Rezultaty wyszukiwania dla: Monolith

Lubicie piłkę nożną? Dobra, dobra, nie wrzeszczcie tak. Zrozumiałam, że szalejecie za nią. A wiecie może, co było początkiem tej zacnej gry? Nie wiecie? Wstyd, ale spokojnie, zaraz wszystko Wam opowiem.

Cofnijmy się do prehistorii, gdzie w kraterze po meteorycie żyje kilkuosobowe plemie pod przywództwem starszego Szefa Bobnera. Ponieważ mają wokół siebie bujne lasy, rzeki i zwierzynę na polowanie niczego im nie brakuje, więc żyją sobie spokojnie nieświadomi tego, co nadchodzi. Powstaje epoka brązu, a wraz z nią na ich teren wkracza Lord Nooth i przegania ich na pustkowie. Jeden z Jaskiniowców - Dug - nie chce tak tego zostawić i doprowadza do tego, że zgadza się na mecz piłki nożnej, który rozstrzygnie, czy będą mogli wrócić do siebie. Jak się okazuje, zadanie nie jest proste, bo nierozgarnięci Jaskiniowcy mają problemy ze zrozumieniem zasad i wspólnym działaniem. Jaki będzie wynik tego meczu?

Czytając opis Jaskiniowca w życiu nie domyśliłabym się, że głównym tematem animacji, będzie piłka nożna. Coś, czego bardzo, ale to bardzo nie lubię (wypraszam sobie buczenie na mnie!). Czy Jaskiniowiec przypadł mi do gustu?

Wbrew pozorom tak. Dawno nie bawiłam się tak dobrze, oglądając jakąkolwiek animację. Animatorzy cofają nas daleko w przeszłość i pokazują parodię nie tylko sportu, ale i innych rzeczy (np. domowym zwierzątkiem jest mamut, a po ziemi biega wielka mięsożerna kaczka). Nick Park znany już z Uciekających kurczaków lub z przygód Wallace’a i Gromita i tym razem serwuje absurdalne poczucie humoru i gwarantuje tym dobrą zabawę. Posługując się techniką poklatkową z postaciami z plasteliny, tworzy świetną animację o nieznanej jeszcze wersji piłki nożnej. Przy czym obok zabawy pokazuje, jak ważne jest, by się nie poddawać oraz fakt, że wspólne działanie może przynieść wiele korzyści, czym jest współpraca, zasady fair play oraz fakt, że nie liczy się status czy kolor skóry, a umiejętności. Nie tylko w sporcie, ale i w codziennym życiu.

Postacie stworzone przez twórców, niezależnie od tego, czy są dobrzy, czy źli, wzbudzają sympatię i zaciekawienie. Bawią, zapadają w pamięć i świetnie sprawdzają się w swoich rolach. Niby nie prawdziwi, a jednak mają tyle cech realnych osób, że łatwo w nich rozpoznać nasze zachowania.

Mogłabym napisać, że Jaskiniowiec to bardziej “męska” bajka, ale przecież dziewczynki też mogą kochać sport i rozumieć smaczki ukryte w animacji. Mając za ojca zapalonego kibica, nie mogłam nie wyłapać wyśmiewania się z problemów z załapaniem zasad gry, tym co kryło się pod nazwaniem królowej Ufifą i umieszczenie w bajce pewnych znanych komentatorów sypiących z rękawów dowcipami. To taki smaczek dla fanów piłki, ale i pozostali widzowie nie będą się nudzić podczas oglądania. Cały czas coś się dzieje, jest zabawnie i ciekawie.

Jaskiniowiec jest idealną propozycją na rodzinną posiadówkę. Niezależnie od wieku każdy znajdzie tu coś dla siebie, pośmieje się i zapomni o szarej rzeczywistości. Z czystym sumieniem polecam i jeszcze nieraz będę do bajki wracać.

Czy bycie szczęśliwą rodziną może być trudne? Mogłoby się wydawać, że to bardzo proste - wystarczy być ze sobą i się kochać. Jednak prawda jest taka, że nic nie jest takie łatwe, jak się wydaje. Zwłaszcza kiedy o to szczęście walczy tylko jedna osoba...

Jedyne czego chce Emma Sielska to, by jej rodzina była szczęśliwa. Nie jest to jednak takie proste, bo tylko ona stara się coś z tym zrobić. Córka Fay ma kompleksy i wyżywa się na młodszym bracie Maxie, a za wszystkie niepowodzenia obwinia matkę. Max z kolei jest prześladowany w szkole i brakuje mu przyjaciół, a Frank - ojciec i mąż - jest tak zapracowany, że śpi, gdy tylko może, a nawet jeśli nie śpi, to ciężko się z nim dogadać. Bohaterka podejmuje próbę wyrwania rodziny z kryzysu i postanawia, że pójdą na bal przebierańców. Poszukując kłów do swojego stroju, przez przypadek dodzwania się do samotnego przez tysiące lat Draculi, który z miejsca się w niej zakochuje i zrobi wszystko, by była jego. Czy plan Draculi wypali? Co stanie się z rodziną Emmy?

Jestem wielbicielką kina animowanego. Takie bajki to nie tylko dobra rozrywka, gdzie jest dużo śmiechu, ale również przekazywanie pewnych wartości czy po prostu możliwość spędzania czasu z całą rodziną. Czy Potworna rodzinka jest dobrym patentem na rodzinny czas?

Tutaj z żalem muszę stwierdzić, że niestety nie. W moim odczuciu ta bajka nie jest dla dzieci. Zbyt dużo tu trudnych dorosłych problemów i za mało poczucia humoru, by złagodzić wydźwięk animacji. Nie jestem przekonana, by opowieść o śmierdzącym mężu i wiecznie niezadowolonych dzieciach były atrakcyjne dla naszych pociech. Kolejnym minusem był dla mnie humor, a raczej jego znikoma obecność. Wręcz widzę, że producenci robili wszystko, by nie wyglądało to, jak Hotel Transylwania, ale jednak widz od razu zauważa podobieństwo i to nie jedyne, bo można dopatrzyć się czerpania inspiracji np. z Minionków czy X-Menów. I nic w tym złego, co prawda, ale niestety trudno tu mówić, chociażby o dorównaniu oryginałom. Szkoda, bo animacja miała potencjał i można było zrobić z tego coś naprawdę fajnego.

Co do bohaterów, to najbardziej polubiłam... nietoperze. Nie było ich za dużo, nie wywoływały jakiegoś niekontrolowanego wybuchu śmiechu, ale były najfajniejsze, takie pocieszne. Co do reszty, twórcy i reżyserowi udało się stworzyć postacie, które są różnorodne pod względem wyglądu, jak i charakteru. Nie wzbudziły one jednak we mnie żadnych głębszych emocji, raczej mogłabym powiedzieć, że wzbudzili we mnie neutralne odczucia.

Czy Potworna rodzinka była błędnym wyborem? Nie do końca. Animacja była na tyle przyjemna, że nawet pomimo wymienionych powyżej mankamentów oglądało mi się ją dobrze, nawet parę razy się zaśmiałam. Produkcja raczej dla starszych dzieci. Bardzo poważna, z dużym przesłaniem, o problemach rodzinnych, braku akceptacji siebie i samotności wśród rówieśników.

Potworna rodzinka to animacja, która może wzbudzić mieszane uczucia. Myślę, że to zależy od odbiorcy i tego, jak spojrzy na bajkę. Ja ani jej nie zdradzę, ani nie polecę - sami zdecydujcie czy chcecie poświęcić jej swój czas.

Plany Wydawnicze 2018

Podczas 29 edycji Pionka odbyła się prezentacja nowości wydawniczych Portal Games, koncentrująca się na tytułach, które ukażą się w drugiej połowie 2018 roku. O części tytułów już informowali podczas Portalkonu... ale część to zupełne nowości! A i tak to jeszcze nie wszystkie ich zapowiedzi...

“Cudzoziemiec” to film oparty na książkowym bestsellerze z 1992 roku autorstwa Stephena Leathera pod tytułem “Chińczyk”. To także klasyczny thriller polityczny z całym wachlarzem scen i sytuacji dla tego gatunku typowych. Mamy oto sześćdziesięcioletniego właściciela chińskiej restauracji, dla którego córka jest całym światem. Córka ta idzie kupić sukienkę i przypadkowo ginie w wybuchu bomby, którą podłożyła Authentic IRA. Zrozpaczony ojciec poprzysięga zemstę...

I tu nagle okazuje się, że niepozorny właściciel chińskiej restauracji to facet po przejściach - były żołnierz, dla którego walka to drobiazg niezależnie od tego, czy walczy wręcz, czy wysadza pół posiadłosci wiceministra. Bez większych problemów rozkłada na łopatki czterech byczków w sile wieku i wspomaga policję w ustaleniu sprawców zamachu. Na koniec jeszcze ujawnia ciemne powiązania wiceministra Liama Hennessy’ego z terrorystami, by ostatecznie spokojnie wrócić do restauracji.

W tej standardowej wręcz historii o zwycięstwie dobra nad złem, tak naprawdę jedynymi jasnymi punktami są główni bohaterowie, grani przez Jackie Chana oraz Pierce’a Brosnana. Ten pierwszy udowodnił, że potrafi doskonale odnaleźć się w roli dramatycznej - wspaniale grając cierpiącego po starcie córki ojca. To miłe zaskoczenie, szczególnie biorąc pod uwagę, iż dotąd Jackie Chan był kojarzony jedynie z kiepskimi komedyjkami kina akcji. Mam nadzieję, że rola Quana otworzy Chanowi drzwi do ról bardziej wymagających i ambitnych, bo naprawdę udowodnił, że potrafi. Co wymaga podkreślenia, to to, że twórcy nie zrobili z Chana komandosa. Przez cały film Quan wygląda bowiem jak siedem nieszczęść, nie zaś jak zawodowy żołnierz mogący samemu zniszczyć całą organizację terrorystyczną. Ten zabieg dodaje całości tej subtelnej klasy, takiego zwykłego człowieczeństwa i prawdy, że nawet największego twardziela można złamać i nawet najbardziej złamany człowiek w niektórych sytuacjach po prostu zacznie walczyć.

Pierce Brosnan to zaś klasa sama w sobie. Ten aktor nie zawodzi, niezależnie od tego czy gra jajko na twardo, czy agenta Jego Królewskiej Mości. W roli uwikłanego we własną przeszłość wiceministra również świetnie się odnalazł, tworząc postać tak rasowego polityka, że naprawdę długo widz wierzy w jego intencje. Brosnan idealnie przechodzi z bufona we współczującego, ale niemogącego nic zrobić człowieka - jego wiceminister to wręcz podręcznikowy polityk, do tego stopnia, iż patrząc na niego zdajemy się widzieć twarze z naszego krajowego politycznego podwórka.

Film jest poprawny. Akcja toczy się w dobrym tempie, nie ma fragmentów nudnych, czy takich bez których film mógłby się obyć. Właściwie jedynym jego minusem jest ta straszna przewidywalność. To typowy thriller, takich jak nakręcono już tysiące, stąd nie podejrzewam, bym pamiętała ten film za rok czy dwa.

Komu polecam? Na pewno wszystkim tym, którzy chcą się przekonać, że Jackie Chan naprawdę jest dobrym aktorem i twierdzenie, że wyżej filmów klasy B nie jest w stanie stworzyć żadnej roli, jest dla niego krzywdzące. No i oczywiście - fanów Pierce’a Brosnana - z powodów, o których pisałam wyżej. No i dlatego, że on tak bardzo elegancko się starzeje.

Czy seria koniecznie musi skończyć się wraz ze śmiercią jej głównego bohatera? A może jednak główny bohater wcale nie umarł? No ale skoro nie umarł, to kto wylądował na sekcyjnym stole?

Piła Dziedzictwo to według mnie najlepsza część serii. Jigsaw znów atakuje, organizując swoją krwawą grę. Tylko kim jest Jigsaw, skoro John Kramer nie żyje? Ma naśladowcę, czy jednak udało mu się przechytrzyć policję i sfingować swoją śmierć? Przed takim pytaniem stają śledczy badający sprawę kolejnych morderstw. Ofiary mają na ciele nie tylko oznaki uczestnictwa w grze Jigsawa, ale także jego DNA...

Ósma część cyklu nie stanowi opowieści oderwanej od poprzednich części. Wręcz przeciwnie, ktoś, kto nie oglądał Piły wcześniej będzie miał problem w odnalezieniu się w niuansach tej opowieści. Autorzy nawiązują do wcześniejszych wątków, motywację Jigsawa tłumacząc bardzo pobieżnie. Ewidentnie celem twórców było stworzenie filmu dla fanów i to fanów zwracających uwagę na szczegóły. Historia opowiedziana jest przy tym w taki sposób, iż do ostatnich minut filmu, tak naprawdę nie wiadomo, jak to możliwe, że John Kramer znów działa, a jednocześnie z każdą kolejną zagadką nie sposób jest nie docenić jego morderczego geniuszu oraz nie gardzić jego ofiarami coraz bardziej. Twórcy jednocześnie nie epatują krwią. Owszem - jak to po grze Jigsawa - jej uczestnicy najlepiej po zakończeniu gry także nie wyglądają, krew jednak nie leje się strumieniami, zaś sama gra jest (w całej swej brutalności) wyrafinowana. Nie sama gra intryguje. Opowieść bowiem prowadzona jest tak, że do końca nie jesteśmy pewni, co się dzieje, kto podszywa się za Jigsawa, a nawet zaczynamy mieć pewność, że nie podszywa się nikt. Winnymi zdają się być kolejni bohaterowie i gdy już wydaje nam się, że wszystko wiemy, akcja zmienia swój bieg.

Wśród aktorów grą wyróżniają się dwaj panowie - Matt Passmore, wcielający się w rolę Logana Nelsona oraz Tobin Bell - jedyny i niepowtarzalny John Kramer/Jigsaw. To oni nadają klimat całości, chociaż trzeba przyznać, że pozostała obsada, jak na horror, również aktorsko dała radę. Dzięki temu całość naprawdę dobrze się ogląda.

Okres ośmiu lat od nakręcenia poprzedniej części twórcy spożytkowali bardzo dobrze. Piła. Dziedzictwo jest spójna, historia ma sens (aczkolwiek staje się on jasny dopiero pod koniec filmu), wciąga, intryguje. W filmie brak jest słabych elementów. Gra aktorska, muzyka, scenografia - nic z tych rzeczy nie drażni, a to w większości one potrafią najbardziej zepsuć przyjemność oglądania. Jeśli zatem jesteś fanem serii - obejrzyj koniecznie, jeśli serię znasz, też zachęcam, jeśli Piłę dotąd obchodziłeś bokiem, rozważ wieczór z wszystkimi siedmioma poprzednimi częściami, bo dla ósmej warto czasem obejrzeć nawet i słabszą część.

„Statystyki zaginionych prowadzi się dla każdej grupy demograficznej. Wyjątek stanowią indiańskie kobiety. Nikt nie wie, ile z nich jest zaginionych” – ta zaskakująca informacja rodzi pytania o przyczyny takiego stanu rzeczy. Czy dzieje się tak dlatego, że te kobiety są traktowane jako inne, gorsze? Czy też wśród Indian panuje zmowa milczenia? A może wypchnięci poza nawias społeczeństwa, zamknięci w rezerwatach Indianie nie wierzą, że biały człowiek jest w stanie im pomóc, że chodzi mu o sprawiedliwość i uchwycenie sprawców? Pewne jest, że władze stanowe nie prowadzą takiej sprawozdawczości, jakby rezerwaty, w tym rezerwat Wind River, położony w centralnym regionie stanu Wyoming, będący domem dwu plemion: Północnych Arapahów i Wschodnich Szoszonów, nikogo nie obchodziły.

Życie w rezerwacie nie należy do łatwych, zaś panujące tam warunki klimatyczne czynią je jeszcze trudniejszym. Właśnie tam, w tym zapomnianym przez Boga i ludzi rejonie, Taylor Sheridan umieścił akcję swojego filmu, pt. „Wind River. Na przeklętej ziemi”. Debiutujący na wielkim ekranie w charakterze reżysera Sheridan, trwale zapisał się tą produkcją w świadomości widza, który uzna artyzm filmu, doceni siłę wyrazu minimalizmu, a także wciągającą fabułę i sam sposób przedstawienia poruszanego problemu. Ośnieżone szczyty gór są dodatkowym bonusem, bowiem zdjęcia krajobrazów budzą zachwyt, mimo iż naznaczony jest on tragedią, jaka rozegrała się w Wind River.

To właśnie tam, podczas rutynowego obchodu terenu, tropiciel dzikich zwierząt Cory Lambert (w tej roli znakomity Jeremy Renner), odnajduje przysypane śniegiem ciało młodej Indianki, córki swojego przyjaciela. Kobieta zmarła z wychłodzenia, ale wcześniej została brutalnie zgwałcona, przebyła też wiele mil biegnąc po śniegu i to bez obuwia. Śledztwo w tej sprawie prowadzi FBI, choć o podejściu do tego morderstwa świadczy osoba funkcjonariuszki – na pustkowie zostaje wysłana młoda, nieskażona jeszcze systemem agentka, Jane Banner (w tej roli znana m.in. z filmu „Avengers: Czas Ultrona” Elizabeth Olsen). Specyfika rezerwatu, brak doświadczenia w pracy w tak trudnych warunkach sprawiają, że kobieta zmuszona jest poprosić o pomoc Cory'ego. Wspólnie ruszają tropem zbrodni, choć nie będzie łatwo dociec prawdy. Cory dąży jednak niestrudzenie do rozwiązania zagadki, bowiem śmierć dziewczyny budzi w nim wspomnienia rodzinnej tragedii, jaka dotknęła go w przeszłości. Wraz ze śledztwem wracają nie tylko bolesne wydarzenia, zwiększa się też motywacja, by odnaleźć zabójcę, a także wymierzyć sprawiedliwość...

Mimo iż fabuła krąży wokół samego morderstwa i wąskiego grona bohaterów, to ta prostota robi niezwykłe wrażenie. Choć obraz można zakwalifikować jako kryminał, to – z uwagi na zaangażowanie emocjonalne, skomplikowane doświadczenia życiowe bohatera, a także fakt, iż przedstawione w filmie wydarzenia miały miejsce, wymyka się on schematom. Staje się swego rodzaju dokumentem, filmem obyczajowym, pomnikiem wzniesionym z bólu po stracie dziecka i niesprawiedliwości, którą było wyrzucenie indiańskich kobiet poza nawias. Znamienne jest to, iż prostota fabuły przekłada się również na minimalistyczne dialogi – prawdziwe wrażenie robi to, co dzieje się pomiędzy słowami, a także niezwykła muzyka, która wprowadza napięcie, równocześnie pozwalając skoncentrować się na akcji.

Mocną stroną tej produkcji – poza fabułą i znakomitymi ujęciami – jest gra aktorska. Surowy, wycofany Lambert o smutnej duszy, doskonale sprawdza się w roli samotnego wilka, myśliwego, który wciąż zmaga się z demonami przeszłości. Również wybór Elizabeth Olsen, o anielskiej urodzie i naiwności w oczach sprawia, że grana przez nią postać niedoświadczonej agentki Banner, która wciąż nie może pogodzić się z okrucieństwem tego świata i której doświadczenie nie odebrało jeszcze umiejętności okazywania emocji, wypada tak autentycznie.

Tym samym film „Wind River. Na przeklętej ziemi”, można uznać za obraz wyjątkowy, który w pełni zasługuje na pochwały, jakie odbiera. Odarty z efektów specjalnych, czy szybkich zwrotów akcji, obraz broni się doskonale, zarówno swoją głębią, jak i mistrzowską jego realizacją. Pozostaje życzyć sobie więcej takich filmów, które długo pozostają w pamięci widza, wywołując niesłabnące emocje.

To miała być najszczęśliwsza chwila w życiu. Tak bardzo nie mógł się jej doczekać. Od wielu miesięcy planował ten dzień. Wiedział, że będzie wyjątkowy. Staranne przygotowania, odpowiednia chwila i kobieta, która skradła jego serce. Pragnął tylko jej stojącej z nim ramię w ramię. Kochał ją całym sercem. Tylko ona potrafiła ukoić jego skołatane serce. Była jego ostoją, bezpieczną przystanią w czasie najgorszego huraganu. Nikt inny nie znał go tak dobrze. Pragnął spędzić z nią resztę życia. Wiedział, że nadszedł odpowiedni czas. Błogie wakacje w popularnym kurorcie, upojne noce, których nie sposób zapomnieć oraz decyzja, która miała zmienić całe jego życie. Chciał ją zaskoczyć. Oświadczył się na pięknej plaży w otoczeniu szeptów morza. Pragnął, aby odpowiedziała: ,,tak". Była w tamtym momencie taka szczęśliwa. On był jedynym mężczyzną, którego pragnęła. Ten dzień miał być najpiękniejszym w ich życiu. Było pięknie, ale później stało się to...

,,American Assassin" to niezwykle intrygujący film ukazujący życie jednej z najbardziej znanych postaci książkowych bestsellerowego Vince'a Flynna - autora, który stworzył postać pełną sprzeczności i ukazał jej przemianę zaistniałą pod wpływem druzgoczącego zdarzenia - ataku terrorystycznego, w którym zginęła narzeczona głównego bohatera - Mitcha Rappa. Historia jednego z najbardziej znanych amerykańskich zabójców walczących z terroryzmem w reżyserii Michaela Cuesta okazała się strzałem w dziesiątkę.

Mitch myślał, że dzień, w którym poprosi o rękę swoją ukochaną, będzie najszczęśliwszym w jego życiu. Rajska plaża miała stać się krajobrazem najważniejszego wydarzenia. Wszystko miało iść po ich myśli, ale kiedy mężczyzna otrzymuje twierdzącą odpowiedź, następuje atak terrorystyczny, w którym ginie jego ukochana. Mitch zamyka się w sobie. Jego jedynym celem jest znalezienie winnych i wymierzenie sprawiedliwości.

Ciężkie treningi, dostanie się w szranki wroga oraz zaproszenie na spotkanie z jednym z przywódców bestialskiej organizacji mają przybliżyć zranionemu mężczyźnie cel. Kiedy Mitch szykuje się do walki, do strzeżonego w tajemnicy miejsca dostaje się jednostka CIA.

Tajni agenci są pod wrażeniem umiejętności i sprytu mężczyzny, dlatego proponują mu trening mający nauczyć go najlepszych technik walki i zapewnić większe bezpieczeństwo.

Mitch trafia do domu jednego z najlepszych agentów walczących z terroryzmem - legendarnego Stana Hurleya mającego przygotować go do walki na śmierć i życie.

Pierwszym zadaniem mężczyzny jest znalezienie 15 kilogramów plutonu, który został skradziony. Mitch musi zmierzyć się z własnymi lękami, aby w końcu wymierzyć sprawiedliwość ludziom, którzy pod wpływem swych przywódców wykorzystujących wiarę w okrutny sposób, pragną zniszczyć niewiernych. Czy Mitchowi uda się odnaleźć ludzi stojących za zabójstwem narzeczonej oraz tych, którzy są w posiadaniu plutonu?

,,American Assassin" to świetnie wykreowany film, który wciąga widza głębiej w fotel i nie pozwala mu, choć na chwilę nudy. Pełna dynamizmu historia ukazująca losy jednego z najbardziej rozpoznawalnych amerykańskich zabójców walczącego przeciw terroryzmowi. Trzymający w napięciu, pełen nieoczekiwanych zwrotów akcji, niezwykle realistyczny film opowiadający o przemianę zwyczajnego mężczyzny pragnącego tylko zaznać szczęścia u boku ukochanej, który pod wpływem druzgocących serce wydarzeń, przemienia się w sprytnego, niesamowicie zdeterminowanego zabójcę pragnącego zemsty i sprawiedliwości.

Mitch Rapp musi w końcu pogodzić się ze swoją stratą, aby dorwać osoby zagrażające niewinnym ludziom. Jego brutalna, bolesna walka z przywódcami ataków terrorystycznych ma pomóc mu zapomnieć o własnej stracie, ale nie jest to możliwe, ponieważ mężczyzna, aby wygrać musi zmierzyć się z przeszłością i zaakceptować stratę, aby uratować życie innych ludzi i powstrzymać szaleńczych wyznawców islamu.

Michael Cuesta postanowił ukazać energiczną przemianę głównego bohatera i zagwarantować widzom niezapomnianą rozrywkę. Dylan O'Brien spisał się fenomenalnie, oddając emocje targające Mitchem. Znany głównie z roli Stilesa - jednej z najważniejszych postaci serialu ,,Teen Wolf" oraz Thomasa - bohatera niezwykle intrygującego ,,Więźnia labiryntu", pokazał, że może bez problemu zagrać również poważniejsze role. Młody aktor, wcielając się w postać amerykańskiego zabójcy, zagrał całym sobą jego historię. Ponadto, osadzenie w roli mentora głównego bohatera, niezastąpionego Michael Keaton znanego z kilku zapadających w pamięci filmów m. in. ,,Batman" oraz ,,Spotlight". Kontrast między tymi dwoma postaciami, ich postrzeganie świata oraz emocje, które nimi targają, stanowią dla widza niezwykle intrygującą mieszankę.

,,American Assassin" zabierze was w niezwykle tajemniczą podróż, w której będziecie mieli okazję poznać działania kontrwywiadów walczących z jednostkami terrorystycznymi na całym świecie. Intensywność przemiany głównego bohatera zmusi was do lepszego przyjrzenia się jego postaci i zrozumienia kierujących nim działań. Pałający chęcią zemsty, kierujący się sercem mężczyzna będzie zmuszony nauczyć się panować nad emocjami pod okiem zgryźliwego, skrytego w sobie Hurleya. Odpowiednio dobrana obsada, ukazanie technik agentów specjalnych, zapoznanie się z profilem psychologicznym postaci, a przede wszystkim intrygująca, bolesna historia zapewnią wam niezapomniane wrażenia. Polecam!

“Leatherface” to ósmy film z serii “Teksańska masakra piłą mechaniczną”, tyle że stanowiący prequel całości. To opowieść o tym, jak to się wszystko zaczęło, skąd pojawił się, albo raczej co ukształtowało głównego bohatera - Leatherface.

Opowieść zaczyna się w roku 1955 w dziesiąte urodziny Jeba Sawyera. Chłopiec poza tortem dostaje od rodziny wyjątkowy prezent, z którego nie potrafi skorzystać. Musi zatem odkupić swoją nieudolność i zwabić psychopatycznej rodzince kolejną ofiarę. Trafia na córkę szeryfa. Dziewczyna ginie, a Jeb wraz z niepełnoletnim rodzeństwem trafia do zakładu dla zaburzonych dzieci, wyrwanych psychopatycznym rodzicom. Tam zmienione zostaje mu imię.
Mija 10 lat. W zakładzie zaczyna pracować Lizzy - piękna, młoda, pełna wiary w to, że dobroć wszystko zwycięży, pielęgniarka. Wskutek serii zdarzeń, których bezpośrednim sprawcą staje się matka Jeba, on i dwójka innych podopiecznych ośrodka uciekają, zabierając ze sobą Lizzy. Od tego momentu krwi, flaków i fragmentów kości jest już tylko więcej.

Film w założeniu jego autorów miał być odpowiedzią na pytanie, skąd w ludziach bierze się zło. Na ile, to jakim dorosłym staje się dziecko, ma wpływ, w jakiej rodzinie owo dziecko dorastało. I byłby to świetny pomysł na stworzenie czegoś w rodzaju psychologicznego horroru, gdyby nie ta ilość krwi. “Leatherface” to film dla największych fanów serii “Teksańskiej masakry”. Dla mnie, która oglądała wszystkie części głównie dlatego, że ma w domu fana horrorów maści wszelakiej, był to film, w którym natężenie przemocy i ohydy zostało przekroczone nawet biorąc pod uwagę gatunek, jaki reprezentował. Gdyby bowiem ująć w całej opowieści trochę krwi, wówczas z pewnością autorzy osiągnęliby skutek, jaki zamierzali.

Film niestety jest także przewidywalny. Pomimo zabiegu zmiany imion po przyjęciu do ośrodka, bez problemu rozpoznałam Jeba - nastolatka. Podobnie rzecz się miała z kolejnością uśmierceń poszczególnych postaci. Dla każdego, kto przeszedł przez kolejne części, są to rzeczy wręcz oczywiste. Dlatego twierdzę, że “Leatherface” ma szansę znaleźć uznanie jedynie u najwytrwalszych fanów serii.

Obsadzeni w filmie aktorzy, to przede wszystkim ludzie młodzi, z niewielkim dorobkiem filmowym. Wyjątkiem jest Stephen Dorff grający Hala Hartmana - szeryfa z misją wykończenia rodziny Sawyer. I muszę przyznać, w tej roli radzi sobie bardzo dobrze. On, Lili Taylor (w roli psychopatycznej mamuśki Verny) oraz odtwarzający rolę Jeba/Jacksona Sam Strike tak naprawdę ciągną cały film aktorsko. Rola pozostałych ogranicza się bowiem do przedstawiania przerażenia (u ofiar) tudzież wściekłości (u oprawców). Najbardziej przy tym irytującą postacią jest Lizzy, która sama nie wie, czego chce - ratować czy być ratowaną.

“Leatherface” z pewnością nie jest filmem, do którego będę powracać. Ale też nie żałuję, że go obejrzałam - skoro widziałam poprzednie części “Masakry”, to przynajmniej znam całość. Bardziej zaś od samego filmu przeraziła mnie refleksja męża, który stwierdził, że warto by sobie całość przypomnieć.

Film powstał na podstawie powieści Williama P. Younga pod tym samym tytułem. Od razu przyznam, że nie czytałam książki, choć rzecz jasna z grubsza wiedziałam czego dotyczy. Pamiętam lata, gdy święciła triumfy na blogach, zbierając wiele pozytywnych recenzji. Nie przyciągnęła mnie wówczas do siebie i dopiero teraz po seansie filmu, jestem skłonna do niej zajrzeć.

Główny bohater tej historii Mack zawsze był trochę na bakier z Bogiem. Chodził co prawda z rodziną do kościoła i odmawiał z dziećmi wieczorny pacierz, ale nie robił tego z sercem. Mocno skrzywdzony w dzieciństwie, był raczej człowiekiem skrytym i dość zachowawczym w kontaktach z ludźmi. Mimo to jego rodzina miała się dobrze i była szczęśliwa. Wszystko uległo zmianie, gdy na campingu zupełnie niespodziewanie zaginęła najmłodsza córka Macka, Missy. Dziewczynki nigdy nie odnaleziono, jedynym śladem, jaki po niej pozostał, była jej czerwona sukienka. Przytłoczona ogromem tragedii rodzina nawet nie mogła wyprawić dziecku godnego pogrzebu, bo przecież nie znaleziono ciała.

Rok później rodzina Macka jest na skraju rozpadu. Mack izoluje się od bliskich, dorastające dzieci są osamotnione w swoim cierpieniu i tylko żona Macka, Nan stara się jakoś trzymać rodzinę w normalności. To właśnie wtedy Mack dostaje list z zaproszeniem na rozmowę. Nie ma podpisu nadawcy, ale wszystko wskazuje na to, że list napisał sam Bóg. Zdesperowany mężczyzna zabiera ze sobą broń i wyrusza w podróż. Co go czeka na jej końcu?

Film oglądałam z mężem i generalnie podobał nam się bardzo, choć jednocześnie wiem, że nie każdemu przypadnie on do gustu i nie ma tu znaczenia, czy ktoś jest wierzący czy nie.

Powolne tempo narracji może być plusem i minusem. Plusem, bo pozwoli skupić się na drobnych wydarzeniach, napawać się wagą wypowiedzianych słów i pięknem plenerów, a minusem, bo osoby przyzwyczajone do szybszego tempa może zwyczajnie znużyć.

W klasycznym rozumieniu dziania się, dzieje się mało. Mack przybywa do Chaty, gdzie będzie musiał zmierzyć się ze swoim cierpieniem i przeżytym koszmarem i albo mu się to uda i pójdzie dalej, albo po prostu wypali się jako człowiek i będzie wrakiem. Najpierw jednak bohater musi zrozumieć, jaką rolę w tym wszystkim pełni Bóg, jakie jest miejsce jego jako człowieka i czy potrafi wybaczać czy może powinien osądzać.

Jeśli pogodzić się ze spokojnym tempem narracji, przyjąć za dobrą monetę piękne krajobrazy i miejsca oraz delektować się drobnymi czynnościami takimi jak przygotowanie posiłku, pielęgnowanie ogrodu czy oglądanie nieba nocą, a także uważnie wysłuchać dysput Macka z obliczami Boga, film nie tylko okaże się piękny i magiczny, ale też wyciśnie sporo łez z oczu.

Umiejętnie i z wyczuciem obsadzono role w filmie. Sam Worthington z oddaniem gra zrozpaczonego ojca, a Octavia Spencer swoim spokojnym uśmiechem bardzo przypominała mi inny, kultowy już jak dla mnie serial o anielskiej tematyce, pt. Dotyk Anioła. Oczarowała mnie także Sumire w roli Sarayu.

Dlatego podkreślam raz jeszcze, że decydując się na seans filmu trzeba być świadomym, że jest to obraz dość specyficzny. Inny niż wiele hollywoodzkich produkcji; z klimatem, refleksyjny, spokojny i skłaniający do myślenia.

Każdy ma moc spełniania swoich marzeń

Kolejne animacje stają się coraz dziwniejsze, coraz bardziej uciekają od tradycji. Niektórzy producenci starają się stworzyć nowoczesną historię, promującą zupełnie inne wartości niż te od pokoleń przekazywane dzieciom. „Balerina” to jednak zupełnie inna opowieść. Baśń, w której powracają te najpiękniejsze, zawsze aktualne wartości.

Jedenastoletnia Felicja, wychowanka domu dziecka, marzy o tym by tańczyć. Od zawsze chciała zostać baleriną. Wydawać by się mogło, że nigdy nie spełni tego marzenia. Pełna wiary jednak  zabiera najlepszego przyjaciela i wspólnie uciekają do Paryża. Tam bez powodzenia próbuje się dostać do szkoły baletowej. Ostatecznie jednak udaje jej się osiągnąć cel, gdy podszywa się pod zamożną Kamilę i zajmuje należne jej miejsce.

Niezwykle ucieszył mnie powrót starego i wyświechtanego, ale jednak zawsze aktualnego motywu. Wystarczy mieć marzenia, mierzyć wysoko i ciężko pracować, by osiągnąć upragnione cele. „Balerina” to historia o przyjaźni, miłości (ale nie romantycznej), ale przede wszystkim o pasji. Baśń udowadnia, że dzięki ciężkiej pracy i wierze we własne możliwości, można osiągnąć naprawdę wiele. Oczywiście dobrze jest mieć również nieco szczęścia.

Za choreografię w filmie odpowiadają Aurelie Dupont I Jeremie Belingard, gwiazdy Opery Paryskiej. Nic więc dziwnego, że wszystko zostało dopracowane w najdrobniejszych szczegółach. Nie po raz pierwszy i nie po raz ostatni Francuzi pokazali klasę.

Klimat animacji jest cudowny. Przenosimy się do Paryża, w którym powstaje Wieża Eiffela (około 1889 roku). Na tym tle pojawiają się trójwymiarowe, ślicznie animowane i genialne pod względem graficznym postacie. Żeby tego było mało wszystkie mają swoje niezastąpione charakterki, a przedstawiony świat nie jest czarnobiały, tylko mieni się setkami barw. Ogromnie spodobało mi się założenie, że w tej historii (tak jak w prawdziwym życiu) nie ma złych osób (no może poza jednym, niechlubnym wyjątkiem). Wszyscy jawią się w odcieniach różnej tonacji szarości (główna bohaterka popełnia błędy, jej nowi przyjaciele bywają gburowaci, a starzy wrogowie okazują serce).

Dawno nie byłam tak bardzo oczarowana żadną nową baśnią. Film „Balerina” wywarł  na mnie ogromnie pozytywne wrażenie. Od samego początku zaprzyjaźniłam się z intrygującymi bohaterami i z przyjemnością śledziłam ich poczynania. Uważam również, że Felicja, to bohaterka na której mogą wzorować się małe dziewczynki. Przez cały czas ciężko pracuje, jest bystra i uprzejma, ale jednocześnie nie pozbawiona dziecięcego uroku, pomysłów na psoty i poczucia humoru. Potrafi również przyznać się do swoich błędów, przeprosić i pracować nad poprawą. Ogromnie ją polubiłam.

Polecam, polecam i jeszcze raz polecam! Animowany film „Balerina” jest cudowny! Ostatnią baśnią, którą byłam tak bardzo zachwycona byli „Zaplątani”. Przez długie siedem lat żadnej produkcji nie udało się tak bardzo mnie oczarować.