Rezultaty wyszukiwania dla: komiks dla dzieci

Gdzie byłeś? O, Tam. Tęskniłem. Ja też.

W latach 2013-2016 wydawnictwo Egmont Polska ogłosiło trzy edycje konkursu imienia Janusza Christy na komiks dla dzieci. Autorzy wyróżnionych prac otrzymali propozycję wydania pełnowymiarowych albumów. Jedną z takich właśnie publikacji jest nagrodzona w drugiej edycji seria narysowana przez panią Berenikę Kołomycką, nosząca tytuł „Malutki Lisek i Wielki Dzik”.

Zarys fabuły

Malutki Lisek mieszka na wzgórzu pod jabłonią i nawet nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo jest samotny. Pewnego dnia pod jego drzewem pojawia się Wielki Dzik, którego Lisek zdecydowanie nie lubi. Kiedy jednak nowy współlokator znika na parę dni, Lisek zaczyna za nim tęsknić i bardzo cieszy się, gdy tamten wraca. Nowi przyjaciele wspólnie przeżyją jeszcze niejedną, intrygującą przygodę.

Moja opinia i przemyślenia

Komiks, mimo że ma w sobie niewiele tekstu, zawiera niejedno mądre przesłanie. Nie zawsze przyjaźń musi być łatwa. Czasami nasze zdania mocno różnią się od siebie. Niekiedy mamy naprawdę dość siebie nawzajem. Silne uczucia jednak przetrwają wszystko. Szczególnie gdy naprawdę martwimy się o drugą istotę.

Ilustracje Bereniki Kołomyckiej są niezwykle przyjazne. Ogląda się je z prawdziwą przyjemnością, chłonąc przy tym przesłanie komiksu i jego inteligentną treść. Są też jednocześnie na tyle proste, że dziecko może zobaczyć w nich swoje własne prace i pokusić się o narysowanie głównych bohaterów.

Historia Malutkiego Liska i Wielkiego Dzika jest prześliczna. Nigdy nie spodziewałabym się, że w publikacji, która ma tak niewiele treści pisanej, może pojawić się aż tyle przeróżnych emocji. Jestem pod ogromnym wrażeniem, jak Autorce udało się tego dokonać. Ani odrobinę nie dziwi mnie, że to właśnie jej komiks został nagrodzony. To prawdziwe dzieło sztuki i to pod każdym względem.

Podsumowanie

Spotkanie z Malutkim Liskiem i Wielkim Dzikiem uważam za niezwykle udane. Nie mogę już doczekać się lektury kolejnych części. Jestem bardzo ciekawa, co jeszcze im się przytrafi. Mimo że historia ujęta jest w znacznie prostszych słowach, to przypomina mi trochę Małego Księcia i jego samotną wędrówkę oraz to, że zawsze wracał do domu, do swojej ukochanej Róży. Tak jest i tutaj. Przyjaźń pomiędzy Malutkim Liskiem i Wielkim Dzikiem ze strony na stronę staje się coraz silniejsza i wydaje mi się, że jest w stanie pokonać każdą przeszkodę, która może pojawić się na jej drodze. Cudownie jest mieć kogoś tylko swojego! Malutki Lisek i Wielki Dzik to prześliczna historia, którą warto poznać. Myślę, że komiks powinien znaleźć się w domowej biblioteczce każdego dziecka. Jest to niezwykle wartościowa publikacja.

To już drugi tom niesamowitych przygód miencraftowych bohaterów: Frigiela, jego psa Fluffiego i przyjaciół Alice i Abla. Tym razem komiksową wersję także narysował i pokolorował Minte. Choć świat Minecrafta musi być kwadratowy, to rysownik nadał mu więcej kolorów, a nawet nieco mniej toporne kształty, dzięki czemu możemy cieszyć oko całkiem szczegółowymi, przypominając sobie wokselowy pierwowzór gry, rysunkami. Jednak czy tym razem fabuła bardziej wciąga niż w pierwszym tomie?

Nasi bohaterowie wprawdzie rozwiązali w poprzedniej części dość tajemniczą zagadkę, jednak wcale nie sprawiło to, że stali się rozpoznawalni. Nawet gorzej – nikt nie wierzy, ze to ich sprawka, wszak są tacy młodzi. Wychodzi na to, że do prawdziwej sławy potrzeba czegoś więcej niż jednorazowego osiągnięcia. Okazuje się, że jest taki turniej, który może zrobić z nich gwiazdę. W tym celu wyruszają do miasta Famouz, niesamowicie podobnego do Las Vegas połączonego z Hollywood. To tu znajduje się sala z posągami wszystkich znanych, gwiazd poprzednich turniejów.

O ile Alice za bardzo nie obchodzi sława, wszak ona chce być złodziejką, więc nie może być rozpoznawalna, a Abel za bardzo się wstydzi, by wejść na scenę, Frigiel to prawdziwa sceniczna bestia. Rozprawia się z kolejnymi zadaniami z palcem w nosie. Jednak nawet nie przypuszcza, że wygrany wcale nie będzie wygrany, bo cała ta maskarada jest podłym podstępem. Tymczasem Alice gdzieś przepada…

Liczyłam na to, że w drugim tomie dostanę więcej humoru, tego, który tak lubię z innej serii komiksowej opartej na minecraftowych mechanikach („Pamiętnik 8-bitowego wojownika”). Jednak jestem połowicznie ukontentowana. Owszem, otrzymałam znacznie ciekawszą historię niż w pierwszym tomie „Tajemnica zaginionych arbuzów”, ale nadal nie ma tu tego czegoś, co porywa. Fabuła jest dobra, ale nie powala oryginalnością, nie pozwala zrywać boków i nie zmusza do zaopatrzenia się w kolejne, zapowiedziane odsłony serii. Jest tylko poprawnie, a ja czekałam na coś więcej.