Rezultaty wyszukiwania dla: SF

Po dłuższej przerwie wydawnictwo Insignis restartuje projekt, który przez wiele lat rozpalał wyobraźnię fanów literatury postapo. Tym razem wykreowane przez Dmitrija Glukhovsky’ego uniwersum odsłania skrawek świata, który ocalał w paryskim metrze. Mowa o książce Pierre’a Bordage’a „Paryż: Lewy Brzeg”.'

Karty dla par to taka kategoria gier, których zadaniem jest urozmaicić partnerskie życie. Zazwyczaj proponują spędzenie czasu na wymianie czułych słówek i pogłębianiu relacji.

W przypadku „The Lovers” sprawa się komplikuje i zamiast wymiany niezobowiązujących serdeczności otrzymujemy ostrą jazdę bez trzymanki. Ta ekskluzywna gra erotyczna wprowadza do związku całkiem sporą szczyptę pikanterii, a każda rozgrywka kończy się ogniście.

Kolejne pary kart proponują odgrywanie scenek niczym z filmu z różowej serii lub lekkiego porno. Nie jest to więc gra dla każdego. Od partnerów wymaga otwartości na nowe doznania erotyczne i braku pruderii. Pary preferujące stosunki pod kołdrą i przy zgaszonym świetle mogą się tu mocno zarumienić i albo porzucą chęć gry, albo wzniosą swoje partnerskie pożycie na całkiem nowy poziom.

Każda rozgrywka zaczyna się od odkrycia kart z dwóch talii (kart nie tasujemy!): osobnej dla każdego z partnerów (przy czym „The Lovers. Exclisuve Erotic Game. Level 1. Stories” zakłada parę heteroseksualną) Karty są numerowane i oboje grający muszą mieć kartę o tym samym numerze, gdyż każda para kart jest osobną scenką. Na tym etapie ważnym jest, by jeden i drugi gracz chciał odegrać przyznane im role. Jeśli scenka im nie odpowiada, wybieramy kolejną. Do odegrania sceny trzeba się przygotować, bo czasem ważne jest miejsce lub odpowiednie rekwizyty.

Początek odgrywanej sceny powinien odpowiadać scenariuszowi kart, należy pamiętać, że partnerzy znają tylko swoją część roli, nie wiedzą, czego spodziewać się po drugiej stronie. To jak rozwinie się rozgrywka, to już zależy od temperamentu i atmosfery panującej pomiędzy kochankami.

Jak widać po opisie zasad gry, nie są to karty dla każdego. Rozgrywki mogą jednak ożywić rutynę małżeńską, sprawić, by znudzeni małżonkowie zapragnęli siebie od nowa.

„Jack z Baśni: Księga druga” to drugi tom ekscytującej serii komiksowej, która kontynuuje przygody niezrównanego Jacka Hornera w nowym, wyjątkowym świecie. Scenariusz napisany przez duet autorów, Bill Willinghama i Lilah Sturges, jest pełen intrygi, humoru i fantastycznych elementów, co sprawia, że seria przypadnie do gustu miłośnikom klimatów komiksowo-fantastycznych.

W drugim tomie Jack opuszcza Baśniogród, by zyskać sławę i fortunę w Hollywood. Jednak jego plany zostają pokrzyżowane przez stróży baśniogrodzkiego prawa, co prowadzi do jego upadku i wygnania. Jack musi powrócić do swoich korzeni jako wędrowny szelma, a czytelnicy zostają zaproszeni do towarzyszenia mu w tej niezwykłej podróży.

Album zawiera wiele materiałów opublikowanych pierwotnie w amerykańskich zeszytach, co przekłada się na obszerną opowieść, pełną zwrotów akcji i nieoczekiwanych wydarzeń. Graficznie komiks również prezentuje się doskonale, z dbałością o detale i wyraziste postacie.

Scenarzyści doskonale łączą tradycyjne baśnie i mity z oryginalnymi pomysłami, tworząc fascynujący świat, który jest jednocześnie satyryczny i pełen nieoczekiwanych zwrotów akcji. Jack Horner to postać pełna sprzeczności - egoista i marzyciel, co sprawia, że jest on zarówno uroczy, jak i nieco irytujący. Jednak to właśnie ta mieszanka cech czyni go interesującym bohaterem. Ilustracje w komiksie, stworzone przez Russella Brauna, Tony'ego Akinsa, José Marzána Jr., Andrew Pepoya, Steve'a Leialoha i Dana Greena, są niesamowicie piękne i szczegółowe. Przykuwają uwagę czytelnika i doskonale oddają atmosferę opowieści.

Warto również zwrócić uwagę na bogactwo postaci drugoplanowych, które dodają głębi i różnorodności opowieści. Każda z tych postaci ma swoje własne motywacje i cele, co sprawia, że świat przedstawiony w komiksie wydaje się żywy i pełen niespodzianek. Przy okazji, autorzy nie boją się poruszać drażliwych tematów w sposób satyryczny, co nadaje komiksowi dodatkowej warstwy znaczeniowej.

„Jack z Baśni: Księga druga" to doskonała kontynuacja serii, która trzyma czytelnika w napięciu i dostarcza mu dobrej rozrywki. Ta opowieść to mieszanka humoru, przygód i wybujałej wyobraźni twórców, która z pewnością przypadnie do gustu miłośnikom baśniowych motywów. Polecam ten komiks każdemu, kto szuka czegoś nietypowego i zabawnego do przeczytania.

„Skarga Utraconych Ziem: Lord Heron" to fascynujący pierwszy tom nowego cyklu w ramach epickiej sagi fantasy autorstwa Jean Dufauxa i Paula Tenga. Jest to zarazem kontynuacja opowieści znanej z poprzednich cyklów, takich jak „Sioban”, która przenosi nas z powrotem na tajemniczą wyspę Eruin Dulea, gdzie poznajemy dalsze losy młodej królowej klanu Sudenne, Sioban, oraz jej lojalnego opiekuna, rycerza Seamusa.

Fabuła rozpoczyna się od wizyty Sioban i Seamusa w zamku jej stryja, Lorda Herona. Młoda królowa stara się spełnić swoje obowiązki rodzinne i zjednoczyć klan poprzez zaaranżowanie małżeństwa córki Lorda Herona, pięknej Aylissy. Jednak klątwa ciążąca nad rodem oraz intrygi i żądza władzy stawiają przed Sioban nowe wyzwania. Przyjaciele i wrogowie z przeszłości powracają, a jasnowłosa królowa musi stanąć do walki o swoje i swojego klanu szczęście.

Jean Dufaux, znany twórca komiksów, wplata w tę opowieść elementy mrocznej magii, legend i mity, nadając jej niepowtarzalny klimat fantasy. Autor doskonale balansuje między narracją opartą na historii a fantastycznymi elementami, co sprawia, że czytelnik zostaje wciągnięty w świat magicznych przygód i intryg. Z kolei Paul Teng, holenderski rysownik, wspaniale oddaje na kartach komiksu atmosferę średniowiecznej krainy. Jego ilustracje są szczegółowe, a postacie i pejzaże wydają się realistyczne. Dzięki temu czytelnik może głębiej wczuć się w opowieść i poczuć się częścią tego świata, który bez wątpienia ma swój niepowtarzalny klimat.

Choć „Skarga Utraconych Ziem: Lord Heron" to część dłuższej sagi, jest to również doskonały punkt wejścia dla nowych czytelników. Opowieść ma swoje korzenie w poprzednich cyklach, ale można ją czytać jako samodzielny komiks i cieszyć się zarówno pięknem ilustracji i wydania, jak i bogatym światem, który autorzy stworzyli. Choć osadzony w znanym świecie, tom jest osobną fabularnie historią.

Podsumowując, jeśli jesteś miłośnikiem epickich opowieści fantasy pełnych magii, intryg i niezwykłych postaci, „Skarga Utraconych Ziem: Lord Heron” z pewnością przypadnie Ci do gustu. To komiks, który z pewnością dostarczy Ci wielu godzin świetnej rozrywki i zapadnie Ci w pamięć dzięki swojej fascynującej historii i wspaniałej oprawie graficznej. To fantastyka na wysokim poziomie, która moim zdaniem nie zawiedzie nawet wytrawnych czytelników.

„Najwyraźniej ludzie dostrzegają cię tylko, gdy odstajesz”.

Lubię sięgać po polskich autorów kręcących fabuły wokół szeroko rozumianych sensacyjnych klimatów, zaryzykować spotkanie z nieznanym pisarzem, poznać styl tworzenia, zawiązywania intrygi, oprowadzania po akcji i podtrzymywania klimatu. Kiedy dobrze trafię, wówczas wciągam na listę ulubionych i pilnie śledzę pojawiające się premiery tytułów. Moje pierwsze spotkanie z książką Adama Dzierżeka zaliczam do przeciętnych, pod względem atrakcyjności scenariusza zdarzeń, charakterystyki postaci i czytelniczego wciągnięcia.

Pierwsze strony zapowiadały się obiecująco. Autor wytworzył frapujący nastrój niedopowiedzenia i tajemniczości. Wydawało się, że postać Karola Szczygła, administratora danymi klientów w parabanku, będzie miała wiele ciekawego do powiedzenia w aspekcie przeszłości. Jednak fabuła podążyła innym tropem, jedynie na chwilę odrywała się, by spojrzeć w traumę z dzieciństwa mężczyzny. Nie przeszkadzałoby mi to, gdyby nie dziwnie przeprowadzone sceny akcji, chociażby zwolnienia i sklepowa. Czułam sztuczność, nie przekonały, jakby odhaczenie punktu w intrydze, by móc iść dalej z narracją, a nie oprowadzanie czytelnika w procesie tworzenia napięcia. Pozostało przyjąć założenie, że to taki styl pisania, bez preferowanego przeze mnie rozbudowania, cechujący się surowością i bezpośredniością. Trzeba przyznać, że pisarz konsekwentnie trzymał się wypracowanej narracji i za to plus.

Kolejny plus za głębokie zajrzenie w mroczną odsłonę ludzkiej duszy, namacalne dotknięcie zła drzemiące w człowieku i czekające na okazję do wyłonienia się na powierzchnię postaw i zachowań. Główny bohater wpadał w sidła zewnętrznej i wewnętrznej manipulacji, przekraczania granic ustalonych w toku kształtowania człowieczeństwa, ustalania hierarchii wartości, udzielania pomocy. Karol, za namową sąsiada, zaangażował się w poszukiwania dawnej przyjaciółki. Tropy wiodły czarnymi ścieżkami internetu i brutalnego obłąkania. Z rozdziału na rozdział atmosfera gęstniała w intensyfikującym się mroku, brutalności i bestialstwie. Zło wysuwało się na pierwszy plan. Autor atrakcyjnie je przybliżał, lecz brakowało umocowania przyczynowego, nie ze względu na naturę człowieka, ale dla potrzeb nasycania intrygi. Książkę poznałam, nie przyniosła rozrywki, na jaką liczyłam, nie zdołałam mocno wczuć się i zaangażować, kilka elementów przypasowało, inne doceniłam.

„Mów tak jakbyś wiedział więcej, niż możesz powiedzieć, zachowuj się, jakbyś miał zrobić więcej, niż zamierzasz. A podczas kampanii kłam, ile tylko wlezie...”

Seria rządzi się specyficznym klimatem, do którego łatwo się dostosowujemy, chociaż niektóre sceny potrafią wywołać lekkie obrzydzenie, zwłaszcza kiedy udział bierze Jackson Lamb. Nie do końca podchodzi mi wówczas ten rodzaj czarnego humoru, ale trzeba przyznać, że podkręca atmosferę szaleństwa kulawych koni, zdegradowanych do podrzędnej roli członków wywiadu, którzy już nie mają co liczyć na powrót do elity agentów, a wszystko za sprawą rażących wpadek i pomyłek. A kiedy nie ma się nic do stracenia, wówczas rodzą się w głowach zwariowane pomysły, puszczają moralne hamulce, świat zmienia się w mikroskalę.

Wydawałoby się, że dawna alkoholiczka, uzależniony od komputerów, aktywna narkomanka, podejrzany o psychopatię, zniecierpliwiona kobieta i bazujący na protekcji mężczyzna, nie mają wiele do zaoferowania w życiu zawodowym i prywatnym. A jednak, kiedy amerykańska ojczyzna zostaje postawiona w stan niebezpieczeństwa, nie wahają się przyjść jej z pomocą, na miarę własnych możliwości i pod wodzą ekstremalnie egocentrycznego szefa. Pierwszy tom „Kulawe konie” oscylował wokół porwania pakistańskiego studenta, drugi „Martwe lwy” wszedł w cień kontrwywiadu, trzeci „Prawdziwe tygrysy” mierzył się z niebezpiecznymi przeciwnikami, czwartego „Ulicy szpiegów” jeszcze nie poznałam, a piąty „Londyńskie zasady” walczy z szerokimi atakami terroryzmu.

Mick Herron ma smykałkę do udanego łączenia różnorodnych bohaterów, tworzenia pozornie mało zgranej grupy uwikłanej w działania, których nikt nie chce się podjąć, lecz ich pozytywne rezultaty mają wielu ojców. Obskurny budynek Slough House w londyńskiej dzielnicy to siedziba nieudaczników i wyrzutków z głównego nurtu tajnych służb Regent’s Park. Jednakże zesłańcy do strefy owianej wstydem zapomnienia wciąż liczą, że kiedyś wreszcie odpracują grzechy. Kiedy Wielka Brytania zostaje postawiona w najwyższy stan gotowości ze względu na ciąg zamachów terrorystycznych, narażając życie, włączają się w walkę z bestialstwem. Intryga ciekawie zapleciona bazuje na wielu ujęciach, wartkim nurcie i mnogości zdarzeń. Czasem rzeczy przybierają absurdalny wymiar, kiedy indziej wymykają się prawdopodobieństwu, ale na tym polega unikalny urok serii.

Dociekanie prawdy, kto stoi za strzelaniną w wiosce Abbotsfield, podczas której zginęło dwanaście osób, wybuchem bomby w ogrodzie zoologicznym miasta dzwonów i paraliżem londyńskiego ruchu kolejowego, to tylko wybrany kierunek obrany przez pariasów ze Slough House. Drugim jest ratowanie jednego ze swoich, przed zabójczymi wrogami, zdradliwą kobietą i samym sobą. Czy klątwa kulawych koni pomoże, czy przeszkodzi w osiągnięciu sukcesu? Komu tym razem się narażą i jakie poniosą konsekwencje?

Powieść szybko się czyta, przyjemny styl narracji, bogaty scenariusz zdarzeń, różnorodny plan, wyjątkowe postaci. Sensacyjnie, szpiegowsko, kryminalnie, z nutą czarnego humoru i politycznego pastiszu.

„Czasem musimy spojrzeć na nasze życie pod innym kątem, żeby rozpoznać dysfunkcje i zniszczenia, które powodują pewne relacje”.

Powieść spodobała mi się, zwłaszcza od strony konstrukcji fabuły, wciągającej, intrygującej, często zaskakującej. Odpowiadała mi dwutorowa narracja, spojrzenie z różnych ujęć na wydarzenia, zarówno z zewnątrz ciągu tajemnic, jak i wewnątrz piętrzących się problemów. Charakterystyka postaci nie należała do pogłębionych, ale na potrzeby zwykłego thrillera w zupełności wystarczała. Ciekawe połączenie różnych osobowości, a pomiędzy echa dawnej tragicznej przeszłości i dynamicznie zmieniającej się teraźniejszości. Autorzy zgrabnie posuwali akcję, kiedy było potrzebne, wzmacniali wątpliwości, szybko zerkali na echo incydentu sprzed dwudziestu lat.

Znakomicie bawiłam się w snucie domysłów, wydawało mi się, że już wiem, co tak naprawdę miało miejsce, kto był po stronie dobrych, a kto przynależał do zła, a jednak szybko orientowałam się, że zostałam sprowadzona na manowce. Szkoda tylko, że konsekwencji budowania napięcia właśnie w ten sposób zabrakło do finałowej odsłony. W pewnym momencie powstała pusta przestrzeń w prowadzeniu intrygi, za szybko dochodziło do ujawnienia najważniejszej karty, tak jakby miało być coś jeszcze, ale okoliczności zmusiły do szybszego zakończenia powieści. Mimo wszystko książka fantastycznie relaksowała, na chwilę ukazywała światło prawdy, a za chwilę gasiła wszelkie podpowiedzi ku niej prowadzące. Gra pozorów prowadzona z wielu stron, uczestnicy zapętleni w swoich i cudzych sekretach, a stawka z każdą chwilą podwajała się, a nawet potrajała, i prowadziła w niebezpiecznym sensacyjnym kierunku. Thriller z wyższej półki, chociaż nie brakowało drobnych potknięć i niekonsekwencji, przykładowo w sferze potężnych mocy firmy farmaceutycznej w zdobywaniu wszelkich informacji, ale nie w docieraniu do zwykłych bilingów telefonicznych.

Avery Chamber straciła licencję psychoterapeutki, teraz pracowała z ludźmi jako konsultantka. Porzuciła tradycyjną terapię na rzecz nowej metody opierającej się na dziesięciu krokach. Kiedy po pomoc zgłosili się zamożni czterdziestolatkowie z problemami małżeńskimi, przeprowadzała ich przez kolejne etapy, tak aby mogli zmierzyć się z rzeczywistością w związku. Avery nie tylko wysłuchiwała klientów, ale również sama docierała do szczegółowych informacji z ich życia, gdyż wiedziała, jak perfekcyjnie ludzie potrafią maskować się przed innymi, nawet najbliższymi, co więcej, przed samym sobą. W miarę wgryzania się w życie Marissy, właścicielki butiku, i Matthew, waszyngtońskiego prawnika, okazywało się, że sprawa nie wiązała się tylko z tą dwójką, kilka trzecich osób aktywnie kształtowało przestrzeń życiową klientów.

Frapująco było dociekać, jaką naprawdę odgrywali rolę, kogo należało zaliczyć do przyjaciół, a kto okazał się wrogiem. Wciągnęłam się, poczułam dreszcze emocji, chętnie poddałam intensyfikującemu się napięciu, odkrywaniu nakładających się kłamstw. Pod koniec poczułam się lekko oszukana zbyt łatwymi wyjaśnieniami, lecz trzeba przyznać, że zgrabnie łączącymi wątki i relacje między bohaterami.

Thrillery SF? To gatunek, któremu zdecydowanie mówię tak! „Rabbits” autorstwa Terry'ego Milesa to książka z gatunku science fiction, która wciąga czytelnika w świat alternatywnej rzeczywistości, gdzie sekretna gra zagraża istnieniu świata. Grając w Rabbits, uczestnicy wkraczają do świata tajemnic, spisków i zagadek, gdzie stawką jest nie tylko nagroda, ale również przetrwanie. Książka ta jest niesamowitym połączeniem gry wideo, thrilleru psychologicznego i opowieści o poszukiwaniu prawdy.

Zarys fabuły

W świecie Rabbits, grający muszą odnaleźć i rozwiązać szereg zagadek, które są rozsiane po całym świecie. Główny bohater, K., jest zafascynowany grą i jej tajemniczymi aspektami. Gdy miliarder Alan Scarpio, rzekomy zwycięzca jednej z edycji, zwraca się do K. z ostrzeżeniem, że gra się zepsuła i może zagrażać rzeczywistości, K. musi znaleźć sposób, by naprawić grę przed rozpoczęciem kolejnej edycji. Książka wprowadza nas w świat, w którym granica między grą a rzeczywistością staje się coraz bardziej niejasna.

Moja opinia i przemyślenia

„Rabbits” to książka, która z pewnością zainteresuje miłośników thrillerów i gier logicznych. Terry Miles stworzył świat, który jest fascynujący i przerażający zarazem. Jego umiejętność tworzenia zagadek, które prowadzą czytelnika przez meandry fabuły, jest godna podziwu. Dialogi są nasycone tajemniczością, a retrospekcje dodają głębi narracji. Książka jest pełna odwołań do popkultury, co nadaje jej dodatkowego smaku. Jednakże, niektóre fragmenty wydają się powtarzalne, co odrobinę psuje przyjemność płynącą z lektury, choć jako całość powieść została naprawdę dobrze przemyślana i napisana. Podoba mi się również ciekawa i nietypowa dla tego gatunku okładka. 

Podsumowanie

„Rabbits” to inteligentna, wciągająca i pełna napięcia opowieść, która zmusza czytelnika do aktywnego uczestnictwa w rozwiązywaniu zagadek. To książka dla tych, którzy szukają czegoś więcej niż tylko prostej fabuły — dla tych, którzy chcą poczuć dreszczyk wyzwania, zostać zaskoczeni i wciągnięci w świat, w którym nic nie jest takie, jakim się wydaje. Terry Miles stworzył dzieło, które zostawia w głowie wiele pytań i zmusza do refleksji. Pomimo pewnych niedociągnięć, „Rabbits” to lektura godna polecenia, szczególnie dla fanów gier, zagadek i teorii spiskowych. Zapewniam, że tytuł oferuje niepowtarzalne doświadczenie czytelnicze!