Rezultaty wyszukiwania dla: humor

Znacie serię „Baśniobór”? A może lubicie książki z serii „Kroniki Archeo”? Jeżeli tak, możecie sobie wyobrazić czym jest „Klątwa Czarnoboga”, debiutancka powieść fantasy Adama Wyrzykowskiego, która czerpie pełnymi garściami z bogatej i fascynującej mitologii słowiańskiej. Autor zabiera nas w niezwykłą podróż przez świat pełen tajemniczych istot, pradawnych bóstw i magicznych miejsc, w którym rzeczywistość miesza się z legendami, a magia jest na wyciągnięcie ręki.

Zarys fabuły

Historia zaczyna się w momencie, gdy robotnicy podczas budowy mostu na rzece odkrywają drewniany posąg przedstawiający prastare bóstwo. Wkrótce w spokojnym miasteczku zaczynają dziać się dziwne, niewytłumaczalne rzeczy, które burzą dotychczasowy spokój mieszkańców. Trzynastoletni Makary i jego przyjaciele zostają wciągnięci w wir wydarzeń związanych z tajemniczym totemem, który wprowadza chaos i przerażenie. Gdy znika dziewczynka o imieniu Berenika, młodzi bohaterowie muszą odkryć, co się stało, jednocześnie stawiając czoła złowrogim siłom Czarnoboga.

Moja opinia i przemyślenia

Moim zdaniem jednym z najciekawszych elementów powieści jest umiejętne wykorzystanie motywów mitologii słowiańskiej. Adam Wyrzykowski z dużą starannością przedstawia różnorodne istoty nadprzyrodzone. W książce pojawiają się demony, duchy, skrzaty czy nimfy, które odgrywają kluczowe role w fabule. Na końcu książki znajduje się krótki bestiariusz, który pomaga czytelnikowi lepiej zrozumieć te postacie i ich miejsce w mitologicznym świecie.

Makary to sympatyczny i odważny chłopiec, który mimo trudnej sytuacji rodzinnej stara się odnaleźć w nowym środowisku. Relacja z samotnie wychowującym go ojcem jest przedstawiona w przekonujący sposób, a przyjaciele Makarego, każdy z własnymi problemami, wnoszą do fabuły dodatkowe wątki, poruszające ważne tematy, takie jak przemoc szkolna, brak akceptacji wśród rówieśników i trudności w relacjach rodzinnych. Realistyczne przedstawienie tych problemów sprawia, że łatwo można się utożsamić z bohaterami i ich zmaganiami. Dzięki nim powieść staje się nie tylko ciekawą przygodą, a ma w sobie nieco więcej głębi. 

Autor pisze w lekki i przystępny sposób, dzięki czemu książkę czyta się z przyjemnością. Dynamiczna akcja nie pozwala nawet na chwilę nudy, a złożona fabuła wciąga od pierwszych stron. Język, jakim posługuje się Autor, jest pełen humoru i ironii, co nadaje dialogom naturalności i autentyczności.

Uważam, że „Klątwa Czarnoboga” to interesujący i dobrze napisany debiut fantasy, który zasługuje na uwagę szerokiego grona odbiorców. Autor skłania do refleksji nad ważnymi kwestiami społecznymi, a nawet ekologicznymi. Historia łączy w sobie elementy przygody, magii i mitologii, tworząc niezwykle wciągającą opowieść o przyjaźni, odwadze i walce ze złem.

Podsumowanie

Moim zdaniem „Klątwa Czarnoboga” to powieść, która ma potencjał, aby stać się początkiem nowej, interesującej serii fantasy. Autor umiejętnie balansuje między różnymi gatunkami, tworząc historię, która wciąga, bawi i skłania do myślenia. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom cyklu „Bliskie spotkania czarciego stopnia” i serdecznie polecam serię wszystkim miłośnikom literatury z nutami mitologii słowiańskiej. To książka skierowana do młodszych czytelników, ale myślę, że nadaje się dla każdego. 

Dawno, dawno temu... zabrzmi to, jak wstęp do bajki, i może tym właśnie jest. A więc: dawno, dawno temu pewien nastolatek natrafił w gazecie na opowiadanie, które bardzo przypadło mu do gustu. Tak bardzo, że od tej pory, mimo upływu wielu lat, wciąż miał je przy sobie. Nie spodziewał się, że jego autorem jest jeden z popularniejszych pisarzy fantastyki. To odkrycie było równie dużym zaskoczeniem dla Roba Wilkinsa, dawnego asystenta, a także opiekuna literackiego spadku Pratchett'a. Był bowiem pewien, że po śmierci autora zniszczył (zgodnie z wolą zmarłego) jego ostatnie, niedokończone teksty. A tu niespodzianka - Terry Pratchett po raz ostatni zaskoczył literacki świat. Tak oto możemy teraz rozkoszować się „Pociągnięciem pióra...". Historia odnalezienia publikowanych pod pseudonimem tekstów Pratchett'a jest warta tego, by wiedziało o niej jak najwięcej osób. I czyż nie wygląda to, jak ostatni prezent od ukochanego przez wielu czytelników na świecie pisarza?

Przyznam szczerze, że moja znajomość twórczości Terry'ego Pratchett'a jest bardzo mała. Lata temu, jeszcze za czasów licealnych sięgnęłam po jedną z książek, należących do serii „Świat Dysków". I choć pamiętam, że książka mi się podobała, to z jakiegoś powodu nie kontynuowałam tej literackiej przygody (prawdopodobnym powodem był brak pozostałych części w bibliotece). Mimo upływu czasu nazwisko autora kojarzyło mi się wyłącznie pozytywnie, tak więc postanowiłam sięgnąć po „Pociągnięcie pióra". Jest to zbiór dwudziestu dwóch krótkich opowiadań, które przenoszą nas w różne rejony wyobraźni pisarza. Zatem ruszamy!

Pierwszym, co rzuca się w oczy, jest oczywiście wygląd. Ukłony dla wydawnictwa - tak piękne wydania zawsze przyciągają wzrok. Twarda oprawa, ciemna kolorystyka i czekające na nas wewnątrz ilustracje to coś, co każdy czytelnik wita z ogromną radością. Dodatkowym smaczkiem jest przedmowa autorstwa Neila Gaimana.

Co czeka na Was w środku? Cóż... fanastyczne historie, tego nie da się ukryć. I tak z bohaterami jednego z opowiadań wyruszamy w podróż do alternatywnej rzeczywistości. Mamy też okazję poznać dalszą historię Scrooge'a, znanego nam z „Opowieści Wigilijnej". Walczymy także z gnomami, które zasiedliły trawnik pewnego małżeństwa, a u jeszcze innego przyglądamy się drzewu, które zamiast owoców rodzi... pieniądze. Naprawdę, wśród tylu opowiadań każdy z nas znajdzie coś, co przypadnie mu do gustu.

Rzadko się zdarza, by z jednego zbioru opowiadań niemal wszystkie przypadły do gustu odbiorcy. Spodziewałam się, że na dwadzieścia dwie historie zaledwie kilka uznam za ciekawe. A tutaj kolejna niespodzianka, gdyż praktycznie każde z nich miało w sobie coś takiego, co sprawiało, że chętnie przeczytałabym je nawet w dłuższej formie. Niemniej jednak i tym razem wyłoniłam kilku swoich faworytów. Do tej grupy należy wspomniana już historia o gnomach, które postanowiły wybudować swoją wioskę na trawniku pewnego małżeństwa. No i wiadomo, któż nie marzyłby o własnym drzewie pieniężnym? Rozbawiła mnie również opowieść o Mikołaju poszukującym nowego zatrudnienia. Cóż, jak się okazuje, niektórzy są przeznaczeni do wykonywania jednego, konkretnego zawodu. Nie wspomniałam jeszcze o opowiadaniu „Wielka zapiekanka z Blackbury”, które spodobało mi się, bo... tak po prostu. Nie było żadnego konkretnego powodu, prócz tego, że było ono zabawne.

Myślę, że „Pociągnięcie pióra. Zagubione opowieści” to nie lada gratka dla fanów twórczości Terry'ego Pratchett'a. Wspomniana na początku historia odnalezienia owych historii przyciąga na myśl przewrotne poczucie humoru autora, tak widoczne w tym zbiorze. Może to swego rodzaju pożegnalny prezent od pisarza, który mruga do nas wesoło z miejsca, w którym obecnie się znajduje. W każdym razie na pewno ucieszył on czytelników na całym świecie. Z kolei mnie ta pozycja zachęciła do zapoznania się z całą twórczością Pratchett'a. Jeżeli jeszcze ktoś (tak jak ja) nie sięgnął wcześniej po książki autora, to teraz macie ku temu idealną sposobność. Zachęcam!

Akademia dla egzorcystów w Nowym Jorku? Wampiry? Demony? I to wszystko pałęta się po ulicach? W książce Stelli Tack właśnie tak się dzieje, a autorka opisuje to w taki sposób, że wszystko przyjmujemy za pewnik.

Leaf Young ma pecha, choć to w zasadzie za mało powiedziane. Bo jak nazwać fakt, że gdy po raz pierwszy od paskudnego rozstania wychodzi do klubu z przyjaciółkami, bawi się świetnie, wyrywa najgorętszego gościa w całym klubie i… kończy z demonem w sobie. Tylko nie, że gorąca randka, ale demon włazi do jej głowy i żadne nie zamierza ustąpić. Co jest o tyle dziwne, że nikt pannie nie wierzy, egzorcyści ją torturują i nic nie wskazuje na to, że mogłoby być lepiej. Ich ultimatum też pozostawia sporo do życzenia, bo Lore panoszy się w głowie i czasem chce dojść do głosu, a wtedy krew leje się gęsto. Na szczęście dziewczyna nie daje sobie w kaszę dmuchać.

Kocham ich oboje. Lore jest najgorszy, nikczemny, podły, złośliwy, wstrętny, zarozumiały, do przesady pewny siebie, fałszywy, kłamliwy. I uroczy. Świadomość tego, co nawywijał w przeszłości, nie przeszkadza w tym, by polubić go od pierwszej chwili, gdy się pojawia, a jego dialogi z Leaf jeszcze podsycają tę miłość. Zresztą, dziewczyna też jest niczego sobie, autorka świetnie skonstruowała jej postać. Z jednej strony zwyczajną dziewczyną, a z drugiej ogromną zagadką. Falco, jej nauczyciel i obrońca w świecie egzorcystów, nie będzie miał z nią łatwego życia. Jej bezczelny, trochę na pokaz, sposób bycia jeszcze bardziej uwypukla gburowatość i introwertyzm mężczyzny. Taka trójka, jak ich dwójka po prostu musi stworzyć książkę idealną.

Od tej lektury się nie oderwiecie. Jest pełna akcji, ale na takim poziomie, który tylko trochę odbiera dech. Do tego błyskotliwa, pełna poczucia humoru, takiego, jak lubię najbardziej, złośliwego, inteligentnego, na poziomie. Wszystko jest wyważone. I dramat i lekka nuta romansu, autorka powoli odkrywa karty. Na początku każdego rozdziału wiemy, kto opowiada i ten sposób prowadzenia narracji odsłania nam tylko to, co autorka chce pokazać światu. Dodatkowo przed niektórymi rozdziałami opisuje demony i inne stworzenia z innego wymiaru, co daje nam obraz całego świata. Podoba mi się ta forma przekazywania wiedzy, jest delikatna, nie zarzuca informacjami. Jeśli jednak ktoś czuje niedosyt, to z tyłu jest całe zestawienie tych istot, w zgrabnym skorowidzu. Są też opisane klasy egzorcystów. Autorka naprawdę dobrze przygotowała się do pracy.

„Zabij mrok” jest ożywczym powiewem czegoś nowego w świecie fantasy. Choć porusza znane tematy, robi to w sposób nowy, nieszablonowy i przez to tworzy coś niesamowitego. Nie będziecie żałować ani chwili spędzonej z tą książką. Jedynie tego, że tak szybko się kończy.

„Usagi Yojimbo. Chibi Usagi – Atak chibi straszydeł” to zupełnie nowa, urocza odsłona przygód sławnego królika, narysowana w stylu chibi, stworzona przez Stana Sakaiego i jego żonę Julie. Komiks jest wspaniałą propozycją dla młodszych czytelników, wprowadzając ich w magiczny świat pełen przygód, humoru i ważnych wartości.

O czym jest komiks?

Album opowiada historię młodych wersji Usagiego, Tomoe i Gena, którzy podczas próby złapania węgorza na kolację natrafiają na małą, glinianą istotę – Dogu. Dogu prosi ich o pomoc w uwolnieniu jego rodzeństwa spod panowania okrutnego króla Salamandra, który z pomocą swoich straszydeł terroryzuje jego świat. Mimo młodego wieku, trójka przyjaciół decyduje się stawić czoła wyzwaniu, wyruszając w niebezpieczną podróż, aby pokonać złoczyńcę i przywrócić pokój w krainie Dogu.

Moja opinia i przemyślenia

"Chibi Usagi – Atak chibi straszydeł” to komiks, który z pewnością zachwyci nie tylko młodszych, ale i starszych czytelników. Lekki, zabawny ton narracji doskonale komponuje się z dynamiczną i wyrazistą kreską, prezentującą bohaterów w stylu chibi, co dodaje całości szczególnego uroku. Fabuła, choć prosta, wciąga i trzyma w napięciu, skutecznie mieszając elementy przygodowe z humorem.

Książka w pełni wykorzystuje format komiksu do przekazania ważnych wartości, takich jak przyjaźń, odwaga oraz potrzeba współpracy dla osiągnięcia wspólnego celu. Każda postać, mimo że przedstawiona w uproszczony sposób, posiada własny charakter i motywacje, co sprawia, że młodzi czytelnicy mogą łatwo się z nimi identyfikować.

Dodatkowo, na końcu komiksu znajdują się materiały edukacyjne, w tym labirynt, krótki kurs rysowania oraz słowniczek japońskich terminów. To cenne źródło wiedzy i inspiracji dla młodych fanów rysowania i japońskiej kultury.

Podsumowanie

„Usagi Yojimbo. Chibi Usagi – Atak chibi straszydeł” to komiks, który stanowi świetne wprowadzenie do świata japońskich samurajów dla dzieci, zachowując przy tym wszystkie elementy, które sprawiają, że dorosli pokochali Usagi Yojimbo. Dzięki przystępnemu językowi, zachwycającej grafice i pouczającym przesłaniom, komiks może być wspaniałym prezentem dla młodego czytelnika, który stawia pierwsze kroki w świecie literatury. Stan i Julie Sakai stworzyli dzieło, które bawi i uczy, rozwijając wyobraźnię i empatię młodych odbiorców. Bez wątpienia jest to pozycja godna polecenia, zarówno dla młodszych, jak i dla starszych fanów Usagiego Yojimbo.

Komiks „Królik kontra Małpa i legion zagłady” to trzeci tom serii, która zabiera czytelników w niesamowitą podróż po kolorowym świecie leśnych zwierząt, które muszą stawić czoła nieoczekiwanemu i chaotycznemu gościowi – małpie, spadającej prosto z kosmosu. Jamie Smart, autor zarówno scenariusza, jak i rysunków, z humorem i fantazją snuje opowieść o szalonych przygodach, które wspaniale rozbudzą dziecięcą wyobraźnię.

O czym jest komiks?

Głównym wątkiem serii jest próba powstrzymania rozruchów spowodowanych przez kosmicznego intruza – małpę, która myśli, że odkryła nową planetę i zamierza ją podbić. Królik wraz z przyjaciółmi – Gryzkiem, Wieprzkiem, Czarkiem z Żelastwa, Kaskabobrem i Skunksem – stają do walki, by uratować swój leśny świat przed całkowitą katastrofą. Seria zabawnych, ale i napiętych wydarzeń prowadzi do szeregu starć, które bawią i trzymają w napięciu.

Moja opinia i przemyślenia

„Królik kontra Małpa i legion zagłady” to komiks, który skutecznie łączy elementy humorystyczne z akcją, tworząc dzieło atrakcyjne dla młodych czytelników. Rysunki Jamie Smarta są pełne życia i dynamiki, co sprawia, że każda strona pulsuje energią i emocjami. Charakterystyczna kreska i wyraziste kolory przyciągają uwagę, a nietuzinkowe postaci dodają całości uroku.

Komiks wyróżnia się na tle innych dzieł dla dzieci tym, że oferuje nie tylko rozrywkę, ale i przemyślenia na temat przyjaźni, odpowiedzialności i konsekwencji działań. Humorystyczne podejście do poważnych tematów sprawia, że są one przystępne nawet dla młodszych czytelników.

Uważam też, że seria jest świetna do nauki samodzielnego czytania. Ma duże drukowane litery, a autor nie boi się używać trudnych słów, które pomogą dzieciom doskonalić tę jakże ważną umiejętność.

Podsumowanie

„Królik kontra Małpa i legion zagłady” Jamiego Smarta to świetna propozycja dla młodych fanów komiksów, szukających humoru, niezapomnianych przygód i ciekawych postaci. Seria bawi i uczy, oferując mądre przesłanie skryte między wierszami. Z każdym tomem historia staje się coraz bardziej wciągająca, a czytelnicy z niecierpliwością będą oczekiwać kolejnych przygód Królika i jego niezwykłej drużyny. Dla fanów dynamicznych opowieści z dużą dawką humoru, „Królik kontra Małpa i legion zagłady” z pewnością będzie strzałem w dziesiątkę. Moja ośmioletnia córka uwielbią tą serię!

Opowiedziana z humorem i czułością (niekiedy szokująca) nowa wersja klasycznego mitu o herkulesie udziela głosu wszystkim tym postaciom, które dotychczas milczały...

Jeżeli nie jest to opowieść o herkulesie, to o kim?

„Czarci ogród” spod pióra Magdaleny Skubisz, drugi tom „Sagi rodu Tyszkowskich”. Jest on kontynuacją losów Katji, zielarki o wyjątkowych umiejętnościach i Antoniego Tyszkowskiego, wyniosłego szlachcica. Powieść przenosi czytelników do dziewiętnastowiecznej Galicji, ukazując awiłe losy dwojga głównych bohaterów, a także malowniczo odtwarzając realia tamtego okresu. Pisarka zręcznie splata dramatyczne wydarzenia z elementami humoru, tworząc opowieść, która bawi, ale i skłania do refleksji.

O czym jest książka?

„Czarci ogród" opowiada o kolejnym etapie w życiu Katji, którą los ponownie zetknął z Antonim Tyszkowskim. Tym razem jednak narracja prowadzona jest z perspektywy Antoniego, co pozwala czytelnikowi zrozumieć motywy działania tego skomplikowanego i pełnego sprzeczności bohatera. Szlachcic, rozdarty między miłością a nienawiścią, decyduje się na serię bezwzględnych działań, mających na celu odzyskanie Katji. Ta nieoczywista i burzliwa relacja staje się osią fabuły, wokół której Magda Skubisz buduje fascynujący świat pełen intryg, zaskakujących zwrotów akcji oraz wnikliwych obserwacji społecznych.

Moja opinia i przemyślenia

„Czarci ogród” jest powieścią, która zaskakuje głębią emocjonalną i bogactwem treści. Przeniesienie perspektywy na Antoniego Tyszkowskiego to śmiały, ale wyjątkowo udany zabieg. Pozwala to czytelnikowi na pełniejsze zrozumienie jego postaci – zarówno jego wad, jak i walorów. Ta zmiana perspektywy ujawnia też skomplikowaną psychikę szlachcica, jego wewnętrzne konflikty i zmaganie się z normami społecznymi.

Historia Antoniego i Katji, chociaż pełna dramatycznych wydarzeń, nie jest pozbawiona humoru. Szczególnie dialogi między bohaterami, pełne ironii i błyskotliwych ripost, są świetnie skonstruowane i dostarczają wielu rozrywkowych momentów. Pisarka i tym razem wykazuje się wyjątkową umiejętnością odtwarzania historycznego tła, co czyni „Czarci ogród” nie tylko powieścią obyczajową, ale także znakomitą lekcją historii.

Jednym z największych atutów powieści jest jej złożoność – Magda Skubisz nie ogranicza się do prostego opisu uczuć między bohaterami, ale pokazuje ich wpływ na szersze konteksty społeczne i kulturowe tamtego okresu. Zaskakujące zwroty akcji i wielowątkowość sprawiają, że książka trzyma w napięciu do ostatniej strony.

Podsumowanie

„Czarci ogród” to znakomita kontynuacja „Sagi rodu Tyszkowskich”, która potwierdza pisarski talent Magdaleny Skubisz. Bogactwo emocjonalne, wyraziści bohaterowie oraz malownicze tło historyczne sprawiają, że powieść jest fascynującą podróżą w czasie, od której trudno się oderwać. Pisarka udowadnia, że potrafi z sukcesem łączyć historię z elementami obyczajowymi, tworząc dzieło pełne pasji, humoru i głębi. „Czarci ogród” to lektura, która jednocześnie bawi, wzrusza i skłania do refleksji. Z niecierpliwością czekam na kolejne tomy serii, mając nadzieję na jeszcze więcej emocjonujących przygód w towarzystwie członków rodu Tyszkowskich.

Wesoła, mądra i zaskakująca historia o dziewczynce i jej jednorożcu

„Pod gwiazdami” to już jedenasty tom przygód Fibi i jej jednorożca. Dana Simpson ponownie zachwyca czytelników swoim unikalnym połączeniem humoru, mądrości, magii i świetnych rysunków. Komiks kontynuuje opowieść o niezwykłej przyjaźni między małą dziewczynką Fibi a jednorożcem o imieniu Marigold, oferując kolejną porcję przygód, które rozgrywają się podczas wakacyjnych miesięcy. Jest to czas beztroski, odkryć i zabawy, ale też okazja do nauki lekcji, której trudno szukać w szkolnych ławkach.

Zarys fabuły

W tym tomie Fibi i Marigold zabierają czytelników w podróż pełną ciepła lata, podczas której przeżyją szereg przygód, od wizyty na basenie, poprzez kemping, aż po spotkania z nowymi postaciami i starymi znajomymi. Fibi odkrywa, że popularność ma swoje ciemne strony, a Marigold dowodzi, że róg jednorożca może służyć w niecodzienny sposób - jako rożen. To tylko niektóre z wydarzeń, jakie czekają na bohaterki i ich czytelników.

Moja opinia i przemyślenia

Dana Simpson, znana z umiejętności tworzenia zabawnych, ale też pełnych głębi postaci, nie zawodzi również tym razem. Fibi i Marigold to duet, który za każdym razem zachwyca swoją autentycznością i oryginalnością. Dodatkowo, postacie takie jak Dakota, korzystająca z przywilejów księżniczki goblinów, czy Max, przyjaciel Fibi, dodają do fabuły dynamiki i różnorodności. Co ciekawe, tom „Pod gwiazdami” przynosi świeże spojrzenie na serię, wprowadzając nowe postacie i rozwijając historie znanych bohaterów. Odniosłam wrażenie, że z każdym tomem świat Fibi i Marigold staje się coraz bogatszy i pełniejszy. Dosłownie też tonie w magii. Autorka z łatwością łączy codzienne sytuacje z elementami fantastycznymi, tworząc opowieść, która jest ujmująca i inspiruje.

Jako wierna czytelniczka, jestem pod wielkim wrażeniem sposobu, w jaki Dana Simpson potrafi wpleść życiowe lekcje w lekką i przystępną formę komiksu. „Fibi i jednorożec. Pod gwiazdami" to zarówno świetna rozrywka, jak i również źródło refleksji na tematy takie jak przyjaźń, akceptacja czy dorastanie. Serię wyróżnia nie tylko humor i oryginalne postacie, ale również głębia emocjonalna i uniwersalne wartości, które są przekazywane w subtelny i przemyślany sposób.

Podsumowanie

Jedenasty tom serii „Fibi i jednorożec” to kolejna udana odsłona historii, która nie przestaje zachwycać. Dana Simpson udowadnia, że nawet w fantastycznym świecie jednorożców można znaleźć miejsce na ważne życiowe lekcje i prawdziwe emocje. „Pod gwiazdami” to komiks, który z pewnością spodoba się fanom serii, oferując im rozrywkę i okazję do wspólnego odkrywania, czym jest prawdziwa przyjaźń i jak ważne są osobiste doświadczenia i jak bardzo odróżniają nas one od innych. Uważam, że album „Pod gwiazdami” (jak zresztą i cała seria „Fibi i jednorożec”) to pozycja obowiązkowa na półce każdego młodego miłośnika komiksów.

Lubicie czytać twórczość polskich pisarek i pisarzy? Moim zdaniem niczego nie tworzą tak dobrze, jak pełnych humoru historii kryminalnych. Dlatego zawsze z przyjemnością po nie sięgam i rzadko kiedy mnie zawodzą. Czy i tym razem byłam zadowolona z lektury?

O czym jest książka

„Na psa urok, ości śledzia” spod pióra znakomitej pisarki, Olgi Rudnickiej, to książka, która wprowadza czytelnika w świat pełen humoru, tajemnic i nietuzinkowych postaci. Główną bohaterką powieści jest Tekla, która zmagając się z własnymi problemami, niechcący wpada w wir zdarzeń, które znacząco wpływają na życie mieszkańców jej rodzinnej wsi. Olga Rudnicka z wirtuozerią łączy elementy komedii z intrygą kryminalną, tworząc powieść niezwykle wciągającą i pełną niespodzianek.

Moja opinia i przemyślenia

Na wstępie chciałabym zaznaczyć, że książka jest kontynuacją losów Tekli, ale można ją czytać niezależnie od poprzednich części serii. Olga Rudnicka przedstawia postać Tekli jako kobietę niezłomną, pełną sprzeczności, które czynią ją niezwykle ludzką i bliską czytelnikowi. Charyzmatyczna i pełna życia, Tekla staje się nieoczekiwanie "boginią sprawiedliwości" w oczach kobiet, które pragną uwolnić się od trudnych małżeńskich relacji. To właśnie ten motyw, złożoność postaci oraz niezwykłe okoliczności, w których znalazła się główna bohaterka, są kluczowe dla całości opowieści.

Pisarka z łatwością przewodzi czytelnikowi przez zawirowania fabularne, balansując między komedią a dramatem. Dialogi, często przesycone ironią i dowcipem, dodają lekkości i sprawiają, że lektura staje się przyjemnością. Wątek kryminalny, choć może wydawać się niewątpliwym fundamentem historii, jest tak naprawdę pretekstem do ukazania głębszych relacji międzyludzkich i problemów społecznych. Czytelnik z zainteresowaniem śledzi rozwój wydarzeń, próbując zgadnąć, kto stoi za tajemniczymi zgonami, a autorka zręcznie utrzymuje napięcie do ostatnich stron.

Powieść „Na psa urok, ości śledzia” to również historia o sile kobiecej solidarności, wsparciu i poszukiwaniu własnej drogi do szczęścia. Tekla, z pomocą nowo poznanych przyjaciółek, uczy się, że prawdziwa magia tkwi nie w rytuałach i urokach, ale w ludziach i ich wzajemnych relacjach. Zakończenie powieści, choć może nieco przewidywalne dla niektórych czytelników, pozostawia satysfakcjonujące poczucie zamknięcia pewnego etapu w życiu Tekli, jednocześnie otwierając drzwi do nowych możliwości i przygód, które mogą czekać na bohaterkę w przyszłości.

Na zakończenie

Podsumowując, „Na psa urok, ości śledzia” Olgi Rudnickiej to powieść pełna ciepła, humoru i ludzkich emocji. Autorka tworzy barwny i pełen życia świat, w którym każdy czytelnik może znaleźć coś dla siebie. Książka jest doskonałym wyborem dla tych, którzy szukają rozrywki, jak i głębszych przemyśleń na temat życia, miłości i poszukiwania szczęścia. Warto po nią sięgnąć!

Drugi tom kultowego cyklu, genialnie zilustrowany przez wielokrotnie nagradzanego rysownika i autora książek Chrisa Riddella

Kilka sekund przed zniszczeniem Ziemi w celu przygotowania terenu pod budowę drogi szybkiego ruchu Arthur Dent zostaje zabrany z Ziemi przez swojego przyjaciela Forda Prefecta, specjalistę od badań terenowych nowego wydania encyklopedii Autostopem przez Galaktykę, który ostatnie piętnaście lat spędził na Ziemi, udając bezrobotnego aktora.