Rezultaty wyszukiwania dla: X Men

Gdyby ktoś zapytał, jak wygląda najbardziej nieprawdopodobny bromans w uniwersum Marvela, odpowiedź jest prosta – Deadpool i Spider-Man. Dwóch bohaterów, dwa skrajne temperamenty i jedna wspólna misja: siać chaos, ratować świat (niekoniecznie w tej kolejności) i przy okazji sypać żartami, ile wlezie. Drugi tom serii Spider-Man/Deadpool – Póki śmierć nas… kontynuuje ich przygody, tym razem z jeszcze większym rozmachem, choć niekoniecznie z lepszym skutkiem.

W tej części duet Wade’a Wilsona i Petera Parkera wpada w kolejne kłopoty – a raczej sam je sobie funduje. Deadpool jak zwykle igra z prawem i moralnością, handlując sprzętem S.H.I.E.L.D. na czarnym rynku, podczas gdy Spider-Man próbuje posprzątać ten bałagan, zachowując przy tym resztki zdrowego rozsądku. Na ich drodze pojawia się nowy gracz, Slapstick – dosłownie żywa kreskówka – a także starzy znajomi, tacy jak Kameleon, Kraven czy Arcade. W tle natomiast rozgrywa się miniaturowy dramat zderzenia linii czasowych, który sprawia, że przyszli, postarzeni wersje obu bohaterów trafiają do głównego uniwersum Marvela.

Całość to mieszanka misji, bijatyk, parodii i absurdalnych przygód, w których nawet rekiny uzależnione od Netfliksa mają swoje pięć minut. Słowem – Marvelowska jazda bez trzymanki.

Ten tom to czysta rozrywka – i tylko rozrywka. Nie ma tu ani fabularnej spójności, ani głębszej refleksji, ale jest za to morze żartów, popkulturowych odniesień i scen, które można by określić jako komiksowy odpowiednik filmu akcji klasy B. Czasem zabawne, czasem męczące. Humor bywa celny, choć częściej przewidywalny, a „dośmieszanie” dialogów polskimi wstawkami wypada, niestety, niezręcznie.

Największym problemem drugiego tomu jest brak pomysłu na to, czym ta seria ma właściwie być. Pierwszy tom miał jeszcze świeżość – dwóch bohaterów, dwa światy, zderzenie charakterów. Tutaj zostaje tylko echo tamtej chemii. Każda historia to osobny epizod, jakby scenarzyści – Robbie Thompson, Gerry Duggan i inni – nie mogli się zdecydować, w którą stronę pójść. Nawet dynamika relacji Spider-Mana i Deadpoola została spłaszczona do powtarzalnego schematu: jeden gada, drugi przewraca oczami.

Na poziomie graficznym widać jeszcze większą nierówność. Bachalo, Hepburn, Koblish – każdy rysuje po swojemu, co samo w sobie nie jest złe, ale brak wizualnej spójności sprawia, że tom wygląda jak składanka z kilku serii. Kolorystyka raz krzyczy, raz blednie, a momentami trudno stwierdzić, czy mamy do czynienia z parodią, czy po prostu chaosem.

Spider-Man/Deadpool. Póki śmierć nas… to lektura dla tych, którzy nie szukają sensu, tylko dobrej zabawy. Dla fanów Wade’a i Petera to zapewne obowiązkowa pozycja, choć niekoniecznie satysfakcjonująca. Pomysły są, potencjał też, ale w wykonaniu brakuje konsekwencji i lekkości, która czyniłaby tę serię wyjątkową.

To komiks, który bawi, o ile nie próbujemy brać go zbyt poważnie. A jeśli już ktoś chciałby zobaczyć, jak Deadpool i Spider-Man naprawdę tworzą duet marzeń – lepiej sięgnąć po pierwszy tom. Ten drugi to raczej przerywnik między lepszymi historiami niż pełnoprawna kontynuacja.

Nikt nie zdaje sobie sprawy, ile tak naprawdę wyrzeczeń oraz starań kosztowało Polę dotarcie do tego miejsca, w którym jest teraz, prócz niej samej. Świetlana przyszłość, jaką ma przed sobą kobieta, jest uwieńczeniem miesięcy znoszenia krzywych spojrzeń współpracowników, a także zjadliwych komentarzy szefa, okraszonych słodkimi uśmiechami. Wszystko, na co zapracowała, skryte jest za tymi drzwiami. Tylko jedna prezentacja dzieli ją od pełni sukcesu. Pola jest do niej doskonale przygotowana - nie po to brała dodatkowe lekcje angielskiego, by teraz zawieść. Zaczynamy więc show time!

Wszystko pewnie poszłoby po myśli bohaterki, gdyby w trakcie rzeczonej prezentacji w drzwiach sali konferencyjnej nie stanął jej syn. Cały we krwi. Wrzeszczący o pomoc. To, co działo się później, wyglądało jak koszmar, z którego Pola nie mogła się obudzić. W rezultacie straciła wszystko, od pracy po ukochanego syna. Jednak istnieją na tym świecie siły, o których ludzie nie mają żadnego pojęcia. Siły, które są w stanie strącić cię w piekielne otchłanie bądź spełnić Twoje życzenie.

Czy odważysz się wybrać z Polą w podróż do bram szaleństwa, by mogła odzyskać tego, którego utraciła?

Do sięgnięcia po horror nigdy nie trzeba mnie namawiać, w szczególności w sezonie jesiennym, który najbardziej sprzyja lekturze owego gatunku. Z twórczością Miłoszewskiego nie miałam jeszcze do czynienia, więc wybór „Demona” jako kolejnej pozycji do przeczytania nasuwał się sam.

Na początku warto zaznaczyć, że nie jest to horror w dosłownym tego słowa znaczeniu; owszem, spotykamy się tu z demonicznym bytem, aczkolwiek nie jest on centralną postacią. Nie wzbudza też w Czytelniku głębszego strachu, powstał bardziej jako element niezbędny dla utrzymania sensu fabuły. Prawdziwą grozą przejmują nas wydarzenia. I to nie tylko ze względu na swoją nadnaturalność.

Wyobraź sobie, że jesteś rodzicem. Przez całe życie swojego potomka dbasz o jego dobrobyt, nawet później, długo po osiągnięciu przez niego pełnoletności. Kilka złych decyzji i jego „normalne” życie się skończyło. A później... umiera. Chociaż nie mam dzieci, to nie potrafię sobie wyobrazić ogromu bólu, jaki wiąże się z ich utratą. Zresztą, gdybyśmy krok po kroku przeanalizowali relację wiążącą Polę z synem, to moglibyśmy wyznaczyć co najmniej kilka punktów, w których mężczyzna zwyczajnie krzywdził ją swoim zachowaniem. Tylko czy wielu z nas może pochwalić się tym, że relacje w jego rodzinie są idealne?

„Gdybym tylko mógł/mogła cofnąć czas...” - pomyślał każdy z nas. I owszem, być może żylibyśmy teraz naszym wymarzonym życiem. A może i nie - może cofalibyśmy się już tyle razy, że w żadnej rzeczywistości nie znaleźlibyśmy upragnionego szczęścia? Pola dostała tę możliwość, otrzymując jednocześnie zegarek odmierzający czas, zapięty na jej nadgarstku niczym kajdany. Bohaterka miała szansę jeszcze raz przeanalizować swoją przeszłość i dawne wybory, a co więcej - zmienić ją, byle tylko ocalić syna. Nie robiła tego dla siebie, a przecież mogła. To kolejny przykład na to, że nie ma nic silniejszego niż matczyna miłość. A przecież mogła przeżyć żałobę i żyć dalej, czekając na moment, gdy po śmierci znów spotka się z synem. Oczywiście, diabelska oferta nie trafia się często (żeby nie powiedzieć: nigdy). No ale jakąż byłaby matką we własnych oczach, gdyby nie podjęła próby? Patrząc na to, co Pola przeszła, jestem naprawdę pełna podziwu. Szczególnie że jak już wspomniałam, ich relacja nie była łatwa. Synek bynajmniej nie traktował jej z szacunkiem i zupełnie nie doceniał jej starań.

„Demon” to książka, którą pochłania się w zaledwie kilka godzin. I nie, nie przeraża tak, że po jej zakończeniu nie można zasnąć. Rzekłabym, że raczej dość mocno skłania czytelnika do przeanalizowania relacji z bliskimi. A może i do zastanowienia się ogólnie nad swoim życiem?

Nowość od Miłoszewskiego to dobra, mocna lektura, aczkolwiek raczej nie przypisałabym jej do kategorii horroru. Niemniej jednak uważam, że warto po nią sięgnąć.

„Wszystko, co dzieje się na świecie, to opowieści. Piękne, bo zmyślone. I rzeczywistość, i kryminały, i science fiction… Teatr też”.

Znakomicie bawiłam się przy tej przygodzie czytelniczej. Miała w sobie wszystko to, czego oczekiwałam po tego typu literaturze. Jednocześnie zaskoczyła wieloma elementami, kilkoma wprawiła w zachwyt, a stylem narracji oczarowała. Masateru Konishi dotykał czułych strun ludzkiej duszy, wyzwalał wiele emocji, wskazywał na odczuwanie jako wartość nadrzędną życia. Zadziwiające, jak bardzo wrażliwie opowiadał o trudnej i wyniszczające chorobie utraty pamięci, zarówno dla osoby nią dotkniętą, jak i dla bliskiego. Pośród długiego cienia rzucanego przez Alzheimera pokazał, że nawet najmniejsza część chwili, godziny, dnia, warta jest docenienia i szczególnej uwagi. Poprzez przedefiniowania szarych komórek na szkarłatne w otoczce pasji odtwarzania opowieści kryminalnych, ukazywał, że właściwe podejście do zagadnień demencji wbrew pozorom daje wolność kreatywnego tworzenia i satysfakcji z artystycznego podejścia do mrocznych zagadek.

Starszy pan, uwikłany w dewastujący proces zaniku funkcji, cierpiący na realistyczne złudzenia, niespodziewane halucynacje, zaburzenia świadomości, jednak nie tracił zdolności poznawczych, nagromadzonej wiedzy, a jego intelekt wydawał się nietknięty. Jak to możliwe, że omamy wynikały z logicznego rozumowania, dowiecie się, kiedy zajrzycie do książki. Historia niesamowicie was wciągnie, w szczególny sposób umili wieczór, natchnie do ponownego czytania wielu książek, klasyki i nie tylko, zdominowanych przez detektywistyczną zagadkę.

„Mój dziadek – genialny detektyw” oferował nie jedną, ale kilka skomplikowanych zagadek do rozszyfrowania. Autor przypominał czytelnikowi kryminalne motywy, nawiązywał do najczęściej pojawiających się, natychmiast oddziałujących na wyobraźnię i zmuszających do znalezienia własnej odpowiedzi na zagmatwany scenariusz zdarzeń. Nie tyle logiczny test umysłu, szukanie wyjaśnień zbrodni, ile odnajdywanie fundamentalnych błędów i tworzenie alternatywnej opowieści prowadzącej ku prawdzie. Wszystko w wyjątkowo ładnym stylu i z więcej niż odrobiną dobrego humoru.

Zagadka zamkniętego pokoju, znikająca ofiara, czysta dedukcja, bohater widmo, nagłe zwroty interpretacji, różne możliwe scenariusze, rozwiązanie pozostawione odbiorcy, bezpieczny kryminał o kluczowej postaci. Miłośnicy kryminału natychmiast odnajdą się w tym, przywołają z pamięci tytuły będące reprezentantami wymienionych podkategorii. Masateru Konishi stworzył coś, co przyciągnie koneserów detektywistycznych zagadek, ale także zaciekawi osoby stroniące dotąd od takiej rozrywki. Przywoływał sławne dzieła twórców kryminału, fenomenalnie wplatał ich klimat w fabułę, a przy tym niczego nie narzucał, nie oczekiwał ich znajomości, tylko delikatnie inspirował do poznania lub ponownego spotkania z nimi.

Nie zwlekajcie, sięgnijcie po powieść, dostarczy wielu kryminalnych emocji, wzbogaci oryginalną perspektywą spojrzenia na wyjątkową więź między dziadkiem i wnuczką, wprowadzi w świat japońskiej kultury, oczaruje subtelną romantyczną nutą melodyczną, a w finale zbliży do kluczowych postaci mocną sensacją. Zasadniczo, miałam wrażenie, że obserwuję sen głównej bohaterki, sposób poradzenia sobie ze stopniową utratą jaźni i szczególnej obecności bliskiej osoby, dajcie znać, czy podchwyciliście szczególny rys metafizyczności, czy mu się poddaliście, jak na niego zareagowaliście, jestem bardzo ciekawa.

Marvel Fresh. Złowieszcza wojna to finał, na który (prawie) nikt nie był gotowy. Ostatni akt runu Nicka Spencera na łamach „Amazing Spider-Mana” to historia, w której wszystko wybucha naraz — dosłownie i w przenośni. „Złowieszcza wojna” to zderzenie złoczyńców i chaosu, które miały stanowić kulminację kilkuletniej opowieści. Czy ten finał faktycznie dostarcza satysfakcji? Cóż, zależy, czego się spodziewacie po komiksie, w którym na jednej planszy potrafi znaleźć się tuzin przeciwników Spidermana.

Doktor Octopus powraca, a wraz z nim nowa Złowieszcza Szóstka. Nie wie jednak, że Sęp zebrał własną ekipę – Straszliwą Szóstkę. Dwie drużyny złoczyńców, jeden Spider-Man i mnóstwo dymu w powietrzu. To właśnie z tej mieszanki rodzi się wojna, w której nikt nie kontroluje już niczego. W tle toczy się jednak coś znacznie mroczniejszego. Kindred – postać od dawna rzucająca cień na życie Petera – w końcu odsłania karty. Carlie trafia do niewoli, Doktor Strange próbuje odkryć, co stało się z duszą Parkera, a na czerwonym dywanie, podczas premiery filmu MJ, wszystko dosłownie wymyka się spod kontroli.

Fabuła pędzi na złamanie karku. Starcia między złoczyńcami to nie lada widowisko. Eksplozje, akrobacje, pająk w środku bitewnej zawieruchy. Komiks czyta się jak blockbuster – momentami chaotycznie, momentami z przesadą, ale trudno oderwać wzrok. Spencer stawia na emocje, zamykając wątki, które ciągnęły się od lat. Nie wszystko wypada przekonująco – część rozwiązań fabularnych Kindreda to raczej ciekawostka niż satysfakcjonująco poprowadzony wątek, ale widać, że autor chciał dopiąć swoją wizję do końca, bez kompromisów.

Szata graficzna to prawdziwa uczta. Rysunki Bagleya, Vicentiniego czy Ferreiry kipią energią i detalami. Każda scena walki ma dynamikę, a mroczne fragmenty z Kindredem zachwycają klimatem. Chaos jest tu wpisany w strukturę fabuły – i chociaż czasem trudno złapać oddech, całość broni się właśnie tym nieustannym napięciem.

„Złowieszcza wojna” to komiks, który jednych zachwyci rozmachem, innych zmęczy natłokiem wątków. Nie jest to idealne zwieńczenie runu Spencera, ale z pewnością efektowne. Wypełnione akcją, mrokiem i emocjami pożegnanie z jego Spider-Manem pokazuje, że Marvel potrafi jeszcze dostarczyć czytelnikom komiksów solidny spektakl. Dla wiernych fanów Spidermana to pozycja obowiązkowa. Dla nowych czytelników będzie to jednak raczej labirynt bez mapy. Jednak jeśli szukacie czystej, komiksowej adrenaliny z pajęczą nutą, trudno o lepsze pożegnanie z tą epoką Spider-Mana.

O "Tytanach. Świat bestii" było głośno od momentu zapowiedzi. Tom Taylor, po sukcesach "Nightwinga" i "Injustice", otrzymał w swoje ręce drużynę, która zawsze pozostawała nieco w cieniu Ligi Sprawiedliwości. Teraz jednak to Tytani przejmują pałeczkę i mają udowodnić, że są gotowi bronić świata na własnych zasadach. Brzmi ambitnie? I właśnie takie jest to otwarcie.

Po wydarzeniach z "Mrocznego Kryzysu" świat potrzebuje nowych bohaterów. Liga Sprawiedliwości przestaje istnieć, a ciężar jej obowiązków spada na barki Tytanów. Nightwing zostaje liderem, a u jego boku stają: Raven, Beast Boy, Starfire, Cyborg i Donna Troy. Ich cel: działać otwarcie, uczciwie, bez tajemnic.

Niestety, to tylko teoria. Amanda Waller znów knuje, Kościół Krwi powraca, a w Wieży Tytanów zostaje znaleziony martwy Flash. A to dopiero początek katastrofy.

Tom Taylor jak zawsze stawia na relacje – to jego znak rozpoznawczy i tutaj również sprawdza się doskonale. Beast Boy i Raven to serce tego tomu. Ich relacja jest autentyczna, ciepła, momentami zabawna, a chwilami bolesna. Autor ukazuje ich nie jako superbohaterów, lecz ludzi zmagających się z poczuciem winy, strachem i miłością. To właśnie te sceny budują emocjonalny fundament całej opowieści.

Świetnie wypada także Nightwing – pewny siebie, ale świadomy odpowiedzialności, jaka na nim spoczywa. To lider, który nie tylko walczy, ale też scala drużynę. Niestety, nie wszyscy bohaterowie dostali tyle samo uwagi. Starfire i Donna Troy pozostają w tle, co przy takiej obsadzie wydaje się niewykorzystanym potencjałem.

Fabuła... momentami pędzi jak Flash. Dużo się dzieje: od kosmicznych zagrożeń, przez polityczne intrygi, po mistyczne rytuały. Niektóre wątki mogłyby złapać oddech, inne – zasługują na więcej miejsca. Miejscami historia wydaje się przeładowana, przez co traci spójność. Mimo to trudno się oderwać – tempo, błyskotliwe dialogi i humor Taylora robią swoje.

Ilustracje to czysta przyjemność. Nicola Scott i Ivan Reis tworzą efektowny, dynamiczny świat, idealnie oddający ducha Tytanów – młodszych, buntowniczych, ale też dojrzalszych niż wcześniej. Kadry są żywe, kolory intensywne, a sceny akcji – naprawdę imponujące.

"Tytani. Świat bestii" to bardzo solidny początek nowej serii. Taylor udowadnia, że potrafi pisać historie drużynowe z sercem i charakterem, choć chwilami fabuła wymyka się spod kontroli. Świetna chemia między bohaterami. Piękne rysunki i wiele emocji sprawiają jednak, że to komiks, po który warto sięgnąć. Nawet jeśli wcześniej nie śledziło się losów Tytanów.

Jeśli lubisz opowieści o grupie bohaterów, którzy muszą dorosnąć do swoich ról, mierząc się z potworami i własnymi słabościami – ten tom jest dla ciebie. A wszystko wskazuje na to, że kolejne części będą jeszcze lepsze.

Powieść zdobyła nagrodę Hugo, Nebula i Johna W. Campbella.

Siły Sojuszu toczą niekończącą się wojnę z rebeliantami z krajów Trzeciego Świata. Jej przyczyny są odwieczne: nierówny dostęp do zasobów i bogactw.

Venom powraca – i to w zupełnie nowej odsłonie. Pierwszy tom cyklu w ramach serii Marvel Fresh to świeże spojrzenie na postać Eddiego Brocka i jego symbionta, w którym scenarzyści Al Ewing i Ram V postanowili pójść o krok dalej niż ich poprzednicy. Zamiast kolejnej opowieści o brutalnym antybohaterze, dostajemy historię, która balansuje między kosmiczną sagą science fiction a zagmatwanym dramatem rodzinnym.

Po wydarzeniach z „Króla w Czerni” Eddie Brock staje się władcą roju symbiontów. Ta nowa rola otwiera przed nim drzwi do niemal boskiej władzy, ale też do ogromnej odpowiedzialności – Eddie musi poruszać się po osi czasu i konfrontować z tajemniczym Meridiusem, figurą o niepokojąco wielkich ambicjach. Tymczasem na Ziemi Dylan, jego syn, uczy się żyć z symbiontem i mierzy z własnym gniewem, stratą oraz manipulacjami Fundacji Życia. Te dwa światy – kosmiczny i ziemski – splatają się, tworząc historię monumentalną, ale przy okazji też zaskakująco osobistą.

„Venom” w tym wydaniu jest wyjątkowo ciekawy. Ma w sobie swoistą głębię, która przyjemnie kontrastuje z lekką akcją. Walki i efektowne starcia są obecne, ale służą raczej za tło dla pogłębionej refleksji nad dziedzictwem, tożsamością i konsekwencjami dokonywanych wyborów. Eddie Brock, dawniej postać impulsywna, tu staje się niemal tragiczną figurą, której siła odcina go od człowieczeństwa. Dylan natomiast to bohater dopiero poszukujący siebie, wciągnięty w świat, którego nie rozumie, ale w którym musi nauczyć się działać. To zestawienie ojca obarczonego boską rolą i syna szukającego własnej drogi daje komiksowi drugie dno.

Warto zwrócić uwagę na rysunki Bryana Hitcha. Mroczne, pełne detali i monumentalne kadry idealnie oddają klimat opowieści. Od brudnych zaułków, po psychodeliczne podróże przez czasoprzestrzeń. Symbionty wyglądają tu naprawdę groźnie, a nowe postacie, takie jak Bedlam czy Meridius, budzą respekt od pierwszego spojrzenia. Bardzo też lubię akurat te konkretne wydania od Egmontu, bo mimo że pozbawione twardych opraw, to nie są też zeszytowe jak amerykańskie komiksy. 

„Venom. Tom 1” to mocne otwarcie, które redefiniuje jedną z najpopularniejszych postaci Marvela. Komiks łączy widowiskową akcję z ambitniejszą, wielowarstwową narracją, otwierając nowy rozdział w historii symbionta. To lektura obowiązkowa dla fanów Venoma i świetny wybór dla wszystkich, którzy lubią, gdy superbohaterskie opowieści wychodzą poza schemat.

Na szczęście wydawnictwo Czarna Owca nie kazało czekać czytelnikom zbyt długo. Drugi tom „Błogosławieństwa niebios” to powrót do świata duchów, demonów i bogów, który fascynuje, wciąga i potrafi wywołać gęsią skórkę. Mo Xiang Tong Xiu nie zwalnia tempa – fabuła staje się jeszcze bardziej dynamiczna, a bohaterowie dostają przestrzeń, by pokazać się z nowych, nieoczywistych stron.

O czym jest książka

Historia zaczyna się od odkrycia, że czarujący San Lang to tak naprawdę Hua Cheng – jeden z Czterech Wielkich Gróz i legendarny demon, budzący lęk wśród bogów i ludzi. Wraz z Xie Lianem trafiamy do Miasta Duchów, miejsca mrocznego, ale i pełnego barw, w którym rozrywka przeplata się z grozą, a na każdym kroku czai się intryga. To właśnie tutaj Xie Lian staje twarzą w twarz z własną przeszłością i starymi winami, których cień ciągnie się za nim od wieków. Pomiędzy opowieściami o upadłym królestwie, duchach szukających ukojenia i bezwzględnych rozgrywkach w Domu Gry rodzi się coś jeszcze – delikatne, ale coraz wyraźniejsze zaufanie pomiędzy bohaterami.

Moja opinia i przemyślenia

Drugi tom podobał mi się jeszcze bardziej niż pierwszy. Styl jest tutaj jakby pewniejszy, dialogi mają więcej lekkości, a retrospekcje nie spowalniają akcji, tylko dodają jej głębi. Sceny w Mieście Duchów były w moim odczuciu najmocniejszym punktem – pełne napięcia, ironii, ale i symboliki. Xie Lian został ukazany jako bohater tragiczny, noszący na barkach ogromny ciężar, a jednocześnie nadal zdolny do empatii i troski o innych. Hua Cheng natomiast fascynuje swoją lojalnością i oddaniem. Jego uczucia do Xie Liana są czyste i szczere, a jednocześnie podszyte tajemnicą. Relacja tej dwójki wypada niezwykle naturalnie: subtelne gesty, niedopowiedzenia, napięcie w rozmowach. To zdecydowanie element, dla którego chce się czytać dalej.

Podsumowanie

„Błogosławieństwo niebios 2” to tom, który rozwija świat i bohaterów, a jednocześnie sprawia, że trudno oderwać się od lektury. Pełen emocji, humoru, akcji i refleksji nad odpowiedzialnością, wolnością i poświęceniem. Dla mnie to przykład, jak kontynuacja potrafi przewyższyć pierwszy tom i zostawić czytelnika z ogromną potrzebą sięgnięcia po kolejną część. Jeśli lubicie historie, które łączą epicką opowieść z intymnym portretem bohaterów, ta seria jest strzałem w dziesiątkę.

„Korporacja Beyond” to jeden z tych tomów, które otwierają nowy rozdział w historii Spider-Mana. Tym razem nie chodzi jednak o Petera Parkera – bo on leży nieprzytomny w szpitalu – ale o jego klona, Bena Reilly’ego. Ben, wspierany przez potężną i wpływową Korporację Beyond, wskakuje w pajęczy kostium i przejmuje rolę obrońcy Nowego Jorku. Na papierze wygląda to na idealne rozwiązanie: świetne zaplecze technologiczne, pełne wsparcie i szerokie możliwości. Jednak jak to zwykle bywa, diabeł tkwi w szczegółach. Korporacja nie działa bezinteresownie, a wpływ na wizerunek i decyzje bohatera staje się tu jednym z ciekawszych wątków.

Sam Ben Reilly wypada całkiem nieźle. To postać, która balansuje między chęcią udowodnienia swojej wartości a ciężarem bycia „tym drugim” Spider-Manem. Nie próbuje zastąpić Petera, raczej szuka własnej drogi, a to sprawia, że łatwo go polubić. Problem w tym, że poza nim reszta postaci wypada dość płasko – brakuje relacji, które mogłyby dodać opowieści głębi. Scenarzyści skupili się głównie na akcji i dynamice, więc fabuła momentami przypomina typowy rollercoaster. Nieustanne starcia, kolejne zagrożenia i szybkie rozwiązania. Dobrze się to czyta, ale jeśli ktoś oczekuje choćby odrobiny głębi, może poczuć niedosyt. Moim zdaniem to komiks dobry dla nastoletnich czytelników, a nie dorosłych z sentymentem do uniwersum.

Graficznie album prezentuje się bardzo dobrze, mimo że pracowało nad nim kilku rysowników. Styl nie jest jednolity, ale właśnie ta różnorodność dodaje mu energii. Szczególnie warto zwrócić uwagę na design kostiumu Bena. Udane połączenie klasyki z nowoczesnością. Rysownicy świetnie poradzili sobie także z perspektywą w scenach walki. Dzięki temu akcja jest czytelna i widowiskowa. Stonowana kolorystyka pozwala zachować równowagę między dynamiką a przejrzystością. Ogólnie stronę graficzną oceniam bardzo wysoko. 

„Amazing Spider-Man. Korporacja Beyond” to komiks solidny, dynamiczny i atrakcyjny wizualnie. Nie rewolucjonizuje świata Marvela, ale sprawdza się jako przyjemna rozrywka. Zwłaszcza dla tych, którzy chcą zobaczyć, jak Ben Reilly radzi sobie w roli Pająka. Jeśli ktoś liczy na głębsze refleksje czy przełomowe rozwiązania fabularne, może się rozczarować. Jeśli jednak szuka dobrze narysowanej, szybkiej i pełnej akcji historii, będzie zadowolony.

Ilustracje do twórczości J.R.R. Tolkiena bywają naprawdę piękne, a czołowymi artystami, którzy je tworzą są Alan Lee, John Howe i Ted Nasmith. Właśnie ich twórczość znalazła się we wznowieniu „Niedokończonych opowieści Śródziemia i Numenoru”. Pięknie wydana książka ukazała się nakładem wydawnictwa Zysk i S-ka.

O czym jest książka

„Niedokończone opowieści” to swoista kronika, obejmująca różne epoki. Od Pierwszej Ery, przez czasy Númenoru, aż po wydarzenia znane z Trzeciej Ery. Na co możemy liczyć? Wśród opowieści znajdziemy m.in. relację o tym, jak Ulmo ukazał się Tuorowi. Jest też opis sił Rohanu, wędrówka Nazgûli w poszukiwaniu Pierścienia, czy barwna historia Gandalfa i krasnoludów podczas pamiętnej kolacji w Bag End. Co jeszcze? To także jedyna zachowana opowieść o dziejach Númenoru przed jego upadkiem, fragmenty dotyczące Pięciu Czarodziejów czy opowieść o Amrothcie. Dlaczego wydanie jest tak wyjątkowe? Każdy tekst uzupełniają komentarze Christophera Tolkiena. Dzięki nim łatwiej zrozumieć kontekst i powiązać poszczególne fragmenty z resztą legendarium.

Moja opinia i przemyślenia

Nie jest to książka, którą „pochłania się” jednym tchem. To raczej lektura wymagająca skupienia – pełna przypisów, komentarzy i szczegółowych opisów. Ale właśnie w tym tkwi jej siła. To swojego rodzaju zaproszenie do podróży po mniej znanych zakamarkach Śródziemia. Dla fana Tolkiena książka powinna być bezcenna. Każda niedopowiedziana scena, każda notatka czy szkic otwiera nowe perspektywy. Szczególne wrażenie robi wydanie ilustrowane. Cudowne — pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że epickie — rysunki Lee, Howe’a i Nasmitha pogłębiają odbiór tekstu. Dzięki nim łatwiej poczuć monumentalność elfich królestw, grozę wojen czy magię pradawnych legend.

Cenię też ogrom pracy Christophera Tolkiena. Z jednej strony zachował ostrożność i szacunek wobec spuścizny ojca, z drugiej – stworzył przewodnik, który porządkuje i wyjaśnia często skomplikowaną materię. Bez jego komentarzy lektura byłaby dużo trudniejsza, a momentami wręcz hermetyczna.

Podsumowanie

„Niedokończone opowieści Śródziemia i Númenoru. Wydanie ilustrowane” to książka, która nie jest dla każdego – początkujący czytelnik może się w niej zgubić. Jednakże dla fanów Tolkiena to absolutny skarb. Otrzymujemy teksty, których nie dane było ukończyć mistrzowi. Podziwiamy piękne wizualne dopełnienie jego wizji. To lektura, która pozwala jeszcze głębiej zanurzyć się w świecie Śródziemia i odkrywać jego tajemnice. Czy cenisz sobie „Władcę Pierścieni” i „Silmarillion”? Jeżeli tak, to opisywana przeze mnie księga stanie się naturalnym i niezwykle satysfakcjonującym uzupełnieniem. Zdecydowanie warto po niego sięgnąć!