zdecydowanie potrzebną. 

Podsumowanie

„Grzechy mojej siostry” to książka, która porusza ważne i trudne tematy, jednak to by było na tyle. Postacie są płytkie, a w treści pojawia się wiele dłużyzn. Sama fabuła jest przewidywalna i dość nijaka. Przykro mi, ale po prostu nie potrafię polecić tego tytułu. Moim zdaniem nie warto tracić na niego czasu. 

Odnoszę wrażenie, że polscy pisarze i pisarki mają prawdziwy talent do kreowania świetnych kryminałów. Jedną z takich Autorek, na które warto zwrócić uwagę, jest Kinga Wójcik, której powieści ukazują się nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka. „Trzcinowisko” to pierwszy tom serii kryminalnej, który wciąga nas w mroczne tajemnice przeszłości i stawia przed nami trudne pytania o granice ludzkiej moralności.

O czym jest książka?

Lektura opowiada historię zaginięcia Ewy Ostaszewskiej i desperacką próbę odnalezienia jej zabójcy po latach przez jej ojca i detektywa Aleksandra Zamojskiego. To opowieść o rodzinnych więzach, zemście i poszukiwaniu sprawiedliwości. Kinga Wójcik zbudowała intrygujący świat, w którym przeszłość i teraźniejszość przeplatają się, ukazując czytelnikom, jak daleko człowiek jest gotów się posunąć, by chronić bliskich. Autorka kreuje postacie pełne głębi, których motywacje i działania pozostają zrozumiałe, nawet gdy balansują na granicy prawa i moralności. Aleksander Zamojski jako postać detektywa wyróżnia się swoją determinacją i inteligencją, ale to również jego ludzkie słabości czynią go tak autentycznym i bliskim czytelnikowi.

Moja opinia i przemyślenia

Narracja powieści jest płynna i wciągająca, a sposób, w jaki autorka stopniowo odkrywa przed nami kolejne wątki, utrzymuje napięcie do samego końca. Kinga Wójcik umiejętnie żongluje różnymi elementami fabuły, tworząc spójną i przekonującą historię, w której nic nie jest oczywiste, a każdy szczegół może okazać się kluczowy dla rozwiązania zagadki. „Trzcinowisko” to również świetne studium małomiejskich relacji i skomplikowanych więzów rodzinnych, gdzie każdy ma coś do ukrycia, a przeszłość rzuca długi cień na teraźniejszość. Autorka z niezwykłą wrażliwością ukazuje, jak tragedia wpływa na życie poszczególnych osób i jak trudno jest zamknąć pewne rozdziały, gdy wciąż pozostają niewyjaśnione tajemnice.

Podsumowanie

W świecie, gdzie granica między dobrem a złem wydaje się płynna, „Trzcinowisko” zmusza do refleksji nad ceną prawdy i sprawiedliwości. To thriller psychologiczny, który dostarcza czytelnikom solidną dawkę emocji, skłania do myślenia i nie pozwala odłożyć książki nawet na moment. Kinga Wójcik udowadnia, że polska literatura kryminalna ma się czym pochwalić. Niecierpliwie wyczekuję kolejnych tomów serii, mając nadzieję na równie wciągającą i skomplikowaną intrygę, przez którą poprowadzi nas autorka. Tymczasem lekturę „Trzcinowiska” serdecznie polecam, to tytuł, po który zdecydowanie warto sięgnąć!

„Lustrzana kraina” spod pióra Carole Johnstone to thriller psychologiczny ze skomplikowaną fabułą i całą masą towarzyszącym bohaterom emocji. Stephen King, mistrz horroru i thrillera, określa tę książkę jako pięknie opowiedzianą i napisaną z zegarmistrzowską precyzją. Już ta rekomendacja budzi wysokie oczekiwania, które, jak się okazuje, nie są bezpodstawne.

Zarys fabuły

Powieść opowiada o siostrach bliźniaczkach, Cat i El, które dorastały w okazałym, gotyckim domu w Edynburgu. W dzieciństwie miały bardzo bujną wyobraźnię, która zaowocowała stworzeniem Lustrzanej Krainy – mrocznego miejsca zamieszkałego przez postacie niczym z najdziwniejszych bajek. Po latach Cat, mieszkająca w Los Angeles, zmuszona jest powrócić do rodzinnego domu w Edynburgu, by zmierzyć się z tajemniczą śmiercią siostry. Dom, który kiedyś był świadkiem ich dziecięcych zabaw, teraz staje się sceną dla odkrycia mrocznych tajemnic z przeszłości.

Moja opinia i przemyślenia

Pisarka umiejętnie tworzy opowieść, w której przeszłość i teraźniejszość splecione są w nieodgadnioną całość, gdzie granice między rzeczywistością a światem wyobraźni zacierają się. „Lustrzana kraina” to pełen emocji thriller, ale także historia o sile siostrzanej więzi, walce o akceptację siebie i o konfrontacji z przeszłością. Charakterystyczne dla tej powieści jest zastosowanie symboliki i metafor, które dodają głębi psychologicznej portretom postaci. Cat, zmagając się z demonami przeszłości i próbując odkryć prawdę o śmierci siostry, jednocześnie walczy z własnymi lękami i niepewnością. Jej droga do rozwiązania zagadki jest pełna zwrotów akcji, co sprawia, że książka trzyma w napięciu do ostatniej strony.

Carole Johnstone mistrzowsko oddaje atmosferę Edynburga – miasta, które staje się niemal kolejną postacią w powieści. Gotycka architektura, mroczne zakamarki domu w Björndal i szkockie krajobrazy są tłem dla rozgrywającej się akcji, dodając jej tajemniczości i niepokoju. Jednakże, tym co wyróżnia „Lustrzaną krainę” na tle innych thrillerów, jest sposób, w jaki historia porusza kwestie ludzkiej psychiki, traumy i wpływu dzieciństwa na dorosłe życie. Poprzez historię Cat i El, książka skłania do refleksji nad tym, jak daleko możemy się posunąć, by chronić tych, których kochamy, i jak przeszłość, nawet ta najbardziej bolesna, kształtuje nasze życie.

Podsumowanie

Myślę, że „Lustrzana kraina” to doskonale skonstruowany thriller psychologiczny, który zadowoli zarówno miłośników gatunku, jak i czytelników poszukujących w literaturze głębszych emocjonalnych doznań. To książka, która dostarcza rozrywki i jednocześnie skłania do myślenia, pozostawiając trwały ślad w sercu czytelnika.

„Najwyraźniej ludzie dostrzegają cię tylko, gdy odstajesz”.

Lubię sięgać po polskich autorów kręcących fabuły wokół szeroko rozumianych sensacyjnych klimatów, zaryzykować spotkanie z nieznanym pisarzem, poznać styl tworzenia, zawiązywania intrygi, oprowadzania po akcji i podtrzymywania klimatu. Kiedy dobrze trafię, wówczas wciągam na listę ulubionych i pilnie śledzę pojawiające się premiery tytułów. Moje pierwsze spotkanie z książką Adama Dzierżeka zaliczam do przeciętnych, pod względem atrakcyjności scenariusza zdarzeń, charakterystyki postaci i czytelniczego wciągnięcia.

Pierwsze strony zapowiadały się obiecująco. Autor wytworzył frapujący nastrój niedopowiedzenia i tajemniczości. Wydawało się, że postać Karola Szczygła, administratora danymi klientów w parabanku, będzie miała wiele ciekawego do powiedzenia w aspekcie przeszłości. Jednak fabuła podążyła innym tropem, jedynie na chwilę odrywała się, by spojrzeć w traumę z dzieciństwa mężczyzny. Nie przeszkadzałoby mi to, gdyby nie dziwnie przeprowadzone sceny akcji, chociażby zwolnienia i sklepowa. Czułam sztuczność, nie przekonały, jakby odhaczenie punktu w intrydze, by móc iść dalej z narracją, a nie oprowadzanie czytelnika w procesie tworzenia napięcia. Pozostało przyjąć założenie, że to taki styl pisania, bez preferowanego przeze mnie rozbudowania, cechujący się surowością i bezpośredniością. Trzeba przyznać, że pisarz konsekwentnie trzymał się wypracowanej narracji i za to plus.

Kolejny plus za głębokie zajrzenie w mroczną odsłonę ludzkiej duszy, namacalne dotknięcie zła drzemiące w człowieku i czekające na okazję do wyłonienia się na powierzchnię postaw i zachowań. Główny bohater wpadał w sidła zewnętrznej i wewnętrznej manipulacji, przekraczania granic ustalonych w toku kształtowania człowieczeństwa, ustalania hierarchii wartości, udzielania pomocy. Karol, za namową sąsiada, zaangażował się w poszukiwania dawnej przyjaciółki. Tropy wiodły czarnymi ścieżkami internetu i brutalnego obłąkania. Z rozdziału na rozdział atmosfera gęstniała w intensyfikującym się mroku, brutalności i bestialstwie. Zło wysuwało się na pierwszy plan. Autor atrakcyjnie je przybliżał, lecz brakowało umocowania przyczynowego, nie ze względu na naturę człowieka, ale dla potrzeb nasycania intrygi. Książkę poznałam, nie przyniosła rozrywki, na jaką liczyłam, nie zdołałam mocno wczuć się i zaangażować, kilka elementów przypasowało, inne doceniłam.

„O jedno cię proszę” to trzymający w napięciu thriller, który zdobył serca czytelników na całym świecie - nie bez powodu. Laura Dave w sposób znakomity ukazuje skomplikowane relacje rodzinne i tajemnice, które kryją się za fasadą pozornie idealnego małżeństwa. To jedna z tych powieści, która pochłania od pierwszych stron i nie pozwala oderwać się od lektury aż do ostatniej strony.

Głównymi bohaterami książki są Hannah i Owen, małżeństwo, które na pierwszy rzut oka wydaje się szczęśliwe i udane. Jednak los skrywa przed nimi wiele niespodzianek. Gdy Owen nagle znika, a FBI zaczyna interesować się jego przeszłością, życie Hannah zmienia się nie do poznania. Autorka zgrabnie buduje tajemnicę wokół zniknięcia męża i toruje drogę długiej i pełnej zwrotów akcji podróży w poszukiwaniu prawdy.

Laura Dave doskonale oddaje emocje i rozterki głównej bohaterki, która staje przed wyborem: zaufać służbom śledczym czy spróbować rozwiązać zagadkę zniknięcia męża na własną rękę. To dylemat, który wielu czytelników będzie przeżywać razem z Hanną. Autorka wykreowała tu niezwykle realistyczne i wielowymiarowe postacie, które ewoluują w trakcie fabuły. Relacja między Hanną a macochą jej męża, Bailey, jest jednym z najciekawszych aspektów tej powieści. Obie kobiety muszą stawić czoła trudnościom i odkrywać wspólnie tajemnice przeszłości Owena. To proces pełen emocji, który wciąga czytelnika i skłania do refleksji nad znaczeniem rodziny i zaufania.

Laura Dave zaskakuje czytelnika nie tylko zawiłym wątkiem kryminalnym, ale również pięknym stylem pisania. Jej opisy miejsc i uczuć są sugestywne, a dialogi pełne dynamiki. Autorka doskonale balansuje między momentami napięcia a refleksji, tworząc wciągającą i bogatą narrację.

„O jedno cię proszę” to doskonały thriller psychologiczny, do bólu prawdziwy, który od razu wciąga. Laura Dave w sprytny sposób rozgrywa tajemnicę zniknięcia głównego bohatera, jednocześnie eksplorując trudne relacje rodzinne i kwestię zaufania. To książka, która z pewnością dostarczy każdemu wiele emocji i niezapomnianych chwil czytelniczych – jest fenomenalnie opowiedzianą historią. Polecam ją wszystkim miłośnikom inteligentnych thrillerów pełnych zwrotów akcji. Jestem przekonana, że niejeden czytelnik będzie oszołomiony tą lekturą!

Thrillery psychologiczne od kilku lat cieszą się ogromną popularnością, jednak od zawsze czytelników przyciągała ich nieprzewidywalność, intrygujące zagadki, zaskakujące zakończenia, a także doskonale skrojone profile psychologiczne głównych bohaterów. To wszystko sprawia, że fabuła wciąga czytelnika w wir wydarzeń, a paleta emocji i moralne dylematy pozwalają na bliższe poznanie głównych postaci. Nie inaczej jest w przypadku debiutanckiej książki „Dobra żona" Darby Kane.

Akcja powieści rozgrywa się w spokojnym miasteczku, w którym dochodzi do serii niewyjaśnionych zaginięć studentek w ciągu ostatnich lat. Lilia i Aaron tworzą piękną i na pozór całkiem zwyczajną parę, która postanowiła się tam sprowadzić. W rzeczywistości jest to wyłącznie gra pozorów. Tak naprawdę chcieli stworzyć związek oparty na spokoju i stabilizacji, ale nie było tam miejsca na typową, romantyczną miłość. Oboje wiedzieli, że była to jedynie „transakcja wiązana", z której czerpali obopólne korzyści. Aaron to idealny mąż, ale także uwielbiany i poważany przez wszystkich nauczyciel. Pewnego dnia mężczyzna znika w tajemniczych okolicznościach. Mieszkańcy miasteczka są zaniepokojeni i zastanawiają się, co mogło się wydarzyć. Jednak jedyną osobą, która zdaje się dziwnie spokojna w obliczu tej sytuacji, jest Lila, żona Aarona. Jej pozorna obojętność budzi podejrzenia i wzbudza zainteresowanie mieszkańców oraz lokalnej społeczności.

Wraz z rozwojem fabuły poznajemy relacje między Aaronem a Lili oraz tajemnice, które kryją się za fasadą ich szczęśliwego małżeństwa. Im bardziej zagłębiamy się w historię, tym więcej pytań i podejrzeń się pojawia. Jak się później okazuje, Lili w duchu cieszy się z takiego obrotu sprawy, ponieważ mogła raz na zawsze zamknąć temat jej toksycznego małżeństwa. Ich małżeństwo miało być najbezpieczniejszym rozwiązaniem, ponieważ oboje wiele przeszli. Niestety, jak się później okazuje, Aaron przepadł bez śladu, jednak w zupełnie innych okolicznościach niż zaplanowała jego żona. Kobieta postanawia rozpocząć śledztwo na własną rękę, jednak w ten sposób sama sprowadza na siebie kłopoty. Nie dość, że jej niecny plan nie wypalił, a ona sama zaczyna otrzymywać anonimowe wiadomości, to jeszcze na domiar złego staje się ona obiektem zainteresowań lokalnej policji.

Książka składa się z rozdziałów opowiedzianych z perspektywy dwóch głównych bohaterów - Lili, żony zaginionego nauczyciela i Ginny Davis, detektyw prowadzącej śledztwo w sprawie zaginięcia. Akcję powieści skupia się na wydarzeniach w teraźniejszości, kiedy Lilia za wszelką cenę próbuje poznać okoliczności zaginięcia jej męża oraz w przeszłości, kiedy poznajemy historię ich małżeństwa, a także splot wydarzeń, który przyczynił się do serii zaginięć w okolicy. Jednocześnie w powieści występuje narracja pierwszoosobowa i trzecioosobowa, co pozwala na głębsze wniknięcie w fabułę, a także niemal bierny i aktywny udział w opisywanych wydarzeniach. Po przeczytaniu kilku stron i zdobyciu pewnych informacji czytelnik tworzy teorię, co stało się z Aaronem, jednak gdy na jaw wychodzą kolejne fakty z przeszłości bohaterów, a w trakcie śledztwa pojawiają się kolejne dowody i poszlaki, czytelnik nie jest już w stanie domyślić się, co się tak do końca stało i jedyne co pozostaje, to w całości oddać się lekturze.

Książka Darby Kane „Dobra żona" to według mnie naprawdę udany debiut i świetnie skrojony thriller psychologiczny z nurtu donestic noir, który łączy niebanalną historię kryminalną z wątkami przemocy psychicznej oraz toksycznymi relacjami między bohaterami. Oczywiście zdarzyły się również drobne potknięcia. Głównym zarzutem jest wolno rozwijająca się fabuła. Z czasem nabiera ona tempa, jednak osoby, które oczekują wartkiej akcji i mocnych wrażeń mogą być rozczarowane. Na szczęście zakończenie powieści jest nad wyraz satysfakcjonujące, a wszelkie wątki splatają się w jedną, logiczną i spójną całość. Książka Darby Kane „Dobra żona" doskonale pokazuje złożoności ludzkiej psychiki i głęboko skrywane sekrety pod fasadą idealnego związku. Zawiłe śledztwo, ślepe zaułki, nieprzewidywalne zwroty akcji, bohaterowie, którym nie można ufać i piętrzące się tajemnice. Powieść oferuje to i o wiele więcej. Jeśli uwielbiasz thrillery psychologiczne, koniecznie musisz ją przeczytać. Gorąco polecam!

„Gdziekolwiek spojrzałam, natykałam się na tajemnice związane z życiem męża.”

Powieść intensywnie napakowana intrygą, każdy rozdział aż kupi od zdarzeń, przypuszczeń i interpretacji. Takie zagęszczenie fabuły, sprawianie, że czytelnik rzadko ma chwilę wytchnienia z pewnością spodoba się miłośnikom thrillerów. Niepokój obejmuje każde działanie głównej bohaterki, a im bardziej stara się dotrzeć do prawdy, tym większe odkrywa tajemnice. Dialogi wypełniają mroczne sekrety, zatrważająco brzmiące, wywołujące ciarki na skórze, mieszające w głowie, skłaniające do koszmarnych domysłów.

Wydawać się by mogło, że przy silnej aktywności kluczowej postaci, mnóstwa niewiadomych, intensyfikującego się napięcia, czytelnik znakomicie odnajdzie się w scenariuszu zdarzeń. Ale nie do końca tak jest. Powieść cechuje zbyt szybkie tempo następstw zdarzeń i wysuwanych przez kluczową postać konkluzji. Nie ma nakręcania spirali ekscytacji, a błyskawiczne głosy pogrążonych w mroku sekretów. Sztywno wybrzmiewają wnioski Lily, wielokrotnie chce się nią potrząsnąć, aby przejrzała na oczy, nie dawała wciągnąć się w mało wysublimowane pułapki, nie stawiała się w roli ofiary. Ale nie to najbardziej przeszkadza w odbiorze historii, lecz zbyt duża przewidywalność tego, co nastąpi, i tego, co zdarzyło się w przeszłości. Owszem, szczegóły do końca pozostają niejasne, lecz ich forma za szybko zostaje łatwa do wyłapania.

Jess Ryder pozostawia mało przestrzeni dla wyobraźni odbiorcy i zabawy w snucie domysłów. Znakomicie steruje emocjami, zarówno bohaterów, jak i czytelników, ale to za mało, aby mocno zaangażować się w opowieść. Ciekawie wplata w intrygę sensacyjne nuty i kryminalną zagadkę, zgrabnie żongluje przemieszczaniem się akcji i zmianą scen, udanie motywuje postaci do dynamicznych kroków, decyzji i działań. I znów, wszystko jest dość powierzchowne, pozornie wiele warstw, a mało realności. Przyjemnie spędza się czas z książką, angażujemy się w przebieg akcji, doceniamy przyjazny styl narracji, jednak nie porywa, nie czujemy szarości ludzkiej natury, a jedynie czarno-białe odbicia, nie wchodzimy głęboko w psychologiczne warstwy, a pozostajemy pod cienką powłoką iluzji, a przez to, nie związujemy się z główną bohaterką.

Trzydziestoletnia Lily Baxendale podejmuje pracę u bogatego wdowca, starszego od niej o piętnaście lat, jako nauczycielka jego syna. Pięć lat temu zmarła ukochana żona Edwarda Morgana, doradcy inwestycyjnego, pozostawiając go z trójką dzieci. Sprawy szybko przyjmują nieoczekiwany obrót, Lily i Edward zakochują się w sobie i po kilku miesiącach pobierają. Wszystko pozornie szczęśliwie układa się dla Lily, jednakże niemal od razu po ślubie natrafia na coś, co burzy jej spokój i zachwyt nową rodziną. Niepokojące informacje otrzymuje od ośmioletniego pasierba. Noah straszliwie cierpi po śmierci matki i wydaje się skrywać makabryczny sekret. Czy to wymysły chłopca z zaburzoną psychiką, czy coś jest na rzeczy?

„Aby zrozumieć zbrodnię, bezwzględnie należy przeniknąć do umysłu ofiary – oraz mordercy”.

Zgrabnie i wciągająco napisana powieść, łatwo można było dać się jej uwieść i zwieść fabule, na kilka godzin zamknąć się w świecie perfidnej zbrodni, maniakalnej zemsty i niejednoznacznej winy. J.A. Corrigan sporo pracy włożyła w skonstruowanie złożonej intrygi, Dobrze poradziła sobie w kreowaniu portretów postaci, obdarzając je wieloma cechami, tak aby wydawały się, jak najbardziej realne, a przy tym korzystnie mgliste. A jednak z żadną nie byłam w stanie nawiązać przyjacielskich zależności. U Rose kłócił się wizerunek powiązany z etyką zawodu i małą wrażliwością społeczną. Zamiast być pielęgniarką mogła być reprezentantką innego zawodu, nie miałoby to większego wpływu na odbiór jej nagannych czynów i więziennych doświadczeń. Natomiast przekonała mnie trudna do zdefiniowania relacja Rose z matką, do końca byłam trzymana w niepewności, jak właściwie powinnam ją interpretować i oceniać. Co ważne, Rose otrzymała karę dwudziestu lat pozbawienia wolności za morderstwo.

Drugim, po Rose, głodem narracji był Theo, pisarz, który postanowił bliżej przyjrzeć się kulisom dramatycznej reakcji osadzonej i źródłom kryjącym się za jej poczynaniami. Okazał się mało sprytny, liczyłam, że w większym stopniu wnikać będzie w wyłapywanie niekonsekwencji okoliczności. Jego dociekliwość zatrzymała się na pewnym poziomie, ale właśnie w ten sposób Corrigan stopniowała napięcie, wystawiała czytelnika na niecierpliwe wyczekiwanie, co będzie dalej. Życie osobiste mężczyzny okazało się ciekawym ubarwieniem.

Rozstrzygnięcie winy czy niewinności długo musiało czekać na ostateczne wyjaśnienie. Trzeba było powoli przypasowywać elementy układanki, uważnie wypatrywać podpowiedzi i wskazówek. Naprzemienność wypowiedzi podgrzewała atmosferę wątpliwości i wahań w ocenie postaw i zachowań kluczowej bohaterki. Od czasu do czasu na dalekim planie ukazywało się świadectwo policyjnej działalności. Żałowałam, że komisarz Greenwood nie poświęcono więcej miejsca w niektórych scenach, mogłaby mocniej docisnąć przypuszczalny przebieg zdarzeń, tak aby jeszcze bliżej dotrzeć do prawdy. Powieść zapewniła sympatyczny wieczór czytelniczy, chętnie zaangażowałam się, poddałam grze domysłów, doceniłam wielowymiarowość akcji, lecz również poczułam lekki niedosyt w pewnych obszarach.

Z pewnością warto po nią sięgnąć, udać się w mroczne sfery ludzkiej natury, sprawdzić się w sztuce wyczuwania sprzeczności i wyszukiwania białych plam w scenariuszu. Prawo uznało Rose za winną, sama też przyznała się do morderstwa, ale jak było naprawdę?

Doskonale skonstruowany thriller psychologiczny, w którym medyczne kwestie są pretekstem do zarysowania skomplikowanej intrygi, pełnej kłamstw, zawiedzionych nadziei i miłości. Szokujący zwrot akcji.