Rezultaty wyszukiwania dla: Al Ewing

Kosmiczna saga dobiega końca! "Strażnicy Galaktyki. Ostatnia Anihilacja" to trzeci i ostatni tom serii Marvel Fresh o najbardziej nietypowej drużynie bohaterów. Al Ewing zabiera nas w pełną akcji i magii podróż, która połączy superbohaterów, mutantów i legendy Marvela w jednym wielkim widowisku. Czy finał tej opowieści spełnia oczekiwania?

Strażnicy Galaktyki to już nie tylko grupa wyrzutków – to prawdziwi bohaterowie wszechświata. Tym razem mierzyą się z prastarą, magiczną siłą, która chce podporządkować sobie całą galaktykę. W ich walce pomagają mutanty ze stacji S.W.O.R.D., cesarz Hulkling i Wiccan oraz uzbrojony po zęby Cable. Na drodze staje im jednak nie kto inny jak Dormammu – jeden z najpotężniejszych wrogów Marvela. Czy zjednoczone siły bohaterów wystarczą, by powstrzymać ostatnią anihilację?

Al Ewing po raz kolejny udowadnia, że potrafi pisać kosmiczne historie z rozmachem. "Ostatnia Anihilacja" to epickie widowisko, pełne bitew, magii i dramatycznych zwrotów akcji. Bohaterowie nie mają chwili wytchnienia – tempo historii jest szybkie, a stawki nieustannie rosną. Momentami może to powodować przesyt, jednak dynamika akcji i dobrze poprowadzone wątki fabularne sprawiają, że trudno się oderwać od lektury.

Warto zwrócić uwagę na szerszy kontekst wydarzeń. Mutanci z Marsa (Arrako), Wakanda jako kosmiczne imperium – te elementy dodają historii głębi i pokazują ewolucję uniwersum Marvela. Fani crossoverów będą usatysfakcjonowani, zwłaszcza że w albumie znalazły się zeszyty "Cable: Reloaded" czy "The Last Annihilation: Wakanda".

Strona wizualna komiksu również jest imponująca. Juan Frigeri, German Peralta i Stefano Caselli oddają w pełni dynamikę kosmicznych bitew i mistycznych starć. Kolorystyka jest intensywna, kadry szczegółowe, a sceny akcji spektakularne. Wizualnie to prawdziwa uczta dla fanów space opery.

"Strażnicy Galaktyki. Ostatnia Anihilacja" to widowiskowe zakończenie runu Ala Ewinga. Nie jest to historia idealna – czasem natłok wydarzeń przytłacza, a skala konfliktu wydaje się nieco przesadzona. Jednak dla fanów Strażników, kosmicznych bitew i Marvelowskich crossoverów to pozycja obowiązkowa. Ewing dostarcza spektakularnego finału, który zamyka pewien rozdział i zostawia miejsce na przyszłe opowieści. Warto przeczytać, choć w sercach niektórych fanów saga Abnetta i Lanninga z pewnością wciąż pozostanie niedoścignionym ideałem.

„Nieśmiertelny Hulk. Tom 5” z serii wydawniczej Marvel Fresh to kolejny fascynujący rozdział w mrocznej opowieści o jednym z najsłynniejszych antybohaterów uniwersum Marvela. Scenarzysta Al Ewing, współpracując z rysownikiem Joe Bennettem, kontynuuje swoje innowacyjne podejście do postaci Hulka, przedstawiając go w sposób, jakiego dotąd nie widzieliśmy. W piątym tomie bohater, opuszczony przez przyjaciół, jest tylko cieniem dawnego siebie, a jego wrogowie skupiają się, by raz na zawsze zakończyć jego istnienie.

W piątym tomie Hulk, już nie ten najpotężniejszy, musi stawić czoła kolejnym wyzwaniom. Leader wprowadza w życie swój wielki plan, a grupa U-Foes sądzi, że odkryła sposób, by pokonać Hulka. Jednocześnie Avengersi decydują się na zakończenie chaosu wywołanego przez potwory gamma. To obfitująca w akcję opowieść, w której prawda o Hulku ma szansę wyjść na światło dzienne.

Album zawiera materiały opublikowane pierwotnie w zeszytach #41–50 serii „Immortal Hulk” (lub jak kto woli vol. 9 i 10 z nowszej serii zbiorczej). Mimo iż tom ten jest wypełniony przygotowaniami do finałowej rozgrywki, zawiera również momenty, które są kluczowe dla całej serii. Spotkanie Hulka z The Thing, ukazane w szczególnie emocjonalnym świetle, jest jednym z najbardziej pamiętnych momentów tego tomu. Choć ten tom może wydawać się miejscami tylko wstępem do finalnych wydarzeń, to jednak posiada momenty, które zdecydowanie zasługują na uwagę.

Tym, co wyróżnia „Nieśmiertelnego Hulka” jest głęboka, mroczna fabuła, ale także sposób, w jaki Al Ewing rozwija mitologię Hulka, wprowadzając elementy horroru i groteski. Piąty tom, mimo że momentami sprawia wrażenie przygotowania na finał, jest niezbędnym elementem, który buduje napięcie i zainteresowanie przed finałową odsłoną serii.

Podsumowując, „Nieśmiertelny Hulk. Tom 5” to solidna kontynuacja serii, która może nie dorównuje swoim poprzednikom pod względem intensywności akcji, ale nadal oferuje wysokiej jakości narrację i rozwój postaci. Zainteresowanie fanów serii jest stale podtrzymywane, a zapowiedź nadchodzących wydarzeń sprawia, że oczekiwanie na kolejne tomy staje się ekscytujące. Pomimo pewnych niedociągnięć, tom ten jest obowiązkową lekturą dla fanów Hulka i szerzej – komiksów Marvela, przedstawiając kolejny krok w ewolucji jednego z najbardziej ikonicznych bohaterów serii.

„Empireum” jest jedną z nowszych odsłon świata Marvela (2019-2020). Na fali ekranizacji „Tajnej inwazji”, Ziemia ponownie ma problem ze Skrullami. Tym razem jednak zmierzą się z nimi w niezwykłym sojuszu z byłymi wrogami — Kree, ramię w ramię stając przeciwko nowemu zagrożeniu. I jak zawsze we wszystko wplątana zostaje Ziemia wraz ze swoimi obrońcami o nadprzyrodzonych mocach lub genialnych umysłach. 

Fabułą komiksu jest wciągająca i rozbudowana, choć nieszczególnie odkrywcza. Tym razem w historii pierwsze skrzypce grają Fantastyczna czwórka i Avengersi. Dodatkowo główny zły nie jest typowym odgrzewanym kotletem, a do tego jego motywacja po części usprawiedliwia jego działania. Udane zwroty akcji i dobrze nakreślone relacje, tak na dworze imperatora nowego sojuszu, jak i superbohaterów powodują, że aż do punktu kulminacyjnego ciężko oderwać się od stron komiksu. Pewnym mankamentem jest nazbyt pośpiesznie zakończona główna część fabuły, co pozostawia lekki niesmak. Świetnie byłoby rozciągnąć ten konkretny punkt, chociaż o kilka stron więcej.

Nieznajomość poprzednich wydań utrudnia zrozumienie komiksu, co więcej w Polsce nie wszystkie komiksy zostały już wydane, więc nie ma możliwości, by bez znajomości języków obcych je poznać. Brakuje między innymi opowieści o Fantastycznej Czwórce, co jednak nie dziwi, ponieważ są to komiksy uznawane za fanów za co najwyżej średnie, choć muszę przyznać, że ich Autor — Dań Sloty — w „Empireum” pokazuje prawdziwą klasę. Takie chronologiczne braki prowadzą oczywiście do tego, że momentami może być ciężko połapać się w niektórych wydarzeniach. Na szczęście Egmont zdecydował się zawrzeć w wydaniu materiały nie tylko z głównego wątku „Empyre”, ale też z innych powiązanych zeszytów, co mimo tamtych braków, pozwala lepiej zrozumieć przebieg akcji.

Głównymi ilustratorami „Empireum” są Valerio Schiti i Sean Izaakse. W otwierającym album „Incoming!” zobaczymy też kreskę wielu innych artystów. Mimo to, jak to już Marvel przyzwyczaił swoich czytelników, oprawa graficzna trzyma wysoki poziom. Artyści nie mają problemu z ukazywaniem tak scen walki, jak i potyczek słownych oraz towarzyszących im emocji.

„Empireum” z pewnością zasługuje na miejsce na półce każdego fana Marvela, choć wymaga pewnej znajomości wcześniejszego kanonu, by w pełni docenić głębię fabuły. Przemyślane dialogi oraz dynamika między postaciami przekonują, że choć Marvel wiele razy opowiadał historie o inwazjach i sojuszach, potrafi to robić wciąż świeżo i interesująco. Jednak to ilustracje są prawdziwą gwiazdą tej publikacji – bogate, szczegółowe i pełne ekspresji obrazy doskonale oddają ton opowieści i podnoszą jej wartość.

Niemniej jednak, dla niektórych braki w dostępności wcześniejszych tomów mogą stanowić pewne wyzwanie, zwłaszcza jeśli chcemy zgłębić historię i poznać motywacje niektórych postaci, czy genezę wydarzeń. Niemniej jednak, całość prezentuje się bardzo solidnie i jest godnym następcą tradycji wielkich sag Marvela. Jeśli jesteś fanem intensywnych, pełnych zwrotów akcji opowieści, „Empireum” z pewnością Cię nie zawiedzie, choć może wymagać pewnej cierpliwości i zaangażowania w odkrywanie pełnego obrazu uniwersum.

„Czarny Klucz” to już trzeci, a zarazem ostatni tom cyklu „Klejnot” spod pióra Amy Ewing. Czy Violet uda się poprowadzić Palladynki ku zwycięstwu, a jednocześnie ocalić życie porwanej przez diuszesę, młodszej siostry?

Ani Violet ani Ash nie mogą usiedzieć w miejscu. Marzą o tym by wyrwać się z bezpiecznego schronienia Białej Róży i wyruszyć do walki. Gdy dziewczyna dowiaduje się, że jej siostrze grozi śmiertelne niebezpieczeństwo, przy pomocy augurii zmienia wygląd swojej twarzy i udaje się jako dwórka do pałacu diuszesy. Ash, wykorzystując jej nieobecność, postanawia zwerbować do grupy rebeliantów Towarzyszy, którzy i tak nie mają w życiu już nic do stracenia.

Przyznam, że bardzo niecierpliwie wyczekiwałam ostatniego tomu trylogii, ale kiedy już mogłam go przeczytać, to przeszedł bez echa. „Czarny Klucz” to dobre, pełne i ciekawe zakończenie powieści, ale brakuje mu emocji z pierwszej części, powiewu świeżości i zaskakujących zwrotów akcji.

Właściwie to chyba najbardziej do gustu przypadł mi fakt, że diuszesa nareszcie zyskała motyw swojego postępowania, dzięki czemu stała się mniej surrealistyczna, ale wolałabym, żeby jednak ostatecznie arystokracja Klejnotu dowiedziała się jak to jest być ludźmi. Zabrakło również wyjaśnienia, skąd się na tej wyspie w ogóle wzięli i irytujący jest też powiązany z tym, niezamknięty, logiczny wątek - bo skoro się już tam pojawili, to musieli mieć jakieś korzenie, stać się kolonią, a gdyby tak było to przecież powinni mieć kontakt ze światem zewnętrznym, który przecież może mieć całkiem liczną i silną armię… Kto odpuściłby sobie lekką ręką taką miodem i mlekiem płynącą kolonię z darmową siłą roboczą na dokładkę? Podsumowując „Klejnot” jest moim zdaniem zbyt hermetyczny (zamknięty na jednej, samowystarczalnej wyspie) przez co wydaje się być bardzo mało realistyczny.

Pomijając te kilka niedociągnięć, które z pewnością ułatwiały pisarce prowadzenie fabuły, powieść jest niezwykle ciekawa i wciągająca. Amy Ewing miała dobry pomysł, który udało jej się należycie wykorzystać, bez trudu przyciągając uwagę czytelnika. Gdy ludzie są nieszczęśliwi i nie mają już nic do stracenia, wystarczy jedna iskra, by wzniecić płomień buntu. Niekiedy rebelia jest chaotyczna i niespodziewana, innym razem natomiast gruntowanie przemyślana i stworzona przez ludzi, którzy na jej przygotowanie poświęcili niemalże całe życie.

Miłość, przyjaźń, fantastyka, magiczne korzenie, tajemnice - to kluczowe elementy historii umieszczonej na stronach trylogii „Klejnotu”. Książka opowiada jednak również o tym jak bardzo, dla własnej wygody, można wyzbyć się człowieczeństwa. Polecam, ponieważ naprawdę warto poznać całą historię, chociaż osobiście wolałabym czytać poszczególne tomy w nieco krótszych odstępach czasu (i nie jest to zarzut do wydawnictwa, bo tutaj naprawdę się spisało, po prostu myślę, że historia lepiej prezentowałaby się jako całość).

„- Nadzieja to cudowna rzecz (...). - A jednak nie doceniamy jej, póki nie zniknie". [1]

To że mamy wolność wyboru i jak wszystkim należy nam się prawo do zabawy, szczęścia, miłości, do bycia wolnym jest dla nas czymś oczywistym. Zastanawialiście się jednak jak by to było gdyby zostało to nam odebrane, a my musielibyśmy pogodzić się ze świadomością, że nie widzi się w nas człowieka a jedynie rzecz, która ma doprowadzić do upragnionego celu?

Violet Lasting w wieku dwunastu lat trafia do Magazynu, gdzie do osiemnastego roku życia będzie uczona jak być idealną surogatką, by potem jakaś arystokratyczna rodzina z Klejnotu – najbogatszej części Starego Miasta – kupiła ją na Aukcji. Okazało się bowiem, że kobiety z najbogatszych rodzin nie mogą mieć własnego potomstwa a jeśli już któraś urodzi dziecko jest w znacznym stopniu niepełnosprawne. Z kolei te z najbiedniejszej części – Bagna – posiadają pewne moce umożliwiające im urodzenie zdrowego dziecka. Właśnie z tego powodu powstały Magazyny i Aukcje, dlatego tylu dziewczynkom, a później już kobietą odebrano wolność i możliwość wyboru. Co stanie się z Violet, która trafia do domu bezwzględnej Diuszesy Jeziora?

Klejnot zaciekawił mnie opisem, okładką, oraz faktem, że to debiut autorki, a ja debiuty bardzo lubię. Pomimo ciekawości nie oczekiwałam od książki czegoś wspaniałego, bałam się, że będzie to powtórzenie tego co już było, tylko w innych szatach. Jak było w rzeczywistości?

Okazało się, że miałam rację, Klejnot to po trochu zlepek Igrzysk śmierci, Niezgodnej i Rywalek, ale posiadający w sobie coś swojego, może niekoniecznie nowego, ale pozwalającego by odebrać ją pozytywnie bez uwierającego stwierdzenia, że to już przecież było. Amy Ewing stworzyła ciekawy obraz świata antyutopijnego, dbając o szczegóły i detale, zobrazowała obraz Starego Miasta, jego podział, to jak się żyło w różnych jego częściach. Opisała Klejnot a raczej arystokracje, ich działania i motywy kierowane pragnieniem władzy lub bycia najlepszym. Kłamstwa, intrygi, okrucieństwo i dwulicowość są na porządku dziennym.

Autorka poruszyła również poważny temat odbierania wolności człowiekowi, istocie myślącej oraz czującej i traktowanie jej tylko jako rzecz, coś co jest potrzebne do osiągnięcia celu a potem już zbędne. I chociaż po opisie może wydawać się, że powieść nie wyróżnia się pośród innych tego typu, to nie jest tak oczywiste. Ewing sprawia, że czyta się ją szybko i z prawdziwą przyjemnością. Fabuła ciekawi, tym bardziej, że pomimo wątku romansowego pojawiającego się gdzieś na końcu prym wiedzie temat surogatem, zabierania wolności i próba przetrwania w okrutnym i pozbawionym skrupułów Klejnocie.

Prawdziwy problem mam z bohaterami, z jednej strony widać ich indywidualizm, potrafią zaskoczyć i wywołać mętlik w głowie swoim zachowaniem, ale z drugiej wydawali mi się tacy papierowi. Brakowało mi w nich iskry, która by ich ożywiła. Chyba, że autorki zamysłem było by tylko jak najlepiej poznać Violet, spojrzeć na wszystko z jej punktu widzenia, przekonać się co ona czuje i jak widzi całą resztę. Lubię Violet, jest twarda, harda i faktycznie może coś zmienić, tylko pytanie czy nic jej nie złamie.

Debiut Amy Ewing ma wady, jak i zalety, ale nie można powiedzieć, że jest to powieść zła. Pomimo tego, że początkowo trudno było mi się wczuć w Klejnot (Violet w pierwszych stronach nie przekonywała mnie jako narratorka) i widać tutaj pewne schematy historia intryguje, a im bliżej końca byłam tym bardziej byłam ciekawa biegu wydarzeń. Ewing miała ciekawy pomysł na fabułę i jak na pierwszy raz spisała się bardzo dobrze, powieść jest do pewnego stopnia wciągająca, przedstawiony przez nią świat jest ciekawy i przerażający a zakończenie sprawia, że koniecznie trzeba sięgnąć po kontynuacje. Mam tylko nadzieję, że czymś zaskoczy w drugiej części.

Klejnot jest udanym początkiem serii, który spodoba się fanom antyutopii. Autorka pisze lekko, ciekawie kreuje wymyślony przez siebie świat i co najlepsze, nie skupia się na wątku romansowym, co jest miłą odmianą. Czas spędzony z tym tytułem uważam za udany i już wyczekuję polskiego wydania The White Rose.

[1]Any Ewing, Klejnot, s. 267

Otoczone dzikim oceanem Samotne Miasto podzielone jest na pięć położonych koncentrycznie dzielnic. Najbiedniejszy, zewnętrzny krąg to Bagno. Centralny, zamieszkały przez elitę, nosi dumną nazwę Klejnot. Premiera już 23 września!