Rezultaty wyszukiwania dla: Rebis

Drugi tom niezapomnianej epickiej trylogii fantasy „Śmierć imperiów”

Sal Kakofonia, banitka i Włóczęga,  niszczy wszystko, co kocha. Po tym, jak jej kochanka zaginęła, a ona pozostawiła za sobą spalone miasta, zostały jej tylko magiczna broń i nieokiełznane pragnienie wywarcia zemsty na tych, którzy skradli jej moc i odebrali niebo.

Prowokująca opowieść o apokaliptycznej pandemii, upadku i odbudowie społeczeństwa.

Pierwszy polski przekład klasycznej powieści postapokaliptycznej, nagrodzonej International Fantasy Award, inspiracji dla Bastionu Stephena Kinga.

Strzeż się starych butelek, lamp i dzbanów!

Od czasu do czasu lubię czytać nowele, szczególnie podczas podróży, kiedy znacznie wygodniej jest zabrać cienką książkę niż wielowątkową cegiełkę. Do takich właśnie niewielkich książek zalicza się niespełna 200 stronicowy „Dżin” spod pióra znanego pisarza Grahama Mastertona. Czego może spodziewać się czytelnik?

Zarys fabuły 

Ze starożytnego naczynia uwolniony zostaje arabski demon, dżinn. Czy to za jego sprawą w tajemniczych okolicznościach giną strasznie okaleczeni ludzie?

Podczas pogrzebu dziadka Harry dowiaduje się o nietypowym dzbanie, który starszy mężczyzna przywiózł z jednej ze swoich wypraw do Arabii. Naczynie owiane jest niejedną tajemnicą, a bohater będzie musiał rozwikłać jego zagadkę.  

Moja opinia i przemyślenia

Książka doczekała się w Polsce już czwartego wydania, co oznacza, że nawet ta bardzo wczesna twórczość Grahama Mastertona jest w dalszym ciągu bardzo popularna. „Dżin” jednak z pewnością nie jest najlepszym tytułem z bibliografii pisarza. To raczej po prostu dobrze napisana historia, która idealnie nada się na przykład do czytania podczas urlopu, kiedy nie mamy ochoty sięgać po zbyt wymagające lektury. W książce wiele się dzieje, chociaż wydarzeniom nie towarzyszy zbyt dużo emocji, ani troski o bohaterów historii. Za to mogę obiecać, że z pewnością nie będzie nudno.  

Powieść ma swój niezapomniany, magiczny, pełen grozy klimat. Lektura wzbudza swojego rodzaju niepokój. Autor zadbał o to, by wprawić czytelnika w odpowiedni nastrój. Tak jak to jednak bywa w horrorach, które wyświetlane są na wielkich ekranach, gdy natykamy się na ucieleśnione już zagrożenie, nastrój pryska bezpowrotnie i to niezależnie od tego, jak bardzo makabrycznych opisów stara się dostarczyć nam pisarz. Po świetnie napisanym początku nic już nie wzbudza w czytelniku zbyt wielkiej grozy. 

Podsumowanie

„Dżin” to dobrze napisana, wciągająca historia grozy, której jednak zabrakło paru istotnych elementów. Książka świetnie sprawdzi się podczas leniwego urlopu lub w innym momencie naszego życia, kiedy mamy ochotę przeczytać lekki horror, niewymuszający na czytelniku zbyt głębokiego myślenia. Dżiny nie spełniają życzeń i to chyba najważniejsze przesłanie płynące z lektury tego tytułu. Powieść polecam osobom, które mają ochotę na lekkie czytadło, ale zdecydowanie nie tym czytelnikom, którzy jeszcze nie mieli styczności z nowszą prozą Grahama Mastertona. 

Tajemnice pierwszej i najwspanialszej ziemskiej cywilizacji.

Cixin Liu, jakiego dotąd nie znaliście!

Ziemia. Okres kredy.

Nie wolno się bać. Strach zabija duszę. Strach to mała śmierć, a wielkie unicestwienie.  Stawię mu czoło…

Nordyckie misterium. Krew, pożądanie i tajemnica.

"Żelazny Wilk" to pierwsza książka z serii "Vardari", odrębnego cyklu, którego akcja toczy się w uniwersum znanym z obsypanych nagrodami "Kruczych pierścieni".

Przejmująca opowieść o tym, jak kruche jest życie, ale też o tym, jak silne potrafią być nasze więzi i wola przetrwania.

„W jednej chwili” to historia zainspirowana wydarzeniami z wczesnego dzieciństwa Autorki, kiedy z rodziną zawędrowała w góry, gdzie dopadła ich śnieżyca, na którą byli zupełnie nieprzygotowani. Dzięki trzeźwości umysłu ojca i wuja rodzina wyszła z walki z siłami natury jedynie z lekkimi odmrożeniami. Niebezpiecznej sytuacji jednak można było po prostu uniknąć. Wystarczyło obdarzyć naturę wystarczająco dużym szacunkiem. Czy jednak również rodzina Finn, głównej bohaterki powieści „W jednej chwili”, mogła uniknąć wypadku? 

Ta książka jest o katastrofie, ale prawdziwa historia rozgrywa się tak naprawdę po niej, po zbrodni, kiedy ludziom zaczynają doskwierać konsekwencje decyzji, które podjęli. 

Ojciec nastoletniej Finn zabiera rodzinę do górskiej chaty na zupełnym odludziu. Po drodze jednak mają wypadek, w którym Finn traci życie, a niektórzy członkowie jej rodziny zostają poważnie ranni. Teraz muszą zrobić wszystko, żeby przeżyć, a ujemna temperatura i śnieżyca zdecydowanie w tym nie pomagają. Finn, jako duch i obiektywny obserwator, przygląda się poczynaniom swoich najbliższych, kibicując im ze wszystkich sił i mając nadzieję, że nie dołączą do niej zbyt szybko. 

Przyznam szczerze, że nie spodziewałam się tak dobrej książki. Suzanne Redfearn napisała świetną, trzymającą w napięciu historię z wieloma, zaskakującymi czytelnika elementami. Mimo że już wcześniej spotkałam się z narracją prowadzoną przez ducha, pomysł ten wciąż mi się podoba, a pisarka w swojej powieści „W jednej chwili” doskonale go zrealizowała. Gdy dodamy do tego lekkie pióro, dar opowiadania i odrobinę sarkazmu, który od czasu do czasu przejawia Finn, otrzymamy naprawdę wyśmienitą lekturę. 

Rodzinę Finn poznajemy stopniowo, krok po kroku. O każdym jej członku dowiadujemy się wielu ciekawostek i drobnych smaczków. Książka napisana została w narracji pierwszoosobowej, więc poznajemy również uczucia, jakimi bohaterka darzyła najbliższe jej osoby. Autorka wyraźnie też postanowiła wrzucić do powieści odzwierciedlenie własnego wuja, który podczas zamieci, jaka spotkała ją samą, zajmował się jedynie własnymi dziećmi, nie poświęcając uwagi jej oraz jej bratu, co spowodowało, że również w dorosłym życiu żyje z traumatycznymi wspomnieniami. Jednak myślę, że to właśnie tamtym wydarzeniom zawdzięczamy tak świetną książkę. 

Jestem zaskoczona, jak ogromną przyjemność sprawiła mi lektura powieści „W jednej chwili”. To świetnie napisana, trzymająca w napięciu książka. Mam nadzieję, że wydawnictwo Rebis pokusi się o wydanie kolejnych tytułów spod pióra Suzanne Redfearn. Z miłą chęcią bym je poznała. 

Nordyckie misterium. Krew, pożądanie i tajemnica.

"Żelazny Wilk" to pierwsza książka z serii "Vardari", odrębnego cyklu, którego akcja toczy się w uniwersum znanym z obsypanych nagrodami "Kruczych pierścieni".

Juva nienawidzi czytających z krwi. Są one otaczane czcią, lecz tak naprawdę to tylko pławiące się w ludzkim strachu oszustki. Juva doskonale o tym wie, bo sama pochodzi z rodu czytających z krwi, i przysięgła, że nigdy nie stanie się jedną z nich.

Nowa powieść autorki bestsellerowego cyklu „Temeraire”.

Szkoła dla wybrańców obdarzonych magicznymi zdolnościami, gdzie porażka oznacza... śmierć!

Gwiazdy moim przeznaczeniem to kolejna powieść, która ukazała się w serii Wehikuł czasu. Historia na pozór prosta, a jednak na tyle dynamiczna, że czytelnik nie ma czasu na poczucie żadnego znużenia. Oto historia zwykłego człowieka, Gully’ego Foyle’a, który stopniowo zaczyna popadać w obłęd i paranoję. Chwilami agresja bierze górę nad jego normalnością, ale nie można się temu zdziwić – gdybyście tak jak on dryfowali między planetami uwięzieni we wraku statku, to zapewne też zaczęlibyście tracić zmysły, a potem szukać zemsty na tych, którzy do tego doprowadzili.

Foyle miał szansę na ratunek – obok przelatywał frachtowiec, ale zignorował sygnał dochodzący z wraku. No wiecie, w sumie, gdyby to samo zrobiła załoga Nostromo, to na pewno ich historia potoczyłaby się inaczej… Foyle jednak, zamiast popaść w rozpacz, rozbudza w sobie żarliwą chęć zemsty. Jego życia staje się niemal misją odkrycia tego, kto wydał rozkaz zignorowania sygnału alarmowego oraz dokonanie wendety. Zdecydowanie jest to opowieść, w której dominuje właśnie chęć zemsty, to ona jest tutaj elementem najmocniej widocznym, przejawiającym się w niemal każdym zachowaniu głównego bohatera. To ona jest siłą napędową jego obecnego życia.

Tak naprawdę już sam fakt tego, że przelatujący frachtowiec porzucił rozbitka, daje czytelnikowi do myślenia. To jedna z tych kwestii, które stale trzymają nas w napięciu w trakcie lektury i rozbudzają ciekawość. Powieść skrywa w sobie nieco tajemnic, a są one odpowiednio odkrywane dzięki zaskakującym zwrotom akcji. Chwilami można odnieść wrażenie, że Alfred Bester chciał w tej historii umieścić zbyt wiele elementów, bo poza istnieniem różnych planet i istot na nich żyjących śmiało brnął w motyw telekinezy czy teleportacji (choć tutaj mamy do czynienia ogólnie rzecz biorąc z wymyślonym określeniem dżauntowaniem), ale to wszystko dobrze ze sobą współgra.

Autor naprawdę doskonale poradził sobie z kreacją głównego bohatera i zaprezentowaniem jego emocji. Początkowo jest nieco zagubiony, chwile odzyskiwania świadomości bywają dla niego absurdalnie zaskakujące, ale gdy w końcu stara się na dobre stanąć na nogi, to doskonale widzimy buzującą w nim złość czy rozgoryczenie. Bywa agresywny i nieprzewidywalny, ale śmiało brnie do celu – którym w tym przypadku jest opisana wyżej zemsta. Czy słusznie? To już być może kwestia perspektywy, innej w przypadku każdego czytelnika, ale na pewno odkrycie prawdy o jego porzuceniu jest tym, co buduje tutaj odpowiednie napięcie i działa na korzyść tempa akcji.

Nie jestem jednak pewna, czy można się tutaj doszukiwać jakiegoś drugiego dna, czy tego, z czym czasami mamy do czynienia w klasykach science-fiction. Myślę tutaj o swego rodzaju skłanianiu czytelnika do refleksji, nad pewnymi dywagacjami na temat życia czy ludzkiej egzystencji. Fabuła sama w sobie jest raczej prosta – owszem, trzyma nas ciekawość, dużo się dzieje, ale jeżeli się nad tym tak naprawdę zastanowimy, to mamy tutaj po prostu zwyczajną historię o mścicielu, osadzoną w klimacie kosmicznych wypraw. Nie oznacza to jednak, że jest to jakaś ujma, bowiem trzeba przyznać, że to, co miało w tej historii być naprawdę mocno widoczne, takie właśnie się okazało być.

Myślę, że jeżeli ktoś, podobnie jak ja, zaczytuje się w tym cyklu wznowień klasyków sci-fi, to powinien sięgnąć również po dzieło Alfreda Bestera. Oczywiste jest, że każda historia trafiać będzie do każdego w nieco innym stopniu, i chociaż są w tej serii znacznie lepsze pozycje – przynajmniej w moim odczuciu – tak nie żałuję czasu spędzonego u boku Gully’ego Foyle’a.